ឆែម ឈឿង៖ ប្រធានកងអនុសេនាតូចកងពិសេស
ឆែម ឈឿង[1] ភេទប្រុស អាយុ៣៣ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតរស់នៅភូមិកោះស្លា ឃុំក្តុរ ស្រុកមង្គលបុរី ខេត្តបាត់ដំបង។ កាលពីវ័យកុមារខ្ញុំរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ លុះខ្ញុំមានអាយុ១២ឆ្នាំ ទើបម្ដាយឪពុកខ្ញុំបញ្ជូនខ្ញុំឲ្យទៅសិក្សានៅសាលាវត្តក្ដុរ ឃុំក្តុរចាប់ពីថ្នាក់ទី១២ ដល់ថ្នាក់ទី១០ពីសង្គមចាស់។ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៦០ ខ្ញុំបានឈប់រៀនមកជួយធ្វើស្រែឪពុកម្ដាយនៅស្រុកកំណើត។ ខ្ញុំនៅជួយធ្វើការងារស្រែចម្ការបានរយៈពេលមួយឆ្នាំ ក្នុងឆ្នាំ១៩៦២ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំក៏បានបញ្ជូនខ្ញុំឲ្យទៅនៅវត្តបវ៉ិល ស្ថិតនៅក្នុងឃុំបវ៉ិល ស្រុកមង្គលបុរី។ ខ្ញុំនៅបួសរៀនក្នុងវត្តបវ៉ិលបានចំនួនបីវស្សា ដល់ឆ្នាំ១៩៦៥ ខ្ញុំក៏បានសឹកមកជួយធ្វើស្រែម្ដាយឪពុកខ្ញុំវិញ។ នៅក្នុងឆ្នាំដដែលឈ្មោះ ឈន ត្រូវជាជំទប់ទីមួយនៅឃុំក្ដុលទាំងមូលទៅហាត់កម្មង់ដូនៅជិតវត្តក្ដុល ក្នុងនោះក៏មានខ្ញុំចូលរួមផងដែរ។ កាលនោះអ្នកបង្ហាត់មានឈ្មោះ សុំ មានតួនាទីជាអនុប្រធានកងឆ្មក់ និងរ៉េត ជាប្រធានកងឆ្មក់។ អំឡុងពេលនោះខ្ញុំហាត់បានត្រឹមតែចំនួនដប់ថ្ងៃខ្ញុំក៏បានឈប់ហាត់រហូត។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៦៧ ប្រហែលជាក្នុងខែ១ បងរ៉េត និងបងសុំ បានហៅខ្ញុំទៅប្រជុំនៅផ្ទះបង សែហ្វ អាន ជាគិញទាហានប្រចាំការឃុំក្ដុរ។ កាលនោះ ក្រៅពីខ្ញុំឃើញមានអ្នកចូលរួមប្រជុំផ្សេងៗទៀតមានឈ្មោះដូចជា៖ សែហ្វ អាន, រ៉េត, សុំ, សៀ, ប៉ោច, ញ៉ាន, ចាប, ឈាង និងហ៊ាង។ ការប្រជុំនេះ សែហ្វ អាន បានអប់រំខ្ញុំទាំងអស់គ្នាអំពីការសប្បាយ ដើរលេងហ៊ឺហា នៅតាមស្រុកភូមិដទៃដោយសេរីចង់ហូបចុកអ្វីក៏បានតាមតែអំពើចិត្ត។ នៅចុងបញ្ចប់នៃការជួបប្រជុំនេះខ្ញុំក៏បានសួរសំណួរនៅក្នុងអង្គប្រជុំថា «តើយើងបានអ្វី?» ភ្លាមៗនោះ អាន បានឆ្លើយតបថាមានស្ងោរមាន់ទា ហើយនឹងមានស្រាមួយដប។ បន្ទាប់មក យើងទាំងអស់គ្នាក៏បានចាប់ផ្ដើមផឹកស៊ី សប្បាយនៅផ្ទះបងអាន រហូតដល់ព្រឹកឡើងទើបគ្រប់គ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួនវិញ។ ការប្រមូលគ្នីគ្នាទៅអប់រំនៅផ្ទះបងអាន មានចំនួនប្រាំពីរដង ដោយខ្លឹមសារប្រជុំលើកទីបីបានប្រាប់ដំណឹងទាក់ទងពី ការបង្កើតក្រុមខ្មែរក្រហម និងវៀតណាម ក្នុងការចូលមកយកទឹកដីខ្មែរ និងបំផ្លាញសិទ្ធិសេរី រដ្ឋអំណាច រួមទាំងប្រពៃណីរបស់ខ្មែរឲ្យអស់ពីប្រទេស។ បន្តមកទៀតឈ្មោះ រ៉េត ក៏បាននិយាយអំពីការប្រុងប្រយ័ត្ន ពិនិត្យតាមដានបើឃើញខ្មែរក្រហមចូលភូមិណាឆាប់មករាយការណ៍ដល់លោក សែហ្វ អាន។ នៅជំនាន់នោះក្រុមខ្ញុំក៏មានលិខិតសម្គាល់ខ្លួនម្នាក់មួយសម្រាប់ធ្វើការ និងដើរចេញចូលតាមស្រុកភូមិផ្សេងៗកុំឲ្យមានការរាំងស្ទះដំណើរដូចជាពេលមានទាហានកំពុងធ្វើអន្តរាគមន៍យើងបង្ហាញលិខិតទៅនោះទៅឲ្យទាហានគេនឹងបើកផ្លូវឲ្យយើងបន្តដំណើរទៅមុខទៀតបានឆាប់រហ័ស។ នៅពាក់កណ្ដាលខែកញ្ញា ក្នុងឆ្នាំដដែល អាន, សៀ, រ៉េត, សុំ បានហៅក្រុមខ្ញុំទាំង៦នាក់ដដែលទៅជួបជុំគ្នានៅក្នុងសាលាដែលធ្លាប់ប្រជុំដដែល។ អំឡុងពេលនោះឈ្មោះអាន បានលើកឡើងនៅក្នុងអង្គប្រជុំថា យើងខ្ញុំក្នុងថ្ងៃនេះនិងលើកតម្លើងបងប្អូនចំនួន៦នាក់នេះឲ្យមានមុខមាត់ធ្វើការងារនៅក្នុងរាជការ។ បន្ទាប់មកទៀត អាន បានបន្តថាអ្នកទាំង៦នាក់នេះត្រូវចល័តជាពីរខ្សែ ដោយខ្សែទីមួយមាន ញ៉ាន, ប៉ោច និងចាប។ ចំណែកខ្សែទីពីរមាន មានខ្ញុំផ្ទាល់ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវរួម ដែលមានសមាជិកឈ្មោះ ឈាង និងហ៊ាង។ ក្រោយពីបែងចែកគ្នារួចរាល់ហើយ អាន ក៏បានឲ្យក្រុមខ្ញុំទៅទាក់ទងជាមួយខ្សែរបស់អាន បានបង្កប់ទុកជាយូរមកហើយនៅខាងលិចស្ទឹងមានចំនួនពីរនាក់ឈ្មោះ ឆែប និងឆូ។ រីឯខ្សែខាងកើតស្ទឹងមានចំនួនបីនាក់ឈ្មោះ ភឺ, ពឿន និងឡុញ។ ខណៈពេលនោះយើងទាំងអស់គ្នាក៏បានជួបនឹងស្គាល់គ្នាព្រមទាំងបានផឹកទឹកសច្ចាស្មោះត្រង់ជាមួយរដ្ឋាភិបាលមិនវៀចវេរ។
រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧១ ឈ្មោះ ណា, ឈាង, ហ៊ាង តែងតែតាមដានកម្មាភិបាលដែលចុះទៅអប់រំប្រជាជននៅក្នុងភូមិតាក្រី។ ខណៈពេលនោះ ខ្ញុំ និងយ៉ុង រួមទាំងណា បានប្រមូលសេចក្ដីរាយការណ៍តាមរយៈ ភឺ ទៅដល់អានបានដឹង។ បន្តមកទៀត ខ្ញុំ និងយ៉ុង បានជួយគ្នាពិនិត្យតាមដាន ស៊ើបអង្កេត ដើម្បីកសាងកម្លាំងទៅមុខទៀត មិនថាបានតិចឬបានច្រើននោះទេ។ ជាទូទៅខ្ញុំអូសទាញបានមនុស្សដែលខូចរឿងស្រី ស្រា ល្បែង និងការសប្បាយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ខ្ញុំមានការអប់រំអ្នកទាំង២០នាក់ដែលអូសទាញបាន។ ក្នុងការអប់រំរបស់ខ្ញុំគឺមានការណែនាំពន្យល់អំពីការសប្បាយ ស្រាស្រី និងការទទួលបានប្រាក់ខែ។ ដើម្បីមានការសប្បាយទៅខាងមុខទៀតទាល់តែយើងខិតខំជួយគ្នាប្រយុទ្ធដើម្បីកសាងកម្លាំង និងប្រឆាំងជាមួយបដិវត្តន៍។ នៅខែមីនា ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៣ ឈ្មោះ លឿប, យន់, នី និងសាន បានប្រកាសឲ្យខ្ញុំ និងណា, យ៉ុង, អឿន ចូលទៅក្នុងខ្សែ សេ.អ៊ី.អា ពេញលេញ។ ការងារប្រចាំរបស់ខ្ញុំគឺបន្តការកសាងកម្លាំងទៅមុខឲ្យបានច្រើន។ គិតចាប់ពីខែសីហា ដល់ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៣ ខ្ញុំកសាងកម្លាំងបានចំនួន១០នាក់។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៤ ខ្ញុំបានកសាងកម្លាំងបានបន្ថែមនៅក្នុងកងវរសេនាតូចលេខ២២៧ បានចំនួន៥នាក់ទៀត។ ចាប់ពីខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៤ ដល់ខែមីថុនា ឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំកសាងកម្លាំងពីវរសេនាតូចលេខ៣៤៧ បានចំនួន៧នាក់ថែមទៀត។ ក្នុងឆ្នាំដដែលនៅចន្លោះខែកញ្ញា និងខែតុលា ខ្ញុំក្ដោបក្ដាប់បានកម្លាំងមកពីវរសេនាតូចលេខ៤១៥ បាន៧នាក់។ នៅក្នុងខែតុលា ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងកងវរសេនាតូចលេខ១០៥ រយៈពេលមួយខែកន្លះទើបខ្ញុំទើបខ្ញុំមានវិធានការកសាងកម្លាំងនៅក្នុងវរសេនាតូចលេខ៤០៥ បានចំនួន១២នាក់ផ្សេងទៀត។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ ឈ្មោះសាន បានឲ្យខ្ញុំទៅជួបជាមួយថៃចំនួនពីរដងនៅដើមខែ និងចុងខែតុលា។ កន្លែងដែលទៅជួបជាមួយថៃទាំងពីរដងគឺនៅអារញ្ញ។ បន្ទាប់ពីជួបគ្នាហើយ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ទៅណយ និងប៉ែត ឲ្យទៅប្រាប់ចៅហ្វាយស្រុកថៃមុនថា «នៅក្នុងថ្ងៃទី៥ ម៉ោង៧យប់សូមមកទទួលផងនៅជិតកន្លែងគួយឆែក។ ចៅហ្វាយស្រុកថៃ កាលណោះឈ្មោះស្នង។ ក្រោយមកទៀត ខ្ញុំក៏បានរស់នៅក្នុងកងកាំភ្លើងធំបានជាយូររហូតដល់ខែ៧ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ ដដែល។ ពេលនោះឈ្មោះ សាន បានឲ្យខ្ញុំទៅកាន់កងពិសេសលេខ៣៦ ប្រចាំការនៅប៉ោយប៉ែត ទាក់ទងជាមួយថៃ។ រយៈកាលដែលខ្ញុំទៅនៅស្រុកប៉ោយប៉ែតនេះ សាន និងនៅ បានអប់រំខ្ញុំផ្ទាល់ក្នុងការរស់នៅទីនេះគឺដើម្បីការពារស្ពាន ការពារមុខសញ្ញាប៉ោយប៉ែតនេះ។ បន្ថែមពីនេះ គឺនៅការពារផ្ទះសម្បែង ការពារច្រកល្ហករបស់ខ្លួនឲ្យបាន។ ម្យ៉ាងទៀតគឺក្នុងបញ្ហាអប់រំឲ្យទំនាក់ទំនងជាមួយកម្មករថៃ និងឈ្មួញថៃធំៗ។ ការទំនាក់ទំនងជាមួយភាគីថៃ គឺដើម្បីស្វែងរកខ្សែអ៊ិន តាំ។»
គោលបំណងក្នុងការកសាងកម្លាំងនេះគឺដើម្បីបំផ្លិចបំផ្លាញដល់បដិវត្តន៍ក្នុងការហូបចុក របស់ប្រើប្រាស់តាំងពីអំបិល ប្រហុក ទឹកត្រី ខោអាវ កង់ ម៉ូតូ ឡាន ប្រើខូចមួយយកប្រើមួយទៀត អប់រំមិនឲ្យសន្សំសំចៃទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ក្រុមបដិវត្តន៍។ ការធ្វើទង្វើបែបនេះគឺដើម្បីកុំឲ្យបដិវត្តន៍រីកចម្រើនទៅមុខបាន។ កម្លាំងក្បត់ដែលខ្ញុំកសាងបានសរុបទាំងអស់មានចំនួន១៦១នាក់។ នៅថ្ងៃទី១៣ ខែមីថុនា ឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្ញុំត្រូវបានអង្គការចាប់ខ្លួន៕
សង្ខេបចេញពីចម្លើយសារភាពដោយ មេក វិន
[1] ឯកសារ AV.DC-CAM ០៩៧៧/ J០០២៩៨ គឺជាចម្លើយសារភាពរបស់ ឆែម ឈឿង ចុះថ្ងៃទី១៥ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៧ ត្រូវបានមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ដាក់តម្កល់នៅក្នុងការិយាល័យមជ្ឈមណ្ឌលសន្តិភាពអន្លង់វែង សម្រាប់សាធារណជនអាននិងស្រាវជ្រាវ។ បញ្ជាក់ ៖ ចម្លើយសារភាពមិនត្រូវបានចាត់ទុកថាត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងទេ ដោយសារតែជាចម្លើយដែលកើតចេញពីអំពើទារុណកម្ម។