កែវ អ៊ន៖ ខ្ញុំបានឃើញទិដ្ឋភាពមនុស្សឈឺស្លាប់នៅតាមសហករណ៍

លលាដ៍​ក្បាលសាកសពត្រូវបានប្រជាជនប្រមូលរក្សាទុកបន្ទាប់ពីរបបខ្មែរក្រហមដួលរលំ

កែវ អ៊ន[1] អាយុ៧៣ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅក្នុងភូមិល្វែងឫស្សី ឃុំ​ល្វែងឫស្សី ស្រុក​ជីក្រែង ខេត្ដសៀមរាប។ បច្ចុប្បន្ន អ៊ន រស់នៅក្នុងស្រុកអន្លង់វែង ខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ។

អ៊ន បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំ​គឺ​ជា​កូន​ច្បង​ក្នុងចំណោមបងប្អូនបង្កើត​ចំនួន៨នាក់ នៅ​ក្នុង​គ្រួសារ​កសិករ។ ខ្ញុំ​បាន​​រៀបការនៅក្នុងឆ្នាំ​១៩៧២ ជាមួយ​នឹង​យោធា​ខ្មែរ​​ក្រហម​ឈ្មោះ ឈាន។ បន្ទាប់មក ​ភូមិ​​របស់​​ខ្ញុំ​​ក៏​​ចាប់​ផ្ដើមហេតុការណ៍​ទម្លាក់​គ្រាប់​បែក​ពីសំណា​ក់​ទាហាន លន់ នល់ ហើយ​បណ្ដាល​ឱ្យ​ផ្ទះ​សម្បែង​ និងគោក្របីត្រូវបានបាត់បង់ស្ទើរតែទាំងស្រុង។

​ក្រោយ​មក​ទៀត ខ្ញុំ​ក៏​ចាប់ផ្ដើម​សម្រាល​បាន​កូន​ប្រុស១​នាក់​​នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ​១​៩៧៥។ ស្រប​ពេល​នោះ ​ឪពុក​ម្ដាយ និង​ប្អូនៗ​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​ត្រូវ​បាន​ខ្មែរ​ក្រហម​បំបែក​ទៅ​រស់​នៅ និង​ធ្វើ​ការងារ​នៅ​ក្នុង​ខេត្ដ​កំពង់​ចាម​ ស្រប​ពេល​ការ​ប្រទាញ​​ប្រទង់​គ្នា​រវាង​ខ្មែរ​ក្រហម និង​ខ្មែរ​ស (លន់ នល់) ធ្លាក់​ក្នុង​សភាពការណ៍​​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើង​ៗ។ ចំណែក​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​កំណើត​របស់​ខ្ញុំ​វិញ ខ្មែរ​ក្រហម​ក៏​បាន​បង្កើត​ជា​សហករណ៍​ និង​បាន​ប្រមូល​ប្រជាជន​ឱ្យ​រស់​នៅ ​និង​ធ្វើ​ការងារ​រួម​គ្នា។ ខ្ញុំ​បាន​រស់​នៅ​ក្នុង​សហករណ៍​ និង​ធ្វើ​ការងារ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​ដូច​ជា ​លើក​ទំនប់​ម្កាក់ ជីក​ប្រឡាយ និង​លើក​ភ្លឺ​ស្រែ​ជាដើម។ កូន​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ ត្រូវ​បាន​ខ្មែរ​ក្រហម ​បំបែក ​ចេញ​ពីខ្ញុំ ​ដោយ​ក្នុង​មួយ​សប្ដាហ៍​ខ្មែរ​ក្រហម​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ទៅ​លេង​កូន​ប្រមាណ​តែ​ពីរ​ទៅ​បី​ដង​ប៉ុណ្ណោះ។

នៅ​​ក្នុង​ឆ្នាំ​ដដែល ខ្ញុំ ​ក៏​ដូចជា​ក្រុម​គ្រួសារ​កង​ទ័ព​ខ្មែរ​ក្រហម​ដទៃ​ទៀត​ ក៏​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​កាន់​ខេត្ដ​មណ្ដល​គិរី ដើម្បី​បង្ក​បង្កើន​ផល​ផ្គត់​ផ្គង់​អង្គភាព​ទ័ព។ ខ្ញុំ​ទទួល​បាន​ដំណឹង​ថា ​ប្ដី​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​ឈរ​ជើង​នៅ​សមរ​ភូមិ​នោះ​ដែរ។ ខ្មែរ​ក្រហម​បាន​​ដឹក​ជញ្ជូន​យើង​តាម​​កាណូត​ឆ្លង​កាត់​​ទន្លេ​មេគង្គ​ក្នុង​ខេត្ដ​កំពង់​​ចាម​។​ នៅ​ពេល​នោះ​យើង​វេទនា​ណាស់ ដោ​យ​សារ​​មាន​កូន​ និង​របស់​របរ​ទៅ​ជាមួយ​។ អ្នក​ខ្លះ​មាន​កូន​ ចំណែក​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ក៏​មិន​មាន​កូន។​ នៅ​កណ្ដាល​ទន្លេ​កាណូត​ក៏​បាន​​បាក់​ស្លាប​ចក្រម៉ាស៊ីន​​ជាមួយ​នឹង​រលក​ខ្លាំង​អំឡុង​​ខែ​កក្កដា និង​សីហា។​​ យើង​​គិត​ថា យើង​បា្រកដ​​ជា​ស្លាប់​នៅ​ក្នុង​ទឹក​ទន្លេ​ជា​មិន​ខាន។ យើង​បាន​​បន្ដ​ដំណើរ​ឆ្លង​ផុត​​ទន្លេ​មេគង្គ​ទៅ​ដល់​ខេត្ដ​ក្រចេះ។ បន្ទាប់​មក យើង​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ដោយ​ឡាន​​ទៅ​កាន់​ខេត្ដ​មណ្ឌល​គិរី។ នៅ​តាម​ផ្លូវ យើង​ជួប​ការ​លំបាក​ច្រើន​ណាស់​ទម្រាំ​ទៅ​ដល់​គោល​ដៅ ដោយ​សារ​ឡាន​​ជា​ច្រើន​​ជាប់​ផុង​តាម​ផ្លូវ។​ ឡាន​ទាំង​នោះ​​ដឹក​សុទ្ធ​តែ​ប្រពន្ធ​កង​ទ័ព​​ខ្មែរ​ក្រហម។ ខ្មែរ​ក្រហម​បាន​ប្រាប់​យើង​​ថា​មិន​បាច់​យក​អ្វី​ទៅ​ជាមួយ​ទេ។ ក្រោយ​មក ទ្រព្យ​​សម្បត្ដិ​កេរ្ដិ៍​ឪពុក​ម្ដាយ និង​ផ្ទះសម្បែង​​របស់​យើង​ត្រូវ​បាន​​ខ្មែរ​ក្រហម​​យក​ទៅ​ធ្វើ​ជា​របស់​រួម​ក្នុង​​សហករណ៍។

នៅ​ទី​នោះ ខ្ញុំ​កម្រ​បាន​​ជួប​ប្ដី​របស់​ខ្ញុំ​ណាស់​។ គាត់​បំពេញ​កាតព្វ​កិច្ច​កង​​ទ័ព​នៅ​តាម​ព្រំដែន​​កម្ពុជា-​វៀតណាម។ ការ​​ងារ​នៅ​មូលដ្ឋាន​ខាង​ក្រោ​យ​របស់​ខ្ញុំគឺ​​ជី​ក​ប្រឡាយ និង​បិទ​ភ្លឺ​ស្រែ។ ចំណែក​​របប​អាហារ​​របស់​យើង​នៅ​ពេល​នោះ គឺ​ចំនួន​២​ពេល​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ។ នៅ​ពេល​ព្រឹក​យើង​មិន​ទទួល​បាន​​អាហារ​ហូប​​ទេ។ នៅ​ថ្ងៃ​ត្រង់ និង​ល្ងាច​​ទើប​យើង​បាន​អាហារ​ហូប។​ អាហារ​របស់​យើង​​គឺ​បាយ​លាយ​​ពោត ឬ​ដំឡូង។ ចំណែក​ឯ​ម្ហូប​ភាគ​ច្រើន​​សម្ល ​ត្រី​ទន្លេ។ នៅ​ពេល​នោះ​សម្បូរ​ត្រី​ធំៗ​ណាស់ ​ដែល​នេសាទ​បាន​​ពី​ទន្លេ​ស្រែ​ពក។ កូន​របស់​ខ្ញុំ​​មិន​ចេះ​ហូប​ទេ ដោយ​កាយ​យក​តែ​គ្រាប់​បាយ​។ យើង​តែង​តែ​នាំ​គ្នា​​ជីក​មើម​ក្ដួច​​ធ្វើ​ជា​អាហារ​បន្ទាប់​ពី​ត្រាំ​ទឹក​​ដើម្បី​បន្សាប។ ដោយ​សារ​កន្លែង​សហករណ៍​របស់​យើង​ខ្វះ​​ទឹក ក្ដួច​ដែល​ត្រាំ​មួយ​ចំនួន​មិន​សាប​ជាតិ​ពុល​​អស់​នោះ​ទេ​ ដែល​ឲ្យ​ពុល​​ពាស​ពេញ​សហករណ៍។​ យើង​ម្នាក់ៗ​បាន​នាំ​គ្នា​​បោច​ស្លឹក​​ម្ជូរ​ និងខ្នឹង​ ដើម្បី​ហូប​បន្សាប​ជាតិ​ពុល។

នៅ​ក្នុង​សហករណ៍​​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ទិដ្ឋ​ភាព​មនុស្ស​ឈឺ​ស្លាប់​ ដោយ​កាល​ជំនាន់​នោះ​យើង​ក៏​មិន​សូវ​យល់​អំពី​មូល​ហេតុ​នេះ​ដែរ។​ សម័យ​បច្ចុប្បន្ន​យើង​អាច​រក​រឿង​ រក​ហេតុ ពីព្រោះ​​មនុស្ស​យល់​ពី​ច្បាប់។ ប៉ុន្ដែ​ជំនាន់​ខ្មែរ​ក្រហម​ យើង​មិន​យល់​អ្វី​នោះ​ទេ។​ កូន​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ​ក៏បាន​ស្លាប់​នៅ​ទី​នោះ​ដែរ នៅ​ពេល​ដែល​យើង​ត្រូវ​បាន​ផ្លាស់​ទៅ​រស់​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគ​​តិច។ នៅ​ទី​នោះ ប្រជាជន​ភាគ​ច្រើន​បាន​ស្លាប់​ដោយ​សារ​ជំងឺ​គ្រុន​ចាញ់ និង​ចាញ់​ទឹក​ដី។

នៅ​ចុង​ឆ្នាំ​១៩៧៨ ខ្មែរ​ក្រហម​ចាប់​ផ្ដើម​ចាប់​ខ្សែ​រ​ក្បត់​យក​ទៅ​សម្លាប់​ចោល។ នៅ​ពេល​នោះ សភាពការណ៍​​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​ការ​តឹង​តែង។ កង​ទ័ព និង​ប្រជាជន​​ធ្វើ​ស្រែ​ដោយ​កាប់​ដី​នឹង​ចប។ សូម្បី​តែ​កាប់​ដី​បាក់​ចប​ ឬ​បាក់​នង្គ័ល​ក៏​ត្រូវ​បាន​អង្គការ​ខ្មែរ​ក្រហម​ចោទ​​ថា​ជា​ខ្មាំង​ដែរ។​ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ចំពោះ​សុវត្ថិភាព​ ដោយ​សារ​តែ​មាន​ប្ដី​​ជា​កង​ទ័ព​ខ្មែរ​ក្រហម។ ប៉ុន្ដែ​ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា ខ្មែរ​ក្រហម​មិន​បាន​ប៉ះ​ពាល់​មក​លើ​​ក្រុម​គ្រួសារ​កង​ទ័ព​ទេ។

រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៧៩ កងទ័ព​វៀត​ណាម​បាន​បណ្ដេញ​កង​ទ័ព​ខ្មែរ​ក្រហម​ចេញ​ពី​ខេត្ដ​​មណ្ឌល​គិរី​ ហើយ​ពេល​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ​កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​ម្នាក់​ទៀត។ ខ្ញុំ​មិន​អាច​ធ្វើ​ដំណើរ​បាន​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​បាន​នោះ​ទេ។ ប៉ុន្ដែ​ដោយ​សារ​ការ​អាណិត​អាសូរ​ កង​ទ័ព​ខ្មែរ​ក្រហម​ក៏​បាន​នាំ​គ្នា​សែង​ខ្ញុំ​ដើម្បី​បន្ដ​ដំណើរ​ទៅ​មុខ​ទាំង​អស់​គ្នា រហូត​ដល់​ខ្ញុំ​បាន​សម្រាល​នៅ​តាម​ផ្លូវ។ ដោយ​សារ​ស្ថាន​ភាព​លំបាក​ខ្លាំង​ កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ស្លាប់​ចោល​ខ្ញុំ​ទៀត​នៅ​អាយុ​បាន​ជាង​មួយ​ខែ។ ខ្ញុំ​បាន​ចាក​ចេញ​ពី​សព​កូន​របស់​ខ្ញុំ​ទាំង​ក្ដុក​ក្ដួល​ ហើយ​បន្ដ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​តំបន់​១០០១ ក្នុង​ខេត្ដ​ព្រះ​វិហារ​ជាមួយ​នឹង​កង​ទ័ព​ខ្មែរ​ក្រហម។ ប្រជាជន​ជាច្រើន​បាន​ស្លាប់​​ដោយ​សារ​​លង់​ទឹក​ទន្លេ ជំងឺ និង​ខ្វះអាហារ។​ នៅ​ទី​នោះ យើង​បាន​ទៅ​រស់​នៅ​ក្នុង​ទីតាំង​ដំបូង​ គឺ​ត្រង់​ចំណុច​អូរ​ធំ ដែល​ប្ដីរបស់​ខ្ញុំក៏​នៅ​ទីនោះ​ដែរ។ ខ្ញុំ​បាន​រស់​នៅ​ទី​នោះ រហូត​ដល់​ខ្ញុំ​មាន​កូន​ស្រី​ម្នាក់​ទៀត​ នៅ​ពេល​ស្ថាន​ភាព​រស់​នៅ និង​ការ​ហូប​ចុក​បាន​ល្អ​ប្រសើរ។ ប៉ុន្ដែ​អកុសល​ កូន​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឈឺ​ស្លាប់​ចោល​ខ្ញុំ​ទៀត។ រហូតមកដល់​​​បច្ចុប្បន្ន​នេះ អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​សោក​ស្ដាយ​បំផុត គឺ​មិន​មាន​កូន​ចៅ​នៅ​ជាមួយ​ និង​ភាព​ជរា​ទៅៗ​ពីរ​នាក់​ប្ដី»៕

អត្ថបទដោយ សួត វិចិត្រ


[1] សួត វិចិត្រ សម្ភាសន៍ជាមួយ កែវ អ៊ន នៅក្នុងស្រុកអន្លង់វែង ខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ ក្នុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ​២០២២។

ចែករម្លែកទៅបណ្តាញទំនាក់ទំនងសង្គម

Solverwp- WordPress Theme and Plugin