ខ្ញុំឈ្មោះគង់ អ៊ីន[1] អាយុ ៦៧ឆ្នាំ ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ ខាត់ ម្ដាយឈ្មោះ យ៉ា មានបងប្អូន៣នាក់ (ស្រី២/ប្រុស១) ខ្ញុំជាកូនទី២។ ខ្ញុំមានស្វាមីឈ្មោះម៉ាក់ សុង មានកូន៧ (ស្រី៣/ប្រុស៤)។ ខ្ញុំមានស្រុកកំណើតនៅភូមិល្វាង ឃុំល្វាង ស្រុកសំរោង ខេត្តតាកែវ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅភូមិអូរស្វាយ ឃុំអូរស្វាយ ស្រុកបុរីអូរស្វាយសែនជ័យ ខេត្តស្ទឹងត្រែង។

ខ្ញុំមករស់នៅអូរស្វាយនេះតាំងពីឆ្នាំ១៩៦៦មកម្ល៉េះ។ ពេលខ្ញុំមករស់នៅពេលនោះមុនដំបូងខ្ញុំឃើញមានការអភិវឌ្ឍន៍ដូចជា មន្ទីរពេទ្យ មានបន្ទាយទាហាន ប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិស។ ខ្ញុំជាអ្នកធ្វើផ្ទះនិគមន៍ជន ទៅដាំសណ្ដែក និងដំណាំផ្សេងៗទៀតផងដែរ។ គោលបំណងសម្ដេច នរោត្តម   សីហនុ បញ្ចូនគ្រួសារខ្ញុំ និងប្រជាជនផ្សេងៗមករស់នៅទីនេះព្រោះសម្ដេចចង់ឱ្យមកការពារព្រំដែនពីប្រទេសជិតខាង។ សម្ដេចព្រះនរោត្តម សីហនុ បានចែកផ្ទះការឡុងមួយខ្នង ដីបង្ករបង្កើនផល ៥ហិតាដីលំនៅដ្ឋានក្បាល ៤០ម៉ែត្រ បណ្ដោយ១០០ម៉ែត្រ។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់ឃើញសម្ដេចនរោត្តមសីហនុ យាងមកបុរីអូរស្វាយដែរ នៅពេលនោះសម្ដេចព្រះ នរោត្តមសីហនុ បានចែកក្រណាត់រាស្រ្តនិយមដល់ខ្ញុំ និងអ្នកភូមិជាច្រើនទៀត។ នៅពេលប្រជាជនមានជំងឺសម្ដេចព្រះនរោត្តម សីហនុ មានគ្រូពេទ្យព្យាបាលជំងឺដោយមិនគិតថ្លៃបើសិនជាមានជំងឺឈឺខ្លាំងព្រះអង្គមានឡានសម្រាប់ដឹងយកទៅព្យាបាលនៅទីរួមខេត្តស្ទឹងត្រែងថែមទៀតផង។ នៅទីនេះប្រជាជនភាគច្រើនមានជំងឺគ្រុនចាញ់មានអ្នកស្លាប់ដោយសារជំងឺនេះជាច្រើន ក្នុងនោះឪពុកខ្ញុំក៏ស្លាប់ដោយសារជំងឺគ្រុនចាញ់នេះដែរ ដោយសារតំបន់នេះហ៊ំព័ទ្ធទៅដោយព្រៃ។

ចូលដល់សម័យ លន់ នល់ តំបន់នេះត្រូវរង់ការទម្លាក់គ្រាប់បែកជារៀងរាល់ថ្ងៃ គ្រួសារខ្ញុំបាននាំគ្នាជីករណ្ដៅត្រង់សេដើម្បីការពារខ្លួន។ កងទ័ពអាកាសអាមេរិកបានទម្លាក់គ្រាប់បែកដាក់បន្ទាយទាហាន ផ្ទះ និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធផ្សេងៗទៀតត្រូវបានកម្ទេចស្ទើរទាំងស្រុងនៅតំបន់នេះ។

ចូលដល់សម័យខ្មែរក្រហមខ្ញុំធ្វើការនៅចល័តពិបាកខ្លាំងណាស់ការបរិភោគបាយលាយជាមួយគល់ចេក មើមក្ដួច។ បរិភោគបាយម្ដងបានមួយកូនចានចង្កឹះ ពេលថ្ងៃត្រង់ និងពេលល្ងាច ចំណែកឯដំណាំដែលដាំខ្លួនឯងមិនបានបរិភោគទេត្រូវដាក់រួមគ្នាជាសម្បត្តិរួមទាំងអស់ បើសិនជាលួចបរិភោគអង្គការតាមទាន់ដឹងតែខ្មែរក្រហមយកទៅសម្លាប់ជាមិនខាន។ អង្គការបានប្រើខ្ញុំធ្វើការដូចជា លើកទំនប់ ជីកប្រឡាយ ស្ទូងស្រូវធ្វើការទាំងនេះទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ ខ្ញុំមានតួនាទីទៀតជាអ្នកព្យាបាលជំងឺ នៅពេលមានអ្នកឈឺខ្ញុំតែងតែចុះទៅព្យាបាលជាប្រចំា ក្នុងមួយសប្ដាហ៍ខ្ញុំត្រូវចុះទៅ៣ថ្ងៃមិនសូវហត់ខ្លាំងប៉ុន្មានទេ។ ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញខ្មែរក្រហមចាប់មនុស្សយកទៅតាមទូកដែរ នៅពេលនោះខ្មែរក្រហមថាយកទៅរៀនសូត្រតែទៅហើយមិនដែលឃើញត្រឡប់មកវិញទេ។ នៅសម័យខ្មែរក្រហមខ្ញុំបាត់បង់សាច់ញាតិ៣នាក់ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំបានភ្លេចឈ្មោះគាត់អស់ហើយដោយសារតែពេលវេលាយូរពេក។ ខ្ញុំក៏ជាអ្នកមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់បង្ខំឱ្យរៀបការ នៅពេលខ្ញុំរៀបការអង្គការបានចាប់ ៣គូមករៀបការព្រមគ្នាជាមួយខ្ញុំ ហើយអង្គការបានឱ្យខ្ញុំប្ដេជ្ញាថាយកគ្នាមួយជីវិត ទោះខ្ញុំមិនស្រឡាញ់ក៏ត្រូវតែយកដែរ បើមិនយកអង្គការនិងសម្លាប់ចោល ខ្ញុំក៏យកដែលត្រូវជាស្វាមីរហូតដល់បច្ចុប្បន្ននេះ។ ក្រោយមកទាហានវៀតណាមចូលមករំដោះ ខ្មែរក្រហមបានជម្លៀសខ្ញុំទៅដល់ស្រុកជាំក្សាន្ត ខេត្តព្រះវិហា។ នៅពេលដើរតាមផ្លូវមានឧបសគ្គជាច្រើន មានអ្ននភូមិខ្លះសម្រាលកូនតាមផ្លូវ ហើយអ្នកខ្លះទៀតមានជំងឺឈឺ ខ្ញុំមានថ្នាំមកតាមខ្លួន ខ្ញុំបានចែកថ្នាំទាំងនោះដល់អ្នកដែលត្រូវការមួយចំនួន និងមួយចំនួនទៀតទុកប្រើប្រាស់ខ្លួនឯង។ ដល់ពេលទៅស្រុកជាំក្សាន្តគ្រួសារខ្ញុំក៏បានជួប និងទាហានវៀតណាម ទាហានបានឃើញខ្ញុំមានថ្នាំមានសារាំង និងម្ចុលតាមខ្លួនកងទ័ពបានឱ្យខ្ញុំនៅជាមួយកងទ័ពបន្តតែខ្ញុំខ្លាចវង្វេងសមាជិកគ្រួសារខ្ញុំក៏ស្រាចចិត្តវិលត្រឡប់មករស់នៅភូមិអូរស្វាយវិញ។

ចំពោះបញ្ហាសុខភាពវិញខ្ញុំមានជំងឺដូចជា ព្រិលភ្នែក ឡើងឈាម ឈឺសន្លាក់ ឈឺក្នុងត្រចៀក និងក្រពះពោះវៀន។ កន្លងមកខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានទៅពិន្យសុខភាពម្ដងរួចហើយដែរ។

អត្ថបទដោយ ស្រេង លីដា

[1] បទសម្ភាសន៍ «ប្រវត្តិសាស្រ្តផ្ទាល់មាត់៖ បទពិសោធន៍អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម»​ ជាមួយ គង់ អ៊ីន អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមនៅស្រុកបុរីអូរស្វាយ-សែនជ័យ ខេត្តស្ទឹងត្រែង នៅថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៤, បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា។