(ព្រៃវែង) ផាន់ នាង អាយុ ៦១ ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិកំពូលប្រាសាទ ស្រុកពាមជរ៍ ខេត្តព្រៃវែង និងបច្ចុប្ប​ន្ន រស់នៅភូមិពាយនាយ ឃុំក្រាំងស្វាយ ស្រុកព្រះស្ដេច ខេត្តព្រៃវែង។ ប្តីរបស់នាង ឈ្មោះ ប៊ុន ឆៃ និងមានកូនចំនួន៦នាក់ ក្នុងនោះស្រី២នាក់។ នាង បានរៀបរាប់អំពីរឿងរ៉ាវដែលបានជួបប្រទះក្នុងរបបខ្មែរក្រហមប្រាប់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តកម្ពុជាដូចខាងក្រោម៖

នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ នាង មានអាយុប្រមាណ១៣ឆ្នាំ ដែលជាវ័យមួយពេញកម្លាំងត្រូវធ្វើការធ្ងន់នៅក្នុងកងចល័តនារីរបស់សហករណ៍​។ នាង ត្រូវធ្វើដំណើរចេញពីភូមិកំពូលប្រាសាទ ជាមួយយុវនារីក្នុងភូមិប្រមាណ៣០នាក់ ដើម្បីទៅលើកទំនប់, ជីកប្រឡាយ, កាប់ឆ្ការព្រៃ និងស្ទូងស្រូវ ជាដើម។ នាង បន្តថាពេលចូលទៅដល់ក្នុងព្រៃ គាត់ឃើញមាន យុវជន-យុវនារី មកពីកន្លែងផ្សេងៗរាប់រយនាក់កំពុងធ្វើការនៅទីនោះ ហើយអង្គការបានបែងចែកកម្លាំងជាក្រុមតូចៗ។ ក្នុងមួយក្រុមមានសមាជិកប្រហែល២០នាក់ ដឹកនាំដោយប្រធានក្រុមម្នាក់ ដោយទទួលភារកិច្ចតាមផែនការរបស់អង្គការកំណត់។ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម នាង ធ្វើការងារគ្មានទីតាំងច្បាស់លាស់ទេ ព្រោះកងឈ្លបសហករណ៍តែងតែចល័តគាត់ពីមួយ​កន្លែង ​ទៅមួយកន្លែងដើម្បីបំពេញកម្លាំងខ្វះខាត។​ ចំណែកឯការរស់នៅវិញ នាង ត្រូវសង់ខ្ទមស្នាក់នៅដោយខ្លួនឯងនៅក្នុងព្រៃ ឬតាមវាលស្រែ។ ចំពោះរបបអាហារ​ អង្គការ​បែងចែកជារបបអង្ករឲ្យហូបតាមក្រុមតូចៗ គឺអង្ករចំនួន១០កំប៉ុងក្នុង១ថ្ងៃ។ ក្រោយមក​ របបអង្ករបានថយចុះ ហើយ នាង និងសមាជិកក្រុម ត្រូវហូបបបរទាំងពេលថ្ងៃត្រង់ និងពេលល្ងាច។

ក្នុងរយៈកាលរបបខ្មែរក្រហម នាង ពុំបានជួបមុខឪពុកម្តាយ និងបងប្អូនទោះទេ ព្រោះឪពុក មា្តយ ត្រូវបានខ្មែរក្រហមជម្លៀសឲ្យទៅរស់នៅតំបន់តាហ៊ុយ តាំងពីរបបខ្មែរក្រហមចូលគ្រប់គ្រងដំបូង ចំណែកបងប្អូនត្រូវរស់នៅតាមកងផ្សេងៗ។ នៅពេលរបបខ្មែរក្រហមដួល​រលំ   នាង បានដឹងថាក្នុងរបបខ្មែរក្រហមឪពុករបស់ខ្លួន ត្រូវបានខ្មែរក្រហមប្រើឲ្យវេញខ្សែគោ ឯម្តាយត្រូវក្រងស្បូវនៅកងចាស់ៗ ក្នុងសហករណ៍តាហ៊ុយ ហើយបងប្អូនរបស់នាង ត្រូវធ្វើការក្នុងកងចល័ត និងខ្លះទៀតក្នុងកងកុមារ។

ក្រោយថ្ងៃរំដោះ៧មករា នាង, បងប្អូន និងឪពុកម្តាយ បានត្រលប់មករស់នៅជួបជុំគ្នាវិញ និងបានបង្កបង្កើនផលស្រូវដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត​រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ បច្ចុប្បន្ន ដោយសារតែមានអាយុច្រើនគួបផ្សំ និងកង្វះអាហាររូបត្ថម្ភក្នុងរបបខ្មែក្រហម នាង មានជំងឺប្រចាំកាយដូចជា ជំងឺលើសជាតិអាស៊ីត, ជំងឺលើសសម្ពាធឈាម និងជំងឺសន្លាក់ដៃ-ជើង៕

សម្ភាសន៍ដោយ ជួន រក្សា ថ្ងៃទី២ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៤

អត្ថបទដោយ អេង សុខម៉េង