ពិន សុជាតិ អ្នកជីកលេណដ្ឋានឱ្យកងទ័ពជួរមុខកម្ពុជា ក្នុងជម្លោះប្រដាប់អាវុធតាមព្រំដែនកម្ពុជា និងថៃ
ខ្ញុំឈ្មោះ ពិន សុជាតិ[1] អាយុ២៣ឆ្នាំ។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅភូមិស្រែឈើនៀង ឃុំស្រែរនោង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ ពឿន ម្ដាយឈ្មោះ ជ្រឿន។ ខ្ញុំមានបងប្អូនបង្កើត៤នាក់ ប្រុសទាំងអស់។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំមានមុខរបរជាអ្នកបើកឡានដឹកដីឱ្យក្រុមហ៊ុនមួយ។ ខ្ញុំបានចូលធ្វើការងារនេះ តាំងពីឆ្នាំ២០២០មកម្លេះ។ នៅថ្ងៃទី៧ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៥ ខ្ញុំនិងក្រុមការងារម្នាក់ទៀត បានធ្វើដំណើរចេញទៅធ្វើការនៅខេត្តឧត្ដរមានជ័យ។ ខ្ញុំបានទៅស្នាក់នៅឯសាលារៀនមួយកន្លែង។ ខ្ញុំមិនចាំ (ភូមិ ឃុំ ស្រុក) ឡើយ។ ការងារខ្ញុំគឺជីកលេណដ្ឋានឱ្យកងទ័ពខ្មែរយើងសម្រាប់លាក់ខ្លួនពីយោធាថៃ មានទីតាំងស្ថិតនៅស្វាយធំ ចម្ងាយប្រហែល១០ គីឡូម៉ែត្រ ជាងពីតំបន់តាថាវ។ ខ្ញុំជីកលេណដ្ឋានបានចំនួន៣កន្លែង។ លេណដ្ឋានដែលខ្ញុំជីកមានទំហំ ទទឹង៣ម៉ែត្រ បណ្ដោយ១០ម៉ែត្រជាង និងមានមាត់ច្រកចូលចំនួនពីរ។ រយៈពេល៦ថ្ងៃ ដែលខ្ញុំទៅធ្វើការ ខ្ញុំបានជួបការលំបាកខ្លាំងណាស់ ទាំងការហូបចុក និងការរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះសម្បែង។
នៅថ្ងៃទី១២ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៥ តាមការជូនដំណឹងពីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាននៅទីនោះបានជូនដំណឹងថា នៅពេលឮសំឡេងបាញ់កាំភ្លើង ឬឃើញសភាពការណ៍មិនស្រួលដាច់ខាតមិនត្រូវចេញពីលេណដ្ឋានឡើយ។ នៅយប់ថ្ងៃដដែលខ្ញុំចូលដេកនៅក្នុងលេណដ្ឋានដែលជីកដោយខ្លួនឯង ដើម្បីការពារជីវិតពីការទម្លាក់គ្រាប់របស់យោធាថៃ។ ជារៀងរាល់យប់ ខ្ញុំតែងតែមើលឃើញដ្រូនរបស់យោធាថៃជាច្រើនគ្រឿងហោះចូលមកក្នុងទឹកដីខ្មែរ។ ខ្ញុំគិតថា ការបង្ហោះដ្រូនរបស់កងទ័ពថៃនេះ ក្នុងគោលបំណងស៊ើបការណ៍ពីទីតាំងកងទ័ពខ្មែរយើង និងទីកន្លែងដែលប្រជាជនខ្មែររស់នៅ។ ពេញមួយយប់ថ្ងៃទី១២ ដដែលខ្ញុំមិនបានដេកទេ ព្រោះភ័យខ្លាចផង និងឮសំឡេងឆ្កែព្រុសទ្រហឹងអឺងកងផង ដែលហេតុការណ៍នេះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែតក់ស្លុតខ្លាំងឡើង។ ខ្ញុំបារម្ភថា យោធាថៃនឹងទម្លាក់គ្រាប់មកដល់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំស្នាក់នៅជាមិនខាន។
នៅថ្ងៃទី១៣ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៥ បន្ទាប់ពី បញ្ចប់ការងារខ្ញុំបានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ខ្ញុំ និងក្រុមការងារដែលទៅជាមួយគ្នាចំណាយពេលវេលាច្រើនម៉ោងណាស់សម្រាប់ការធ្វើដំណើរ។ ខ្ញុំបានមកដល់ផ្ទះនៅពេលយប់ម៉ោង៨កន្លះ។ តាមរយៈព័ត៌មានចេញផ្សាយកាលពីថ្ងៃទី១៣ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៥ បានឱ្យដឹងថា យោធាថៃ នៅតែបន្តរំលោភបំពានមកលើទឹកដីខ្មែរ ដោយព័ទ្ធលួសសំណាញ់ និងដាក់កង់ឡានមកលើទឹកដីខ្មែរក្នុងខេត្តឧត្ដរមានជ័យ។
ខ្ញុំបានដឹងពីការសម្លាប់ទាហានម្នាក់ឈ្មោះ សួន រោន គាត់គឺជាកងទ័ពឈរជើងនៅតំបន់មុំបី ខេត្តព្រះវិហារ។ គាត់ត្រូវបានយោធាថៃបាញ់សម្លាប់កាលពីទី២៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២៥កន្លងទៅ។ បើតាមខ្ញុំដឹងសង្រ្គាមនេះ គឺថៃជាអ្នកចាប់ផ្ដើមមុន ដោយសារភាពលោភលន់ និងមានគំនិតចង់បានទឹកដីខ្មែរយើង។ តាមរយៈព័ត៌មានការបិទព្រំដែនកម្ពុជា និងថៃ គឺភាគីថៃជាអ្នកបិទច្រកមុន។ ថៃបានបិទប្រព័ន្ធភ្លើង ប្រព័ន្ធអ៊ីនធើណែត និងម្ហូបអាហារជាដើម។ ប្រទេសថៃបង្កសង្រ្គាមក្នុងគោលបំណងចង់ឱ្យប្រជាជនខ្មែរយើងជួបផលវិបាក។ ខ្ញុំគិតថាការបើថៃបិទច្រកព្រំដែន មិនឱ្យមានការនាំចេញនាំចូលផលិតផល ហើយថៃមិនបង្ករជម្លោះនោះពិតជាល្អណាស់។ ប្រជាជនខ្មែរយើងអាចងាកមកគាំទ្រផលិតផលក្នុងស្រុកកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ព្រោះផលិតផលក្នុងស្រុកនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះមានច្រើនប្រភេទណាស់ ដែលប្រជាជនខ្មែរយើងអាចធ្វើបាន។
ខ្ញុំមើលតាមវីដេអូ ដែលបានផ្សព្វផ្សាយថា ទាហានខ្មែរយើងពីររូប ដែលយោធាថៃបានបញ្ជូនមកខ្មែរវិញ ឃើញថាគាត់ទាំងពីរមានសភាពដុនដាបណាស់។ ដោយសារគាត់ទាំងពីរទទួលរងនូវការធ្វើបាបយ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់យោធាថៃ។ កងទ័ពរបស់យើងទាំងពីរមានម្នាក់ពិការអង្គុយលើរទេះរុញ និងម្នាក់ទៀតបាត់បង់ស្មារតី។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាអាណិតដល់គាត់ទាំងពីរនាក់ជាពន់ពេក។ ខ្ញុំគិតថា កងទ័ពខ្មែរយើងទាំងពីររូបនេះ ពិតជាប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត និងរាងកាយយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ខ្ញុំយល់ថា មេទ័ពថៃឈ្មោះ ប៊ុនស៊ីន ផាតខ្លាង ជាមនុស្សគ្មានធម៌មេត្តា, គ្មានការអាណិតអាសូរ ធ្វើបាបសូម្បីតែមនុស្សដូចគ្នា។ នេះជាទង្វើមួយដែលបញ្ចាក់ថា ជាមនុស្សដែលគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម។ ខ្ញុំគិតថាជម្លោះរវាងកម្ពុជា និងថៃ នៅតែបន្តអូសបន្លាយរយៈពេលយូរទៀត បើយោធាថៃនៅតែបន្តសកម្មភាពដូចរាល់ថ្ងៃនេះ។
អត្ថបទដោយ ជីម សុខគា
[1] បទសម្ភាសតាមទូរសព្ទជាមួយឈ្មោះ ពិន សុជាតិ ដែលជាអ្នកបើកឡានដឹកដីនៅខេត្តឧត្ដរមានជ័យ។ សម្ភាសដោយជីម សុខគា នៅថ្ងៃទី១៤ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៥។