កែវ បូរ៉ែន ភ្នាក់ងារសេ-អ៊ី-អា
ចម្លើយសារភាពនេះ មានទំនាក់ទំនងនឹងសកម្មភាពក្បត់របស់ កែវ បូរ៉ែន ដែលមានសកម្មភាពក្បត់នឹងអង្គការបដិវត្ដន៍ខ្មែរក្រហម ដូចជា ការចូលនឹងអង្គការមនុស្សធម៌នៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧០, ការចូលសមាគមន៍នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៣ និងការចូល សេ.អ៊ី.អា នៅខែសីហា ឆ្នាំ១៩៧៤។ កែវ បូរ៉ែន បានរៀបរាប់នៅក្នុងចម្លើយសារភាពថា៖
«ខ្ញុំឈ្មោះដើម កែវ[1] សុជាតិ ហៅបូរ៉ែន អាយុ២៧ឆ្នាំ (ឆ្នាំ១៩៧៤) ជនជាតិខ្មែរ មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិកំពង់តាជេស ឃុំកំពង់ត្រឡាច ស្រុកកំពង់ត្រឡាច ខេត្ដកំពង់ឆ្នាំង។ ឪពុកទី១របស់ខ្ញុំឈ្មោះ កែវ កន ចំណែកឯឪពុកទី២ឈ្មោះ លីឈាង(ធ្វើប៉ូលីស) ហើយម្ដាយរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ហ៊ិន យឹម អាយុ៥១ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន៣នាក់។
ខ្ញុំបានចូលក្នុងតំបន់រំដោះនៅក្នុងខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៤ ដោយសារអង្គការខ្មែរក្រហមចាប់ខ្លួន។ ដំបូងខ្ញុំរស់នៅក្នុងភូមិត្រពាំ១ ឃុំស្រែអំបិល ស្រុកស្រែអំបិល តំបន់៣៧ ដោយមាន រ័ត្ន ជឹម មាននាទីជាប្រធានសហករណ៍ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ។ ក្រោយមក មិត្ដសិន មាននាទីជាគណៈអប់រំយុវជន-យុវនារីតំបន់៣៧ ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងកងចល័ត។ ចាប់តាំងពីរស់នៅក្នុងតំបន់រំដោះមក ខ្ញុំមានតួនាទីជាអ្នកតំណាងយុវជនថ្មីផង និងជាយុវជនចល័តក្នុងតំបន់៣៧ផង។ ចរិក របស់ខ្ញុំពីដើមមក ចូលចិត្ដស្រីស្រាល្បែងពាលា និងសប្បាយហ៊ឺហា។ បន្ទាប់មកទៀត ខ្ញុំក៏បានរត់ចេញពីកងចល័ត ហើយរត់ទៅដល់ក្អោង ទើបអង្គការចាប់បានខ្លួនបាន។ ប្រវត្ដិសកម្មភាពនៃខ្សែសង្វាក់ចាត់តាំងនៅក្នុងតំបន់ខ្មាំង ដំបូងខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងវត្ដសួង ក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកតា ណែន។ តាណែន បានអប់រំយើងខ្ញុំអំពីធម៌ និងបាលី តាមសមាគមន៍ពុទ្ធិកមហានិកាយ[2] ហើយណែនាំ ខ្ញុំចេះសន្សំទ្រព្យ ជិះជាន់ ឲ្យយល់ដឹងពីវណ្ណៈអធន និងវណ្ណៈមូលធន ដើម្បីកេងប្រវ័ញ្ចពីបុគ្គលជុំវិញខ្លួនយកទៅចិញ្ចឹមគ្រួសារ និងបងប្អូន។
លុះដល់ឆ្នាំ១៩៦៤ តាណែន បានបញ្ចូលខ្ញុំទៅក្នុងសមាគមន៍ពុទ្ធិកមហានិកាយ។ កាលជំនាន់នោះ តាណែន បានអូសទាញសមាជិកជាព្រះសង្ឃបានចំនួន២៥នាក់។ ក្រោយមកនៅឆ្នាំ១៩៦៥ ខ្ញុំក៏បានដាច់ចេញពីសមាគមន៍ពុទ្ធិកមហានិកាយដោយមានទំនាស់ផ្ទៃក្នុង។ បន្ទាប់មក ឈ្មោះ សោម វណ្ណៈ បាននាំសមាជិកទាំង២៥នាក់មករស់នៅជាមួយខ្លួនវិញ ហើយបានអប់រំយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យចូលក្នុងក្រុមបញ្ញាវ័ន្តធម្មយុទ្ធបាលី គឺសេរីតាមចិត្ដចង់ និងមានសិទ្ធិស្មើៗគ្នានៅក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ។ លុះដល់ឆ្នាំ១៩៦៨ ខ្ញុំក៏បានសឹកមកវិញដើម្បីធ្វើការងារធម្មតាដូចប្រជាជនដទៃទៀតដែរ។
រហូតដល់ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧០ ខ្ញុំបានទាក់ទងជាមួយ ពត សួន មាននាទីជាវរសេនីយ៍ទោ សក្ដិបួនកន្លះ ហើយបុគ្គលរូបនេះបានអប់រំខ្ញុំឲ្យប្រឆាំងនឹងរបបកុម្មុយនីស្ដ ប្រឆាំងនឹងបដិវត្ដន៍ដាច់ខាត ដោយបង្ហាញឲ្យឃើញបដិវត្ដន៍ដោយគ្មានព្រះពុទ្ធសាសនា គ្មានទីកន្លែងរស់នៅ និងគ្មានយុត្ដិធម៌ពិតប្រាកដឡើយ ដោយបានណែនាំឲ្យខ្ញុំចូលក្នុងអង្គការមនុស្សធម៌[3] ដោយបង្ហាញឲ្យខ្ញុំឃើញថា សង្គមនេះមានព្រះពុទ្ធសាសនា យុត្ដិធម៌ រុងរឿង រស់នៅសម្បូរសប្បាយ ចង់ធ្វើអ្វីបានទាំងអស់ នាំយើងខ្ញុំដើរពង្វក់ស្រីស្រាល្បែងពាលាគ្រប់បែបយ៉ាងដោយមិនឲ្យមើលឃើញវណ្ណៈក្រីក្រឡើយ។
ក្នុងចំណោមសមាជិកទាំង១៥០នាក់ ខ្ញុំស្គាល់តែ៨នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដោយរួមមានអ្នកបើកឡាន អ្នកកាន់កាប់ខាងបន្លែ និងអង្ករ។ នៅក្នុងអង្គការមនុស្សធម៌ យើងទទួលជ្រួតជ្រាបពីផែនការសំខាន់ៗអំពីការឃោសនាអូសទាញប្រជាជនឲ្យដើរតាមបក្សសាធារណៈរដ្ឋ ដើរតាមគោលនយោបាយ ដឹកបន្លែ ដឹកអង្ករចែកចាយតាមជំរំជនភៀសខ្លួន និងធ្វើនយោបាយប្រមូលជនភៀសខ្លួន ឬជនក្រីក្រដែលនៅតាមទីជនបទឲ្យចូលរស់នៅក្នុងជំរំដែលមានប្រចាំនៅអូរបែកក្អម ដើរបាក់ត្រាក់[4]នៅទីក្រុងភ្នំពេញ និងតាមទីជនបទ។ យ៉ាងណាមិញ ចំពោះសកម្មភាពជាក់ស្ដែងរបស់ខ្ញុំ គឺដឹកបន្លែចែកតាមជំរំជនភៀសខ្លួន ដើម្បីធ្វើនយោបាយបោកប្រាស់ឲ្យខ្មែរក្រហមចុះចូល ឬបង្ហាញខ្លួននៅតាមជំរំជាប្រចាំថ្ងៃ ដើរឃោសនាឲ្យជនភៀសខ្លួនតាមជំរំ ឬនៅតាមទីជនបទប្រឆាំងនឹងខ្មែរក្រហម និងយួនយៀកកុងដាច់ខាត ព្រមទាំងបើកឡានទៅដឹកខ្មែរក្រហមដែលទាហានចាប់បានយកដាក់គុក។
ក្រោយពីបានធ្វើសកម្មភាពបន្ដបន្ទាប់មក នៅក្នុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៣ ខ្ញុំបានទៅរស់នៅជាមួយ គឹង សាម៉ន មាននាទីជាវរសេនីយ៍ឯកដោយមុនពេលរំដោះរស់នៅក្នុងខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ។ នៅក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ ខ្ញុំក៏បានដាច់ចេញពីខ្សែរយៈអង្គការមនុស្សធម៌[5]។ ក្រោយមកទៀត គឹង សាម៉ន បានបញ្ជូនខ្ញុំឲ្យទៅរស់នៅក្នុងសមាគមអភិវឌ្ឍន៍សហគមន៍ ដោយសារខ្លួនបានដឹងថា ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការនៅក្នុងអង្គការមនុស្សធម៌ស្រាប់។ នៅក្នុងសមាគមនេះមានគ្នាចំនួន១២នាក់ ដែលសុទ្ធសឹងជាសមាជិកសាលាខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ អនុសេនីយ៍ត្រី និងព្រិន្ទបាលឯក។ ផែនការរបស់យើងនៅពេលនោះ គឺបង្កើតជាល្ខោននយោបាយ ដើម្បីពន្យល់ណែនាំប្រជាជនឲ្យប្រឆាំងនឹងខ្មែរក្រហមដាច់ខាត, ដើរធ្វើកូដកម្មនៅពេលយប់ ដោយឲ្យប្រជាជនមកទស្សនាល្ខោននយោបាយ ហើយកម្លាំងរបស់ខ្លួនដើរលួចរបស់របរនៅតាមភូមិដូចជា មាន់ ទា ជ្រូក ដុតផ្ទះប្រជាជនចោល បន្ទាប់មកក៏បង្វែងដានថាជាខ្មែរក្រហម និងដើរចល័តឲ្យជាប់នៅក្នុងចំណោមប្រជាជនថាប្រជាជនណាខ្លះលួចជេរ ឬដៀលអ្នកសម្ដែងល្ខោន ប្រសិនបើមានយើងនឹងចាប់យកឃុំឃាំង ហើយឲ្យឪពុកម្ដាយយកប្រាក់មកលោះ។ ប្រសិនបើមិនមានប្រាក់ទេនឹងសម្លាប់ចោល ហើយចោទថាបានចូលដៃចូលជើងជាមួយខ្មែរក្រហម។
ក្រោយមកនៅក្នុងខែសីហា ឆ្នាំ១៩៧៤ ខ្ញុំក៏បានចូល សេ.អ៊ី.អា តាមរយៈ លី ឆៀងចេក នាទីវរៈសេនីយទោ សក្ដិ៤កន្លះ បន្ទាប់ពីបានជម្លៀសយើងខ្ញុំទៅកាន់កំពង់សីលា នៅត្រង់ស្ថានទូតក្នុងក្រុងកំពង់សោម។ នៅក្នុងចំណោមសមាជិកទាំង៣០នាក់របស់យើងខ្ញុំ ក្នុងនោះ ដែន ជាភ្នាក់ងារ សេ.អ៊ី.អា ក៏បានដាក់ចេញនូវផែនការឲ្យយើងបែកគ្នាពីក្រុងកំពង់សោមទៅជួបជុំគ្នានៅទួលកន្សែង ឬស្រុកស្រែអំបិល បន្ទាប់មកយើងក៏បានទាក់ទងជាមួយ ចន្ទរង្សី (ផ្កាយបួន) នៅខាងលិចពេជ្រនិល ដើម្បីជម្រុញឲ្យកងទ័ពដាច់ខាតរបស់យើងទម្លាក់អាវុធចុះចាញ់កងទ័ពបដិវត្ដន៍ឡើយ។ ចំណែកអាវុធ និងវិទ្យុនៅសេសសល់ត្រូវទាក់ទងអគ្គលេខាធិការ សេ.អ៊ី.អា កប៉ាល់ទឹកនៅម៉ាយ៉ាហ្គេស ដើម្បីមកទទួលនៅមុខពាមស្រែអំបិល។ ចំពោះស្បៀង អង្ករ សាច់កំប៉ុង ត្រីដែលយន្ដហោះទម្លាក់នៅខាងជើងភ្នំសីលាត្រូវប្រមូលទុក ព្រមទាំងប្រមូលកម្លាំងជុំគ្នាលើសពី៥០០នាក់បកក្បាលវាយកម្លាំងបដិវត្ដន៍នៅក្រុងកំពង់សោម ដោយមានយន្ដហោះចម្បាំងអេហ្វ១១១ ណុសេ១៣០ តេ២៨ចំនួន១៥គ្រឿង និងកប៉ាល់ទឹកមួយចំនួនសម្រាប់ជួយអន្ដរាគមន៍។ កម្លាំងសេ.អ៊ី.អា ទាំងអស់មានបំណងបំផ្លាញកម្លាំងបដិវត្ដន៍ប្រមាណពី១០ទៅ១៥ភាគរយដែរមុននឹងត្រៀមរត់ទៅស្រុកសៀម។
ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ខ្ញុំបានផ្អាកសកម្មភាពចាប់តាំងពីភ្នាក់ងារ សេ.អ៊ី.អា បានដាក់ផែនការមក រហូតដល់ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ទើបខ្ញុំធ្វើសកម្មភាពបន្ដ ដោយសារសុខភាពមិនអំណោយផល។ រហូតដល់ថ្ងៃទី២៩ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៧ ទើបខ្ញុំត្រូវបានអង្គការបដិវត្ដន៍ខ្មែរក្រហមចាប់ខ្លួន និងសួរចម្លើយដូចរៀបរាប់ខាងលើនេះ»៕
សរសេរដោយ សួត វិចិត្រ
ឯកសារយោង
[1] ឯកសារចម្លើយសាររបស់ កែវ បូរ៉ែន លេខJ00209 នៅក្នុងបណ្ណសារ របស់មជ្ឈមណ្ឌលសន្ដិភាពអន្លង់វែង។ បញ្ជាក់៖ ចម្លើយសារភាពមិនត្រូវបានចាត់ទុកថាត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងទេ ដោយសារតែជាចម្លើយដែលកើតចេញពីអំពើទារុណកម្ម។
[2] នៅក្នុងកំណត់ហេតុដែលធ្វើឡើងដោយខ្មែរក្រហមបញ្ជាក់ថា សមាគមន៍ពុទ្ធិកមហានិកាយ គឺបង្កើតឡើងដើម្បីប្រឆាំងនឹងរបបកុម្មុយនីស្ដ និងបក្សក្រហមដាច់ខាត។
[3] អង្គការមនុស្សធម៌នេះ ប្រឆាំងនឹងបដិវត្ដន៍ខ្មែរក្រហមដាច់ខាត ដែលមានគ្នាចំនួន១៥០នាក់ នៅត្រង់ចំណុចអូរបែកក្អម ស្ទឹងមានជ័យ ទីក្រុងភ្នំពេញ។
[4] ការបាចត្រាក់មានន័យថា ប្រសិនបើបាចក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញមានបំណងចងឲ្យធ្វើទាហាន ហើយបើបាចនៅទីជនបទបានន័យថា គឺការធ្វើវិទ្ធង្សនាថាខ្មែរក្រហមចូលមកលួច ឬមកវាយនៅថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃនោះ។
[5] អង្គការសមាគមអភិវឌ្ឍន៍សហគមន៍ គឺទាក់ទងនឹងព្រះពុទ្ធសាសនា ដើម្បីប្រឆាំងនឹងរបបកុម្មុយនីស្ដ និងបក្សក្រហមដាច់ខាត។