ហោម សាង៖ ពេទ្យកងទ័ព

ពេទ្យកំពុងពិនិត្យមើលដបថ្នាំនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម រូបថតពីទស្សនាវដ្តីស្វែងរកការពិតលេខ ៣០៤​ (បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា)

ហោម​ សាង[1] ភេទ​ស្រី​ អាយុ​​៦០​ឆ្នាំ​ មាន​ទី​កន្លែង​កំ​ណើត​នៅ​ឃុំ​កណ្ដាល​ ស្រុក​ឈូក​ ខេត្ត​កំពត​។ សាង​ សព្វ​ថ្ងៃ​រស់នៅ​ភូមិ​ស្វាយ​ចេក​ ឃុំ​លំ​ទង​ ស្រុ​ក​អន្លង់​វែង​ ខេត្ត​ឧត្តរ​មាន​ជ័យ​។

សាង បាននិយាយរៀប​រាប់​​រឿងរ៉ាវ​ដែល​ខ្លួន​បាន​ឆ្លង​កាត់ក្នុង​របប​ខ្មែរ​ក្រហម​​ដូច​តទៅ​​៖ «កាល​ពី​កុមារភាព​ ​ខ្ញុំ​​សិក្សា​រៀន​សូត្រ​បាន​​ត្រឹម​ថ្នាក់​ទី​៧ ពី​សង្គម​។ ឪពុក​ម្ដាយ​ខ្ញុំ​គឺជា​កសិករ​។​ ជីវភាព​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​នៅ​ពេល​នោះ​ មានកម្រិត​​មធ្យម​ ដែល​មាន​អាហារ​ហូប​ចុក​គ្រប់​គ្រាន់​​។​ ខ្ញុំ​មាន​បង​ប្អូន​បង្កើត​ចំនួន​៤​នាក់​ ហើយ​ខ្ញុំគឺ​ជា​កូន​ទី​៣​នៅ​ក្នុង​គ្រួសារ​។​

លុះ​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៧០​ ខ្ញុំ​បាន​ឮ​ដំណឺង​ថា​ លន់​ នល់​ បាន​ធ្វើ​រដ្ឋ​ប្រហារ​ទម្លាក់​សម្ដេច​ នរោត្តម​ សីហនុ​ ពី​តំណែង​។​ អំឡុង​ពេល​នោះ​ហើយ​ ដែល​ប្រទេស​ជាតិ​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​ភាព​វឹក​វរ​បង្ក​ទៅ​ជា​សង្គ្រាម​ដ៏​កាច​សាហាវ​​មួយ​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​។​ ក្រោយ​មក​ ការ​ធ្វើ​បាតុកម្ម​នៅ​តាម​ផ្សារ​ និងតាម​ទី​សាធារណៈ​គ្រប់​ទី​កន្លែង ចាប់ផ្តើម​កើត​មានឡើង​ ​ ដោយ​មានសំឡេង​ប្រជាជន​ស្រែក​រក​យុត្តិ​ធម៌​ និង​អំណាច​ជូន​សម្ដេច​ នរោត្តម​ សីហនុ​។​ ការ​ធ្វើ​បែប​នេះ​​ បង្ក​ឲ្យ​​កើត​មាន​ភាព​ចម្រូង​ចម្រាសរវាង​កង​ទ័ព​ លន់​ នល់​ ជា​មួយ​ប្រជាជន​ខ្មែរ​ ដែល​ឈាន​ដល់​មាន​​ការ​ផ្ទុះ​អាវុធ​​។​

នៅ​ពេល​នោះ  ខ្ញុំ​ក៏បាន​ឈប់​រៀន​ដោយ​សារ​តែ​សាលា​រៀន​ ដែល​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​បាន​រៀន​គឺ​ត្រូវ​បាន​បិទ​ចោល​។​ បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​ឈប់​រៀន​ ខ្ញុំ​បន្ត​រស់​នៅ​ជា​មួយ​ឪពុក​ម្ដាយ​នៅផ្ទះ​រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៧២។​ នៅ​ក្នុងឆ្នាំនោះ ​ភូមិខ្ញុំ​​មាន​ការ​ជ្រើស​រើស​ជាង​កាត់​ដេរ​សម្លៀកបំពាក់​។ ខ្ញុំ​​បាន​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ចូល​ជា​មួយ​ប្រជាជន​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​មួយ​ចំនួន​ទៀត​។​

កាល​ណោះ​ ខ្ញុំ​ធ្វើ​ការ​កាត់​ដេរ​សម្លៀក​បំពាក់​សម្រាប់​ផ្គត់​ផ្គង់​ដល់​សហករណ៍​។​ ការងារ​ជា​អ្នក​កាត់​ដេរ​នៅ​ជំនាន់​នោះ​ ចាប់ផ្ដើម​ធ្វើ​ការ​ចាប់​ពី​ម៉ោង​៧​ដល់​ម៉ោង​១១ថ្ងៃ​ត្រង់ និង​ចាប់​ពី​ម៉ោង​១រសៀល​ ​ដល់​ម៉ោង​៥​ល្ងាច​។ ខ្ញុំ​ទទួល​បាន​បាយ​ហូប​គ្រប់​គ្រាន់​។

រហូត​​ដល់​ឆ្នាំ១៩៧៣ ការ​ជ្រើស​រើស​​កម្លាំងពី​កន្លែង​កាត់​ដេរក៏បាន​កើតឡើងដែរ ដោយ​អ្នក​ជ្រើស​រើស​ថ្មី​​នឹង​ត្រូវ​​ចូ​ល​រៀន​ផ្នែក​​ពេទ្យនៅ​ទី​ក្រុងភ្នំ​ពេញ​​។ ជំនាន់​នោះ​ ការ​ជ្រើស​រើស​ពេទ្យ​ គឺ​ដំបូង​មាន​ការ​សាក​សួរ​អំពី​ចំណេះ​ដឹង​យើងពី​ភាសា​បារាំង​​ ដើម្បី​ដឹង​ថា​យើង​អាច​អានអក្សរ​នៅ​លើ​ថ្នាំ​ពេទ្យ​បាន​ដែរ​ឬ​ទេ​។​ ខ្ញុំ​ បាន​ប្រាប់​ទៅ​តាម​អ្វី ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ចេះ​ និង​ចង​ចាំ​កាល​ពី​ខ្ញុំ​បាន​សិក្សា​នៅ​ក្នុង​សាលា។​ ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ជាប់​ឈ្មោះ​ក្នុង​ការ​ជ្រើស​រើស​មួយ​នេះ​​ដែរ​។​ បន្ទាប់​ពី​​បាន​ជាប់​ឈ្មោះ​ចូល​រៀន​​ពេទ្យ​ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ឲ្យ​រៀន​ជំនាញ​ពេទ្យ​នៅ​ភ្នំ​ពេញ​។​ កាល​ណោះ​ ខ្ញុំ​រៀន​ផ្នែក​វះ​កាត់​អ្នក​ជំងឺ​។​ វេជ្ជ​បណ្ឌិត​ ដែល​ខ្ញុំ​រៀន​ជា​មួយ​ផ្ទាល់​គឺ​ វេជ្ជបណ្ឌិត​ ជួន​ ជឿន​។​

ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ធ្វើពេទ្យ​ និង​​ព្យាបាលអ្នក​ជំងឺ​​ជាមួយ​កង​ទ័ពរហូត​មក។ ខ្ញុំ​​មិន​ដែល​មាន​ឧបសគ្គអ្វី​ទេ​។​ ខ្ញុំ​បាន​ដើរ​តាម​ព្យាបាល​កង​ទ័ព​មក​រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៧៥។​ ខ្ញុំ​បាន​​ធ្វើ​ដំណើរ​ចូល​ទី​ក្រុង​ភ្នំ​ពេញ​តែ​ម្ដង​។​ កាល​ណោះ​ ការរស់នៅតាម​សហករណ៍​​ចាប់​ផ្ដើម​កើតឡើង​ហើយ​។​ សម្រាប់​សម្លៀក​បំពាក់​ក្នុង​មួយ​ឆ្នាំ​ខ្មែរ​ក្រហម​បើក​ឲ្យ​ចំនួន​២កំផ្លេរ​។​ ​ខ្ញុំ​ទទួល​បានការ​ហូប​ចុក​គ្រប់​គ្រាន់ ​ដោយ​សារ​តែ​ក្រុម​ខ្ញុំ​ជា​ក្រុម​គ្រូ​ពេទ្យ​ជំនាញ។​ ខ្ញុំ​​បន្ត​ធ្វើ​ជា​ពេទ្យ​នៅ​ប្រចាំ​ការ​នៅ​ភ្នំ​ពេញ​រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៧៩​ ដែលនៅពេលនោះ​កង​ទ័ព​វៀត​ណាម​បាន​ចូល​មក​ដល់​។

ប្រជាជន​​បាន​បំបែក​គ្នា​ និង​វិលត្រឡប់​ទៅ​​ស្រុក​កំណើត​រៀងៗ​ខ្លួន​វិញ​។​ ចំណែក​ឯ​ក្រុម​គ្រូ​ពេទ្យ​ខ្ញុំវិញ​ដែល​​ជាគ្រូ​​ពេទ្យ​ជំនាញវះ​កាត់​​ កម្មាភិបាល​​ខាង​បូព៌ាបាន​មកដល់ ហើយ​បាន​ស្នើ​ឲ្យ​នៅ​ជួយ​ព្យាបាល​ និង​វះ​កាត់​កង​ទ័ព​ ដែល​រង​របួស​បន្ត​បន្ទាប់។ កងទ័ពរបួស​មានចំនួន​​រាប់​រយ​រាប់​ពាន់​នាក់ ហើយ​​មិន​ចេះ​ចប់​មិន​ចេះ​អស់​ទេ។

បន្ទាប់​ពី​ព្យាបាល​អ្នក​របួស​នៅ​ខាង​បូព៌ា​បាន​ធូរ​ស្បើយ​ហើយ​ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ឲ្យ​ទៅ​ព្យាបាល​អ្នក​របួស​នៅ​ខាងភូមិ​ភាគ​​ឧត្តរ​វិញ​។ ខ្ញុំ​រួម​ទាំង​ក្រុម​គ្រួពេទ្យ​ដទៃ​ទៀត​បាន​បន្ត​សកម្មភាព​ព្យាបាល​អ្នក​របួស​នៅ​ភូមិ​ភាគ​ឧត្តរ​រហូត​ដល់​មាន​ការ​ផ្សះ​ផ្សា​គ្នា​»៕

អត្ថបទដោយ លី សុខឃាង


[1] មេក វិន សម្ភាសន៍ជាមួយ ហោម សាង នៅភូមិស្វាយចេក ឃុំ​លំទង ស្រុក​អន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ នៅឆ្នាំ​២០២៥។

ចែករម្លែកទៅបណ្តាញទំនាក់ទំនងសង្គម

Solverwp- WordPress Theme and Plugin