យុវជន ពេទ្យ មន្ទីរស-២១
សង្ខេបឯកសារចម្លើយសារភាពលេខ D07158
ភួង ដំរី ហៅ ភឿន គឺជាពេទ្យនៅមន្ទីរស-២១[1]។ នៅថ្ងៃទី៥ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៨ ភឿន ត្រូវបានឃាត់ខ្លួននិងបញ្ជូនទៅឃុំខ្លួននៅផ្ទះ៣២ បន្ទប់ធំ២ បន្ទប់តូច ១១ នៃមន្ទីរស-២១ ក្រោយខ្សែបណ្តាញរបស់ភឿនមួយចំនួនត្រូវបានចាប់ខ្លួន។ ខាងក្រោមនេះ គឺជាសេចក្តីសង្ខេបនៃចម្លើយសារភាពរបស់ភឿន នៅថ្ងៃទី៣ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៧៨[2]។ នៅចុងបញ្ចប់នៃចម្លើយសារភាពនេះ ឈ្មោះរបស់ខ្សែបណ្តាញរបស់ភឿន ត្រូវបានរាយការណ៍ ដោយក្នុងនោះឈ្មោះ សំអឿ សិត, ឈ្មោះ សយ, ឈ្មោះ ពេជ យ៉ាន និងឈ្មោះ ប៉ោ ត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់ខ្លួន។ ពេទ្យស៊ និងពេទ្យស្រ៊ ដែលត្រូវបានលើកឈ្មោះនៅក្នុងចម្លើយសារភាពរបស់ភឿន នៅពុំទាន់ត្រូវខ្មែរក្រហមចាប់ខ្លួនបាននៅឡើយ។
ខ្ញុំឈ្មោះ ភួង ដំរី ហៅ ភឿន មាននាទីជាយុទ្ធជនពេទ្យ មន្ទីរស-២១។ ខ្ញុំមានដើមកំណើតនៅភូមិឃ្លាំង ឃុំពាមឃ្លាំង ស្រុក១៤ តំបន់២៥។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមចូលធ្វើបដិវត្តនៅថ្ងៃទី២៦ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៤ នៅឃុំពាមឃ្លាំង។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានផ្លាស់ទៅកាន់ស្រុក១៤ រួចត្រូវបានបញ្ជូនទៅរៀនបច្ចេកទេសយោធានៅវត្តកោះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅក្នុងកងវរ១១២ រួចផ្លាស់ទៅកងវរ២៦៧វិញ។ ជាចុងក្រោយបង្អស់ ខ្ញុំត្រូវបញ្ជូនមកធ្វើការនៅមន្ទីរស-២១នេះ។
សកម្មភាពក្បត់របស់ខ្ញុំ ទើបតែធ្វើឡើងនៅពេលដែលខ្ញុំបានមកដល់មន្ទីរស-២១នេះទេ។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ ក្នុងនាមជាយុទ្ធជនពេទ្យនៅមន្ទីរស-២១ ខ្ញុំទទួលបានការអប់រំសកម្មភាពក្បត់ពីឈ្មោះ សិត ដែលជាប្រធានមន្ទីរពេទ្យនៅស-២១នេះ។ ក្រៅពីខ្ញុំ នៅមានគ្នីគ្នាពីរនាក់ទៀតគឺ សយ និងយ៉ាន ក៏ត្រូវ សិត បណ្ដុះបណ្តាលដូចគ្នាក្នុងការបំពេញភារកិច្ចនិងសកម្មភាពក្បត់នេះ។ ដំបូង ខ្ញុំទទួលភារកិច្ចធ្វើឲ្យខូចសម្ភារពេទ្យដូជា កញ្ចក់សម្រាប់យកឈាមពិនិត្យរកមេរោគគ្រុនចាញ់ ជាបន្តបន្ទាប់, ធ្វើឲ្យខូចកែវពិនិត្យមេរោគគ្រុនចាញ់ដែលជាសម្ភារកម្រ ចំនួនមួយ, ធ្វើឲ្យខូចម៉ាស៊ីនថតឆ្លុះជំងឺក្នុងខ្លួនមនុស្ស ចំនួនមួយ និងធ្វើឲ្យខូចសឺរ៉ាំងចាក់ថ្នាំ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ សិត បានចាត់តាំងឲ្យខ្ញុំ, សយ និងយ៉ាន ឲ្យបំពេញភារកិច្ចក្បត់បន្ថែមទៀត ដូចជា បាញ់ថ្នាំកំចាត់មូសដែកគោលនៅតាមផ្ទះមិនឲ្យសព្វ ឬស្អាតល្អ និងទុកឲ្យសំបុកពីងពាងហ៊ុំព័ទ្ធតាមជញ្ជាំង។ សិត ព្រមទាំងបានណែនាំឲ្យយើងទាំងបី លាយថ្នាំមូសឲ្យខុសក្បួនត្រាំថ្នាំ ដើម្បីធ្វើឲ្យថ្នាំនោះខូច ឬគ្មានប្រសិទ្ធភាព ហើយពុំអាចសម្លាប់មូសងាប់។ យើងក៏មានភារៈ ប្រើប្រាស់សម្ភារដោយមិនថែរក្សាជាដើម។ ម្យ៉ាងទៀត សិត បានចាត់តាំងឲ្យគ្នាខ្ញុំទាំងបីនាក់ លើកដីដាក់លើថ្មដាំស្ពៃនិងខ្ទឹម ដើម្បីកុំឲ្យដំណាំទទួលបានផល ហើយដីដាំដំណាំទាំងនេះនឹងត្រូវទុកចោល។
ខ្ញុំទាំងបី ក៏ត្រូវបំពេញភារកិច្ចធ្វើឲ្យអសកម្ម ក្នុងការបំពេញការងារយកឈាមមកពិនិត្យ ដោយធ្វើការតាមអំពើចិត្ត បើថ្ងៃណាចង់ធ្វើក៏ធ្វើ ហើយថ្ងៃណាមិនចង់ធ្វើក៏នាំគ្នាដេក។ យើងទាំងបីនាក់ត្រូវបានលុដំឲ្យធ្វើការជាក្រុម បើទៅធ្វើអ្វីទៅធ្វើទាំងអស់គ្នា។ សកម្មភាពនេះ នៅតែបន្តរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៧។ នៅឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្សែបណ្ដាញម្នាក់ទៀតរបស់យើងឈ្មោះ បងទ្រី បានទៅទទួលយើងខ្ញុំពីកន្លែងរបស់សិត មកនៅជាមួយគាត់វិញ។ ក្រោយមកកាន់កន្លែងរបស់បងទ្រី នៅឆ្នាំ១៩៧៨ ឈ្មោះប៉ោទទួលបន្ទុកអប់រំផែនការក្បត់ដល់យើង ទៅលើផ្នែកព្យាបាលជំងឺ។ ថ្ងៃមួយ ប៉ោ បានណែនាំខ្ញុំឲ្យស្គាល់ពេទ្យស៊ និងពេទ្យស្រ៊។ ក្រោយជួបប្រជុំគ្នាជាមួយប៉ោ យើងទាំងបី ទទួលបានការអប់រំពីប៉ោ មិនឲ្យអើពើនឹងអ្នកជំងឺ។ នៅពេលនោះ មាននាក់ជំងឺដែលជាខ្លាំងរាប់ពាន់នាក់់ ហើយពេទ្យមានចំនួនតិច ពោលគឺអ្នកធំៗ មានតែបីនាក់។ ដូច្នេះ យើងបណ្តោយឲ្យអ្នកឈឺធ្ងន់ស្លាប់ ព្រោះគ្មានថ្នាំព្យាបាលធ្វើឲ្យជាសះស្បើយ។ បើធៀបបរិមាណថ្នាំទៅនឹងចំនួនខ្មាំង គឺខ្សត់ខ្លាំង ព្រោះថ្នាំមានស្តួចស្តើង ហើយខ្មាំងមានរាប់ពាន់នាក់។ យើងថែមទាំងលាងរបួសមិនឲ្យស្អាតគឺត្រឹមឲ្យរួចពីដៃ។
នៅពេលដែលអនុវត្តភារកិច្ច យើងទាំងបីធ្វើតាមការអប់រំណែនាំយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងព្យាបាលជំងឺខ្មាំងដោយគ្រាន់តែព្យាបាលឲ្យឆាប់ហើយ និងធ្វើឲ្យខ្មាំងស្លាប់ជាបន្តបន្ទាប់។ ខ្ញុំថែមទាំងមិនខ្វាយខ្វល់អំពីស្ថានភាពជំងឺរបស់ខ្មាំង គឺឲ្យខ្មាំងទៅធ្វើការធម្មតា។ បន្ថែមលើសពីនេះទៅទៀត ដោយសារតែខ្ញុំលាងរបួសមិនស្អាត របួសខ្មាំងងាឡើងធំក្លិនស្អុយ និងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ ខ្ញុំថែមទាំងប្រើប្រាស់សម្ភារពេទ្យដោយបំផ្លាញ ដូចជា ធ្វើឲ្យសឺរ៉ាំងចាក់ថ្នាំធ្លាក់បែកបន្តបន្ទាប់ និងប្រើប្រាស់កន្ត្រៃខ្ជះខ្ជាយមិនគិតគូរ ជាដើម។ ចំពោះពេទ្យស៊ និងពេទ្យស្រ៊ អនុវត្តសកម្មភាពដូចទៅនឹងខ្ញុំដែរ ក៏ប៉ុន្តែដៅទៅលើមុខសញ្ញាផ្សេងគ្នា។
ក្រៅពីសកម្មភាពក្បត់ខាងលើ ថ្ងៃមួយ ក្រោយមើលជំងឺខ្មាំងរួច ខ្ញុំបានទៅផ្ទះខាងកើតដែលទុកសម្រាប់វះកាត់ ហើយបានជួបជាមួយ ប៉ោ ដែលកំពុងដើរមកប្រុងនឹងធ្វើការវះកាត់ឲ្យបងៗជាអ្នកសួរចម្លើយខ្មាំង។ ពេលជួបគ្នា ប៉ោ បានហ៊ុចឯកសារសម្ងាត់បិទជិតមួយមកខ្ញុំ និងប្រាប់ឲ្យខ្ញុំយកទៅឲ្យ សយ។ ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាជាឯកសារអ្វី គ្រាន់តែត្រូវប្រាប់មកថាជាឯកសារសម្ងាត់ និងត្រូវប្រគល់ឲ្យសយតែម្នាក់គត់។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានយកឯកសារទៅឲ្យសយ តាមការផ្តាំផ្ញើ និងប្រាប់សយឲ្យលាក់ការណ៍ កុំឲ្យអ្នកផ្សេងក្នុងមន្ទីរពេទ្យបានដឹង។ សយ បានទទួលឯកសារពីខ្ញុំ រួចបានវិលទៅកាន់មូលដ្ឋានវិញ។ ក្រោយពីហេតុការណ៍នេះ ខ្ញុំនៅតែបន្តធ្វើសកម្មភាពក្បត់ដូចសព្វមួយដង។
ក្រោយមក ប៉ោ បានចាត់តាំងខ្ញុំ, ពេទ្យស៊ និងពេទ្យស្រ៊ ឲ្យសួរនាំនិងសិក្សាពីប្រភេទថ្នាំពីពេទ្យដទៃ ដើម្បីងាយអនុវត្តសកម្មភាព។ ពេទ្យស៊ និងពេទ្យស្រ៊ បានបដិសេធ ដូច្នេះខ្ញុំទទួលបន្ទុកការងារនេះតែម្នាក់ឯង ដោយរស់សាចុះសាឡើង សួរនាំពេទ្យដទៃអំពីព័ត៌មានថ្នាំ និងធ្វើការកត់ចំណាំទុក។ ក្រោយបានព័ត៌មានស្ទើរគ្រប់សព្វ ខ្ញុំ ពេទ្យស៊ និងពេទ្យស្រ៊ ជួយគ្នាកត់ព័ត៌មានទាំងនោះទុកសម្រាប់ធ្វើសកម្មភាពក្រោយៗ។ តែពុំទាន់បានបំពេញព័ត៌មានបានគ្រប់អស់ផង ខ្ញុំក៏ត្រូវចាប់ខ្លួនតែម្តង។
សម្គាល់៖ ចម្លើយសារភាពដែលខ្មែរក្រហម ប្រមូលបានពីអ្នកទោសនៅតាមមន្ទីរសន្តិសុខ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ភាគច្រើនធ្វើឡើងដោយការធ្វើទារុណកម្ម។ ដូច្នេះ ព័ត៌មាននៅក្នុងចម្លើយសារភាព អាចនឹងពិបាកក្នុងការកំណត់ថាជាការពិតឬយ៉ាងណា។[3]
អត្ថបទដោយ សុភ័ក្រ្ត ភាណា
[1] ឯកសារ K03769 តម្កល់នៅមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា
[2] ឯកសារ D07158 តម្កល់នៅមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា
[3] FACT SHEET POL POT AND HIS PRISONERS AT SECRET PRISON S-21, Published by The Documentation Center of Cambodia, 2011