តាមរយៈឯកសារលេខKRI0049 សម្ភាសន៍ជាមួយ ព្រំ រឿង[1] មានអាយុ៧៣ឆ្នាំ ត្រូវជាម្ដាយរបស់ រុំ គឹមអេន រស់នៅភូមិព្រែកជីក ឃុំសោប ស្រុកព្រែកប្រសព្វ ខេត្តក្រចេះ។ រឿង បានបញ្ជាក់ថា គឹមអេន ជាកូនច្បងរបស់គាត់។ នៅឆ្នាំ១៩៧៣ គឹមអេន បានចូលរួមបដិវត្តន៍ ប៉ុន្តែការចូលរួមនោះមិនមែនជាការស្ម័គ្រចិត្តឡើយ។ ដំបូង ខ្មែរក្រហមបញ្ជូនកូនប្រុសរបស់គាត់ទៅរៀនសិល្បៈក្នុងភូមិប្រហែលជា២ ទៅ ៣យប់។ បន្ទាប់មក ខ្មែរក្រហមបានប្រមូលអ្នករៀនសិល្បៈទាំងអស់ចេញពីភូមិ។ រឿង បានបាត់ដំណឹងកូនប្រុសរបស់គាត់ និងមិនដែលទទួលបានព័ត៌មានទៀតឡើយ។

ព័ត៌មានអំពីកូនប្រុស (រុំ គឹមអេន)

រុំ គឹមអេន ឈ្មោះបដិវត្តន៍ហៅ ស្មី មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិព្រែកជីក សង្កាត់សោបលើ ស្រុកព្រែកប្រសព្វ ខេត្តក្រចេះ។ ឪពុកឈ្មោះ ជាង ដន និងម្ដាយឈ្មោះ ព្រំ រឿង។ គឹមអេន មានបងប្អូនសរុបចំនួនប្រាំនាក់ (ស្រីម្នាក់) ហើយគ្រួសារស្ថិតក្នុងវណ្ណៈកសិករថ្នាក់កណ្ដាល ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិដូចជា ក្របីចំនួនពីរក្បាល, រទេះមួយ និងដីស្រែចំនួន ៣ហិកតា។ នៅវ័យកុមារ គឹមអេន បានសិក្សាដល់ថ្នាក់ទី៨ (ក្នុងសង្គមចាស់)។ នៅថ្ងៃទី១៥ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៣ គឹមអេន បានចូលបដិវត្តន៍តាមរយៈឈ្មោះ សាង ហើយនៅថ្ងៃទី១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៥ គាត់បានចូលរួមក្នុងក្រុមយុវកក តាមរយៈឈ្មោះ ម៉ុល, អុន និង សិត ដោយមានតួនាទីជាយោធាកងតូច។[2]

បទពិសោធន៍ការងាររបស់ ព្រំ រឿង នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម

នៅឆ្នាំ១៩៧០ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៣ រឿង ទទួលបន្ទុកធ្វើការងារពលកម្មរួម ដូចជា ស្ទូងស្រូវ និងជីកបង្គោលរបង។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្មែរក្រហមបានជម្លៀស រឿង ឲ្យទៅធ្វើចម្ការដាំដំណាំដូចជា អំពៅ និងត្រសក់នៅកោះតាស៊ុយ។ នៅទីនោះ  គាត់ចងចាំឈ្មោះ ចែម ជាប្រធានសហករណ៍ឫស្សីកែវ (ស្រុកព្រែកប្រសព្វ)  បន្ទាប់មកឈ្មោះ សែត។ រីឯប្រធានភូមិមានឈ្មោះ ចែន និង សែន។

លក្ខខណ្ឌការងារនៅពេលនោះគឺ អង្គការចាត់តាំងឱ្យប្រជាជនទៅធ្វើការងារនៅទីណា គឺត្រូវតែទៅ មិនអាចប្រកែកតវ៉ាបានឡើយ។  ពេលខ្លះ អង្គការចាត់តាំងឱ្យ រឿង ទៅធ្វើការនៅក្នុងព្រៃដោយគាត់មិនដឹងថានៅទីនោះជាឃុំអ្វីទេ គ្រាន់តែឮការសន្ទនារបស់អង្គការហៅទីនោះថា តំបន់១៣០។ គាត់ត្រូវធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដោយពេលថ្ងៃធ្វើការនៅក្នុងកងចល័ត រីឯពេលយប់ត្រូវចែកវេនយាមមន្ទីរជាមួយប្រជាជននៅក្នុងកង។ ក្រោយមក រឿង ត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរមកភូមិវិញ ទទួលបន្ទុក ស្ទូងស្រូវ ដកសំណាប និងគាស់គល់ឈើ។ ខ្មែរក្រហមបានតម្រូវឱ្យគាត់នៅសហករណ៍ដែលគ្មានសម្ភារផ្ទាល់ខ្លួនប្រើប្រាស់ សូម្បីតែស្លាបព្រា។

នៅក្នុងរបបនោះ ទោះជាឈឺខ្សោះខ្លួនក៏នៅតែត្រូវបន្តធ្វើការ អង្គការមិនអនុញ្ញាតឱ្យប្រជាជនឈប់សម្រាកឡើយ លើកលែងតែអ្នកដែលមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ, ត្រូវវះកាត់ ឬស្ដ្រីដែលទើបសម្រាលកូនរួចទើបអាចឈប់សម្រាកបាន។ ការឈប់សម្រាកក៏មិនមានរយៈពេលវែងនោះដែរ យ៉ាងយូរត្រឹមមួយសប្ដាហ៍ លើកលែងតែស្រ្តីទើបសម្រាលកូនអាចសម្រាកបានមួយខែ ឬលើសនោះ។

រឿង បានសង្កេតឃើញព្រឹត្តិការណ៍មួយចំនួននៅក្នុងអង្គភាព ដូចជា ព្រះសង្ឃត្រូវមានតួនាទីធ្វើការងារដូចជាប្រជាជនធម្មតា ដោយអង្គការចាត់តាំងឱ្យរែកដី និងទទួលបានរបបអាហារដូចប្រជាជនធម្មតា។ របបអាហារពេលនោះមានការខ្វះខាតខ្លាំង ខ្មែរក្រហមបានយកផ្លែចេកខ្ចីទៅហាលថ្ងៃឱ្យស្ងួត បន្ទាប់មកយកទៅកិន និងលាយជាមួយអង្ករ រួចយកអង្ករនោះទៅដាំបាយឱ្យប្រជាជនហូប។ រឿង បានបន្ថែមថា គាត់ធ្លាប់បានឃើញខ្មែរក្រហមចាប់ប្រជាជនទាំងចាស់ទាំងក្មេងយកទៅឃុំនៅក្នុងវិហារពង្រ ដោយមិនដឹងច្បាស់ថាមានទោសកំហុសអ្វី និងជាជនជាតិអ្វីខ្លះនោះទេ។ ប្រជាជនដែលត្រូវចាប់ទៅឃុំបាន ប្រមាណជា៣ថ្ងៃក្រោយត្រូវបាត់ខ្លួន។

នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម រយៈពេលមួយឆ្នាំម្ដង ឬ២ដង អង្គការបានយកសម្លៀកបំពាក់មកចែកឱ្យប្រជាជន។ បើតាមការយល់ឃើញរបស់រឿង សម្លៀកបំពាក់ទាំងអស់នោះប្រាកដជារបស់ប្រជាជន ដែលខ្មែរក្រហមបានសម្លាប់ រួចយកមកចែកឱ្យប្រជាជននៅក្នុងសហករណ៍ប្រើបន្តទៀត ព្រោះគាត់បានមើលឃើញថា សម្លៀកបំពាក់មួយចំនួនមានជាប់ស្នាមឈាម ឬដាច់រហែក។

នៅឆ្នាំ១៩៧៩ កងទ័ពស្ម័គ្រចិត្តវៀតណាមបានសហការជាមួយកងទ័ពរណសិរ្សសាមគ្គីសង្គ្រោះជាតិកម្ពុជា វាយរំដោះប្រទេសកម្ពុជាពីការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្មែរក្រហម ហើយ រឿងបានវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ ខណៈដែលស្ថានភាពស្រុកភូមិនៅពេលនោះមានភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅឡើយ មុនពេលប្រជាជនដទៃទៀតវិលត្រឡប់ទៅភូមិជាបន្តបន្ទាប់៕

[1] ឯកសារលេខ KRI0049, សម្ភាសន៍ ព្រំ រឿង អំពីកូនប្រុសឈ្មោះ រុំ គឹមឆេន ហៅ ស្មី ដោយ យិន ឆាយ, នៅថ្ងៃទី១៣ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០០៦, បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា។

[2] ឯកសារលេខ I06058, តម្កល់នៅបណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា, ស្ដីពីប្រវត្តិរូបសង្ខេបរបស់ឈ្មោះ រុំ គឹមអេន ហៅ ស្មី អាយុ២៤ឆ្នាំ កើតឆ្នាំ១៩៥២ នៅភូមិព្រែកជីក សង្កាត់សោបលើ ស្រុកព្រែកប្រសព្វ ខេត្តក្រចេះ។

អត្ថបទដោយ នេន ស្រីមុំ