(ខេត្តព្រៃវែង) ធួន វូន មានអាយុ ៦៣ឆ្នាំ និងមានស្រុកកំណើតនៅភូមិពីងពួង ឃុំតាជ្រោយ ស្រុកពាមជរ ខេត្តព្រៃវែង។ បច្ចុប្បន្ន វូន រស់នៅភូមិពាយនាយ ឃុំក្រាំងស្វាយ ស្រុកព្រះស្ដេច ខេត្តព្រៃវែង។​ វូន មានឪពុកឈ្មោះ ធួន, ម្ដាយឈ្មោះ អិន និងមានបងប្អូនសរុបចំនួន ៥នាក់។ ប្រពន្ធរបស់ វូន ឈ្មោះ ឈន ចាន់នី និងមានកូនប្រុសម្នាក់។

វូន បានរៀបរាប់អំពីរឿងរ៉ាវក្នុងរបបខ្មែរក្រហមថា នៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ពេលខ្មែរក្រហមដឹកនាំប្រទេស គាត់ត្រូវបានអង្គការចាត់តាំងឲ្យទៅធ្វើជាយោធា។ កាលនោះ វូន មិនចង់ធ្វើជាយោធានោះទេ ប៉ុន្តែមិនអាចប្រកែកបាន។ បំពេញការងារជាយោធា វូន ត្រូវអង្គការបញ្ជូនទៅប្រចាំការនៅបន្ទាយមួយកន្លែងនៅខេត្តស្វាយរៀង។ វូន ទទួលបានការហ្វឹកហាត់យុទ្ធសាស្រ្តទ័ព និងត្រូវការពារទឹកដីនៅតំបន់ព្រំដែនជាមួយប្រទេសវៀតណាម ហើយពេលទំនេរពីការងារទ័ព គាត់ត្រូវជួយស្ទូងស្រូវ, លើកភ្លឺស្រែ និងផ្លូវថ្នល់ជាដើម។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម វូន មិនបានរស់នៅជួបជុំជាមួយឪពុកម្ដាយ និងបងប្អូននោះទេ។ វូន តែងតែផ្លាស់ប្តូរកន្លែងធ្វើការ ពីមួយកន្លែងទៅមួយកន្លែង ដោយទៅប្រចាំការតាមតំបន់ផ្សេងៗ។ ប្អូនរបស់វូនម្នាក់ ធ្វើជាយោធាខ្មែរក្រហមនៅតំបន់ផ្សេង ហើយមួយចំនួនទៀតធ្វើជាកងចល័តជីកប្រឡាយ, លើកប្រព័ន្ធភ្លឺស្រែ និងដកស្ទូងស្រូវជាដើម​។ ម្តាយឪពុករបស់វូន ធ្វើការងារក្នុងសហករណ៍នៅស្រុកកំណើត។ វូន បាននិយាយថាការងារក្នុងរបបខ្មែរក្រហម គាត់ធ្វើស្ទើរគ្មានពេលសម្រាក គឺធ្វើតាំងពីថ្ងៃរះរហូតដល់ថ្ងៃលិច។ គាត់អាចសម្រាកតែពេលថ្ងៃត្រង់១ ទៅ២ ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។​​ ចំពោះរបបអាហារ ក្នុងនាមជាយោធា វូន ទទួលបានសមរម្យ ​មិនខ្វះខាតខ្លាំងដូចប្រជាជននៅ​តាមមូលដ្ឋានទេ។នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម វូន បានបាត់ដំណឹងពូម្នាក់ឈ្មោះ វិន ឈិម រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ នៅពេលនោះ វូន ធ្លាប់ឃើញកងឈ្លបខ្មែរក្រហម​វាយសម្លាប់ប្រជាជននឹងត្បូងចប ដោយសារប្រជាជនឈឺ​មិនអាចធ្វើការឲ្យខ្មែរក្រហមបាន។

ក្រោយរបបខ្មែរក្រហមដួលរលំ វូន មិនបានត្រលប់មករស់នៅស្រុកកំណើតភ្លាមទេ។ នៅចុងខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ ទើប វូន បានធ្វើដំណើរ​ដោយថ្មើរជើងពីខេត្តស្វាយរៀងមករស់នៅស្រុកកំណើតវិញ។ បញ្ហាសុខភាពរបស់ វូន សព្វថ្ងៃ មានដូចជា ជំងឺឈឺសន្លាក់ដៃ-ជើង និងជំងឺស្រវាំងភ្នែក។ គាត់ធ្លាប់ទទួលការព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យព្រះអង្គឌួងចំនួន២ដង៕

សម្ភាសន៍ដោយ ជួន រក្សា ថ្ងៃទី១៨ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៤

អត្ថបទដោយ អេង សុខម៉េង