ខ្ញុំឈ្មោះ នូច យ៉េន អាយុ៧១ឆ្នាំ ទីលំនៅបច្ចុប្បន្នរស់នៅ ភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ ទីកន្លែងកំណើតស្ថិតក្នុងភូមិជ្រៃត្នោត ឃុំត្រាំកក់ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ង៉ែត (ស្លាប់) ម្ដាយឈ្មោះ ឃឹម (ស្លាប់)។ ខ្ញុំមានបងប្អូន៤នាក់ ខ្ញុំជាកូនទី២។ ប្អូនរបស់​ខ្ញុំម្នាក់ត្រូវស្លាប់​បាត់បង់ជីវិត ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ដោយខ្មែរក្រហមយកទៅវាយសម្លាប់ចោល។ ចំពោះការរៀនសូត្រវិញ ខ្ញុំរៀនដល់ថ្នាក់ទី៣ នាសម័យនោះ តែក៏ត្រូវមកឈប់រៀន ដោយសារជីវភាពគ្រួសារក្រីក្ររលំបាកទើបឈប់រៀនមកជួយឪពុកម្ដាយមើលប្អូនៗ និងជួយការងារផ្ទះបានតិចតួច។

ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧០ កើតមានរដ្ឋប្រហារទម្លាក់ព្រះបាទ នរោត្តសីហនុ ដែលដឹកនាំដោយលោក លន នល់ បានធ្វើឱ្យប្រទេសជាតិសង្គ្រាមប្រជាជនស្លាប់ និងរបួសអស់ជាច្រើននាក់។ សង្គ្រាមក្នុងរបប​ លន នល់ បានធ្វើអោយប្រទេសជាតិខូចខាតទ្រព្យសម្បត្តិអស់ជាច្រើន ប្រជាជននាំគ្នាជីកត្រង់សេដើម្បីគេចពីគ្រាប់បែកដែលបានទម្លាក់មក។

រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ឈានចូលរបបខ្មែរក្រហម។ ក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ ខ្មែរក្រហមបានចូលមកដល់ភូមិស្រុកដែលខ្ញុំរស់នៅ ដោយបានជម្លៀសប្រជាជនចេញពីភូមិស្រុកទៅធ្វើការងារនៅតាមស្រែចុម្ការផ្សេងៗពីគ្នា។ ខ្ញុំត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាត់ចូលជាកងចល័ត ដោយរដូវវស្សា ខ្មែរក្រហមបានប្រើខ្ញុំឱ្យធ្វើស្រែ។​ ខ្ញុំចាំថាខ្មែរក្រហម បានប្រើខ្ញុំឱ្យដកសំណាបក្នុងមួយព្រឹក២ផ្លូន រួចខ្មែរក្រហមប្រើខ្ញុំឱ្យទៅស្ទូងស្រូវជាមួយប្រជាជនផ្សេងៗទៀត។ បន្ទាប់ពីផុតរដូវធ្វើស្រែ ខ្ញុំត្រូវបានខ្មែរក្រហមបញ្ចូន ទៅកាប់ព្រៃ ជួនកាលប្រើឱ្យទៅរើសអាចម៍គោនៅតាមវាលស្រែជាដើម។ បន្ថែមពីនេះទៅទៀត ខ្ញុំត្រូវបានខ្មែរក្រហមប្រើឱ្យលើកប្រឡាយ និងជីកទំនប់ក្នុងភូមិ។ ខ្ញុំត្រូវខ្មែរក្រហមប្រើឱ្យធ្វើការតាំងពីព្រឹកព្រលឹមរហូតដល់ម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ ទើបបានសម្រាកហូបបាយរហូតដល់ម៉ោង១ ខ្មែរក្រហមប្រើឱ្យខ្ញុំ និងប្រជាជនផ្សេងទៀតបន្តការងាររហូតដល់ម៉ោង៥ ល្ងាច។ បើនិយាយពីការហូបចុកក្នុងរបបខ្មែរក្រហមវិញ គឺមិនសូវមានអាហារហូបចុកគ្រប់គ្រាន់នោះទេ ដោយខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំហូបបាយតែ២ពេល។ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំឃើញមានការកាប់សម្លាប់ធ្វើទារុណកម្មដល់ប្រជាជនស្លូតត្រង់អស់ជាច្រើន នៅថ្ងៃមួយនោះខ្ញុំកំពុងធ្វើការងារ ខ្ញុំបានឃើញមានខ្មែរក្រហមមួយក្រុមចូលមកដល់ ហើយបានហៅប្រជាជន២ទៅ៣នាក់ យកទៅប្រាប់ថាយកទៅរៀនសូត្រ តែខ្ញុំមិនដែលឃើញគាត់ត្រឡប់មកវិញនោះទេ។ ខ្ញុំបានបន្តការងារនេះរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៩ ទើបកងទ័ពវៀតណាមវាយផ្តួលរំលំរបបខ្មែរក្រហម។ ដោយសារ ភ័យខ្លាចសង្គ្រាម ខ្ញុំបានភៀសខ្លួនចូលក្នុងព្រៃ ដោយប្រើជីវិតនៅក្នុងព្រៃអស់ជាច្រើនខែ យប់កន្លែងណាដេកកន្លែងកន្លែងនោះ។ ពេលរត់ចូលព្រៃខ្ញុំចាំថា ខ្ញុំបានរត់តាមជួរភ្នំដងរែកសំដៅទៅរកព្រំដែន ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំរត់បានត្រឹមខេត្តពោធិ៍សាត់។ នៅពេលសង្គ្រាមបានធូរស្បើយ ខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារជាមួយប្រជាជនជាច្រើនក៏បានធ្វើដំណើរត្រឡប់មករកភូមិស្រុកវិញ។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៧៩ រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ខ្ញុំបានប្រកបមុខរបរជាកសិកររហូតមក។

សព្វថ្ងៃខ្ញុំមានជំងឺប្រចាំកាយជាច្រើនដូចជា ជំងឺលើសឈាម ជំងឺសន្លាក់ដៃ សន្លាក់ជើង និងជំងឺក្រពះពោះវៀន។ មូលហេតុដែលបណ្តាលឱ្យខ្ញុំកើតមានជំងឺទាំងអស់នេះ គឺបណ្តាលមកពីមូលហេតុដូចជា កាលខ្ញុំរស់នៅពីកុមារភាព ខ្ញុំកើតមកចំពេលប្រទេសមានសង្គ្រាម ការហូបចុកមិនគ្រាប់គ្រាន់ កង្វះអាហាររូបត្ថម្ភ រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះខ្ញុំមានអាយុកាន់ច្រើន សុខភាពរាងកាយមិនសូវរឹងមាំនោះទេ។ ចំពោះការព្យាបាលជំងឺ ខ្ញុំបានទៅមន្ទីរពេទ្យដែលនៅក្នុងភូមិ។ នៅពេលទៅដល់មន្ទីរពេទ្យក្រុមបានពិនិត្យជំងឺជូនខ្ញុំនិងបានប្រាប់អំពីអាការជំងឺជាក់ស្តែងមកកាន់ខ្ញុំ ហើយផ្តល់ថ្នាំចាក់ និងថ្នាំលេបមកឱ្យខ្ញុំ។ ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ២០២៣ ខ្ញុំបានជួបជាមួយក្រុមការងារនៃមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា បានអញ្ជើញខ្ញុំឱ្យចូលរួមក្នុងកម្មវិធី ពិនិត្យសុខភាព និងសំណះសំណាលអំពីបញ្ហាសុខភាពជាមួយ វេជ្ជបណ្ឌិត ដេមី រេយស៍។ នៅពេលសំណះសំណាលអំពីសុខភាពរួច ក្រុមការងាររបស់មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា បានផ្តល់កូនសៀវភៅតូចមួយក្បាលដែលមានឈ្មោះថា កូនសៀវភៅព័ត៌មានអំពីការថែទាំសុខភាពដល់អ្នករស់រានមានជីវិតអំពីរបបខ្មែរក្រហម។ ជាចុងក្រោយ ខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណដល់ក្រុមការងាររបស់មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ដែលបានចុះមកសួរសុខទុក្ខ។[1]

អត្ថបទដោយ ផាត ពន្លក

[1]នូច យ៉េន ៖ សម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់,«សាច់រឿងសង្ខេបអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម និងអំពីស្ថានភាពជំងឺបច្ចុប្បន្ន» សម្ភាសន៍ដោយ ៖ ផាត ពន្លក នៅឆ្នាំ២០២៥,មជ្ឈមណ្ឌលសះស្បើយបាក់នឹម មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា សាខាខេត្តកំពត។