ខ្ញុំឈ្មោះ ម៉ុក រិត  ភេទស្រី កើតក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៩ មានអាយុ ៥៦ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមានទីកន្លែងកំណើតស្ថិតក្នុង ភូមិវាលត្បាល់ ឃុំមានជ័យ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំរស់នៅក្នុងភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ ឪពុកឈ្មោះ ម៉ុក សុត (ស្លាប់) និង ម្ដាយឈ្មោះ កែវ ស៊ីម (ស្លាប់)។ បើនិយាយពីខ្សែជីវិតពីកុមារភាព ខ្ញុំមិនបានរៀនសូត្រខ្ពង់ខ្ពស់ដូចគេនោះទេ គឺរៀនត្រឹមថ្នាក់ទី២ នាសម័យនោះ។

ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំមិនសូវជាចាំរឿងរ៉ាវច្រើននោះទេ ដោយសារខ្ញុំនៅកុមារទើបតែមានអាយុប្រមាណ៦ឆ្នាំ។ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនោះ ខ្ញុំចាំថា មានខ្មែរក្រហមមួយក្រុម បានចូលមកដល់ភូមិស្រុកដែលខ្ញុំរស់នៅ និងបានបញ្ជូនខ្ញុំឱ្យចូលជាមួយក្រុមកងកុមារ ដោយខ្មែរក្រហមបានប្រើខ្ញុំ ឱ្យដើររើសអាចម៍គោនៅតាមវាលស្រែ ជួនកាលប្រើខ្ញុំទៅកាប់ស្លឹកទន្ទ្រាងខេត្តដើម្បីធ្វើជាជីដាក់ក្នុងស្រែ។ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំត្រូវនៅឆ្ងាយពីម្ដាយឪពុកនៅពេលថ្ងៃ រហូតដល់ពេលយប់ទើបឪពុកម្តាយមកសម្រាកជាមួយខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនដឹងថា គាត់ទៅធ្វើការងារអ្វីនោះទេ។ បើនិយាយពីការហូបចុកក្នុងរបបមួយនេះខ្ញុំមិនសូវបានហូ​បចុកគ្រប់គ្រាន់នោះទេ ដោយខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំហូបអាហារពីរពេលក្នុងមួយថ្ងៃ ខ្ញុំមិនដែលបានហូបឆ្អែតម្ដងណាទេ។ រឿងរ៉ាវខ្សែជីវិតក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំត្រូវបានឪពុកម្តាយនិយាយប្រាប់អំពីរបបមួយនេះថា ជារបបដែលកាប់សម្លាប់មនុស្សអស់ជាច្រើន។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានរៀបរាប់ថា គាត់ចាំហេតុការណ៍មួយ ដែលមានខ្មែរក្រហមមួយក្រុម បានមកហៅប្រជាជនកំពុងធ្វើការងារយកទៅ ដោយប្រាប់ថាយកទៅរៀនសូត្រ ឬយកទៅកសាង ប៉ុន្តែមិនដែលឃើញមានអ្នកណាម្នាក់ត្រឡប់មកវិញឡើយ។ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៩ ត្រូវបានក្រុមខ្មែរក្រហមជម្លៀសចេញពីភូមិស្រុកចូលទៅធ្វើការក្នុងព្រៃ ធ្វើដំណើរអស់ជាច្រើនខែ យប់កន្លែងណាដេកកន្លែងនោះ ខ្ញុំត្រូវរស់នៅក្នុងព្រៃមិនសូវមានអាហារហូបចុកគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ បើក្រឡេកមកមើលប្រជាជន ដែលបានស្លាប់នៅក្នុងព្រៃវិញ គឺមានសាកសពពាសពេញព្រៃ អ្នកខ្លះធ្វើដំណើរទៅមុខមិនរួចក៏សម្រេចចិត្តឈប់នៅកន្លែងនោះ ជួនកាលមានគ្រាប់បែក គ្រាប់កាំភ្លើង ដែលទម្លាក់មកធ្លាក់ចំប្រជាជនដែលកំពុងធ្វើដំណើរក៏មាន។ ខ្ញុំបានប្រើជីវិតនៅក្នុងព្រៃរហូតដល់ខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសារបានទទួលដំណឹងថាសង្គ្រាមបានបញ្ចប់ខ្ញុំ និងគ្រួសារបានធ្វើដំណើរមកដល់ភូមិស្រុកវិញ និងប្រកបមុខរបជាកសិកររហូតដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន។

សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំមានជំងឺប្រចាំកាយដូចជា កាលពីឆ្នាំ២០២៣ ខ្ញុំធ្វើចម្ការនៅក្នុងភូមិបាក់នឹម ខ្ញុំក៏បានកើតជំងឺគ្រុនចាញ់ បន្ទាប់ពីខ្ញុំកើតជំងឺខ្ញុំបានទៅព្យាបាល នៅតាមមន្ទីរពេទ្យក្នុងភូមិស្រុកហើយក៏បានជាដាច់រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំមានជំងឺសន្លាក់ដៃ សន្លាក់ជើង ខ្ញុំពុំអាចព្យាបាលបានជាសះស្បើយនោះទេ បានត្រឹមតែទៅមន្ទីរពេទ្យនៅក្បែរផ្ទះហើយ គ្រូពេទ្យបានណែនាំខ្ញុំឱ្យតមពីរបបអាហារ និងជៀសផុតពីគ្រឿងកំប៉ុងហើយក៏បានផ្សំថ្នាំឱ្យលេបនៅផ្ទះ។​ ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ២០២៣ ខ្ញុំបានពិនិត្យជំងឺជាមួយក្រុមការងារនៃមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាកន្លងមក ខ្ញុំក៏ទទួលបានកូនសៀវភៅមួយក្បាលដែលបាននិយាយអំពីជំងឺទាំង១០នេះ ដែលមានសារប្រយោជន៍ជាច្រើនដល់នាងខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសារ ហើយខ្ញុំក៏កើតមានជំងឺប្រចាំកាយចំនួន២ ក្នុងចំណោមជំងឺទាំង១០នេះ។ ខ្ញុំបានកើតជំងឺគ្រុនចាញ់និងជំងឺសន្លាក់ដៃ សន្លាក់ជើង ហើយ​បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអានកូនសៀវសុខភាពដែល​ទទួល​បានពី​ក្រុមការងារ​​មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ខ្ញុំក៏បានយល់ជំងឺទាំង២នេះ យ៉ាងច្បាស់តាមការណែនាំនៅក្នុងកូនសៀវភៅ ជាពិសេសនៅពេលខ្ញុំមានអាការះ​ជំងឺណាមួយខ្ញុំបានទៅមន្ទីរពេទ្យដែលនៅជិតផ្ទះ។ បន្ថែមពីនេះទៅទៀត កូ​នសៀវភៅមួយក្បាលនេះបានធ្វើឲ្យសុខភាពខ្ញុំល្អប្រសើរជាងមុន និងបានតមពីរបបអាហារណាដែលប៉ះពាល់ដល់សុខភាពមានដូចជា បារី ស្រា គ្រឿងកំប៉ុងផ្សេងៗជាច្រើន។

ជាចុងក្រោយខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរអរគុណចំពោះក្រុមការងារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ដែលបានចុះមកជួបសួរសុខទុក្ខអំពីបញ្ហាសុខភាពរបស់នាងខ្ញុំ និងសូមជូនពរឲ្យក្រុមការងារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាជួបប្រទះតែពុទ្ធពរទាំងឡាយ៤ប្រការគឺ អាយុ វណ្ណះ សុខះ និងពលះ កុំបីឃ្លៀងឃ្លាតឡើយ។[1]

អត្ថបទដោយ ផាត ពន្លក

[1] ម៉ុក រិត ៖ សម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់,«សាច់រឿងសង្ខេបអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម និងអំពីស្ថានភាពជំងឺបច្ចុប្បន្ន» សម្ភាសន៍ដោយ ៖ ផាត ពន្លក នៅឆ្នាំ២០២៥,មជ្ឈមណ្ឌលសះស្បើយបាក់នឹម មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា សាខាខេត្តកំពត