ខ្ញុំឈ្មោះ លី​ សែ មានឈ្មោះ បដិវត្តន៍ សោម[1] មានអាយុ៣៥ឆ្នាំ គិតត្រឹមឆ្នាំ១៩៧៧ មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិគគីរសោម ឃុំគគីរសោម ស្រុកប្រសូត្រ ខេត្តស្វាយរៀង(តំបន់២៣)។  ប្អូនខ្ញុំឈ្មោះ លី អាន ធ្វើការនៅរោងពុម្ពដឹកជញ្ជូនជើងទឹក។ ខ្ញុំមាននាទីជា អនុលេខាស្រុកល្វាឯម តំបន់២២ ភូមិភាគបូព៌ា(២០៣)។

នៅឆ្នាំ១៩៦២​ ខ្ញុំមករៀនថ្នាក់ទី២ នៅវិទ្យាល័យយុគន្ធរ ភ្នំពេញ ដោយរស់នៅជាមួយ មា របស់ខ្ញុំឈ្មោះ ម៉ែន សាន ហៅ យ៉ា[2] គឺជាអគ្គានុរក្សអនុវិទ្យាល័យឯកជនចម្រើនវិជ្ជា ភ្នំពេញ។ ពេលនោះ មា របស់ខ្ញុំបានអប់រំចូលចលនាខ្មែរសេរីជាមួយគាត់។

នៅឆ្នាំ១៩៦៤ ខ្ញុំប្រឡងចូលធ្វើគ្រូបង្រៀនកម្រិតបឋមសិក្សា។ បន្ទាប់មកខ្ញុំរៀនច្បាប់គ្រូរយៈពេលមួយឆ្នាំនៅសាលាគរុកោសល្យក្រុងភ្នំពេញ។ នៅឆ្នាំ១៩៦៥ ខ្ញុំទៅបង្រៀននៅខេត្តពោធិ៍សាត់។ នៅថ្ងៃទី២៩ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៦៥ ខ្ញុំត្រូវខ្មាំងចាប់បាន ពេលខ្ញុំបោះត្រាក់(ខិត្តប័ណ្ណ) ប្រឆាំង លន់ នល់ ប្រុងធ្វើរដ្ឋប្រហារ។ នៅពេលខ្មាំងចាប់ខ្ញុំបាន ខ្ញុំសារភាពគឺជាអ្នកបោះត្រាក់(ខិត្តប័ណ្ណ) ពិតមែន ជាមួយនឹងនីរសាររបស់ខ្ញុំឈ្មោះ យ៉ន និងបង ជន ឆយ គឺជាគ្រូបង្រៀននៅក្រុងពោធិ៍សាត់។  អស់រយៈពេល១ឆ្នាំ ១ខែ ខ្ញុំចេញពីគុកទៅបង្រៀននៅខេត្តកំពង់ធំ។ តាមរយៈ ឈឹត អ៊ីវ បានឱ្យខ្ញុំទាក់ទងជាមួយឈ្មោះ ឈឹម​ ទុំ គឺជាអធិការបឋមសិក្សាខេត្តកំពង់ធំ។ ខ្ញុំទាក់ទង ឈឹម ទុំ តាមការណែនាំហើយបានចាត់តាំងខ្ញុំឱ្យទៅបង្រៀននៅបឋមសិក្សាកំពង់ស្វាយ។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ ខ្ញុំសូមផ្លាស់មកបង្រៀននៅខេត្តស្វាយរៀងវិញ។ ឈឹម ទុំ បានណែនាំខ្ញុំជួបជាមួយ មាស ឡាយ គឺជាអធិការបឋមសិក្សា ខេត្តស្វាយរៀង។ មកដល់ស្វាយរៀងខ្ញុំបានទាក់ទងជាមួយ មាស ឡាយ និង បានសូមបង្រៀននៅស្រុកកំណើតខ្ញុំ។ បន្ទាប់មកក្រោយរដ្ឋប្រហារខ្ញុំបានសូមឈ្មោះ មាស ឡាយ ទៅរស់នៅស្រុកប្រពន្ធខ្ញុំ នៅល្វាឯម ខេត្តកណ្ដាល។ មាស ឡាយ បានឱ្យខ្ញុំរង់ចាំសិនហើយក្រោយមកបានឱ្យខ្ញុំទាក់ទងជាមួយ ចាន់ សាមឿន គឺជាចៅតំបន់បឋមសិក្សា ប្រចាំស្រុកល្វាឯម និង ងឹន សឿន គឺជាគណៈស្រុកល្វាឯម​ តំបន់រំដោះ មានតំបន់២៤ មួយ ដោយស្នើឱ្យទាក់ទងជាមួយឈ្មោះ ឈូក គឺជា គណៈតំបន់២៤ និង ធុច គណៈតំបន់២៤​ដែរ។ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧០ ខ្ញុំមកដល់ស្រុកល្វាឯម ក្រោយមកខ្ញុំត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យឃោសនាអប់រំប្រជាជននៅតាមមាត់ទន្លេមេគង្គ​ស្រុកល្វាឯម។ ខ្លឹមសារអប់រំឃោសនាប្រជាជនដែលមាន ងឹន សឿន បានណែនាំខ្ញុំថា ជំហាន ដំបូងយើងឃោសនាយ៉ាងណាឱ្យប្រជាជនស្រឡាញ់ រាប់អានចូលចិត្តខ្លួនយើង និងចូលចិត្តខាងបដិវត្តន៍សិន។ ប្រសិនជាមានប្រជាជនចូលចិត្តយើងច្រើនហើយយើងឃោសនាអប់រំអូសទាញគេឱ្យទៅជាខាងណាក៏បានដែរ។ ខ្ញុំបានយកសកម្មភាពនេះទៅអនុវត្តន៍ឃើញមានប្រជាជនស្រឡាញ់ រាប់អានចូលចិត្តខ្ញុំបានខ្លះដែរ។ ក្រោយមកនៅ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧០ ងឹន សឿន ត្រូវអង្គការចាប់ខ្លួនព្រោះគាត់លួចប្រាក់ភាគទានរាប់ម៉ឺនរៀល និងទ្រព្យសម្បត្តិជ័យភណ្ឌដូចជា មាស កាណូត ក្រណាត់ ចាន ឆ្នាំង ទៅឱ្យប្រពន្ធកូនឪពុកគាត់ និងខុសសីធម៌ទី៦[3] នឹងកូនអ្នកភូមិម្នាក់។

នៅដើមឆ្នាំ១៩៧១ ខ្ញុំត្រូវដាច់ការទាក់ទងក្រុមសម្ងាត់។ ដល់ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៧១ ខ្ញុំទាក់ទងខ្សែជាមួយឈ្មោះ​ ធុច និង ឈូក នៅតំបន់២៤។ ខ្ញុំទាក់ទងឈ្មោះទាំងពីរនាក់ដើម្បីឱ្យគាត់ទទួលស្គាល់ខ្ញុំនិងធ្វើសកម្មភាពបន្តទៀត។ ឈូក បានឧទ្ទេសនាមខ្ញុំទាក់ទងឈ្មោះ ងឹន ដែលពេលនោះមាននាទីជាគណៈមណ្ឌលទទួលភារៈស្រុកល្វាឯម, ពារាំង និងខ្សាច់កណ្ដាល។ ឈូក បានឱ្យលិខិតខ្ញុំមួយដើម្បីឱ្យ ងឹន ដែលមានខ្លឹមសារ «នៅពេលនេះខ្ញុំសូមឧទ្ទេនាម ស-ម សែ ជាកម្មាភិបាលនៅស្រុកល្វាឯម មកបន្តខ្សែសម្ងាត់របស់យើងនៅក្នុងតំបន់២២នេះ។ សូម ស-ម ទទួលយកធ្វើការទាក់ទងនឹង ស-ម សែ ឱ្យបានជាប់ជាធម្មតាតាំងពីពេលនេះតទៅ។ ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំសូមឧទ្ទេសនាម ស-ម សយ ម្នាក់ទៀតដែល ស-ម សែ ទើបកសាងបាន»។ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកតំបន់២៤វិញ ខ្ញុំទៅទាក់ទងបង ងឹន តាមការឧទ្ទេសនាមរបស់ ឈូក។ ខ្ញុំទៅជួប បងងឹន ស្រុកពារាំង ហើយបន្ទាប់ពីគាត់អានសំបុត្រ បងងឹន ឱ្យខ្ញុំបន្តខ្សែសម្ងាត់ជាមួយគាត់។ យើងកំណត់រយៈពេល៣ខែរាយការណ៍សរុបម្ដង។

នៅឆ្នាំ១៩៧៣ បងងឹន បានឱ្យខ្ញុំស្គាល់មេដឹកនាំ២នាក់ទៀត ដែលបងងឹន ទើបកសាងបានគឺ១) ចាប ម៉ិត គឺជាលេខាស្រុកខ្សាច់កណ្ដាល[4] ហើយទទួលភារៈជាសមាជិកអចិន្រ្តៃយ៍តំបន់២២ ,២)បងដូច គឺជាលេខាស្រុកស្រីសន្ធរ ​ហើយទទួលភារៈជាសមាជិកគណៈតំបន់២២។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៤​ ខ្ញុំទាក់ទងការងារសម្ងាត់ជាមួយបងងឹន ដដែល។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៤ អង្គការណែនាំឱ្យធ្វើថ្នាំបុរាណជាមូលដ្ឋានដើម្បីព្យាបាលរោគប្រជាជនតែខ្ញុំចលនាពេទ្យគិតគូរប្រើថ្នាំសម័យច្រើនជាងថ្នាំបុរាណ, ក្នុងការជ្រើសរើសយុវជនធ្វើទ័ពខ្ញុំមិនបានគិតគូរពីវណ្ណៈភាព និន្នាការនយោបាយទេ សំខាន់ឱ្យតែគេស្ម័គ្រចិត្តចូលធ្វើ។

នៅឆ្នាំ១៩៧៥ បងងឹន បានឧទ្ទេសនាមខ្ញុំឱ្យមកបន្តខ្សែជាមួយបង យោន គឺជាលេខាស្រុកល្វាឯម​។ ខ្ញុំបានទាក់ទងជាមួយបងយោន តាំងពីពេលនោះហើយខ្ញុំតែងរាយការណ៍អំពីសកម្មភាពខ្ញុំឱ្យបងយោន។ ក្រោយថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥  ក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាប្រជាជនជួបការលំបាកច្រើនណាស់ ខ្វះស្រូវ អង្ករ ប្រជាជនហូបបបរលាយគល់ចេក, គល់ត្រពាំង, ចេក, ល្ហុង និងដំឡូង។ ប្រជាជនស្គមស្គាំងគ្មានសាច់ឈាមស្រក់បស់ទេ ស្លាប់ក៏ច្រើន ឈឺក៏ច្រើន។ ក្នុងការធ្វើស្រែខ្ញុំដោះស្រាយបញ្ហាគោក្របីឱ្យប្រជាជនភ្ជួររាស់មិនបាន ប្រជាជនទឹមគ្នារាស់ដីស្ទូង។ នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៥ ពេលធ្វើសន្និបាតភូមិភាគ ខ្ញុំជួប​ធុច និង ឈូក ខ្ញុំស្នើយោបល់ប្រសិនខ្ញុំទាក់ទង មា(យ៉ា) របស់ខ្ញុំ។ ធុច បានឱ្យយោបល់ថា ត្រូវស្នើតាមខ្សែសិនបើអ្នកទទួលខុសត្រូវយល់ព្រមគ្មានបញ្ហាអ្វីទេ។ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកវិញខ្ញុំបានស្នើយោបល់ បងយោន ក្នុងការទាក់ទង មា(យ៉ា)ខ្ញុំ ហើយបងយោន បានយកយោបល់ខ្ញុំស្នើបង ងឹន។ ក្រោយមកបងយោន ប្រាប់ថាការទាក់ទង មា(យ៉ា) ខ្ញុំមិនបញ្ហាអ្វីទេប៉ុន្តែខ្សែចាត់តាំងនៅដដែល ហើយការទាក់ទងកុំធ្វេស​ប្រហែសរក្សាការសម្ងាត់។

នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំបានសុំបងយោន មកទាក់ទង មា(យ៉ា)ខ្ញុំនៅភ្នំពេញ ព្រោះខ្ញុំបែកគាត់យូរហើយតាំងពីឆ្នាំ១៩៦៤ ពេលគាត់ចូលព្រៃម្ល៉េះ។ ខ្ញុំបានទៅជួប មា(យ៉ា) ខ្ញុំហើយគាត់បានឱ្យសំបុត្រខ្ញុំមួយទាក់ទងមន្ទីរពាណិជ្ជកម្មរដ្ឋ ឈ្មោះសមមិត្ត មី សំបុត្រនោះមានខ្លឹមសារភ្ជាប់សំបុត្រមួយទៀតឱ្យ កុយ ធួន ជួប មា(យ៉ា) ខ្ញុំនៅមន្ទីរភស្ថុភារយោធា ល្ងាចនេះ។

នៅចុងខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៦ ពេលខ្ញុំទទួលដំណឹងថាមា(យ៉ា)ខ្ញុំ ត្រូវផ្លាស់ទៅនៅភូមិភាគឦសាន ខ្ញុំក៏មកលេងនឹងគាត់ម្ដងទៀត។ មា(យ៉ា) ខ្ញុំបានសួរអំពីសកម្មភាពការងាររបស់ខ្ញុំ ហើយគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំគាត់ត្រូវផ្លាស់ទៅភូមិភាគឦសាន។ រួចមា(យ៉ា)ខ្ញុំ ស្នើសូមយុទ្ធជនពីស្រុកខ្ញុំចំនួន៣០នាក់ដើម្បីយកទៅបម្រើការងារ។  ខ្ញុំទទួលការស្នើសុំនេះ តែខ្ញុំស្នើទៅពិភាក្សាគណៈអចិន្រ្តៃយ៍ស្រុកប្រចាំការ បងយោនគឺជាលេខាតែគាត់មិនហ៊ានសម្រេចទេ រហូតគណៈតំបន់២២នៅមិនហ៊ានសម្រេចទៀត។ បងយោនស្នើទៅ    គណៈតំបន់ ហើយឱ្យដំណឹងមកបងយោនថា ទាល់តែភូមិភាគ និងភូមិភាគទាក់ទងស្នើសុំ ហើយភូមិភាគសម្រេចទើបតំបន់ ហ៊ានសម្រេច។ បងយោន ឱ្យខ្ញុំសរសេរសំបុត្រទៅមា(យ៉ា) ខ្ញុំប្រាប់ពីបញ្ហានេះ។ ក្រោយមកមា(យ៉ា) ខ្ញុំបានឱ្យនីរសារម្នាក់យកសំបុត្រឱ្យខ្ញុំដើម្បីផ្ញើទៅជូន សោ ភឹម លេខាភូមិភាគបូព៌ា អំពីការស្នើសុំយុទ្ធជនចំនួន៣០នាក់​នៅក្នុងស្រុកល្វាឯម។ ខ្ញុំឱ្យនីរសារម្នាក់យកសំបុត្រជូនទៅមន្ទីរនីរសារតំបន់២២ រួចឱ្យនីរសារតំបន់២២ ជូនទៅមន្ទីរ​នីរសារភូមិភាគបូព៌ា។ រំលងរយៈពេល៣ថ្ងៃក្រោយមក បង​ភឹម ផ្ញើសំបុត្រមួយច្បាប់ មកបងយោន និង ខ្ញុំ តាមរយៈគណៈតំបន់២២ គឺឱ្យបងយោន និងខ្ញុំប្រគល់យុទ្ធជនចំនួន៣០នាក់ ទៅភូមិភាគឦសានចុះ។ បងយោន និង ខ្ញុំបានជ្រើសរើសយុទ្ធជន៣០នាក់ ពីជួរកងទ័ពប្រគល់ឱ្យ មា(យ៉ា)ខ្ញុំតាមរយៈនីរសារ ដែលនាំសំបុត្រនោះមក។

នៅចុងខែ សីហា ឆ្នាំ១៩៧៦ ខ្ញុំបានទាក់ទងមា(យ៉ា) ខ្ញុំម្ដងទៀត ដើម្បីបញ្ជាក់លើសភាពការណ៍ផ្ទៃក្នុងដែលត្រូវបានអង្គការចាប់ជាបន្តបន្ទាប់។ មា(យ៉ា) ខ្ញុំលើកឡើងថា យើងជាកម្មាភិបាលដឹកនាំត្រូវពង្រឹងគោលជំហរឱ្យរឹងមាំក្នុងសភាពការណ៍នេះហើយត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នជាប់ជានិច្ចក្នុងការបំពេញការងារ។ មា(យ៉ា)​ ខ្ញុំបានផ្ដាំថានៅថ្ងៃទី២៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៧៦ ស្នើខ្ញុំទៅជួបគាត់មួយថ្ងៃនៅមន្ទីរពាណិជ្ជកម្មភូមិភាគឦសាន ក្រុងភ្នំពេញ។ ដល់ថ្ងៃទី២៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៧៦ ខ្ញុំមិនបានជួបគាត់ទេ ព្រោះខ្ញុំជាប់រវល់ធ្វើសន្និបាតសហករណ៍ចំនួន៥ថ្ងៃជាបន្តបន្ទាប់។  ដល់ថ្ងៃទី១០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៦ ទើបខ្ញុំមកភ្នំពេញ។ ពេលខ្ញុំមកដល់មន្ទីរ ពាណិជ្ជកម្មភូមិភាគឦសាននៅភ្នំពេញ បងប្អូនកម្មាភិបាលនៅមន្ទីរនោះប្រាប់ខ្ញុំថា «អ៊ំយ៉ា ត្រូវអង្គការផ្លាស់ចេញពីភូមិភាគឦសានហើយ។ ឥឡូវអង្គការឱ្យទៅក្រៅគឺទៅបរទេសមិនដឹងជាថ្ងៃណាបានមកវិញទេ»។ រួចខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ មកដល់ថ្ងៃទី១២ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៦ សមមិត្ត ឌឹម ប្រធានមន្ទីរពាណិជ្ជកម្មភូមិភាគឦសាន ភ្នំពេញ បានឱ្យយុទ្ធជនពីរនាក់ យកសំបុត្រទៅឱ្យខ្ញុំ។ សំបុត្រនោះមានន័យថា «អ៊ំយ៉ា មានរឿងឥឡូវអង្គការចាប់ខ្លួនហើយ។ ដូចបងជ្រាបស្រាប់ ឯយុទ្ធជនដែលសុំពីល្វាឯមចំនួន៣០នាក់ អង្គការត្រូវបញ្ជូនឱ្យទៅភូមិភាគបូព៌ាវិញ ឱ្យចេញផុតពីភូមិភាគឦសាន២៤ម៉ោង ឥឡូវចេញអស់ហើយ»។ ពេលនោះទើបខ្ញុំដឹងថា មា(យ៉ា)ខ្ញុំត្រូវអង្គការចាប់ខ្លួន។ ខ្ញុំក៏យកដំណឹងនេះឱ្យបងយោន ដឹងតាមដំណើររឿង។

ខែធ្នូ​ ឆ្នាំ ១៩៧៦ ពេលខ្ញុំទៅរៀនវគ្គនយោបាយភូមិភាគបូព៌ា បងពាម គាត់ទទួលភារៈជាគណៈអប់រំ។ ខ្ញុំបានជួប​ បងពាម ចំនួនពីរលើកហើយបានសួរយោបល់គាត់ចំពោះសភាពការណ៍ដែលអង្គការត្រូវចាប់ មា(យ៉ា) ខ្ញុំ។ តាមការផ្ដាំផ្ញើរបស់ សមមិត្ត​ ធុច ឱ្យខ្ញុំមកទាក់ទង​ និងបងពាម បើធុច និងមា(យ៉ា) ខ្ញុំត្រូវអង្គការចាប់ខ្លួននោះ។ បងពាម ប្រាប់ថាគាត់ពិតជាទទួលបានការផ្ដាំផ្ញើពី បងមិត្ត ធុច មែន។ បងពាម លើកឡើងថាក្នុងស្ថានការណ៍តឹងតែងបែបនេះសំណូមពរឱ្យ ខ្ញុំពង្រឹងគោលជំហរខ្លួនឱ្យបានល្អ ត្រូវណែនាំកម្លាំងយើងដូច្នេះដែរ។ ឯការធ្វើសកម្មភាពត្រូវផ្អាកមួយរយៈកាលសិន ដើម្បីសភាពការណ៍ធូរបន្តិច រួចត្រូវរក្សាការសម្ងាត់ឱ្យបានខ្ពស់មែនទែន ប្រសិនមានសភាពការណ៍អ្វីនោះស្នើខ្ញុំទាក់ទងនឹងសមមិត្តណាក៏បានដែរក្នុងតំបន់២២មានឈ្មោះ ១) សមមិត្ត ធា គឺជាប្រធានមន្ទីរតំបន់២២,២) សមមិត្ត មាឃ គឺជាអនុប្រធានក្រសួងសង្គមកិច្ចតំបន់២២, ៣) សមមិត្ត ចៅ គិត គឺជាប្រធានក្រសួងយុទ្ធជនសេរីតំបន់២២ ,៤) សមមិត្ត សៅ សាម៉ន គឺជាប្រធានក្រសួងសន្តិសុខតំបន់២២ និង  ៥) សមមិត្ត ពេជ គឺជាប្រធាននយោបាយវរសេនាធំលេខ១២៤ តំបន់២២។

នៅដើមខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្ញុំបានជួបបង សៅ សា​ម៉ន ប្រធានសន្តិសុខតំបន់២២ នៅមន្ទីរនីរសារតំបន់២២។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពីដំណើររឿងបង ពាម ឱ្យមកទាក់ទង សៅ សាម៉ន។ ខ្ញុំប្រាប់ថាឥឡូវសភាពការណ៍ប្រែប្រួលណាស់ព្រោះអង្គការត្រូវចាប់ច្រើន។ នៅចុងខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្ញុំបានទាក់ទងជាមួយ ជួង សមាជិកស្រុកពារាំង ពេលនោះខ្ញុំជួប បងងឹន គឺជាលេខាស្រុកពារាំង។ នៅពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ១៩៧៧ អង្គការបានស្នើសុំយុទ្ធជនពីស្រុកខ្ញុំហើយខ្ញុំបានបញ្ជូនកម្លាំងចំនួន៦នាក់ទៅបង្កប់នៅតាមក្រសួងនានារបស់អង្គការមាន៖ ១) វ៉ា នាទីជាអ្នកបកប្រែភាសាចិន, ២) ទ្រី នាទីជាអ្នកបកប្រែភាសាចិន, ៣) បាន , ៤) សង, ៥) នារី ឃឿន និង ឃន នាទីគឺសុទ្ធជាយុទ្ធជន។ រហូតខ្ញុំត្រូវអង្គការចាប់មកសួរចម្លើយនៅអំឡុងឆ្នាំ១៩៧៧។

[1] ឯកសារលេខ J00៨៥៩ តម្កល់នៅបណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា មានចំណងជើង,«អំពីប្រវត្តិក្បត់របស់ខ្ញុំ» សរសេរដោយដៃចំនួន៧៩ទំព័រ។ កំណត់សម្គាល់ៈ ចម្លើយសារភាពរបស់អ្នកទោសទាំងអស់សុទ្ធតែឆ្លងកាត់ការបង្ខិតបង្ខំនិងធ្វើទារុណកម្មយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរពីកងសួរចម្លើយរបស់ខ្មែរក្រហម ដូច្នេះយើងមិនអាចសន្និដ្ឋានបានថាចម្លើយសារភាពរបស់  លី សែ  ហៅ សោម ពិតឬយ៉ាងណានោះទេ?

[2] ឯកសារលេខ D១៣៤៨៤ តម្កល់នៅបណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា មានចំណងជើង,«ម៉ែន សាន ហៅ យ៉ា អតីតលេខាឥសាន» សរសេរដោយដៃចំនួន៨១ទំព័រ។ គ្មានទំព័រ។

[3] ឯកសារ D២១៤០៨ តម្កល់នៅបណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា មានចំណងជើង,«យកចិត្តទុកដាក់ បំពាក់បំប៉នបន្ថែមអំពីសីលធម៌១២ប្រការរបស់ជនបដិវត្ត» យុវជន និង យុវនារីបដិវត្ត លេខ១០,ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៨.ទំព័រ៣៦-៣៧។

[4] ឯកសារលេខ D៤១៥៨៣ តម្កល់នៅបណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា មានចំណងជើង,«ចម្លើយ ចាប ម៉ិត លេខាស្រុកខ្សាច់កណ្ដាលតំបន់២២ បូព៌ា» សរសេរដោយដៃចំនួន៩៨ទំព័រ។ គ្មានទំព័រ។​