ឈាង ជួ ៖ ត្រូវបែកបាក់គ្រួសារក្នុងរបបខ្មែរក្រហម
ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម (១៩៧៥-១៩៧៩)កងទ័ពខ្មែរក្រហមជាច្រើនត្រូវបានបញ្ជូនមកការពារនៅតាមព្រំដែនស្នួលដែលកំពុងតែមានទំនាស់ជាមួយប្រទេសវៀតណាម។ ក្រោយផ្ទុះសង្រ្គាមបានរត់គេចខ្លួនឆ្ងាយពីប្រពន្ធកូន។ លុះត្រលប់មកវិញ កងទ័ពទាំងនោះ បានដើរស្វែងរកប្រពន្ធនិងកូន តែបានទទួលដំណឹងថាត្រូវបានស្លាប់ពេលដែលវៀតណាមវាយចូលបន្ទាយលង្វែក។ ឈាង ជួ បានរៀបរាប់ពីរឿងរ៉ាវដូចខាងក្រោម៖ ឈាង ជួ[1] ភេទប្រុស អាយុ៧៦ឆ្នាំ សព្វថ្ងៃប្រកបមុខរបរកសិករ។ ជួ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិជ្រៃ ឃុំព្រៃស្រឡឹក ស្រុកពារាំង ខេត្តព្រៃវែង។ បច្ចុប្បន្ន ជួ រស់នៅភូមិប្រម៉ោយ ឃុំប្រម៉ោយ ស្រុកវាលវែង ខេត្តពោធិ៍សាត់។ ជួ មានប្រពន្ធឈ្មោះ អ៊ុច នៀត អាយុ៧១ឆ្នាំ សព្វថ្ងៃមានមុខរបរជាកសិករ។ ជួ មានកូន៣នាក់( ប្រុស២នាក់ ស្រី១នាក់)។ ជួ មានឪពុកឈ្មោះ ហេង ឈាង (ស្លាប់) ចំណែកម្ដាយឈ្មោះ អ៊ួង ហ៊ាន(ស្លាប់)។ ជួ មានបងប្អូន៤នាក់(ប្រុស៣នាក់ ស្រី១នាក់)។ ជួ ជាកូនច្បងនៅក្នុងគ្រួសារ។
កាលពីក្មេង ជួ រៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី៧ សង្គមចាស់ នៅសាលាជ្រៃ ដែលស្ថិតនៅក្នុងភូមិជ្រៃ។ ជួ ឈប់រៀននៅឆ្នាំ១៩៦២ ដោយសារតែឪពុកស្លាប់ ម្ដាយមានជីវភាពក្រីក្រមិនអាចបន្តការសិក្សាបានក៏ឈប់រៀនមកជួយធ្វើស្រែនិងឃ្វាលគោឃ្វាលក្របីជំនួសឪពុកដែលបានស្លាប់។
នៅថ្ងៃទី១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០ ឧត្ដមសេនីយ៍ លន់ នល់ បានធ្វើរដ្ធប្រហារទម្លាក់ សម្ដេចព្រះ នរោត្ដម សីហនុ។ ពេលនោះ ប្រជាជនជាច្រើនបាននាំគ្នា ធ្វើបាតុកម្មនៅម្ដុំចម្ការលើ ដើម្បីទាមទារឲ្យ សម្ដេចព្រះ នរោត្ដម សីហនុ ដឹកនាំប្រទេសវិញ។ បន្ទាប់ពីស្ងប់ស្ងាត់ការធ្វើបាតុកម្ម ជួ និងបងប្អូនទាំងអស់បាននាំគ្នាផ្លាស់មករស់នៅចម្ការលើនៅម្ដុំគាំងគ្រង ស្វាយទាប។ ជួ មករស់នៅចម្ការលើមិនបានប៉ុន្មានថ្ងៃ សម្ដេចព្រះ នរោត្ត សីហនុ បានប្រកាសតាមវិទ្យុពីទីក្រុងប៉េកាំងថា« បើកូនចៅមានទឹកចិត្តស្នេហាជាតិសូមចូលព្រៃម៉ាគីដើម្បីតស៊ូវាយជាមួយទាហានអាមេរិកកាំង»។ ពេលនោះកំលោះៗនៅក្នុងភូមិប្រហែល១០០នាក់ បាននាំគ្នារត់ទៅរស់នៅក្នុងព្រៃម៉ាកគីជាមួយទាហានវៀតកុង។ បន្ទាប់មកទៀត ទាហានវៀតកុងបានធ្វើដំណើរចេញពីចម្ការលើឆ្ពោះទៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង បោះទីតាំងនៅម្ដុំក្រាំងល្វា។ ពេលដែលមកដល់ក្រាំងល្វា កែវ សាន ដែលជាអនុប្រធានវរៈសេនាតូច១២០ បានស្នើសុំអ្នកតស៊ូខ្មែរដែលធ្វើដំណើរមកជាមួយទាហានវៀតកុងឲ្យចូលរួមក្នុងអង្គភាពតែមួយ។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧២ កងវរៈសេនាតូច១២០ បានបង្កើតទៅជាកងពលទី១ មាន៣ វរសេនាធំប្រចាំភូមិភាគបស្ចឹម ដែលដឹកនាំដោយឈ្មោះ ពេទ្យ សឿង ប្រធានកងពល (ស្លាប់ក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម ដោយសារជំងឺ) កែវ សាន គណៈកងពល និងស៊ូ ម៉េត។ បន្ទាប់ពីបង្កើតទៅជាកងពលទី១ ពេទ្យ សឿង បានផ្លាស់កងទ័ពទាំងអស់ឲ្យរស់នៅក្នុងស្រុកក្រគរ ខេត្តពោធិ៍សាត់បានរយៈពេល១ឆ្នាំ ហើយបន្តផ្លាស់ទៅរស់នៅស្ពានសេដ្ឋានៅជិតភ្នំពេញបានរយៈពេល១ឆ្នាំទៀត បានត្រលប់មករស់នៅស្រុកក្រគរវិញ។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ កងទ័ពខ្មែរក្រហមបានវាយដណ្ដើមបានទីក្រុងភ្នំពេញ។ កងពលទី១ ត្រូវបានយកមកបញ្ឈរជើងនៅបន្ទាយលង្វែក ដែលស្ថិតនៅស្រុកកំពង់ត្រឡាចខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ មិនយូរប៉ុន្មាន កងពលទី១ បានបំបែកមួយវរៈសេនាធំទៅខាងជើងអាកាសយានដ្ឋានពោធិ៍ចិនតុង ដោយដក ស៊ូ ម៉េត យកទៅគ្រប់គ្រងទីនោះ។ ចំណែក២វរសេនាធំផ្សេងទៀត ត្រូវបញ្ឈរជើងនៅបន្ទាយលង្វែក។ ពេលដែលបំបែកពលទី១ ជួ រស់នៅជាមួយ កែវ សាន នៅបន្ទាយលង្វែក និងមិនបានផ្លាស់ប្ដូរទៅណាទេ។ កងទ័ពដែលនៅបន្ទាយលង្វែកទាំងអស់បាននាំគ្នាលើកភ្លឺស្រែ និងធ្វើស្រែនៅម្ដុំប៉ារ៉ា ក្រាំងពន្លៃ និងនៅឧដ្ដុង្គដើម្បីបានស្រូវសម្រាប់ផ្គត់ផ្គងកងទ័ព។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៥ ជួ បានរៀបការជាមួយប្រពន្ធឈ្មោះ អែម ដែលជាពេទ្យនៅបន្ទាយលង្វែក។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧ កងវរសេនាតូចត្រូវបាន កែវ សាន បញ្ជូនទៅក្រចេះដើម្បីចូលរួមជាមួយកងពល១១៧ ដែលទើបតែបង្កើតថ្មី ដែលគ្រប់គ្រងដោយ រុំ ប្រធានកងពល ដែលមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តកំពត និងលៀង អនុប្រធានកងពល ដែលមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តតាកែវ។ កងទ័ពខ្មែរក្រហមដែលជ្រើសរើសចូលរួមក្នុងកងពល១១៧ មកពីតំបន់ផ្សេងៗដូចជា តំបន់៣១ (នៅកំពង់ឆ្នាំង) តំបន់៣២ (នៅកំពង់ឆ្នាំងខាងជើង) តំបន់៣៧ (នៅកំពង់សិលា) តំបន់១១ (នៅកោះកុង) កំពង់ស្ពឺខាងជើង និងតំបន់ពោធិ៍សាត់មកពីភូមិភាគពាយ័ព្យ ដើម្បីបូកបញ្ចូលជាកងពលតែមួយ ដើម្បីបំពាក់អាវុធការពារតាមព្រំដែននៅម្ដុំស្នួល មេមត់ ទៅទល់មណ្ឌលគិរីដែលកំពុងតែមានទំនាស់តាមព្រំដែនជាមួយប្រទេសវៀតណាម ហើយបានបន្តដំណើរមកចាប់ដៃជាមួយតំបន់ក្រចេះ៥០៥ ដែលគ្រប់គ្រងដោយ យី គួន គណៈតំបន់។ ជួ បាននិយាយរៀបរាប់ពីមូលហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យមានទំនាស់តាមព្រំដែន នោះគឺដោយសារតែទាហានវៀតណាមបានចូលមកក្នុងទឹកដីខ្មែរ ហើយបានដកសន្ទូងប្រជាពលរដ្ឋចោលគ្មានសល់និងលបបាញ់កងទ័ពខ្មែរក្រហម ដែលបានបណ្ដាលឲ្យមានការបាញ់ប្រហារគ្នាយកឈ្នះចាញ់ស្លាប់នៅកន្លែងរៀងៗខ្លួន។ បន្ទាប់មកទាហានវៀតណាមបានបង្កើនកម្លាំងយ៉ាងច្រើន ហើយធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ផ្លូវជាតិលេខ១៣ចូលមកក្នុងទឹកដីខ្មែរ ហើយបានបន្តដំណើរចូលមកដល់ស្វាយជ្រះ ពាក់កណ្ដាលក្រចេះ ពាក់កណ្ដាលស្នួល ហើយបានប្រយុទ្ធតតាំងគ្នានៅទីនោះ ដោយទាហានវៀតណាមមានកម្លាំងច្រើនទប់ទល់មិនឈ្នះ រុំ បានបញ្ជាកងទ័ពទាំងអស់ឲ្យដកថយរហូតមកដល់ស្រុកស្នួល។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ ទាហានវៀតណាមបានវាយចូលមកដល់ស្រុកស្នួល។ ពេលនោះកងពល១១៦បានដកចេញពីស្រុកស្នួលឆ្លងទន្លេមកខាងព្រែកប្រសព្វដែលស្ថិតក្នុងភូមិគគីរតាំងរេន ហើយបានបន្តដំណើរបន្តមកខេត្តកំពង់ធំ។ ពេលដែលមកដល់កំពង់ធំ កងពល១១៦ បានឆ្លងផ្លូវជាតិលេខ៦ ដើម្បីបន្តដំណើរមកកំពង់ឆ្នាំងទៀត។ ជួ សម្រាកនៅកំពង់ឆ្នាំងបានរយៈពេលមួយថ្ងៃក៏បន្តដំណើរទៅស្រយ៉ងកោះកេ ធ្លាក់ទៅអន្លងវែង ហើយបានបន្តដំណើរទៅតាមជួរភ្នំដងរែក រហូតទៅដល់ប្រាសាទតាក្របី និងប្រាសាទតាមាន់ ហើយសម្រាកនៅទីនោះបានរយៈពេល៣-៤យប់ ជួ បានបន្តដំណើរឆ្លងផ្លូវជាតិ៥ ដើម្បីបន្តទៅនិមិត្តអូរជ្រៅប៉ោយប៉ែត រួចបានស្នាក់នៅនិងធ្វើការនៅម្ដុំម៉ក់ហ៊ឺនបានមួយរយៈ ក៏ត្រូវបញ្ជូនមកខាងបឹងឆ្នាំងនៅម្ដុំដីថៃ ដើម្បីរៀបចំកម្លាំងវាយជាមួយទាហានវៀតណាមនៅប៉ៃលិន។ បន្ទាប់ពីវាយហើយ កងពល១១៦ទាំងអស់បានមកចូលរួមជាមួយកងពល អ៊ី ឈាន ដែលគ្រប់គ្រងដោយ អៀង សារី។ បន្ទាប់ពីស្ងប់ស្ងាត់ការវាយគ្នាជាមួយទាហានវៀតណាម ជួ បានដើរស្វែងរកប្រពន្ធនិងកូនដែលបានបាត់ខ្លួនពេលដែលទាហានវៀតណាមបានវាយចូលបន្ទាយលង្វែក ហើយបានបន្តដើរស្វែងមកដល់ស្រុកកំណើតប្រពន្ធដែលស្ថិតនៅភូមិព្រៃផ្ដោ ស្រុកជលសា ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ ជួ បានជួបប្អូនថ្លៃ ហើយប្អូនថ្លៃបាននិយាយប្រាប់ថាប្រពន្ធនិងកូនរបស់ជួ បានស្លាប់បាត់ហើយ។ បន្ទាប់ពីដឹងថាប្រពន្ធនិងកូនបានស្លាប់បាត់ ជួ បានត្រលប់ទៅរស់នៅប៉ៃលិនវិញ។ ជួ រស់នៅប៉ៃលិនដល់ឆ្នាំ១៩៨១ បានរៀបការជាមួយប្រពន្ធម្នាក់ទៀតឈ្មោះអ៊ុច នៀត។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៨២ ជួ បានសម្រេចចិត្តឈប់ពីកងទ័ពមករស់នៅជាមួយ ស៊ូ ម៉េត ដែលជាមេចាស់នៅស្រុកសំឡូត។ ពេលមកដល់សំឡូត ជួ បានចូលមករស់នៅជាមួយកងទ័ព ប៉ុន្តែមិនដែលឡើងសមរភូមិញឹកញាប់ដូចមុនទេ លុះត្រាតែខ្វះកម្លាំងទើប ស៊ូ ម៉េត ហៅឲ្យទៅជួយម្ដងៗ។ ជួ បានសាងសង់ផ្ទះនៅម្ដុំអូររថក្រោះ ផ្លូវចូលទៅខាងជើងបឡាង សម្រាប់ឲ្យប្រពន្ធនិងកូនរស់នៅ។ ជួ បានប្រាប់ថាប្រជាជនដែលរស់នៅបឡាងភាគច្រើនប្រកបមុខជីកត្បូងដើម្បីយកទៅលក់ចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ អ្នកដែលគ្រប់គ្រប់ត្បូងនៅបឡាងឈ្មោះ តាទិត និងតាដន។
នៅឆ្នាំ១៩៩៥ ស៊ូ ម៉េត ចាប់ផ្ដើមបំបែកកងពលមួយចំនួនមកពីប៉ៃលិននិងសំឡូត ដើម្បីរៀបចំបង្កើតកងពលថ្មីមួយទៀតនៅវាលវែង សម្រាប់មុខព្រួញទៅធ្វើការនៅកោះកុង ដែលគ្រប់គ្រងដោយ គឹម ពៅ។ ពេលដែលមករស់នៅវាលវែង ជួ មានតួនាទីចែកអង្ករទៅតាមអង្គភាព។ បន្ទាប់ពីការងារចែកអង្ករ ជួ និងប្រពន្ធបានកាប់ឆ្កាព្រៃដើម្បីយកដីធ្វើស្រែចម្ការ។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩៦ ទាហានរដ្ឋកម្ពុជានិងកងទ័ពខាងខ្មែរក្រហមសមាហរណកម្មស្រុះស្រួលចាប់ដៃគ្នា។ ប្រជាជនអាចប្រកបមុខរបរនិងរស់នៅកក់ក្ដៅជាងមុន។ លុះដល់ឆ្នាំ១៩៩៩ ជួ បានចូលបម្រើការងារនៅការិយាល័យធម្មការ ហើយបន្តធ្វើការងាររហូតដល់ឆ្នាំ២០០៦ ទើបចូលនិវត្តិន៍ និងទទួលបានប្រាក់បៀតវត្សរ៍ជារៀងរាល់ខែសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។
ជាចុងក្រោយរឿងរ៉ាវដែល ឈាង ជួ ចងចាំមិនអាចបំភ្លេចបានគឺប្រពន្ធនិងកូនស្លាប់ដោយគ្មានមូលហេតុ៕
អត្ថបទដោយ ចាន់ ណារិទ្ធ
[1] មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាសម្ភាសន៍ជាមួយ ឈ្មោះ ឈាង ជួ ថ្ងៃទី២១ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១១ (PTI0063)។