នេះជាដើម”ប្រមាត់មនុស្ស” ប្រើជាឱសថព្យាបាល រោគគ្រុនចាញ់ ផ្តាសាយធំ រលាកផ្លូវដង្ហើម និងជំនួយ ក្រពះ ពោះវៀន។ វិធីប្រើប្រាស់៖ យកទាំងមែកទាំងស្លឹកស្ងួត១ក្តាប់ ស្ងោរទឹក១លីត្រ ពិសាមុនអាហារ ២ដង ក្នុង១ថ្ងៃ ម្តងពិសាមួយកែវ សម្រាប់ព្យាបាល ផ្តាសាយធំ ឈឺក រលាកផ្លូវដង្ហើម គ្រុនចាញ់ ឈឺក្បាល ក្តៅខ្លួនជាដើម។ យកទាំងមែកទាំងស្លឹកស្ងួត ៩ក្រាម ដាំទឹកពិសាពេញមួយថ្ងៃ កែរាកមួល។ សម្រាប់ ការថែទាំសុខភាពការពារជំងឺផ្សេងៗ ដូចជា ជំនួយក្រពះ ពោះវៀន ជំរុញឲ្យបាយបាន  រោគសើស្បែក ពិសា ១ថ្ងៃ ១ពែងជាប្រចាំ។[1]

នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម ដោយសារតែមន្ទីរពេទ្យនៅឆ្ងាយ ទើបធ្វើឲ្យប្រជាជនពិបាកក្នុងការទៅរកពេទ្យ ព្យាបាលជំងឺ។ ប្រជាជននៅតាមភូមិមួយចំនួនដែលចេះប្រើប្រាស់រុក្ខជាតិធ្វើជាឱសថក្នុងការព្យាបាលជំងឺ ច្រើនតែប្រាប់តៗគ្នា ឲ្យចេះប្រើប្រាស់ថ្នាំខ្មែរ ដើម្បីកែរោគផ្សេងៗ។ គាំ ផន បាននិយាយថា” ប្រជាជន ភាគច្រើនប្រើប្រាស់ ដើមប្រមាត់មនុស្សសម្រាប់ព្យាបាលជំងឺ។ ដើមប្រមាត់មនុស្សជា ប្រភេទរុក្ខជាតិដែល មានរសជាតិល្វីងខ្លាំង ប៉ុន្តែមានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើន ក្នុងការព្យាបាលជំងឺបានដល់ទៅមួយរយមុខ។” ខាងក្រោមនេះជាសាច់រឿងរបស់ គាំ ផន ដែលបានប្រើប្រាស់រុក្ខជាតិ “ដើមប្រមាត់មនុស្ស” ធ្វើជាឱសថ សម្រាប់ព្យាបាលជំងឺនៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម។

ខ្ញុំបាទឈ្មោះ គាំ ផន ភេទប្រុស អាយុ៥៨ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅក្នុងភូមិកំពៃ ឃុំរំចេក ស្រុកមេមត់ ខេត្តកំពង់ចាម។[2] បច្ចុប្បន្ននៅភូមិរំចេក ឃុំរំចេក ស្រុកមេមត់ ខេត្តត្បូងឃ្មុំ។ ខ្ញុំមានឪពុក ឈ្មោះ ជៀម និង ម្ដាយឈ្មោះ ហ៊ុយ។ ឪពុកខ្ញុំស្លាប់នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម ដោយសារតែអង្គការចោទថាជា ”ខ្មែរស” រួចអង្គការដាក់ជាជនជាប់និន្នាការ ភ័យរហូតធ្លាក់ខ្លួនឈឺស្លាប់ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧។ ចំណែកម្ដាយ ខ្ញុំស្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៨៥ ដោយសារចាស់ជរា។ ក្នុងគ្រួសារខ្ញុំមានបងប្អូន៦នាក់ ក្នុងនោះមានប្រុស៣នាក់ និងស្រី៣នាក់ ហើយខ្ញុំជាកូនទី១។ ខ្ញុំមានប្រពន្ធឈ្មោះ ខៀវ ធឹង និងមានកូនចំនួន៦នាក់ ក្នុងនោះមាន ប្រុស៤នាក់ និងស្រី២នាក់។

នៅក្នុងភូមិកំពៃ កាលពីដើមមានប្រជាជនចំនួនប្រហែល៧០គ្រួសារ មានមេភូមិដំបូងឈ្មោះ ញឹក យឿន និង អនុភូមិឈ្មោះ តា បៀង។ ប្រជាជនក្នុងភូមិកំពៃ រស់នៅធ្វើស្រែចំការ បានផលយ៉ាងគាប់ប្រសើរ ក្នុងការចិញ្ចឹមជីវិត។ លុះពេលមានរដ្ឋប្រហារកើតឡើងប្រជាជននៅក្នុងភូមិកំពៃ ក៏ពុំមានប្រជាជនណាទៅ ចូលរួមទេ បើតាមឪពុកម្ដាយខ្ញុំនិយាយប្រាប់។

កាលពីកុមារភាព ខ្ញុំមិនសូវបានរៀនសូត្រទេ រវល់តែរត់ចូលព្រៃគេចគ្រាប់ប្លោង។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៣ អាមេរិកកំពុងពេញទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ស្ថានភាពការរស់នៅរបស់ប្រជាជន ក្នុងភូមិកំពៃ ពិតជាពិបាកខ្លាំងណាស់។ ប្រជាជននាំគ្នាជីករណ្ដៅត្រង់សេ សម្រាប់លាក់ខ្លួនពីអំបែងគ្រាប់បែក។ កាលនោះពេលឮ សំឡេងយន្តហោះឪពុកម្ដាយខ្ញុំនាំកូនចៅចូលក្នុងរណ្ដៅត្រង់សេ ដើម្បីការពារខ្លួន។ យន្តហោះអាមេរិក ទម្លាក់គ្រាប់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ធ្វើឲ្យប្រជាជននៅក្នុងភូមិត្រូវរបួសជាច្រើននាក់។ ប្រជាជនរស់នៅក្នុងភាពភ័យខ្លាច និងភាពអត់ឃ្លាន។ គ្រួសារខ្ញុំមិនហ៊ានចេញទៅធ្វើស្រែចម្ការទេ ខ្លាចអាមេរិកទម្លាក់គ្រាប់ត្រូវ។ ម្ដាយខ្ញុំសន្សំសំចៃអង្ករណាស់ ខ្លាចគ្មានអង្ករដាំបាយឲ្យកូនហូប។ ពេលដាំបាយរឹតតែពិបាក ព្រោះខ្លាចមានផ្សែងហុយ អាមេរិកទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ខ្ញុំរស់នៅចេញចូលតែក្នុងរណ្ដៅត្រង់សេ អំឡុងពេលអាមេរិកទម្លាក់គ្រាប់បែក។ កាលនោះអាមេរិកទម្លាក់គ្រាប់បែករកពួកយួនយៀកកុង។

រួចពីការទម្លាក់គ្រាប់បែកទៅ ប្រជាជននៅក្នុងភូមិកំពៃ ធ្វើស្រែចម្ការប្រវាស់ដៃគ្នា។ ប្រជាជនក្នុងភូមិកំពៃធ្វើស្រែរួមគ្នា ប៉ុន្តែពេលបានផលដាក់ជង្រុករៀងខ្លួន។ តែមិនទាន់ហូបបាយរួមទេគឺហូបបាយផ្ទះផ្សេងគ្នា។ ប្រជាជនក្នុងភូមិកំពៃ ហូបចុកបានឆ្អែតគ្រប់គ្រាន់។ អំឡុងឆ្នាំនោះខ្ញុំឃើញមានកងកម្លាំងខ្មែរក្រហមចូលមកក្នុងភូមិកំពៃ និងបានរៀបចំភូមិកំពៃធ្វើជា “សហករណ៍កម្រិតទាប”។ សម្រាប់ខ្មែរក្រហម សហករណ៍មានន័យថា ប្រជាជនរស់នៅជាមួយគ្នា ធ្វើការជាមួយគ្នា ហូបចុកជាមួយគ្នា និងចែករំលែកជាសមូហភាព។[3]

នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ អង្គការបានប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិឯកជនមកធ្វើជារបស់ សមូហភាព លុបបំបាត់សិទ្ធិឯកជន។ ប្រជាជនទាំងអស់រស់នៅជាមួយគ្នា ធ្វើការងារជាមួយគ្នា និងហូបចុកជាមួយគ្នា។ អំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំឃើញអង្គការជម្លៀសប្រជាជនពីភ្នំពេញ ឲ្យមករស់នៅក្នុងភូមិកំពៃច្រើនប្រហែល២០គ្រួសារ។ ប្រជាជនដែលអង្គការជម្លៀសមកពីភ្នំពេញ អង្គការឲ្យទៅនៅជាមួយប្រជាជនមូលដ្ឋាន។ នៅក្នុងភូមិកំពៃ ពុំមានការរើសអើងគ្នារវាងប្រជាជនថ្មី និងប្រជាជនមូលដ្ឋានទេ។ ពេលនោះប្រជាជនថ្មីស្លាប់ច្រើនណាស់ ស្លាប់ដោយសារដាច់បាយ និងដោយសារជំងឺគ្រុនចាញ់(ចាញ់ទឹកចាញ់ដី)។ ក្នុងមួយថ្ងៃប្រជាជនស្លាប់ប្រហែល៧០នាក់។ បបរក្នុងមួយខ្ទះធំមានអង្ករប្រហែល៣គីឡូ ក្រៅពីនេះមាន តែទឹកបបរមិនដាក់លាយអ្វីទេ បបរមើលឃើញតែទឹក គ្មានឃើញគ្រាប់អង្ករទេ។ ពេលនោះហូបរួម អង្គការចែកតាមរបប ទោះហូបមិនឆ្អែតក៏មានតែប៉ុណ្ណឹងដែរ។ សម័យខ្មែរក្រហមមានស្រូវ និង អង្ករគ្រប់គ្រាន់ តែអង្គការមិនឲ្យប្រជាជនហូបឆ្អែត។ ស្រូវមានពេញជង្រុក បែរជាឲ្យប្រជាពលរដ្ឋហូបបបរ ទៅវិញ។ ផលស្រូវដែលទទួលបាន អង្គការយកទៅដាក់ជង្រុករួមមិនឲ្យយកមកទុកនៅតាមផ្ទះទេ។ ការ ហូបចុក បើសិនជាមានប្រជាជនណាហ៊ានត្អូញត្អែរថាហូបមិនឆ្អែតមិនគ្រប់គ្រាន់ ប្រសិនជាបានអង្គការឮ  អង្គការយកទៅរៀនសូត្រ ឬកសាងទៅតាមទោសកំហុស។ នៅតាមផ្ទះ បើសិនជាអង្គការឃើញមានភ្លើងក៏មានទោស ព្រោះដោយសារតែកាលនោះ នៅតាមផ្ទះអង្គការមិនឲ្យប្រជាជនប្រើប្រាស់ភ្លើងនៅក្នុងផ្ទះទេ ព្រោះខ្លាចប្រជាជនលួចដាំបាយហូប បើសិនជាអង្គការឃើញយកទៅកសាង​រៀនសូត្រ។ កាលនោះអង្គការមានកម្រិតនៃការដាក់ទោស ទី១ អង្គការហៅទៅសឿនតឿន បានន័យថាហៅទៅប្រាប់មិនឲ្យយើងធ្វើកំហុសនេះទៀត ហាមមិនឲ្យត្អូញត្អែរជាដើម។ ទី២ ទិតៀន បានន័យថា កម្លាំងកសាង និងកែប្រែខ្លួន។ ទី៣ បើនៅតែមិនស្ដាប់ ហើយរឹងទទឹងទៀត អង្គការនឹងបញ្ចូនទៅសម្លាប់ចោល។ ប្រធានសហករណ៍ក្នុងភូមិឈ្មោះ ទិត្យ ហ៊ាង។

ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ អង្គការចាត់តាំងខ្ញុំឲ្យធ្វើជាកងចល័ត។ ប្រជាជនគ្រប់រូបត្រូវចាត់តាំងឲ្យធ្វើការងារ ទាំងអស់ កុមារត្រូវបានប្រើឲ្យធ្វើការងារស្រាលៗ ចំណែកមនុស្សចាស់ៗ ត្រូវមានតួនាទីមើលថែទាំ កុមារ និងសត្វពាហនៈ ព្រមទាំងត្បាញកញ្ចែ្រង ល្អី។[4]

អង្គការ បានជ្រើសរើសប្រជាជនដែលមានអាយុចាប់ពី១៥ ដល១៨ឆ្នាំ ទាំងប្រុសទាំងស្រី ឲ្យធ្វើការងារនៅក្នុងកងចល័ត។ កងចល័ត ខ្មែរក្រហមចាត់តាំងឲ្យធ្វើការតាមការកំណត់របស់អង្គការ ហើយទីតាំងនៃការធ្វើការងារគឺមិនត្រូវជម្លៀសចេញពីភូមិកំណើតទេ។ កងចល័តធ្វើការចាប់ពីម៉ោង៧ព្រឹក ទាល់តែល្ងាចទើបបានឈប់សម្រាក។ បើសិនជាខែភ្លឺ ត្រូវធ្វើការងារបន្តទៀត ចាប់ពីម៉ោង៦ល្ងាច ដល់ម៉ោង១១ទៅ១២យប់ទើបបានសម្រាក។ កងចល័ត អង្គការចាត់តាំងឲ្យធ្វើការដូចជា៖ លើកទំនប់, ជីកប្រឡាយ, កាយដី, រែកដី តាមតែថ្នាក់លើបញ្ជា។ មុនដំបូងធ្វើកងចល័តនៅភូមិព្នៅ រួចចេញទៅលើកទំនប់នៅភូមិកន្ទួត។ រួចចេញទៅភូមិរំចេក ហើយបន្តទៅនៅខាងភូមិខ្ពប ឃុំរំចេក។ ពេលនៅខ្ពបមិនបានយូរប៉ុន្មាន ក៏ទៅនៅខាងព្នៅ រួចបន្តទៅទំនប់បាក់អុង។ ខ្ញុំនៅធ្វើការទីនោះ បានរយៈពេលប្រហែល១ខែរួចបន្តទៅលើកទំនប់អូរតុងទៀត។ ខ្ញុំនៅទីនោះធ្វើការបានប្រហែល១ខែជាងទៀត។ នៅធ្វើការនៅទីនោះមានប្រហែលជា៣ក្រុមស្មើរ ”៣ក”។ បើគិតជាចំនួនមនុស្ស ប្រហែលជាមានចំនួន៣០០នាក់ មួយ ក មានប្រហែល៩០នាក់ជាងរួមមានទាំងស្រី និងប្រុស។ ពេលធ្វើការអង្គការ ចែកជាម៉ែត្រការ៉េឲ្យយើងធ្វើ។ អង្គការកំណត់ឲ្យប៉ុន្មានម៉ែត្រត្រូវតែធ្វើឲ្យហើយក្នុងរយៈពេលមួយថ្ងៃ បើធ្វើមិនហើយអង្គការឲ្យយើងធ្វើទាល់តែហើយ ទើបបានឈប់សម្រាក។

ពេលដែលយើងឈឺមិនអាចទៅធ្វើការកើត យើងប្រាប់អង្គការៗ និងឲ្យសម្រាក។ ពេលឈឺពុំមាន ថ្នាំព្យាបាលទេ។ កាលនោះមានតែថ្នាំដើមឈើ ប្រើថ្នាំខ្មែរសម្រាប់ព្យាបាលជំងឺក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមភាគ ច្រើនប្រើដើមប្រមាត់មនុស្សសម្រាប់ព្យាបាលជំងឺ។ ដើមប្រមាត់មនុស្ស ជាប្រភេទរុក្ខជាតិដែលមានរស ជាតិល្វីងខ្លាំង ប៉ុន្តែមានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើន​ ក្នុងការព្យបាលជំងឺបានដល់ទៅមួយរយមុខ។ កាលនោះដាំទាំងឆ្នាំងៗ យកមកចែកគ្នាផឹក។ ពេលផឹកទៅក៏បានធូរស្បើយខ្លះ ទើបចេះតែនាំគ្នាដាំផឹក។ ខ្ញុំឈឺល្មមៗ រកដើមប្រមាត់មនុស្សដាំផឹក១ទៅ២ឆ្នាំង ធូរស្រាលវិញហើយ។ នៅក្នុងភូមិគ្មានពេទ្យសម្រាប់ព្យាបាលអ្នកជំងឺទេ ទាល់តែទៅដល់សាលាឃុំ ទើបមានពេទ្យ សម័យនោះពុំសូវមានពេទ្យទេ។ ចេញពីទំនប់អូរតុង ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្ញុំដើរពីនេះរហូតទៅដល់ប្រធាតុ ពេលទៅដល់ប្រធាតុទើបបានជិះឡាន។ រួចធ្វើដំណើរ ដេក១យប់បានទៅដល់ថ្មដាប ខ្ញុំបាននៅធ្វើការនៅទីនោះមិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំ ក៏បានទៅបឹងក្រចាប់ទៀត ពេលទៅទីនោះខ្មែរក្រហម ឲ្យខ្ញុំទៅលើកទំនប់។ ទំនប់នោះមានប្រវែងប្រហែល៣គីឡូម៉ែត្រ និងមានកម្ពស់ប្រហែល៥ ទៅ៨ម៉ែត្រ។ បឹងក្រចាប់នេះមានទីតាំងនៅជិតរោងចក្រជប៉ុន។ ពេលដែលខ្ញុំនៅធ្វើការលើក ទំនប់នៅទីនោះមានការប្រារព្ធធ្វើពិធីសម្ពោធបឹងក្រចាប់។ កាលនោះ ប៉ុល ពត បានមកឈរចាំទទួល ស្វាគមន៍។ អង្គការឲ្យឈរទះដៃអបអរសាទរ ដោយកំពុងតែរែកដីជាប់នៅនឹងស្មា។ ប៉ុល ពត មក ប្រហែលជាម៉ោង៧ព្រឹក ហើយមានប្រជាជនចូលរួមច្រើន។ បើនិយាយទៅមួយប៉ែកខាងទន្លេបិទ រួមមានដូចជាស្រុកមេមត់, អូររាំងឪ និងស្រុកក្រូចឆ្មារ។ ខ្ញុំនៅលើកទំនប់បឹងក្រចាប់បាន៣ខែ ប្រធានក្រុម ខ្ញុំឈ្មោះបងស៊្រេង និងមេចុងភៅឈ្មោះ អ៊ាង នៅខាងឃុំរំចេក។ ពេលដែលនៅភូមិកន្ទួត ខ្ញុំបានស្គាល់ ប្រជាជន៤នាក់ដែរ ទី១ បងស៊្រេង, ទី២ បងមឿន, ទី៣ ពូព្រឹម និងទី៤ បងសេង។ កាលដែលទៅនៅ ភូមិរំចេកបានស្គាល់គ្នា៥នាក់ទៀត រួមមានឈ្មោះ ប៊ុន, មឹក, អ៊ុន, ម៉ុយ និង ដឿន រួចពីលើកទំនប់នៅទីនោះបាន៣ខែខ្ញុំបានត្រឡប់មកភូមិវិញ។ ស្របពេលដែលមជ្ឈិមចូល មកក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨។ ឆ្នាំនេះមានការច្របូកច្របល់ខ្លាំងមែនទែន ដោយសារតែមជ្ឈិមចូលមកសួរនាំរកអ្នកដែលធ្លាប់ធ្វើការ ហើយស្រង់ឈ្មោះហៅទៅប្រជុំ ដោយប្រើឃោសនាថាយកទៅឲ្យធ្វើការងារវិញ។ ប៉ុន្តែពេលដែលហៅប្រជាជនក្នុងភូមិទៅ បែរ ជាយកទៅសម្លាប់ចោលទៅវិញ។ នៅក្នុងភូមិនេះអង្គការយកទៅសម្លាប់ចោលច្រើន។ ប្រជាជនដែលមជ្ឈិម យកទៅវាយចោលទាំងអស់ ខ្ញុំស្គាល់ម្នាក់មានឈ្មោះ ណាង ស្រាប់តែទៅដល់ ពាក់កណ្ដាលផ្លូវ អង្គការចាប់ចងយកទៅកន្លែងរណ្ដៅ រួចវាយចោលនៅខាងត្បូងផ្ទះសង្គមនិយម។ ក្នុង មួយភូមិដែលអង្គការយកទៅសម្លាប់ចោលនៅរស់ម្នាក់មានឈ្មោះថា ម៉ាណេ។ ម៉ាណេ ជាអតីតទាហាន លន់ នល់។ ពេលដែលអង្គការនាំប្រជាពលរដ្ឋទៅសម្លាប់ចោលនោះ មានឈ្លបដើរអមជាមួយ។ កងឈ្លប មានកាន់កាំភ្លើង អាកា អាបេ និងអាកាសេសេ។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានរត់ចូលព្រៃ រួចត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បីយករបស់ប្រើប្រាស់ និងអង្ករដើម្បីទុកដាំបាយហូប។ រួចខ្ញុំបានរត់ទៅនៅក្នុងព្រៃម្ដងទៀត។ ប៉ុន្តែម្ដាយខ្ញុំ ត្រូវអង្គការជម្លៀសទៅនៅខាងព្រែកសណ្ដែក។

នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ ពេលនោះប្រហែលជាខែវស្សា។ ខ្ញុំវិញបាន ចូលទៅនៅខាងព្រៃឆ្លូង រួចបានឆ្លងទៅឆ្លូង ពេលនោះមានទាហានបាក់ទ័ពច្រើនណាស់។ ទាហានភាគច្រើនកាន់កាំភ្លើងអាកា និងអាបេ។ ខ្ញុំបាននៅព្រែកឆ្លូងប្រហែល១ខែ បន្ទាប់មកទៅនៅបាន៣ថ្ងៃទៅនៅខាងកំពង់គ។ នៅទីនោះមានប្រហែល១០គ្រួសារ បើគិតជាមនុស្សប្រហែល៣០ ទៅ៤០នាក់។ រួចខ្ញុំទៅ ដេកនៅភូមិវាលកន្សែង១យប់។ ដល់ពេលល្ងាច អង្គការបញ្ចូនទៅស្រុកឆ្លូងវិញ។ ពេលនោះអ្នកភូមិនៅទីនោះប្រាប់ថា បើមានអ្នកសួរ ឲ្យប្រាប់ថាមកពីខាងត្រមូង។ បន្ទាប់មកអង្គការជម្លៀសទៅនៅខាងភូមិបុសខ្នុរ ខ្ញុំនៅសាលាស្រុកបាន៣ថ្ងៃ។ ក្រុមរបស់ខ្ញុំនៅភូមិបុសខ្នុរ មានចំនួនមនុស្សប្រហែលជា១០នាក់។ កន្លែងដែលខ្ញុំនៅនោះ ហៅថាកសិដ្ឋាន។ ចំណែកប្រជាជនខាងឆក់កន្ទោងនៅខាងភូមិក្បាលខ្លា អង្គការយកទៅសម្លាប់ចោលនៅក្បែរនោះ។ ប្រធានចុងភៅនៅកន្លែងនោះឈ្មោះ តាឃុន។ ខ្ញុំនៅទីនោះ រហូតដល់យន្តហោះទម្លាក់ គ្រាប់បែកទើប ខ្ញុំឆ្លងទៅត្រើយម្ខាងទៀត។ ក្រោយមកខ្ញុំបានឮថាមជ្ឈិម បាក់ទ័ព និងបានបាញ់គ្នានៅកំពង់ថ្ម ស្ថិតក្នុងខេត្តកំពង់ធំ។ ខ្ញុំដើរឃើញតែដានវៀតណាម ពេល នោះខ្ញុំក៏បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ពេលត្រឡប់មកវិញ ក្នុងភូមិរបស់ខ្ញុំពុំទាន់មានមនុស្សត្រឡប់មក វិញនៅឡើយទេ ខ្ញុំមកដល់ក៏បានចូល មករស់នៅតាមផ្ទះរបស់ខ្ញុំធម្មតា។

អត្ថបទដោយ៖ វី ស៊ីថា

[1] ឯកឧត្តម អ៊ាង សុផល្លែត Sophalleth, ថ្ងៃទី២០ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៦ https://www.facebook.com/share/p/15rKahuue2/

[2] មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកោះថ្ម នៃមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា បទសម្ភាសន៍ជាមួយ គាំ ផន ថ្ងៃទី១២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២២, ភូមិរំចេក ឃុំរំចេក ស្រុកមេមត់ ខេត្តត្បូងឃ្មុំ, មាន៥៦ទំព័រ។

[3] ផេង ពង្សរ៉ាស៊ី, ដេវីដ ឆេនដល័រ, គ្រីស្ដូហ្វ័រ ឌៀរីង, សុភ័ក្រ្ត ភាណា, ប្រវត្តិសាស្រ្តកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ(១៩៧៥-១៩៧៩) បោះពុម្ពលើកទី២ នៅភ្នំពេញ ដោយ មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ២០២០ ,ទំព័រទី៤០។

[4] ផេង ពង្សរ៉ាស៊ី, ដេវីដ ឆេនដល័រ, គ្រីស្ដូហ្វ័រ ឌៀរីង, សុភ័ក្រ្ត ភាណា, ប្រវត្តិសាស្រ្តកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ(១៩៧៥-១៩៧៩) បោះពុម្ពលើកទី២ នៅភ្នំពេញ ដោយ មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ២០២០ ,ទំព័រទី៤៧។