ម៉ៅ ផន[1] អាយុ៣០ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិកញ្ជរ ឃុំកញ្ជរ ស្រុកឆ្លូង ខេត្តក្រចេះ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ផន មានតួនាទីជាអនុលេខាវរសេនាតូចលេខ១៦ តំបន់៥០៥។ នៅពាក់កណ្ដាលខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៨ ផន កំពុងប្រតិបត្តិការនៅព្រំដែន ក្នុងស្រុកឆ្លូង នៅវេលាម៉ោង៥ល្ងាច គាត់ទទួលបានដំណឹងពី យី ជាលេខាតំបន់៥០៥ តាមរយៈ ញួន ជាលេខាវរសេនាតូចលេខ១៥ ដែល ញួន ទទួលពីនីរសារម្នាក់ឈ្មោះ យន់។ នៅក្នុងខ្លឹមសារសំបុត្រនោះគឺ យី បានហៅ ផន និង ញួន ទៅប្រជុំនៅមន្ទីរស្រុកនៅម៉ោង៧ព្រឹកស្អែក។ លុះស្អែកម៉ោង៥ទៀបភ្លឺ ញួន និង ផន បានចេញដំណើរទៅ ហើយគាត់ទៅដល់ទីនោះនៅម៉ោង៧ព្រឹក។ សមាជិកដែលចូលរួមប្រជុំនៅពេលនោះមានចំនួន៩នាក់ មានដូចជា៖ ពេជ ជាអនុលេខាវរសេនាតូចលេខ១៤ តំបន់៥០៥, កេត ជាសមាជិកវរសេនាតូច១៣, ប្រី ជាអនុលេខាវរសេនាតូច១៧, គឿន ជាលេខាវរសេនាតូច១៣, ម៉ៅ ជាលេខាវរសេនាតូច១៦, ហ៊ន​ ជាសមាជិកវរសេនាតូច១៥, យ៉យ ជាលេខាវរសេនា១៦, ញួន ជាលេខាវរសេនាតូច១៥ និង ផន ហើយការប្រជុំចាប់ផ្ដើមនៅម៉ោង៩ព្រឹក។

ការប្រជុំនោះ យី​ ជាប្រធានអង្គប្រជុំ ហើយការប្រជុំនោះលើកឡើងពីផែនការ ប្រឆាំងបក្សកុម្មុយនីស្តកម្ពុជា ដោយពិនិត្យសភាពការណ៍នៅក្នុងតំបន់។ បន្ទាប់មក យី បានឲ្យវរសេនាតូចទាំងអស់ រាយការណ៍អំពីចំនួនអាវុធ និងគ្រាប់រំសេវថាតើនៅមានខ្វះប៉ុន្មាន ដើម្បីបំពេញបន្ថែមឲ្យមានគ្រប់ដៃត្រៀមធ្វើប្រហារនៅតំបន់៥០៥ទាំងមូល។ ក្រោយពីរាយការណ៍ និងរៀបចំអាវុធតាមអង្គភាពហើយ យី បានលើកពីផែនការអនុវត្តគឺ៖ ផែនការទី១ កំណត់ឲ្យផ្ទុះអាវុធធ្វើរដ្ឋប្រហារតំបន់៥០៥ ដណ្ដើមរដ្ឋអំណាចពីបក្សកុម្មុយនីស្តកម្ពុជា នៅថ្ងៃទី៣០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៨ ដោយហេតុថាកម្លាំងត្រូវត្រៀមឲ្យមានម្ចាស់ការជាមុនសិន ប្រសិនប្រញាប់ជាងនេះឃើញថាការរៀបចំត្រៀមលក្ខណៈសម្បត្តិពុំល្អ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតការលើកឡើងសម្រាប់ការវាយនៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៨ នេះដោយកម្លាំងរបស់បក្សដើរតាមដាន និងក្ដាប់បាននៅស្រុកស្នួល ក្រុងក្រចេះ ប្រសិនជាទុកយូរខ្លាចបែកការណ៍ ដូច្នេះត្រូវប្រញាប់មានផែនការវាយឲ្យបានមុន។ ក្នុងករណីផែនការខែមីនា ពុំសម្រេចទេ ត្រូវពន្យាទៅថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៨ វិញ។ ដោយមានកម្លាំងកងពល៣៥ របស់វៀតណាមជួយពីខាងក្រៅមក ដែលមានមេដឹកនាំឈ្មោះ ង្វៀង វ៉ាន់ងូ ជាអនុកងពល និង វ៉ាន់ ថាញ់ ប្រធានកងពល៣៥ (វៀតណាម) ឲ្យចូលមកតាមផ្លូវលេខ១៣ និងតាមផ្លូវលេខ១៤ វាយពីស្នួល។ ការវាយប្រហារបែបនេះដើម្បីកុំឲ្យកម្លាំងអង្គការប្រមូលផ្ដុំមក។ វាយក្រចេះបានត្រូវរៀបចំកម្លាំងការពារ ហើយបន្តវាយទៅតំបន់២១ ភូមិភាគបូព៌ា។ ផែនការទី២ ប្រសិនវៀតណាមចូលមកពុំទាន់ទេ ឲ្យកម្លាំងបំបែកគ្នាជាកម្លាំងតូចៗវាយឈ្លបតាមផ្លូវលេខ១៤ និងស្ទាក់វាយឡានកងទ័ពរបស់អង្គការផ្លូវលេខ៧ និងផ្លូវលេខ១៤ ហើយមួយចំនួនត្រូវទៅវាយឈ្លបនៅទីក្រុងនេះដើម្បី អុកឡុករំខានដល់ការងាររបស់ក្រសួងមន្ទីរទីក្រុងកុំឲ្យជឿនលឿនបាន ដើម្បីឲ្យអង្គការពិបាកដោះស្រាយ ខាតកម្លាំង និងបង្ខាតពេលវេលាអង្គការ។ ផែនការទី៣ ប្រមូលស្រូវអង្ករ និងស្បៀងគ្រប់ប្រភេទ យកទៅទុកនៅក្នុងព្រៃ ដើម្បីត្រៀមបម្រើផែនការរដ្ឋប្រហារ។ បន្ទាប់មកអង្គប្រជុំត្រូវបិទនៅវេលាម៉ោង៥ល្ងាច រួចក៏បំបែកគ្នាទៅអង្គភាពវិញរៀងខ្លួន។

នៅចុងខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៨ ផន បានជួបជាមួយ កឿន, ពេជ, ញួន និង ម៉ៅ ដើម្បីពិភាក្សាគ្នាចែកមុខសញ្ញាត្រៀមស្ទាក់បាញ់ឡានទ័ពអង្គភាព។ ដោយឡែកមុខសញ្ញារបស់ ផន ត្រូវរៀបចំពីអូររាំងទៅកែវសីមា តំបន់១០៥ តាមផ្លូវលេខ១៤។ ចំណុចដែលត្រៀមកន្លែងទី១ នៅម្ដុំចង្កេះភ្នំក្នុងភូមិស្រែព្រះ ស្រុកកែវសីមា កន្លែងទី២ នៅម្ដុំកាត់ទី ឃុំកាត់ទី និងកន្លែងទី៣ នៅម្ដុំភ្នំស្រល់ ក្នុងស្រុកអូររាំង ហើយនៅក្នុងមួយកន្លែងៗមានកម្លាំងមួយក្រុមសម្រាប់ត្រៀម។ មុខសញ្ញា ញួន ត្រៀមនៅចំណុចភូមិថ្មីមួយក្រុម, មួយកងធំទៀតនៅវាលប៉ាខេ និងមួយទៀតនៅចំណុចវាលកូនឈ្លូស នៅតាមផ្លូវលេខ១៤ ក្នុងស្រុកស្នួល។ មុខសញ្ញា ពេជ ត្រៀមនៅត្រពាំងរនាម ក្នុងឃុំឃ្សឹម ស្រុកស្នួល និងចំណុចគីឡូលេខ២៥ លើផ្លូវលេខ១៤ មួយកន្លែងទៀតនៅម្ដុំគីឡូលេខ៣៤ តាមផ្លូវលេខ១៤ នៅស្រុកស្នួល តំបន់៥០៥។ ថ្ងៃទី១៨ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៧៨ រស់ ជាជំនួយការតំបន់៥០៥ ទទួលភារៈប្រធានពេទ្យតំបន់៥០៥ បានហៅ ញួន, ផន និង ហ៊ន ទៅប្រជុំនៅមន្ទីរវរសេនាតូចលេខ១៥។ កាលពីថ្ងៃទី១៥ រស់ បានប្រជុំពិភាក្សាជាមួយគណៈស្រុកក្រចេះ មានឈ្មោះដូចជា៖ ម៉ែន អនុលេខាស្រុក, ស៊ឹម និង សាក់ ជាសមាជិកស្រុក ព្រមទាំង ហ៊ាង ជាប្រធានពាណិជ្ជកម្មតំបន់៥០៥ ហើយការពិភាក្សានោះគឺ សម្រេចដោយឯកភាពគ្នាថា បញ្ហាទី១ត្រូវដកកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរ កម្មករឡានដឹកជញ្ជូន កម្មករកាណូត និងកងទ័ពស្រុកក្រចេះឲ្យទៅនៅក្នុងព្រៃដើម្បីរៀបចំជាអង្គភាពប្រយុទ្ធ ប៉ុន្តែអាវុធមិនគ្រប់ដៃ។ ចំពោះកម្មករត្រូវទៅនៅក្នុងភូមិដែលមានព្រៃច្រើន នៅជាមួយប្រជាជន ផ្នែកខាងនារី ចំណែកឯបុរសបំពាក់អាវុធហើយឲ្យទៅនៅជាមួយយោធាស្រុកនៅក្នុងព្រៃ។ បញ្ហាទី២ ចំពោះឈ្លបសហករណ៍ និងកងចល័តបង្កើនផលរបស់ស្រុកត្រូវដកទៅរៀបចំជាអង្គភាពប្រយុទ្ធ ដោយបំពាក់អាវុធឲ្យនៅក្រោយពេលដែលដកឲ្យទៅនៅក្នុងព្រៃ ដើម្បីត្រៀមប្រយុទ្ធពេលដល់ផែនការធ្វើរដ្ឋប្រហារ។

បន្ទាប់មក រស់ បានបន្ថែមទៀតថា ចំពោះផែនការខាងលើគឺបានពិភាក្សាហើយបានសម្រេចថា ម៉ែន ទទួលខុសត្រូវខាងយោធាស្រុក, កម្មករ និងកងចល័តស្រុក ពេលមានសភាពការណ៍គឺ ម៉ែន ជាអ្នកបញ្ជា។ រីឯឈ្លបសហករណ៍ក្នុងស្រុកទាំងមូលគឺ រស់ គាត់ជាអ្នកក្ដាប់ដោយផ្ទាល់ ចំណែក ដែន លេខាឃុំសណ្ដាយ ទទួលភារៈខាងផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងដល់កម្លាំងទាំងអស់ដែលដកទៅក្នុងព្រៃ។ ចំពោះអ្នកដែលទទួលភារៈបំផុសកម្មករឲ្យរត់ទៅព្រៃគឺ ហ៊ាង និង ហាយ (ប្រធានឧស្សាហកម្មតំបន់៥០៥)។ ការប្រជុំពិភាក្សានេះគឺធ្វើឡើងដើម្បីឲ្យសមាជិកក្ដាប់បានផែនការរួមនៅក្នុងតំបន់ សម្រាប់ត្រៀមខ្លួនក្នុងការធ្វើរដ្ឋប្រហារ។

នៅថ្ងៃទី៣០ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៧៨ ផន ត្រូវផ្លាស់ពីវរ១៥ ទៅកាន់វរ១៦វិញ តាមការចាត់តាំងរបស់ គួន។ នៅថ្ងៃជាមួយគ្នានោះដែរ ផន មិនទាន់បានចេញទៅវរ១៦ទេ នៅម៉ោង៧ព្រឹក គាត់បានជួបជាមួយនឹង រស់ នៅមន្ទីរវរ១៥ ពេលនោះគាត់ក៏បានសួរនាំ រស់ ពីសភាពការណ៍កម្មករ និងកងចល័តដែលផែនការត្រូវដកទៅក្នុងព្រៃនោះមានសភាពការណ៍យ៉ាងម៉េចហើយ។ រស់ ក៏បានឆ្លើយថាបញ្ហាកម្មករគឺ ហ៊ាង បានដកចេញទៅក្នុងព្រៃតាំងពីថ្ងៃទី២២ ខែកុម្ភៈមកម្ល៉េះ ហើយសភាពការណ៍មិនមានប្រែប្រួលអ្វីនោះទេ ដោយបំផុសឲ្យប្រជាជនលីចប និងបង្គីតាមរូបភាពទៅលើកទំនប់នៅខាងក្រៅក្រុង។ រៀបចំជាក្រុម ជាកងបានត្រឹមត្រូវ និងក្ដាប់ណែននៅក្នុងដៃហើយ ចំណែកឯអាវុធបំពាក់ឲ្យគ្រប់ដៃ ហើយកន្លែងនៅគឺនៅឃុំសណ្ដាយ។ ចំណែកឈ្លបសហករណ៍ក៏ក្ដាប់បានណែនដៃដូចគ្នាមិនមានបញ្ហាអ្វីទេ។ ចំពោះកម្មករនៅចម្ការកៅស៊ូ បំផុសដោយលើកពីសភាពការណ៍នៅក្រុងក្រចេះពុំល្អ ដោយមានកម្លាំងកងទ័ពរបស់អង្គការចុះក្ដាប់នៅក្នុងតំបន់៥០៥ ហើយសភាពការណ៍នេះពុំច្បាស់ថាខាងណាខុសខាងណាត្រូវទេ តែត្រូវជម្លៀសខ្លួនចេញពីចម្ការកៅស៊ូសិន ប្រសិនជានៅអាចនឹងត្រូវចាប់ខ្លួន ព្រោះគណៈឃុំខ្លះត្រូវបានចាប់ខ្លួនហើយ ដូច្នេះត្រូវនាំគ្នារត់គេចទៅព្រៃទើបរួចខ្លួន។ បន្ទាប់ពីសំណេះសំណាលគ្នាចប់ ផន ចេញដំណើរទៅមន្ទីរវរ១៦។

នៅថ្ងៃទី២០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៨ ផន បានជួបជាមួយ រស់ និង ដែន នៅឃុំសណ្ដាយ ហើយពិភាក្សាគ្នាចាត់តាំងខ្សែនីរសារសម្រាប់ទាក់ទងពីយោធាទៅមូលដ្ឋាន គឺពី ផន ទៅ រស់ និង ដែន ទៅ ម៉ែន និង ហ៊ាង ឲ្យដឹងពីសភាពការណ៍ទៅវិញទៅមកនៅតាមមុខសញ្ញា នៅពេលធ្វើរដ្ឋប្រហារ។ នៅថ្ងៃទី២៤ ផន ទទួលបាននីរសារចំនួន៣នាក់ ជាកម្លាំងស្នូលរបស់ រស់ ឲ្យទៅប្រចាំនៅកន្លែងរបស់គាត់នៅភូមិស្រែចា ស្រុកកែវសីមា គឺឈ្មោះ៖ ប្រក ជាសមាជិកឃុំសណ្ដាយ ស្រុកក្រចេះ, ជាតិ ជានីរសាររបស់ រស់ និង ផាយ ជាយុទ្ធជននៅមន្ទីររបស់ រស់។ នៅថ្ងៃទី២៦ វេលាម៉ោង៥ល្ងាច ផន បានចាត់តាំង ដាន ប្រធានកងធំឲ្យនាំកម្លាំងចំនួន១០នាក់ ទៅត្រៀមចាំបាញ់ឡានទ័ពអង្គការនៅលើផ្លូវលេខ១៤ និង អុន ប្រធានកងតូច នៅក្ដាប់ជាមួយកម្លាំងនោះ។ នៅយប់ថ្ងៃដដែល ផន បានទទួលដំណឹងពីនីរសាររបស់ ញួន ឲ្យគាត់ទៅជួបនៅមន្ទីរវរ១៥។ ម៉ោង១២យប់ ផន និងនីរសាររបស់គាត់ចំនួន២នាក់ ព្រមទាំងនីរសាររបស់ ញួន បានធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើង ហើយបានទៅដល់មន្ទីរវរ១៥ នៅម៉ោង៧ព្រឹកថ្ងៃទី២៧។ ញួន បានប្រាប់ ផន ថានៅព្រឹកថ្ងៃទី២៧ នឹងមានឡានទ័ពរបស់អង្គការមួយគ្រឿងចេញទៅកន្លែងរបស់គាត់ ហើយក្នុងឡាននោះមានមនុស្សជិះចំនួន១៤នាក់។ ក្រោយពីទទួលបានដំណឹងគាត់ក៏ត្រលប់ទៅមន្ទីរវិញ ម៉ោងប្រមាណ៦ល្ងាចទើបគាត់ទៅដល់មន្ទីរ។ ពេលដែលទៅដល់ភ្លាម ម៉ន និង យ៉ាត យុទ្ធជននៅក្នុងមន្ទីរបានប្រាប់គាត់ កាលពីយប់មានឡានមួយគ្រឿងមកសម្រាកនៅមន្ទីរ ផន ក៏បានសួរថាឡានមកពីខាងណា អ្នកទាំង២បានឆ្លើយថាឡានរបស់កងពលនៅស្នួល។ ផន បានប្រញាប់ដើរទៅកន្លែងដែលរៀបកម្លាំងចាំបាញ់ឡាននោះ។ ផន បានប្រាប់ ដាន ឲ្យរៀបចំកម្លាំង និងអាវុធត្រៀមបាញ់ឡាននោះដោយមាន ស៊ូ ប្រធានក្រុមកាន់កាំភ្លើង បេ៤១, អឿន យុទ្ធជនកាន់អាការ, អែល មេពួកកាន់អាការ, អុន ប្រធានកងតូចកាន់អាការ និង ដាន ប្រធានកងធំកាន់អាការ ព្រមទាំងមេពួក និងយុទ្ធជនចំនួន៤នាក់ទៀតមិនស្គាល់ឈ្មោះ កាន់សេកាសេ និង អាអ៊ែរ១៥។

ព្រឹកឡើងម៉ោង៦ និង៣០នាទី ស្នូរកាំភ្លើងបេ៤១ ផ្ទុះចំនួនមួយគ្រាប់ នៅទីនោះមានឡានមួយគ្រឿងកំពុងឆេះ ក្ដៅខ្លោចស្លាប់មនុស្សចំនួន១៣នាក់ ឯម្នាក់ទៀតត្រូវរបួសរត់ចេញពីទីនោះទៅដល់កន្លែងរបស់ ញួន ហើយត្រូវ ញួន ចាត់តាំងមនុស្សឲ្យចាប់វាយចោល។ ក្រោយពីព្រឹត្តិការណ៍បាញ់ឡានរួច ផន បានរៀបចំកម្លាំងចំនួន២ក្រុមទៀតយកទៅត្រៀមនៅ កាត់ទី និង ព្រៃស្រល់ ស្រុកអូររាំង។ កាត់ទី គាត់បានប្រគល់ឲ្យ ណី អនុប្រធានកងធំ និងមានសមាជិកចំនួន១១នាក់ទៀត នៅប្រចាំទីនោះ ចំណែកព្រៃស្រល់ ស្រុកអូររាំង គាត់ប្រគល់ឲ្យ ស្និទ អនុប្រធានកងធំ និងសមាជិក១១នាក់ នៅប្រចាំការ អ្នកទាំងអស់នោះសុទ្ធតែមានអាវុធនៅក្នុងដៃម្នាក់មួយ។ ថ្ងៃទី២៩ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៨ រស់ និង ហ៊ន មកទៅជួប ផន នៅមន្ទីរដើម្បីសួរអំពីសភាពការណ៍នៅតាមមុខសញ្ញាទៅវិញទៅមក។ រស់ បាននិយាយជាមួយនឹង ផន ថាបញ្ហាសភាពការណ៍នៅទីក្រុងកាន់តែច្របូកច្របល់ឡើងៗ ចំណែកឯកម្លាំងដែលរៀបចំគឺក្ដាប់បានណែនហើយ ដូច្នេះត្រៀមចាំតែថ្ងៃផ្ទុះអាវុធទេ។ ផន ក៏បានរាយការណ៍ប្រាប់ រស់ អំពីលទ្ធផលដែលមន្ទីររបស់គាត់កម្ទេចឡានទ័ពអង្គការបានមួយគ្រឿង បន្ទាប់មក រស់ ក៏បានលើកពីទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងកម្លាំងវៀតណាមជួយត្រៀមធ្វើរដ្ឋប្រហារនៅថ្ងៃខាងមុខ។ ព្រឹកថ្ងៃទី៣០ ផន, រស់ និង ហ៊ន បានចេញដំណើរទៅព្រំដែន ដែលមាន ឡេង និង យ៉ាត​ ជាអ្នកនាំផ្លូវ។ ទៅដល់អូរឡែ ផន និង ហ៊ន ក៏ឈប់នៅទីនោះ ចំណែក រស់ និងនីរសាររបស់គាត់ ព្រមទាំងយុទ្ធជនចំនួន២នាក់ទៀតបានបង្ហួសទៅព្រំដែន។ ៣ម៉ោងក្រោយមកទើបយុទ្ធជនទាំង២នាក់បានចេញទៅហៅ ផន និង ហ៊ន ពេលទៅដល់ រស់ កំពុងនិយាយសំណេះសំណាលជាមួយនឹង សក្ដិ៣ ថែ (វៀតណាម) ពីរឿងផែនការធ្វើរដ្ឋប្រហារ។ រស់ បាននិយាយថា៖ “ខាងខ្ញុំមានផែនការរដ្ឋប្រហារ ដូច្នេះខ្ញុំមកនេះមកស្នើកម្លាំងវៀតណាមឲ្យជួយ តើបានឬទេ?” ខាងវៀតណាមក៏បានសួរត្រលប់មកវិញ តើឲ្យជួយនៅពេលណា? រស់ តបទៅវិញចំពោះពេលវេលាមិនទាន់កំណត់នោះទេ នឹងទាក់ទងបន្ថែមនៅពេលក្រោយ។

បន្ទាប់ពីបានពិភាក្សាជាមួយវៀតណាមអ្នកទាំងនោះក៏បានត្រលប់ទៅមន្ទីរវិញ។ រស់ បានលើកឡើងពីថ្ងៃវាយប្រហារបដិវត្តន៍ គាត់បានជ្រើសយកថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៨ ដោយថ្ងៃនោះត្រូវនឹងថ្ងៃដែលអង្គការចាប់ផ្ដើមធ្វើបុណ្យឯករាជ្យ១៧មេសា។ ពេលនោះអង្គការនឹងប្រមូលកម្លាំងទៅធ្វើបុណ្យ ដូច្នេះអង្គការ និងកម្មាភិបាលធំៗត្រូវចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យ ឆ្លៀតឱកាសនោះរៀបចំកម្លាំងកម្ទេចអង្គការក្នុងពិធីបុណ្យ និងស្កាត់ចាំកម្ទេចតាមផ្លូវណាដែលអង្គការធ្លាប់ធ្វើដំណើរ។ រស់ ក៏បន្ថែមថា ការពិភាក្សានេះគ្រាន់តែលើកជាគម្រោង ចាំទៅដល់មន្ទីរប្រមូលខ្សែទាំងអស់ប្រជុំពិភាក្សាឲ្យលម្អិត។ បន្ទាប់ពីនោះ ផន, ហ៊ន, រស់ និងនីរសារចំនួន៣នាក់ទៀតបានទៅជួបជាមួយគណៈកងពល៩២០ នៅមណ្ឌលគិរី ដើម្បីប្រាប់អំពីភាពអវត្តមានក្នុងការសហការវាយនៅដាក់ដាំ។ ស្អែកឡើងម៉ោង៧ព្រឹក គណៈកងពល៩២០ នាំអ្នកទាំងអស់នោះទៅក្រុងក្រចេះ ឲ្យស្គាល់ជាមួយនឹងគណៈតំបន់ថ្មីដើម្បីងាយស្រួលទាក់ទង។ គាត់ចេញដំណើរតាំងពីម៉ោង៧ព្រឹក រហូតដល់ម៉ោង៧យប់ទើបទៅដល់ក្រុងក្រចេះ ហើយបានជួបជាមួយនឹងលេខាតំបន់៥០៥ថ្មី។​ លេខាតំបន់៥០៥ថ្មី បានហៅ ផន និងសមាជិកចូលលេងក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ អង្គុយនិយាយគ្នាលេងរហូតដល់ម៉ោង៩យប់ ទើបគណៈកងពល៩២០ត្រលប់ទៅកន្លែងរបស់គាត់វិញ ​ចំណែក ផន, រស់ និង ហ៊ន សម្រាកនៅទីនោះរហូតដល់ម៉ោង១២ កំពុងសម្រាកលង់លក់ ស្រាប់តែយោធារបស់អង្គការទៅចាប់ខ្លួនទាំង៣នាក់នោះ។ ផន ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៨៕

អត្ថបទដោយ នេន ស្រីមុំ

---

[1] ឯកសារលេខ J00817 ស្ដីពីចម្លើយសារភាពរបស់ ម៉ៅ ផន អនុលេខាវរសេនាតូចលេខ១៦ តំបន់៥០៥។ ផន ត្រូវបានចោទប្រកាន់ថា បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំក្បត់ដែលបានកើតឡើងក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ ហើយផ្តោតលើការវាយប្រហារប្រឆាំងនឹងបដិវត្តន៍។ គាត់បានវាយប្រហារលើរថយន្តរបស់យោធាបដិវត្តន៍ ដែលបណ្តាលឲ្យមនុស្សស្លាប់ចំនួន១៤នាក់។ នៅថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៨ ផាន់ ត្រូវបានចាប់ខ្លួនដោយអង្គការខ្មែរក្រហម។ កំណត់ចំណាំ៖ “រាល់ចម្លើយសារភាពរបស់អ្នកទោសទាំងអស់នៅមន្ទីរសន្តិសុខស-២១ សុទ្ធតែឆ្លងកាត់ការបង្ខិតបង្ខំ និងធ្វើទារុណកម្មធ្ងន់ធ្ងរពីកងសួរចម្លើយរបស់ខ្មែរក្រហម ដូច្នេះមិនអាចសន្និដ្ឋានបានថាចម្លើយរបស់ ម៉ៅ ផន ពិត ឬយ៉ាងណានោះទេ”។