នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០ ក្នុងថ្ងៃដែលសេនាប្រមុខ លន់ នល់ បានធ្វើរដ្ឋប្រហារទម្លាក់សម្តេចព្រះ នរោត្តម សីហនុ ខ្ញុំ រួមជាមួយ សិស្សានុសិស្សជាច្រើននាក់ទៀត ក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកគ្រូ បានទៅធ្វើបាតុកម្ម នៅឯអ្នកលឿងត្រើយខាងកើត ដើម្បីប្រឆាំងនឹងរដ្ឋការ លន់ នល់ ហើយទាមទារឲ្យសម្តេច ឡើងមកកាន់តំណែង និងគ្រប់គ្រងប្រទេសវិញ។ ពេលនោះ ប្រជាជនជាច្រើនដែលមានចំនួនប្រហែលជាជិត១ម៉ឺននាក់ បានដង្ហែ តាំងពីខេត្តកំពង់ចាមមក រហូតទៅដល់អ្នកលឿង ត្រើយខាងកើត។ ដោយទប់មិនជាប់ ទាហាន លន់ នល់ បានបាញ់កាំភ្លើង ពីអ្នកលឿងត្រើយខាងលិចមក ធ្វើឲ្យប្រជាជនម្នាក់ៗមានការជ្រួលច្របល់ ហើយបានវិលត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ ក្រោយពីត្រលប់មកវិញ គឺខ្ញុំបានឈប់រៀននៅក្នុងថ្ងៃនោះតែម្តង។ ចំណែកឯសាលារៀន ក៏ពុំមានការបើកបង្រៀនតទៅទៀតដែរ ព្រោះតែមានការទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ខ្ញុំបានរត់ទៅស្រុកលើ(ឃុំធាយ ស្រុកបាភ្នំ)។ នៅពេលនោះ អង្គការបានចាត់តាំងឲ្យខ្ញុំធ្វើជាឈ្លប កាន់កាំភ្លើង យាមភូមិទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ រហូតដល់ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ទើបអង្គការអនុញ្ញាតឲ្យវិលត្រលប់មកភូមិកំណើតវិញ។

នៅសម័យខ្មែរក្រហម នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំពុំបានដឹងថាមាន ឬការបង្អត់បាយនៅក្នុងភូមិនេះទេ។ កាលនោះ ខ្ញុំត្រូវបានអង្គការចាត់តាំងខ្ញុំឲ្យធ្វើជាប្រធានក្រុមដឹកជញ្ជូនស្បៀង, ពោត, សណ្តែក, ស្រូវ និងអង្ករ ពីស្រុកក្រូចឆ្មារ ខេត្តកំពង់ចាម យកមកដាក់នៅឃុំព្រៃកណ្តៀងនេះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយ ខ្ញុំទទួលបានបាយ មួយថ្ងៃ៣ពេល ថែមទាំងមាននំចំណីទៀតផង។ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៦ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានមក រស់នៅក្នុងភូមិនេះជាប់លាប់វិញ(លែងមានការដឹកជញ្ជូនតទៅទៀត) បានរយៈពេល១យប់ ទើបខ្ញុំបានដឹងថា គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ និងប្រជាជនឯទៀតនៅក្នុងភូមិហូបបបរវាល់វែក និងហូបមិនគ្រប់គ្រាន់។ លើសពីនេះទៅទៀត ខ្ញុំបានដឹងថា មានការចាប់យក អ្នកចេះដឹង, និស្សិត, គ្រូបង្រៀន និងមន្រ្តីធ្វើការនៅក្នុងរដ្ឋការ លន់ នល់ ជាពិសេសទាហាន លន់ នល់ ជនជាតិវៀតណាម និងអ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍សាសនា យកទៅសម្លាប់នៅមន្ទីរសន្តិសុខទួលជ្រៃ។

ប្រធានសន្តិសុខទួលជ្រៃ ត្រូវជាបងថ្លៃរបស់ខ្ញុំ។ គាត់ឈ្មោះ ពាង ឆាំ។ រាល់អ្នកដែលជាប់និន្នាការ ដូចជា ទាហាន, ខ្មាំង ឬ ជនជាតិវៀតណាមទាំងអស់ ឆាំ ត្រូវមកចាប់ខ្លួនយកទៅដោយផ្ទាល់។ ខ្ញុំក៏ត្រូវបានឆាំ ហៅឲ្យទៅមន្ទីរសន្តិសុខទួលជ្រៃដែរ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំមិនរស់ទេពេលនោះ។ ខ្ញុំធាក់កង់បណ្តើរ ភ័យបណ្តើរ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទៅដល់មន្ទីរសន្តិសុខ ខ្ញុំបានឃើញរោងមួយយ៉ាងធំ ហើយឃើញអ្នកទោសដេកតម្រៀបជួរគ្នា ដោយជើងជាប់ជាមួយខ្នោះ។

សន្តិសុខនៅទីនោះ បានសួរខ្ញុំបន្តិចបន្តួច ក៏បានដោះលែងឲ្យវិលត្រលប់មកវិញ ដោយសារតែខ្ញុំមិនជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងការក្បត់ ព្រោះខ្ញុំគ្រាន់តែជាប្រជាជនធម្មតាប៉ុណ្ណោះ។ ក្រោយសម័យខ្មែរក្រហមបញ្ចប់ទៅ ឆាំ ដែលជាប្រធានសន្តិសុខ ក៏បានមកសំពះសុំទោសខ្ញុំ ចំពោះការដែលគាត់បានហៅខ្ញុំទៅមន្ទីរសន្តិសុខទួលជ្រៃ និងមានបំណងសម្លាប់ខ្ញុំនៅទីនោះ។

បើនិយាយចំពោះការងាររបស់ខ្ញុំវិញ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានមករស់នៅក្នុងភូមិជាប់លាប់ ខ្ញុំត្រូវបានអង្គការចាត់តាំងឲ្យធ្វើជាប្រធាន«ក» ដឹកនាំកូនក្រុមចំនួន១២នាក់ ឲ្យធ្វើស្រែជីកប្រឡាយនៅក្នុងភូមិ តាំងពីឆ្នាំ១៩៧៦ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៩តែម្តង។ ខ្ញុំយល់ថា ជំនាន់នោះ (សម័យខ្មែរក្រហម) គឺយ៉ាប់មែនទែន។ ល្មមៗយកមនុស្សទៅសម្លាប់អស់ហើយ។ បើយើងកុំលាបពណ៌គ្នា កុំប្តឹងផ្តល់គ្នា គឺមិនអីនោះទេ។ ណាស់តែយើង ជាអ្នករាយការណ៍គ្នា ទើបអ្នកដែលត្រូវបានចោទ ត្រូវបានអង្គការយកទៅសម្លាប់ដូច្នេះ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំតែងតែប្រជុំជាមួយកូនក្រុមរបស់ខ្ញុំ មិនឲ្យចេះលាបពណ៌គ្នាឯង មិនឲ្យចេះទិតៀនគ្នាឯងជៀសវាងត្រូវអង្គការយកទៅសម្លាប់ទេ។ ខ្ញុំតែងតែនិយាយជារៀងរាល់ថ្ងៃថា មុននឹងនិយាយអ្វី ត្រូវក្រឡាស់អណ្តាតឲ្យបាន៧ដងជាមុនសិន។ ទុក្ខក៏ព្រោះអណ្តាត ស្លាប់ក៏ព្រោះអណ្តាតនេះដែរ។ បើយើងចេះធ្វើចរិតឲ្យសុភាពរាបសារត្រឹមត្រូវ នោះនឹងគ្មាននរណាគេមកថាឲ្យយើងទេ។ ប្រធាន ថ្នាក់លើ ក៏ឧស្សាហ៍ហៅខ្ញុំឲ្យទៅប្រជុំ ហើយសួរនាំអំពីកូនក្រុមខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំនិយាយថា កូនក្រុម ខ្ញុំមិនអីទេ ស្រួលទាំងអស់ ប្រាប់ឲ្យទៅធ្វើការនៅម៉ោងណា គឺទៅធ្វើការនៅម៉ោងនោះ មិនមាននរណាខ្ជិលទេ។

ប្រហែលជានៅថ្ងៃទី៣ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ កម្មាភិបាលបានប្រាប់ឲ្យប្រជាជនទាំងអស់គ្នា ទៅប្រជុំនៅមុខស្រះក្នុងឃុំព្រៃកណ្តៀងនៅពេលព្រឹក ក្នុងគោលបំណងវាយសម្លាប់ប្រជាជននៅពេលរសៀល។ ជាសំណាងល្អ នៅពេលនោះ មានអ្នក ប្រាប់មកថា កងទ័ពវៀតណាមបានចូលមកដល់ភូមិខាប់ទឹក ខាប់ដីហើយ ទើបការប្រជុំបានរំសាយ ហើយមនុស្សម្នានាំគ្នាជ្រួលច្របល់រត់ចេញទៅ។ ចំណែកឯក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំវិញបានរត់ទៅខាងជើងភូមិព្រៃកណ្តៀង។ រយៈពេល១យប់ ១ថ្ងៃ ទើបកងទ័ពវៀតណាមចេញផុត ហើយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ក៏បានត្រលប់មកភូមិចាន់វិញ។ ក្រោយរបបខ្មែរក្រហមដួលរលំចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧៩មក ខ្ញុំប្រកបរបរធ្វើស្រែ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ខ្ញុំ និង ភរិយា ឈ្មោះ អ៊ួក រស់ (ទើបតែស្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ ២០២៤នេះ) បានរៀបការនៅក្នុងសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំមានកូនចំនួន៤នាក់ (ស្រី២នាក់)។ គាត់ទាំងអស់គ្នាបាន រៀបការមានគ្រួសារអស់ហើយ។