ខ្ញុំឈ្មោះ ស៊ុន រ៉ន ភេទស្រី អាយុ៦៦ឆ្នាំ​ ខ្ញុំកើតក្នុងឆ្នាំ​ ១៩៥៧ នៅភូមិវិហារខ្ពស់ ឃុំលាយបូរ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅ ភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ ឪពុកឈ្មោះ សិន ទ្រុន (ស្លាប់) ដោយសារជំងឺ ម្ដាយខ្ញុំឈ្មោះ ឃុំ ឃិន (ស្លាប់)ដោយសារជំងឺ ខ្ញុំមានបងប្អូនសរុបចំនួន៩នាក់ ស្រី៣នាក់។ កាលពីកុមារភាពក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៩ ខ្ញុំបានចូលរៀននៅសាលាបាក់ទូក តែខ្ញុំបានរៀនត្រឹមថ្នាក់ទី១ប៉ុណ្ណោះខ្ញុំបានឈប់រៀនដោយសារគ្រួសារខ្ញុំពេលនោះមានជីវភាពក្រីក្រលំបាកពេកទើបខ្ញុំត្រូវឈប់រៀនមកជួយការងារខ្លះៗរបស់ឪពុកម្ដាយ។ ដោយស្ថិតក្នុងឆ្នាំ ១៩៧០ មានរបបមួយកើតឡើងគឺរបប លន​ នល់ ដែលនាំ ឱ្យកើតមានព្រឹត្តិការណ៍ទម្លាក់សម្តេចះព្រះនរោត្ត សីហនុ ក្នុងភូមិដែលខ្ញុំរស់នៅ មិនសូវមានភាពច្របូកច្របល់ប៉ុន្មាននោះទេ ហើយក៏មិនសូវមានមនុស្សស្លាប់ច្រើនដែរព្រោះកងទ័ពភាគច្រើនទម្លាក់គ្រាប់ផ្លោងនៅតែក្នុងព្រៃតាមជួរភ្នំ ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិវិញគឺមិនសូវបាត់បង់ច្រើននោះទេ ចំណែកខ្ញុំបានរត់ភៀសខ្លួនទៅតែម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំត្រូវគេចពីគ្រាប់បែករហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ក៏កើតមានរបបមួយទៀតគឺរបប កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ដែលប្រជាជនស្គាល់និងដឹងច្បាស់ថាជារបបខ្មែរក្រហម ដែលដឹកនាំដោយ ប៉ុល ពត។ ក្នុងឆ្នាំដដែលនោះខ្មែរក្រហមបានចូលមកដល់ភូមិស្រុកដែលខ្ញុំរស់នៅនិងបានជម្លៀសប្រជាជនចេញទៅអ្នកខ្លះធ្វើជាឈ្លប អ្នកខ្លះទៀតធ្វើជាទាហានខ្មែរក្រហម ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនោះខ្ញុំត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់តាំងឱ្យចូលជាចល័តនិងបានធ្វើការជាមួយគ្រួសារនៅ ភូមិវិហារខ្ពស់ ដោយបានប្រើខ្ញុំឱ្យរែកដី, ស្ទូងស្រូវ និងបុកអង្ករជាដើម។ បើក្រឡេមកមើលការហូបចុកកាលពីរបបខ្មែរក្រហមវិញខ្ញុំមិនសូវ គ្រប់គ្រាន់នោះទេដោយ ហូបត្រឹម ២ពេលក្នុងមួយថ្ងៃ។

រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៩របបខ្មែរក្រហមជិតដួលរលំខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារបានរត់ចេញពីភូមិស្រុកដោយធ្វើដំណើរទៅព្រៃដើម្បីរត់ចេញពីសង្គ្រាមខ្មែរក្រហមជាមួយនឹងកងទ័ពវៀតណាម។ ការធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារបានជួបនៅហេតុការជាច្រើនដូចជាការដេកស្លាប់ប្រជាជននៅ​តាមផ្លូវមានទាំងក្មេងៗនិងចាស់ជរា។ រហូតដល់ចុងឆ្នាំ១៩៧៩ខ្ញុំជាមួយនិងក្រុមគ្រួសារបានធ្វើដំណើរវិលត្រឡប់មករកភូមិស្រុក។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៨០រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្នក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានប្រកបមុខរបរជាកសិកររហូតដល់សព្វថ្ងៃ។

បច្ចុប្បន្នខ្ញុំមានជំងឺប្រចាំកាយដូចជា ជំងឺលើសឈាម និងជំងឺក្រពះពោះវៀន។ មូលហេតុដែលខ្ញុំកើតមានជំងឺនេះគឺបណ្តាលមកពីក្មេងខ្ញុំធ្វើការងារធ្ងន់លើសកម្លាំងកង្វះអាហារហូបចុកនិងដល់ពេលបច្ចុប្បន្នខ្ញុំមានអាយុច្រើនផងដែរ។ ការព្យាបាលជំងឺរបស់ខ្ញុំគឺបានទៅមន្ទីពេទ្យដែលនៅជិតផ្ទះ ពេលទៅដល់មន្ទីពេទ្យគ្រូពេទ្យបានពិនិត្យជំងឺនិងបានឱ្យថ្នាំខ្ញុំមកលេបនៅផ្ទះជាប្រចាំថ្ងៃ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ២០២៣ ខ្ញុំត្រូវបានក្រុមការងាររបស់មជ្ឈមណ្ឌឯកសារបានអញ្ជើញខ្ញុំចូលរួមពិនិត្យសុខភាព ទើបខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំលើសឈាម និងទទួលបាន «កូនសៀវភៅព័ត៌មានអំពីការថែទាំសុខភាពដល់អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម» ហើយខ្ញុំបានអានកូនសៀវភៅនេះជាប្រចាំនិងទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើនពីកូនសៀវភៅនេះផងដែរ។ ជាចុងក្រោយខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណដល់ក្រុមការងាររបស់មជ្ឈមណ្ឌឯកសារកម្ពុជាដែលបានចុះមកសួរសុខទុក្ខដល់រូបខ្ញុំនិងសូមជូនពរឱ្យក្រុមការងារទាំងអស់ជួបប្រទះតែពុទ្ធពរទាំងឡាយបួនប្រការគឺ៖អាយុ វណ្ណះ សុខះ និងពលះ កុំបីឃ្លៀងឃ្លាតឡើយ។[1]

អត្ថបទដោយ ផាត ពន្លក

[1]ស៊ុន រ៉ន ៖ សម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់,«សាច់រឿងសង្ខេបអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម និងអំពីស្ថានភាពជំងឺបច្ចុប្បន្ន» សម្ភាសន៍ដោយ ៖ ផាត ពន្លក នៅឆ្នាំ២០២៥,មជ្ឈមណ្ឌលសះស្បើយបាក់នឹម មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា សាខាខេត្តកំពត