គឹម ប៉ាវ៖ អតីតយោធាខ្មែរក្រហម

រូបថតខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៨ (បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា)

គឹម ប៉ាវ[1]​ ​ភេទ​​ប្រុស​​ អាយុ​​៦៨​ឆ្នាំ​ មាន​​ទី​​កន្លែង​​កំណើត​​នៅ​​ក្នុង​​ភូមិ​​ត្រពាំង​​ឃ្លោង​​ សង្កាត់​​ជី​​នៀង​​   ស្រុ​ក​​​​បារ៉ាយ​​ ខេត្ដ​​កំពង់ធំ។​ ​បច្ចុប្បន្ន គឹម ប៉ាវ ​​រស់​​នៅ​​ក្នុង​​ភូមិ​​ផ្អាវ​​ ឃុំ​​ផ្អាវ​ ​ស្រុក​​ត្រពាំង​​ប្រាសាទ​ ​ខេត្ដ​​ឧត្ដរមានជ័យ។ ​​

ប៉ាវ ​​បាន​​រៀប​​រាប់​​​ថា៖ “​ឪពុក​​ម្ដាយ​​របស់​​ខ្ញុំ​​ជា​​កសិករ។​ ​ខ្ញុំ​​បាន​​រៀន​​សូត្រ​​ត្រឹម​​ថ្នាក់​​កុមារ​ដ្ឋាន​​ កាល​​ពី​​ជំនាន់​​សង្គម​​រាស្ដ្រ​និយម​​ ហើយ​​ក្រោយ​​មក​​ក៏​​បាន​​ឈប់​​រៀន​​វិញ​ ​​ដោយ​​សារ​​ជីវភាព​​ខ្វះ​​ខាត​​ និង​​ត្រូវ​​ឃ្វាល​​គោ​​ក្របី ​​ជា​​ពិសេស​ ​គឺ​​នៅ​​ពេល​​មាន​​រដ្ឋ​​ប្រហារ​​ទម្លាក់​​សម្ដេច​​ព្រះ នរោត្ដម ​សីហនុ ​​ចេញ​​ពី​​តំណែ​ង​​ព្រះ​​មុខ​​រដ្ឋ។​​ នៅ​​ពេល​​នោះ​ ​យើង​​បាន​​នាំ​​គ្នា​​រត់​​ចូល​​ព្រៃ​តាម​ការ​អំពាវ​នាវ​របស់​សម្ដេច​ព្រះ ​នរោត្ដម​ សីហនុ ឲ្យ​ចូលរួម​ជាមួយកង​ទ័ព​រំដោះ​ជាតិ ដែលក្រោយមក​​ទើប​យើង​ដឹង​ថា​ជា​ខ្មែរក្រហម​​។​ ​ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ជា​យោធា​ស្រុក ​ក្រោម​ការ​គ្រប់​គ្រង​របស់​តាជិន​​​ បន្ទាប់​មក​ ខ្មែរក្រហម​ក៏​​បញ្ជូនខ្ញុំ​​ទៅកាន់​​ភ្នំ​ប្រុស​ភ្នំ​ស្រី​ក្នុង​​ខេត្ដ​កំពង់ចាម​​ ដើម្បី​ហ្វឹក​ហាត់​អំពី​យុទ្ធសាស្រ្ដ​កង​ទ័ព​ និង​ស្មារតី​តស៊ូប្រឆាំង​នឹង​របប​សក្ដិភូមិ​ ចន្លោះ​​ពីមួយ​​​ទៅ​ពីរ​សប្ដាហ៍​។ ក្នុង​នាម​​ជាអ្នកជន​បទ​ស្រែចម្ការមួយ​រូប យើងមាន​ការឈឺ​ចាប់ នៅពេល​ខ្មែរក្រហម​បំផុស​អំពី​ការ​ឈ្លាន​របស់​បរទេស​​​មកលើ​ទឹកដី​របស់យើង​។ យុវជន​ក្នុងស្រុករបស់យើង​ ចាប់ផ្ដើម​ភ្ញាក់​រឮក និងចូលរួម​ចលនា​រំដោះជាតិ​យ៉ាង​ស្រុះ​ដៃគ្នា។​ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើង​មិន​បាន​ហាត់​រៀន​យូរនោះទេ​ ដោយសារ​ខ្មែរក្រហ​ម​ត្រូវ​ការ​កម្លាំង​ប្រើប្រាស់​។​ ​ខ្មែរក្រហម​បាន​បណ្ដុះ​គំនិត ​ឲ្យ​យើ​ង​ផ្ដួល​រំលំ​របបសក្ដិ​ភូមិ ​និង​អ្នក​ជិះ​ជាន់​កេង​ប្រវ័ញ្ច​ទៅ​លើ​អ្នក​ក្រ ​ដែល​ជា​គោល​ដៅ​ទាក់​ទាញ​ដល់​អ្នក​មាន​កំហឹង​ឈឺ​ចាប់​ទាំងឡាយ ​ឲ្យ​ចូល​រួម​ចលនា​នេះ​កាន់​តែ​ច្រើន​ឡើង​ថែម​ទៀត។​

នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៤​ ខ្មែរក្រហម​ចាប់​ផ្ដើម​រៀប​ចំ​អង្គភាព​ចល័ត​ ដែល​មាន​ការ​បង្កើន​ចំនួន​ទ័ព​ប្រមាណ​ជាង​៤០០​នាក់​នៅ​ក្នុង​​មួយ​កង​វរៈសេនា​តូច។​ យើង​ដើរ​ធ្វើ​ការ​ចល័ត​រវាង​ខេត្ដ​បាត់ដំបង ​និង​កំពង់ឆ្នាំង​ ហើយ​ចំណែក​ឯ​ក្រុម​ជា​ច្រើន​ផ្សេង​ទៀត​ មាន​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ខេត្ដ​ផ្សេងៗ​គ្នា។​ យើង​បាន​កំណត់​គោល​ដៅ​ប្រយុទ្ធ​ជា​មួយ​ទាហាន ​លន់ នល់​ ទៅ​តាម​មុខ​សញ្ញា ​ដើម្បី​ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ។​

នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៥ យើងបាន​ទទួល​ដំណឹង​ថាខ្មែរក្រហម​​​ទទួលបានជ័យ​ជម្នះ​លើ​​ទាហាន​ លន់ នល់។ ខ្មែរ​ក្រហម​ប្រកាសមិន​ឲ្យ​ទាហាន​ទាំង​ឡាយ​ជ្រួល​ជ្រើម​ទៅ​លើ​ការ​ចង់មាន​ចង់បាន​លើ​ជ័យ​ភណ្ឌដែល​ទទួលបាន​នោះ​ទេ។ ប្រធាន​អង្គភាព​នីមួយ​ៗ​ មើល​ការ​ខុសត្រូវ​សមាជិក​របស់ខ្លួន​។ នៅពេលនោះ​​ ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ត្រេក​អរ​ណាស់​ ដោយ​យល់​ថា ​យើង​ឈប់​ច្បាំង​គ្នា ​យើងលែង​ភិត​ភ័យ​នឹង​របួស​ស្នាម​ ឬ​ស្លាប់​បាត់​បង់​ជីវិតដោយ​សារ​សង្គ្រាម​​​​​ទៀត​ហើយ។​ ​​ខ្ញុំបាន​ត្រលប់​មក​លេង​ក្រុម​គ្រួសារ​បានម្ដង។ អំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំ​បាន​ឈរ​ជើង​នៅ​ទួលគោក​ ហើយ​ភ្លាមៗ​នៃ​ជ័យ​ជម្នះ​ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ប្រជាជន​ដែល​ត្រូវ​បាន​កង​ទ័ព​ជម្លៀស​ចេញ​ពី​ទី​ក្រុង​ភ្នំពេញ។ ​​នៅពេលនោះ​ខ្ញុំយល់ថា ខ្មែរក្រហម​ជម្លៀស​ប្រជាជន​ ​គឺ​គ្រាន់​តែ​ដើម្បី​ការពារ​អាយុ​ជីវិត​ប្រជាជន​ពី​ការ​ទម្លាក់​គ្រាប់​បែករបស់​ លន់ នល់ ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។​ មួយវិញទៀត បទ​បញ្ជា​ពី​​ថ្នាក់​លើ​​ខ្មែរក្រហម ​មិន​ឲ្យ​យើង​​ប៉ះ​ពាល់​​លើ​ប្រជាជន​ឡើយ។​ ​ប្រធាន​អង្គភាព​របស់​ខ្ញុំ ​បាន​ហាម​ដាច់​ខាត​ មិន​ឲ្យ​យើង​យក​ទ្រព្យ​សម្បត្ដិ​​ ឬ​គំរាម​កំហែង​ទៅ​លើ​ប្រជាជន​នោះ​ទេ​។​ បន្ទាប់មក​ ថ្នាក់​លើ​ក៏​បាន​បញ្ជូន​យើង​ទៅ​ឈរ​ជើង​នៅ​គល់​ស្ពាន​ជ្រោយ​ចង្វា​រ​ ដែល​នៅ​ទី​នោះ​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ការ​គ្រប់​គ្រង​របស់​ តាប៉ូល។​ កង​ទ័ព​របស់​យើង​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​​អារម្មណ៍​មិន​ស្រួល​ក្នុង​ចិត្ដ ​បន្ទាប់ពី​នៅ​ទីនោះ​អស់​រ​យៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​សប្ដាហ៍​ និង​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​ផែន​ការ​លើក​ទំនប់​ ជីក​ប្រឡាយ។ យើង​មាន​អារម្មណ៍​អ​ន់​ចិត្ដ​ត្រង់​ចំណុច​នេះ ​ប៉ុន្ដែ​មិន​ដែល​ហ៊ាន​ប្រកែក​តវ៉ា​ម្ដង​ណា​ឡើយ​ ដោយ​សារ​ខ្លាច​គេ​ចាប់​ខ្លួន​យក​ទៅ​សម្លាប់​ចោល។​

នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៧ ​ខ្មែរក្រហម​បាន​បញ្ជូន​អង្គភាព​របស់​ខ្ញុំ​ទៅ​កាន់​ភ្នំដិន​ នៃ​ខេត្ដតាកែវ​ ដើម្បី​ការពារ​ព្រំដែន។​ រយៈពេល​១​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក​ យើង​ក៏​ត្រូវ​បាន​ថ្នាក់​លើ​បញ្ជូន​ទៅ​កាន់​ខេត្ដ​កំពង់​ចាម​ ខាង​កើត​ទន្លេ​មេ​គង្គ។​​ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៩​ កង​ទ័ព​វៀតណាម​[2]ចា​ប់​ផ្ដើម​ដណ្ដើម​បាន​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ​ ហើយ​ក​​ង​កម្លាំង​របស់​យើង​ចាប់​ផ្ដើម​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ភ្នំ​ដងរែក​ ដើម្បី​ត​ភ្ជាប់​ខ្សែ​រយៈ​ និង​រៀប​ចំ​កម្លាំង​ឡើង​វិញ។​ នៅ​តាម​ផ្លូវ​យើង​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ភូមិ​ស្វែង​រក​ស្បៀង​អាហារ​ពី​ប្រជាជន​ ហើយ​នៅ​ពេល​នោះ ​ខ្ញុំ​មិន​ធ្លាប់​ដឹង​រឿងរ៉ាវ​ពី​សមរភូមិ​ក្រោយ​ទាល់​តែ​សោះ​ ដែល​ប្រជាជនត្រូវ​ជួប​គ្រោះ​អត់​ឃ្លាន។​ ប៉ុន្ដែ​ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​ ក៏​ខ្ញុំមិ​ន​​ធ្លាប់​ទទួល​ការ​ប៉ុន​ប៉ង​ធ្វើ​បាប​ពី​ប្រ​ជាជន​ឡើយ។​ រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៨០​ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ដំ​ណើរ​មក​ដល់​ភ្នំ​ដងរែក​ នៅ​ត្រង់​ចំណុច​ភូមិ​ដូន​អាវ​ ខាង​លិច​តំបន់​មុំ​បី។​ នៅ​ទី​នោះ ​យើង​ទទួល​បានការ​បំពាក់​បំប៉ន​កម្លាំង​ និង​ស្បៀង​អាហារ​ឡើ​ង​វិញ​។ ក្រោយ​មក​ យើង​ក៏​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​សមរភូមិ​ខាង​ក្នុង​ប្រទេស​ជា​ញឹក​ញាប់​ ដើម្បី​បន្ដ​ទំនាក់​ទំនង​ឡើង​វិញ​ និង​ដណ្ដើម​តំបន់​ដែល​ធ្លាប់​បាត់​បង់​មក​វិញ​។ ​ប្រជាជន​ខាង​ក្នុង​ប្រទេស​ ចាប់​ផ្ដើម​មាន​ខ្សែ​រយៈ​ចូល​រួម​ជាមួយ​ចលនា​រ​បស់​យើង​ជា​បន្ដ​បន្ទាប់ ​រហូត​ដល់​តំបន់​ព្រំដែន​ភាគ​ខាង​ជើង​ជាប់​ជួរ​ភ្នំ​ដងរែក​ បាន​ក្លាយ​ទៅ​ទីតាំង​នៃ​ការ​តស៊ូ​សង្គ្រាម​ចុង​ក្រោយ​របស់​ចលនា​ខ្មែរក្រហម​៕” ​

អត្ថបទដោយ សួត វិចិត្រ


[1] សួត វិចិត្រ សម្ភាសន៍ជាមួយ គឹម ប៉ាវ នៅឃុំផ្អាវ ស្រុក​ត្រពាំង​ប្រាសាទ នៅក្នុងឆ្នាំ​២០២១។

[2] ការរំដោះ និងការបង្កើតរបបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា៖ កងទ័ពរណសិរ្សសាមគ្គីសង្គ្រោះជាតិកម្ពុជា សហការជាមួយកងទ័ពស្ម័គ្រចិត្តវៀតណាម បានវាយរំដោះប្រទេសកម្ពុជាពីទិសខាងកើត និងសង្គ្រោះប្រជាជនបានជាបន្តបន្ទាប់។ នៅថ្ងៃទី៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ កងទ័ពបានវាយរំដោះទីក្រុងភ្នំពេញ ហើយថ្ងៃនេះបានក្លាយជាថ្ងៃប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការរំដោះជាតិ។ រណសិរ្សនេះ បានបង្កើតរបបថ្មីឈ្មោះថា «សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា»។  ចម្លងចេញពី៖ សៀវភៅប្រវត្តិវិទ្យាថ្នាក់ទី៦ ចំណងជើង «ខ្មែរ និងដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់វិបុលភាព» បោះពុម្ពឆ្នាំ២០២៥ ប្រភពយោងសម្រាប់ការសរសេរអត្ថបទ៖ ឃួន វិច្ឆិកា និងអ្នកឯទៀត, ប្រវត្តិវិទ្យាថ្នាក់ទី៦៖ ខ្មែរ និងដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់វិបុលភាព ([ភ្នំពេញ]៖ អនុគណៈកម្មការមុខវិជ្ជាឯកទេសប្រវត្តិវិទ្យា ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា), ទំព័រទី៤១។

 

ចែករម្លែកទៅបណ្តាញទំនាក់ទំនងសង្គម

Solverwp- WordPress Theme and Plugin