ខ្ញុំបាទឈ្មោះ អឿ បេន[1] អាយុ៧៤ឆ្នាំ រស់នៅភូមិបញ្ញើជី ឃុំត្បូងក្រពើ ស្រុកស្ទឹងសែន ខេត្តកំពង់ធំ។ ខ្ញុំរៀបការប្រពន្ធឈ្មោះ តឹក គឹមយី  និងមានកូនចំនួន៤នាក់។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ អឿ ប៊ុត និងម្ដាយឈ្មោះ ខែក ឡេង និងមានបងប្អូន៦នាក់  ខ្ញុំជាកូនទី៣នៅក្នុងគ្រួសារ។ បងទី១ឈ្មោះ អឿ អេង បងស្រីទី២ឈ្មោះ អឿ សំណុំ  ទី៣ ខ្ញុំឈ្មោះអឿ បេន ប្អូនទី៤ឈ្មោះ អឿ ប៊ុនថុន ប្អូនទី៥ឈ្មោះ អឿ ប៊ុនធឿន និងប្អូនទី៦ឈ្មោះ អឿ សុភ័ណ។ ខ្ញុំបានចូលបដិវត្តន៍ជាមួយ បងសុត ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវឲ្យចូល ដើម្បីប្រឆាំងនឹង លន់ នល់។ នៅក្រោយរដ្ឋប្រហារទម្លាក់សម្ដេច សីហនុ ចេញពីអំណាចនៅក្នុងខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០។ ខ្មែរក្រហមបានហៅខ្លួនជារដ្ឋាភិបាលរួបរួមជាតិកម្ពុជា ដែលបង្កើតឡើងនៅទីក្រុងប៉េកាំង នៅឆ្នាំ១៩៧០ មានសម្ដេចព្រះ នរោត្តម សីហនុ ជាព្រះប្រមុខរដ្ឋ។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧២ ខ្មែរក្រហមបានត្រួតត្រា និងកាន់កាប់លើចលនាតស៊ូស្ទើរតែទាំងស្រុងទៅហើយ ក៏មានការគាំទ្រពីសំណាក់ប្រជាជនច្រើនផងដែរ ដោយខ្មែរក្រហមបានយកព្រះនាម ព្រះបាទសីហនុមកប្រើប្រាស់ ដើម្បីបំផុសឲ្យប្រជាជនជាច្រើនរត់ចូលព្រៃទៅចូលរួមបដិវត្តន៍ជាមួយខ្មែរក្រហម។

នៅអំឡុងពេលដែលមានសង្រ្គាមនៅឆ្នាំ១៩៧១ ដល់ឆ្នាំ១៩៧២ ចាប់ផ្ដើមមានវត្តមានកងទ័ពរំដោះខ្មែរក្រហមបានវាយដណ្ដើមនៅតាមទីជនបទនៃប្រទេសកម្ពុជា។ ក្រោយពីពេលដែលខ្មែរក្រហមបានកាន់កាប់តាមតំបន់ទាំងអស់នោះហើយ។ ខ្មែរក្រហមបានប្រកាសប្រាប់ដល់ប្រជាជនពីចលនាបដិវត្តន៍របស់ខ្លួន ស្របពេលនឹងការអំពាវនាវ របស់សម្ដេចព្រះនរោត្តម សីហនុ យាងទៅប្រទេសចិនកាលពីឆ្នាំ១៩៧០។ ប្រជាជននៅតាមជនបទភាគច្រើន ជាពិសេសយុវជន-យុវនារី បានសម្រេចចិត្តរត់ចូលក្នុងព្រៃ ដើម្បីធ្វើការតស៊ូជាកងទ័ពខ្មែរក្រហម។ នៅក្នុងពេលនោះផងដែរ ក៏មានការទម្លាក់គ្រាប់បែកយ៉ាងច្រើនរបស់អាមេរិក និងកងទ័ពសាធារណរដ្ឋខ្មែរនៅតាមទីតាំងព្រំដែន តាមទីជនបទនានា។

នៅពេលដែលអាមេរិកទម្លាក់គ្រាប់បែកម្ដងៗ ខ្ញុំតែងតែរត់ចូលរណ្ដៅត្រង់សេ ដើម្បីគេចពីការទម្លាក់គ្រាប់បែក នៅពេលដែលមានការទម្លាក់អ្នកស្រុកជាច្រើនត្រូវរងរបួស ពេលដែលគ្រាប់បែកធ្លាក់ចំផ្ទះសំបែងភាគច្រើនត្រូវបានឆេះខ្ទេចខ្ទីអស់ សូម្បីតែវត្តអារាម ព្រះវិហារ រូបបដិមាក៏ត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញដែរ។ នៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំនៅកងចល័តស្រុកខ្មែរក្រហមបង្កើតកងចល័តស្រុកដោយប្រមូលយុវជន-យុវនារី នៅក្នុងស្រុកកំពង់ស្វាយ មានប្រុសចំនួន៨០០នាក់ និងស្រីចំនួន២៣០០នាក់ ហើយខ្ញុំជាអ្នកបើកស្បៀង អង្ករឲ្យកងចល័ត ទើបបានដឹងច្បាស់ស្ថិតិ។

នៅឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថាបងប្រុសខ្ញុំឈ្មោះ អឿ អេង បានបាត់ខ្លួន ប៉ុន្តែដឹងតាមចចាមអារ៉ាមថាបងប្រុសខ្ញុំប្រហែលស្លាប់នៅសៀមរាប ព្រោះខ្មែរក្រហមចាប់មនុស្សឲ្យក្រពើស៊ី។ ដោយក្រពើនៅបារាយណ៍ទឹកថ្លាមានច្រើនណាស់រាប់ពាន់ក្បាល ពេលខ្មែរក្រហមចាប់មនុស្សមិនសូវបញ្ជូនមកភ្នំពេញទេ ព្រោះអ្នកដែលនៅសៀមរាបនិងឧត្តរមានជ័យគឺខ្មែរក្រហមសម្លាប់នៅទីនោះ ដោយបោះឲ្យក្រពើស៊ីទាំងរស់តែម្ដង និងច្រកបាវ។ បងប្រុសខ្ញុំបានថតរូបជាមួយ ហ៊ូ នឹម និង ហ៊ូ យន់។ បងប្រុសខ្ញុំរៀនរហូតចប់នៅកំពង់ធំ ហើយបានប្រឡងចូលទៅរៀននៅពាក់មីណាល ហើយបញ្ចប់នៅសៀមរាប។ បងប្រុសខ្ញុំមានឈ្មោះហៅក្រៅថា រ៉ាន់ពូកែសំដីណាស់។

នៅឆ្នាំ១៩៧៨ ខ្ញុំទទួលបានដំណឹងថាបងស្រីខ្ញុំឈ្មោះ អឿ សំណុំ ត្រូវបានអង្គការចាប់ខ្លួន។ បងស្រីខ្ញុំនៅពីកុមារភាព ឪពុកម្ដាយខ្ញុំឲ្យសិក្សាចប់បឋមសិក្សា ហើយចូលទៅមធ្យមសិក្សា នឹងរៀននៅវិទ្យាល័យកំពង់ធំ ហើយធ្វើការនៅរោងពុម្ពមន្ទីរស ៤៥ ដល់ក្រោយមកទៀត បានខ្មែរក្រហមជ្រើសរើសទៅនៅ   ភ្នំពេញ។ បងស្រីខ្ញុំធ្វើការនៅមន្ទីរ៨៧០ ជាមន្ទីរបក្សរបស់ប៉ុល ពត។ បងស្រីខ្ញុំនិយាយប្រាប់ខ្ញុំនៅពេលមកលេងផ្ទះ  គាត់មានតួនាទីជាអនុប្រធាននៅមន្ទីរ ហើយតែងតែមានទំនាស់ជាមួយប្រធានមន្ទីរជាស្រ្ដីមកពីភូមិភាគនិរតី ហើយមានការច្រណែនគ្នាដោយថ្នាក់ដឹកនាំហ្នឹងយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយបងស្រីខ្ញុំច្រើនជាង ចេះតែរកវិធីមូលបង្កាច់សព្វបែបយ៉ាង។ ប៉ុន្តែមិនទាន់កើតហេតុអ្វីទេ នៅពេលហ្នឹងបងស្រីខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាប់ប៉ុណ្ណឹង បើសិនជារឿងរ៉ាវត្រូវស្លាប់រស់ពិតជាមានទំនាស់រវាងគ្នានៅក្នុងមន្ទីរ៨៧០ហ្នឹងហើយ។ ប្អូនប្រុសខ្ញុំឈ្មោះ អឿ ប៊ុនធឿន បានស្លាប់នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម​ ធ្វើជាតម្រួតយោធានៅច្រកព្រំដែនដោយសារជាន់មីន៕

អត្ថបទដោយ៖ ទូច វណ្ណេត

[1] ឯកសារលេខ KTI០១០០ KCDC-Cam៦២៥៤ បទសម្ភាសន៍ជាមួយ អឿ បេន ជាម្ចាស់ប្រវត្តិរូប នៅភូមិបញ្ញើជី ឃុំត្បូងក្រពើ ស្រុកស្ទឹងសែន ខេត្តកំពង់ធំ, សម្ភាសន៍ដោយ វ៉ាន់ថាន់ ពៅដារ៉ា និង សិន ឃិន នៅថ្ងៃទី០៤ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០០២,ចម្លងចេញពីកាសែតដោយ៖ ឆេង វ៉េង បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា។