ខ្ញុំឈ្មោះ គង់ ម៉ាច អាយុ៥៨ឆ្នាំ ភេទស្រី មានទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅក្នុងភូមិក្រាំងស្បូវ ឃុំក្រាំងស្បូវ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅ ភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ ខ្ញុំមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន ៧នាក់។ កាលពីកុមារភាព ខ្ញុំរៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី៣ ក៏ត្រូវឈប់រៀនដោយសារឪពុកម្ដាយមានជីវភាពខ្វះខាត ខ្ញុំត្រូវជួយមើលប្អូន និងធ្វើការងារផ្ទះជាដើម។

នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ កើតមានរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ដែលប្រជាជនភាគច្រើនស្គាល់ថារបបខ្មែរក្រហមដឹកនាំដោយ ប៉ុល ពត។ អំឡុងឆ្នាំនោះខ្ញុំមានអាយុប្រហែលចន្លោះ៧ទៅ៨ឆ្នាំ។ ខ្ញុំបានឃើញព្រឹត្តិការណ៍ទាហានខ្មែរក្រហមចូលមកក្នុងភូមិដែលខ្ញុំរស់នៅ និង បានជម្លៀសប្រជាជនចេញពីក្នុងភូមិទៅឱ្យធ្វើការងារស្រែចម្ការ​ ជីកប្រឡាយ​ និងលើក​ទំនប់​​កន្លែងផ្សេងៗពីគ្នា។ ខ្ញុំក៏ត្រូវបានខ្មែរក្រហមបញ្ចូនឱ្យទៅធ្វើការងារនៅកងកុមារ ដើររើសអាចម៍គោ កាប់ស្លឹកទន្រ្ទានខេត្ត យកទៅធ្វើជីដាក់ស្រែជាដើម ខ្ញុំត្រូវបានខ្មែរក្រហមប្រើឱ្យធ្វើការងារ ដោយគ្មានពេលសម្រាករៀងរាល់ថ្ងៃ។ ចំពោះបញ្ហាសុខភាពនៅ​ក្នុង​របប​ខ្មែរក្រហមពេលឈឺ មិនមានគ្រូពេទ្យពិនិត្យនោះទេ។ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំដឹងខ្លះៗពីការកាប់សម្លាប់ប្រជាជន ដោយខ្មែរក្រហម​យក​លេស​ថា នាំយកទៅរៀនសូត្រ ជួនកាលប្រាប់ថាយកទៅកសាងតែអ្នកដែលខ្មែរក្រហមយកទៅនោះ មិនដែលឃើញមានអ្នកណាម្នាក់ត្រឡប់មកវិញទេ។ បើនិយាយពីការរៀបការក្នុងរបបខ្មែរក្រហមវិញម្ដងគឺ ខ្ញុំមិនបានឃើញផ្ទាល់នោះទេ បានត្រឹមឮចាស់ៗនិយាយថា ខ្មែរក្រហមបានហៅប្រជាជនជាច្រើនគូ ដើម្បីឡើងប្តេជ្ញាយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធ ទោះបីប្រជាជនទាំងនោះព្រមឬមិនព្រមក៏ដោយក៏ត្រូវធ្វើតាម​បញ្ជា​របស់ខ្មែរក្រហមដោយមិនអាចជំទាស់បាន ខ្លាចខ្មែរក្រហមនាំយកទៅរៀនសូត្រ។ ក្រឡេកមកមើលការហូបចុករបស់ខ្ញុំក្នុងរបបខ្មែរក្រហមវិញគឺហូបបបរសជាមួយអំបិល ជួនកាលហូបសម្លរព្រលឹតមិនបកសំបកក៏មាន ជួនកាលខ្មែរក្រហមស្លសម្លរត្រកួនឱ្យហូបដោយគ្មានជាតិ​ និងគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។

ឆ្នាំ១៩៧៩​ កងទ័ពវៀតណាមបានវាយប្រយុទ្ធជាមួយកងទ័ពខ្មែរក្រហម ខ្ញុំភ័យខ្លាចបានរត់ចូលក្នុងព្រៃជាមួយឪពុកម្ដាយ និងបន្តរស់នៅក្នុងព្រៃអស់រយៈពេលជាច្រើនខែ។ បើនិយាយអំពីស្ថានភាពអ្នកភៀសខ្លួនចូលព្រៃសុទ្ធតែអ្នករបួស និងស្លាប់ពាសពេញក្នុងព្រៃ។ រហូតដល់ពេលសង្គា្រម​ជិតបញ្ចប់ ខ្ញុំនិងឪពុកម្តាយ បានធ្វើដំណើរវិលត្រឡប់ចូលមករកស្រុកកំណើតវិញ។ ក្នុងឆ្នាំ​១៩៨០ ប្រជាជនទូទាំងប្រទេសទទួលបានសិទ្ធិសេរីភាពរស់នៅជួបជុំគ្រួសារឡើងវិញ​បន្ទាប់ពី​របប​ខ្មែរក្រហម​​ដួលរ​​លំ។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានរស់នៅប្រកបមុខរបរ ជាកសិករ និងបានបញ្ជូន​ខ្ញុំឱ្យចូល​រៀន​តាមសាលាដល់ថ្នាក់បឋមសិក្សា។ រហូតឆ្នាំ១៩៨៥ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ​បានរៀប​ចំទុកដាក់​ឱ្យខ្ញុំ​មាន​ប្តី។ បន្ទាប់ពីរៀបការរួច ខ្ញុំប្រកបមុខជាកសិកររហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន។

សព្វថ្ងៃខ្ញុំមានជំងឺប្រចាំកាយដូចជា ជំងឺសន្លាក់ដៃ សន្លាក់ជើង និងជំងឺលើសឈាម។ កត្តា​ដែល​ធ្វើឱ្យខ្ញុំកើតមានជំងឺខាងលើនេះគឺបណ្តាលមក​ពី កាលពីកុមារភាពខ្ញុំពុំមានរបប​អាហារ​ហូបចុក​គ្រាប់គ្រាន់​ដោយសារ​ប្រទេសមានសង្គ្រាម និងរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះខ្ញុំមានអាយុកាន់តែច្រើន។ ចំពោះ​ការ​ព្យាបាលជំងឺ ខ្ញុំបានទៅពិនិត្យជំងឺនៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងស្រុក និងបានជួបពិគ្រោះជាមួយ​លោក​គ្រូពេទ្យ​​ដែលចុះមកតាមភូមិជាមួយក្រុមការងាររបស់​មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ដើម្បីពិនិត្យសុខភាព​ជូន​អ្នករស់រាន​មាន​ជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម ក្នុងឆ្នាំ​២០២៣។ គ្រូពេទ្យបានពិនិត្យសុខភាពជូនខ្ញុំ និង​បាន​ណែនាំ​អំពី​ស្ថាភាព​​ជំងឺ​ប្រាប់ដល់ខ្ញុំ ហើយបុគ្គលិករបស់មជ្ឈមណ្ឌលឯសារកម្ពុជាបាន​ចែកជូនកូនសៀវភៅ​តូច​មួយ​ក្បាលដែលមានចំណងជើងថា «ព័ត៌មានអំពីការថែមទាំសុខភាពដល់អ្នករស់រានមានជីវិត​ពីរបប​ខ្មែរ​ក្រហម​​»។ ជាចុងក្រោយ ខ្ញុំសូមថ្លែអំណរអរគុណ ដល់ក្រុមការងារ​របស់មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ​ដែល​​ចុះជួយដល់រូបខ្ញុំ សូមជូនពរឱ្យក្រុមការងារទាំងអស់ជួបតែសេចក្តីសុខទាំងអស់គ្នា៕[1]

អត្ថបទដោយ ផាត ពន្លក

[1]គង់ ម៉ាច៖ សម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់,«សាច់រឿងសង្ខេបអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម និងអំពីស្ថានភាពជំងឺបច្ចុប្បន្ន» សម្ភាសដោយ៖ ផាត ពន្លក នៅឆ្នាំ២០២៥,មជ្ឈមណ្ឌលសះស្បើយបាក់នឹម មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា សាខាខេត្តកំពត