ខ្ញុំឈ្មោះ ឯម ទី ភេទស្រី កើតនៅឆ្នាំ១៩៧២។ ទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅភូមិក្រាំងរលួស ឃុំក្រាំងស្នាយ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ ទីលំនៅបច្ចុប្បន្នស្ថិតនៅភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ ឪពុកឈ្មោះ ស ភួង (ស្លាប់) ម្តាយឈ្មោះ រស់ ម៉ុន (ស្លាប់) និងបងប្រុសខ្ញុំម្នាក់ត្រូវបានស្លាប់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ១៩៧៥។ ខ្មែរក្រហមចាប់តាំងឲ្យបងប្រុសខ្ញុំចូលធ្វើជាទាហាន ការពារតាមព្រំដែន។ ខ្ញុំកើតមកចំពេលកើតសង្គ្រាម ទម្លាក់ព្រះបាទ នរោត្តម សីហនុ ដឹកនាំដោយ លោក លន់ នល់ ខ្ញុំបានដឹងពីចាស់ៗនិយាយប្រាប់ថារបប លន់​ នល់ នេះជារបបដែលបានសម្លាប់មនុស្សដោយសង្គ្រាមស្លាប់អស់ជាច្រើននាក់។

នៅឆ្នាំ១៩៧៥ កើតមានរបបមួយទៀតគឺ របបកម្ពុជាប្រជាធិតេយ្យ ដែលប្រជាជនភាគច្រើនស្គាល់ថាជារបប ខ្មែរក្រហម ឬរបប ប៉ុល ពត ក្នុងរបបនោះ ខ្ញុំមានអាយុប្រហែល៣ឆ្នាំ មិនសូវចាំអីច្រើនគ្រាន់តែបានដឹងខ្លះៗពីរបបមួយនេះ។ នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមចូលមកដល់ខ្ញុំនិងក្មេងៗដំណាលគ្នាត្រូវបានខ្មែរក្រហមយកចូលកងកុមារ ខ្មែរក្រហមបានឲ្យខ្ញុំនៅជាមួយអ្នកមើលថែក្មេងៗដែលមានវ័យចាស់ជរា។ ខ្ញុំបានស្នាក់នៅកងកុមារជាមួយបងស្រីខ្ញុំ។ ពេលដែលបងស្រីខ្ញុំទៅកាប់ស្លឹកទន្ទ្រានខេត្ត ខ្ញុំបានទៅជាមួយគាត់ដោយស្លៀកខោខ្លី និងអាវចងកពីក្រោយ ក្មេងៗក្នុងរបបខ្មែរក្រហមមិនមានអាវឬខោស្លៀកបានត្រឹមត្រូវទេ។ ក្នុងវ័យកុមារ ខ្ញុំបានត្រឹមឃើញនិងចងចាំរឿងបានតិចតួច ពេលដែល​ខ្ញុំនៅលេងនៅជិតផ្ទះ ខ្ញុំបានឃើញកងទ័ពខ្មែរក្រហមមួយចំនួនតូច ចាប់ប្រជាជនដែលកំពុងធ្វើការចងជាជួរនិងបានបណ្តើរមកឈប់ក្រោមដើមស្វាយដែលនៅជិតផ្ទះខ្ញុំ ក្រុមខ្មែរក្រហមនិងប្រជាជនបានឈប់សម្រាកប្រហែល ៣​ទៅ ៤នាទីទើបធ្វើដំណើរបន្តទៅទៀត សកម្មភាពបែបនេះខ្ញុំបានឃើញជាញឹកញាប់ ព្រោះឲ្យតែខ្មែរក្រហមហៅប្រជាជនទៅភាគច្រើនដឹងតែឈប់នៅក្រោមដើមស្វាយជិតផ្ទះហើយ តែខ្ញុំមិនដឹងថាខ្មែរក្រហមយកគាត់ទៅណាទេ។ ខ្ញុំធ្លាប់សាកសួរឪពុកម្តាយខ្ញុំជាច្រើនដងហើយតែគាត់មិននិយាយអីប្រាប់ដល់ខ្ញុំទេ គ្រាន់តែប្រាប់ថាធ្វើមិនដឹងមិនឮទៅ។ បើនិយាយពីរបបអាហារខ្ញុំជាកងកុមារមើលថែដោយចាស់ៗខ្ញុំមានការខ្វះខាតយ៉ាងខ្លាំងដែលបានហូបពីពេលក្នុងមួយថ្ងៃ ទោះអាហារមិនគ្រាប់គ្រាន់ក៏ខ្ញុំមិនហ៊ាននិយាយអ្វីនោះទេ។

នៅឆ្នាំ១៩៧៩ កងទ័ពវៀតណាមបានចូលមកដល់ ពេលនោះសង្គ្រាមបានកើតឡើងខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំងឪពុកម្ដាយខ្ញុំបាននាំខ្ញុំនិងបងប្អូនភៀសខ្លួនចេញពីស្រុកចូលក្នុងព្រៃ តែគាត់មិនបាននាំកូនៗទៅណាឆ្ងាយនោះទេគឺត្រឹមនៅជិតៗស្រុកភូមិនេះតែប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំប្រើជីវិតនៅក្នុងព្រៃអស់ជាច្រើនខែ នៅពេលធ្វើដំណើរនៅក្នុងព្រៃ ខ្ញុំបានឃើញមានសាកសពស្លាប់ពាសពេញព្រៃ អ្នកខ្លះធ្វើដំណើរមិនរួចគឺបានស្លាប់តាមផ្លូវធ្វើដំណើរ។ បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមបានបញ្ចប់ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរមកស្រុកភូមិវិញគ្រួសារខ្ញុំបានប្រកបរបរជាកសិករហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។

នៅឆ្នាំ១៩៨១ ក្រោយពីខ្មែរក្រហមបានបែកបាក់ ខ្ញុំត្រូវបានឪពុកម្ដាយបញ្ចូនទៅសាលារៀន។ ខ្ញុំបានត្រឹមថ្នាក់ទី ៧​ ក៏ឈប់រៀនព្រោះតែជីវភាពក្រីក្រលំបាក។ នៅឆ្នាំ ១៩៩០ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានរៀបចំគ្រួសារឲ្យខ្ញុំ បន្ទាប់ពីរៀបការរួចខ្ញុំនិងស្វាមីបានប្តូរមករស់នៅ ភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត វិញម្តង និងបានប្រកបរបរជាកសិកររហូតមក។ នៅឆ្នាំ២០១២ ខ្ញុំមានជំងឺម្យ៉ាងដែលមានដំពកពាស់ពេញខ្លួន មិនអាចងូតទឹកខ្លួនឯងបានទេត្រូវមានអ្នកងូតទឹកឲ្យ បាយក៏ត្រូវគេបញ្ចុក សូម្បីតែបត់ជើងក៏ពិបាក​ដែរ។ នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២៣ ក្រុមការងារនៃមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា បានចុះមកពិនិត្យសុខភាព និងបានធ្វើការណែនាំអំពីការថែទាំសុខភាពពីវេជ្ជបណ្ឌិត ដេមី រេយស៍ ថែមទាំងបានផ្តល់ជូននូវថវិកាខ្លះៗ និងកូនសៀវភៅតូចមួយក្បាលទាក់ទងទៅនិងសុខភាពរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានជួបជាមួយគ្រូពេទ្យនិងក្រុមការងាររបស់មជ្ឃមណ្ឌឯកសារកម្ពុជារួចហើយ ខ្ញុំបានទទួលបានចំណេះដឹងអំពីសុខភាព និងបានដឹងច្បាស់អំពីស្ថានភាពជំងឺរបស់ខ្លួនបានយ៉ាងច្បាស់។

ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ សុខភាពរបស់ខ្ញុំបានទទួលបានសុខភាពល្អមិនសូវមានជំងឺឈឺស្កាត់ ដូចពីមុនទៀតទេ។ ចំពោះការថែមទាំសុខភាព ខ្ញុំយល់ច្បាស់តាមការអានសៀវភៅ តាំងពីការតមនូវរបបអាហារណាដែលប៉ះពាល់ដល់សុខភាព មានដូចជា គ្រឿងកំប៉ុង ស្រា បារី…។ ម្យ៉ាងវិញទៀតខ្ញុំក៏បានចែករំលែកកូនសៀវភៅតូចនេះទៅកាន់ប្រជាជនដែលរស់នៅសហគន៍របស់ខ្ញុំបានអានអំពីជំងឺនិង អំពីការព្យាបាលទប់ស្កាត់ជំងឺរបស់ប្រជាជនដែលកើតមានប្រចាំថ្ងៃផងដែរ។

ជាចុងក្រោយខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរអរគុណយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការចុះមកសួរសុខទុក្ខខ្ញុំ និងសូមជូនពរឲ្យក្រុមការងារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាជួបប្រទះតែពុទ្ធពរទាំងឡាយបួនប្រការគឺ អាយុ វណ្ណៈ សុខៈ និងពលៈ កុំបីឃ្លៀងឃ្លាតឡើយ៕

អត្ថបទដោយ ផាត ពន្លក