អន ឈុំ ៖ អតីតប្រធានកងពលលេខ១៥០
នៅឆ្នាំ១៩៧២ ឈុំ ជាអតីតនីរសារបស់លោក ហ៊ូ នឹម ។ ក្រោយថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ឈុំ ត្រូវបាន ហ៊ូ នឹម តែងតាំងជាប្រធានកងពលលេខ១៥០។ ឈុំ បាននិយាយរៀបរាប់ពីរឿងរ៉ាវដូចខាងក្រោម៖
អន ឈុំ[1] ភេទប្រុស អាយុ៩៩ឆ្នាំ សព្វថ្ងៃធ្វើអាចារ្យនៅក្នុងវត្តផ្ទះមួយ។ ឈុំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិស្រម៉ជ្រុំ ឃុំប្រាំបីមុំ ស្រុកកំពង់ស្ពឺ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ បច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិផ្ចឹកជ្រុំ ឃុំប្រម៉ោយ ស្រុកវាលវែង ខេត្តពោធិ៍សាត់។ ឈុំ មានប្រពន្ធឈ្មោះ ឡាយ រ៉េត អាយុ៦៧ឆ្នាំ សព្វថ្ងៃប្រកបរបរធ្វើចម្ការ។ ឈុំ មានកូនចំនួន៦នាក់ (ប្រុស៣នាក់ និងស្រី៣នាក់) កូនរបស់ ឈុំ បានទទួលមរណៈភាព៣នាក់ ដោយសារជំងឺគ្រុនចាញ់ និងអត់អាហារហូបចុកនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩។ ឈុំ មានបងប្អូនចំនួន៧នាក់(ប្រុស៤នាក់ និងស្រី៣នាក់) បងប្អូន ឈុំ បានទទួលមរណៈភាព៥នាក់ (ប្រុស៣នាក់ ស្រី២នាក់) ។ ឈុំ ជាកូនទី២ នៅក្នុងគ្រួសារ។ ឈុំ មានឪពុកឈ្មោះ អន ផន (ស្លាប់ឆ្នាំ១៩៦៨ ដោយសារកងទ័ព លន់ នល់ ចាប់យកទៅសម្លាប់ដោយកាត់ក្បាល ព្រោះជាប់ពាក់ព័ន្ធជាមួយរឿងនយោបាយ)។ ចំណែកម្ដាយឈ្មោះ តុប ឡាច (ស្លាប់១៩៩០ ដោយសារជំងឺ តាមអបិយជំនឿត្រូវអំពើ)។
កាលពីក្មេង ឈុំ ចូលរៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី៧ (សង្គមចាស់) នៅសាលាបឋមសិក្សា-តាំងពោធិ៍ ដែលស្ថិតក្នុងភូមិតាំងពោធិ៍ ឃុំប្រាំបីមុំ ស្រុកកំពង់ស្ពឺ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ ឈុំ ចូលរៀនដំបូងនៅអាយុ១៥ឆ្នាំ។ គ្រូបង្រៀន ឈុំ មានឈ្មោះដូចជា គ្រូនៅ គ្រូជួ និងគ្រូឌឹម។ នៅឆ្នាំ ១៩៦០ ឈុំ បានសម្រេចចិត្តឈប់រៀន ដើម្បីជួយការងារឪពុកម្ដាយ ព្រោះគ្រួសារមានជីវភាពក្រីក្រ និងបងប្អូនច្រើន។ បន្ទាប់ពីឈប់រៀនបានរយៈពេល១ខែ ឈុំ បានសម្រេចចិត្តសុំឪពុកម្ដាយចូលបួសនៅវត្ត តាំងពោធិ៍ ដែលស្ថិតក្នុងក្នុងភូមិតាំងពោធិ៍ ឃុំប្រាំបីមុំ ស្រុកកំពង់ស្ពឺ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ បានចំនួន៩វស្សា។ នៅឆ្នាំ១៩៦៨ ឪពុករបស់ ឈុំ ត្រូវបានកងទ័ពលន់ នល់ ចាប់យកទៅសម្លាប់ដោយចោទប្រកាន់ថាជាប់ពាក់ព័ន្ធរឿងនយោបាយ។ បន្ទាប់ពីឪពុកស្លាប់បានប្រហែល១ឆ្នាំ ឈុំ បានសម្រេចចិត្តសឹកពីបួសមកជួយការងារម្ដាយនៅឯផ្ទះវិញ ព្រោះឃើញម្ដាយពិបាកគ្មានអ្នកជួយធ្វើការងារស្រែចម្ការ។ ឈុំ រស់នៅជាមួយម្ដាយបានប្រហែលកន្លះឆ្នាំ ទើបម្ដាយរៀបចំឲ្យមានគ្រួសារ។ បន្ទាប់ពីរៀបការបានរយៈពេល១ឆ្នាំ ចាប់ផ្ដើមមានរដ្ឋប្រហារទម្លាក់ សម្ដេចព្រះនរោត្ដម សីហនុ នៅថ្ងៃ១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០ ដោយឧត្ដមសេនីយ លន់ នល់។ បន្ទាប់ពីរដ្ឋប្រហារបានប្រហែល២ឆ្នាំ សម្ដេច នរោត្ដម សីហនុ បានអំពាវនាវតាមវិទ្យុពីទីក្រុងប៉េកាំងថា« បើកូនចៅស្រលាញ់ សម្ដេចឪ និងចង់ឲ្យសម្ដេចឪចូលប្រទេសវិញ សូមនាំចូលព្រៃម៉ាកគីទាំងអស់គ្នា »។ បន្ទាប់ពីឮការអំពាវនាវរបស់សម្ដេចព្រះនរោត្ដម សីហនុ ឈុំ បានសម្រេចចិត្តសុំប្រពន្ធ និងម្ដាយរត់ចូលព្រៃម៉ាក់គី ដើម្បីចូលរួមជាមួយកងពលលេខ២០ ដែលដឹកនាំដោយ ហ៊ូ នឹម. ហ៊ូ យន់. ខៀវ សំផន. នួន ជា. តា ម៉ុក និងសូ ណែម ដែលមានទីតាំងនៅលើ ភ្នំឱរ៉ាល់ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ នៅពេលចូលរួមជាមួយចលនាតស៊ូខ្មែរក្រហមដំបូង ឈុំ ត្រូវបាន ហ៊ូ នឹម ជ្រើសរើសឲ្យចូលធ្វើជានិរសារនៅក្នុងភូមិភាគពាយ័ព្យ។
នៅឆ្នាំ១៩៧៣ កងទ័ពរបស់ឧត្ដមសេនីយ៍បានមកបោះទីតាំងនៅក្នុងភូមិស្រម៉ជ្រុំ។ ពេលដែល ចូលមកគ្រប់គ្រងក្នុងភូមិស្រម៉ជ្រុំដំបូង កងទ័ពឧត្ដមសេនីយ លន់ នល់ បានធ្វើបាបប្រជាជននៅក្នុងភូមិជាខ្លាំង ព្រោះកងទ័ពឧត្ដមសេនីយ លន់ នល់ បានចោទប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងភូមិស្រម៉ជ្រុំថា «ជាអ្នកផ្គត់ផ្គងម្ហូបអាហារឲ្យកងទ័ពខ្មែរក្រហមដែលលាក់ខ្លួននៅក្នុងព្រៃ» ប្រជាជនមួយចំនួន ត្រូវបានចោទប្រកាន់និងវាយធ្វើបាប ហើយមួយចំនួនទៀត ត្រូវបានចាប់យកទៅដាក់គុក។ បន្ទាប់ពីទទួលដំណឹងថា កងទ័ពរបស់ឧត្ដមសេនីយបានមកបោះទីតាំងនៅក្នុងភូមិស្រម៉ជ្រុំ ហ៊ូ នឹម និង ហ៊ូ យន់ បានបញ្ជាឲ្យកងទ័ពទាំងអស់ប្រមូលកម្លាំង ដើម្បីចុះទៅវាយបណ្ដេញកងទ័ពឧត្ដមសេនីយ លន់ នល់ ចេញពីភូមិស្រម៉ជ្រុំ ហើយបានបន្តវាយរហូតទទួលបានជ័យជម្នះ រួចបានចូលទៅគ្រប់គ្រងភូមិស្រម៉ជ្រុំបានទាំងស្រុង។ បន្ទាប់ពីស្នាក់នៅភូមិស្រម៉ជ្រុំបាន៣យប់ ឈុំ បានឃើញយន្តហោះរបស់ទាហានអាមេរិ កាំងចំនួន២គ្រឿងបានហោះមកទម្លាក់គ្រាប់បែកបេ៥២យ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ និងបាញ់រះជាច្រើនគ្រាប់មកលើផ្ទះប្រជាជន ព្រោះទាហានអាមេរិកាំង បានចោទប្រកាន់ភូមិស្រម៉ជ្រុំថា គឺជាទីតាំងដែលខ្មែរក្រហមរំដោះបាន។ បន្ទាប់ពីស្ងប់ស្ងាត់ការទម្លាក់គ្រាប់បែក ឈុំ បានឃើញប្រជាជនជាច្រើនត្រូវបានស្លាប់ គោក្របីស្លាប់ទាំងគ្រោល និងផ្ទះសម្បែងជាច្រើនត្រូវបានឆាបឆេះគ្មានសល់។ បន្ទាប់ពីទម្លាប់គ្រាប់បែកហើយ ហ៊ូ នឹម និងហ៊ូ យន់ បានប្រមូលកម្លាំងទាំងអស់ឡើងទៅវាយជាមួយកងទ័ពឧត្ដមសេនីយ លន់ នល់ នៅគិរីរម្យ(ខេត្តកំពង់ស្ពឺ)រហូតទទួលបានជ័យជម្នះ ហើយបានបន្តវាយចេញពីគិរីរម្យទៅកាន់ស្រុកឧត្ដុង្គ និងវាយចេញពីឧត្ដុង្គទៅកាន់ស្រុកអមលាំង រហូតវាយចូលតាមជាយទីក្រុងភ្នំពេញ រួចបានវាយបន្តរហូតរំដោះទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥។ បន្ទាប់ពីទទួលបានជ័យជម្នះនៅទីក្រុងភ្នំពេញ កងពលលេខ២០ទាំងអស់ត្រូវបាន ហ៊ូ នឹម បញ្ជាឲ្យទៅឈរជើងនៅតាមផ្លូវជាតិលេខ៤ និងឈរជើងនៅចោមចៅ(ភ្នំពេញ)។ បន្ទាប់ពីឈរជើងនៅចោមចៅបានប្រហែលកន្លះខែ កងពលលេខ២០ត្រូវបានបូកបញ្ចូលជាមួយកងពលផ្សេងទៀត បង្កើតជាកងពលថ្មីមួយទៀតហៅថា កងពលលេខ១៥០ ដែល ហ៊ូ នឹម បានតែងតាំង ឈុំ ជាប្រធានកងពល។ បន្ទាប់មកទៀត ឈុំ ត្រូវបាន ហ៊ូ នឹម បញ្ជាឲ្យដឹកនាំកងពល១៥០ ដើម្បីទៅការពារ នៅស្រុកបាធាយ ខេត្តកំពង់ចាបម។ សម្រាប់អាហារហូបចុករបស់ ឈុំ និងកងទ័ព គឺហូបបានគ្រប់គ្រាន់មិនមានការខ្វះខាតអ្វីទេ។
នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៧ កងទ័ពខ្មែរក្រហម និងកងទ័ពវៀតណាម ចាប់ផ្ដើមមានជម្លោះព្រំដែនជាមួយគ្នាដោយសារតែកងទ័ពវៀតណាមបានឈ្លានពានទឹកដីខ្មែរ។ ពេលនោះ ឈុំ បានបញ្ជាឲ្យកងទ័ពទាំងអស់ប្រមូលកម្លាំងដើម្បីទប់ទល់ជាមួយកងទ័ពវៀតណាម។ បន្ទាប់ពីទប់ទល់បានមួយប្រហែល១ខែ កងទ័ពខ្មែរក្រហមចាប់ផ្ដើមអស់គ្រាប់ និងអស់ស្បៀងអាហារ ឈុំ បានបញ្ជាឲ្យកងទ័ពទាំងអស់ដកថយមកតាមភ្នំឱរ៉ាល់ ហើយបានបន្ដដំណើរដោយឆ្លងកាត់ម៉ុងគិរី និងឆ្លងកាត់ភ្នំខ្មោច រហូតមកដល់ព្រំដែនថ្មដា ក្នុងខេត្តពោធិ៍សាត់ ហើយបានបោះទីតាំងរស់នៅព្រំដែនថ្មដាបានរយៈពេល៣ឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីរស់នៅថ្មដាបានរយៈពេល៣ឆ្នាំ កងទ័ពរណសិរ្យសាមគ្គីសង្រ្គោះជាតិ សហការណ៍ជាមួយកងទ័ពវៀតណាមបានប្រមូលកម្លាំងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវជាតិលេខ៥៦(បច្ចុប្បន្នផ្លូវជាតិលេខ៥៥) ចូលមកវាយដល់ព្រំដែនថ្មដា ដោយកងទ័ពទាំងពីរមានកម្លាំងច្រើនមិនអាចទប់ទល់បាន ឈុំ បានបញ្ជាឲ្យកងទ័ពទាំងអស់រត់ទៅរស់នៅប្រទេសថៃ។ បន្ទាប់ពីសភាពការណ៍ស្ងប់ស្ងាត់ កងទ័ពរណសិរ្យសាមគ្គីសង្រ្គោះជាតិ និងកងទ័ពវៀតណាមបានដកកម្លាំងចេញពីព្រំដែនថ្មដាត្រឡប់ទៅវិញ។ ឈុំ បានបញ្ជាឲ្យកងទ័ពទាំងអស់ធ្វើដំណើរ មករស់ព្រំដែនថ្មដាវិញ ហើយបានបន្តរស់ព្រំដែនថ្មដា រហូតដល់សមាហរណកម្មឆ្នាំ១៩៩៦ ទើបរំសាយចូលរួមជាមួយកងទ័ពរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ហើយបានបង្កើតជាកងពលថ្មីមួយទៀត កងពលលេខ១៧១។ បន្ទាប់ពីចូលរួមជាមួយរដ្ឋាភិបាលបានរយៈពេល១ឆ្នាំ ឈុំ និងគ្រួសារកងទ័ពមួយចំនួនធំត្រូវបានខាងរដ្ឋាភិបាលផ្លាស់ចេញពីព្រំដែនថ្មដាឲ្យមករស់នៅភូមិផ្ចឹកជ្រុំ ហើយបានចែកដីមួយចំនួនសម្រាប់ឲ្យសាងសង់ផ្ទះ និងធ្វើចម្ការ ដើម្បីផ្គត់ផ្គងជីវភាពគ្រួសាររហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ៕
អត្ថបទដោយ ចាន់ ណារិទ្ធ
[1]មជ្ឈមណ្ឌលផ្សះផ្សាវាលវែងនៃមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា សម្ភាសន៍ជាមួយ ឈ្មោះ អន ឈុំ ថ្ងៃទី២១ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២៥ ។