ប៉ូច ថឹក អនុលេខាស្រុកដូនទាវ
ប៉ូច ថឹក ហៅ គឿម[1] ភេទប្រុស អាយុ៣៩ឆ្នាំ មានគ្រួសារហើយ។ ថឹក មានស្រុកកំណើតនៅភូមិឫស្សីព្រះ ឃុំគាស់ក្រឡ ស្រុកមោងឫស្សី តំបន់៤។
ថឹក បាននិយាយថា៖ «ចាប់តាំងពីធំដឹងក្ដីមក ខ្ញុំរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយនិងធ្វើស្រែ។ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៥៣ ខ្ញុំបានទៅបួសរៀននៅក្នុងវត្តធ្នាល់មាន់ ឃុំគាស់ក្រឡ។ នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៦១ដល់ឆ្នាំ១៩៦៣ ខ្ញុំក៏បានសឹកនិងត្រឡប់មកផ្ទះ ដើម្បីជួយធ្វើស្រែឪពុកម្ដាយដដែលវិញ។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៦៣ ខ្ញុំក៏បានទាក់ទងជាមួយឈ្មោះ មាន ហៅ សារិកា នៅភូមិជាមួយគ្នា ដើម្បីចូលបម្រើបដិវត្តន៍។ អ្នកនៅជាមួយ សារិកា មានឈ្មោះចែត (អតីតអ្នកតស៊ូចាស់) និងឈ្មោះ អ៊ន (អតីតអ្នកតស៊ូនៅជំនាន់បារាំង) ក្រោយមកគាត់ធ្វើជាគណៈឃុំធ្នាលល់មាន់ ស្រុកមោងឫស្សី។
នៅឆ្នាំ១៩៦៤ ឈ្មោះចែត បានអប់រំខ្ញុំឲ្យឃើញបដិវត្តន៍ខ្មៅ ដោយលើកឡើងពីបដិវត្តន៍បំផ្លាញជាតិ ខ្ញុំបម្រើបរទេស។ ភាពជិតស្និទ្ធ និងការអប់រំនេះ មានជាបន្តបន្ទាប់រហូតដល់ចុងឆ្នាំ១៩៧៤ ចែត បានបញ្ចូលខ្ញុំទៅជាសេអ៊ីអា ដោយមានឈ្មោះ អ៊ន ទទួលស្គាល់ និងឈ្មោះ សារិកា ជាភ្ញៀវដឹងឮ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំចូលជាខ្សែសេអ៊ីអា ភារកិច្ចដែលខ្ញុំមានគឺ ទីមួយបង្កប់បំផ្លាញបដិវត្តន៍ ទាំងកម្លាំងទាំងមាគ៌ាបក្ស។ ទីពីរ បំបែកកម្លាំងបដិវត្តន៍ កសាងកម្លាំងសេអ៊ីអា។ ទីបី បំផុសប្រជាជនឲ្យស្អប់ និងមិនចូលរួមខាងបដិវត្តន៍។ កាលនោះអ្នកដែលចូលខ្សែសេអ៊ីអា ជាមួយខ្ញុំមានឈ្មោះ បើយ ប៉ោៈ។ ក្រោយពីចូលហើយឈ្មោះ អ៊ន បានចាត់តាំងឲ្យខ្ញុំទាក់ទងខ្សែរបស់ខ្លួនចំនួនពីរនាក់ ដើម្បីរួមសកម្មភាពបំផុសចលនាប្រជាជនឲ្យស្អប់របបខ្មែរក្រហម ក្នុងនោះមានឈ្មោះ ចន និង ណឹម។ នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៦៤ ដល់ឆ្នាំ១៩៦៥ ខ្ញុំកសាងកម្លាំងបានចំនួន១២នាក់។ កម្លាំងទាំងអស់ដែលខ្ញុំកសាងបាន ខ្ញុំបានប្រគល់ទៅឲ្យ សារិកា អប់រំបន្ថែម និងត្រៀមចូលបង្កប់ក្នុងបដិវត្តន៍។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៥ ដដែល សភាពការណ៍បដិវត្តន៍បំផុសប្រជាជនធ្វើបាតុកម្មនៅគាស់ក្រឡពេលខ្មាំងរាតត្បាត ធ្វើឲ្យកម្លាំងបដិវត្តន៍ចូលព្រៃ។ អំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំ រួមទាំង ចែត, សារិកា និងអ៊ន បានបន្លំខ្លួនរត់ចូលព្រៃបុស្បចេកក្នុងស្រុកមោង បង្កប់ធ្វើជាជនបដិវត្តន៍។ ចុងឆ្នាំ១៩៦៥ សារិកា ចាត់តាំង គឿម ឲ្យនាំឈ្មោះ ណឹម, ប៉ោៈ, គឿ, វ៉ិច, ហម និងញី ចេញមកនៅក្នុងភូមិឫស្សីព្រះ វិញ ស្របពេលអង្គការឲ្យកម្មាភិបាលបដិវត្តន៍ចុះមកធ្វើការក្នុងភូមិ។ ការធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីបំបែកកម្លាំងបដិវត្តន៍នៅក្នុងភូមិ ដោយបានចាត់តាំងឲ្យកម្លាំងចំនួន៥នាក់សម្រាប់ដើរតាមដានកម្លាំងបដិវត្តន៍ និងប្រជាជនដែលបានលួចយកអង្ករចូលទៅក្នុងព្រៃ ប្រាប់ឲ្យទាក់ទងទៅ សែប ប៉ុស ធ្នាល់មាន់ ឈ្មោះស៊្រុន ក្នុងការនាំទាហានមកចាំចាប់។
នៅឆ្នាំ១៩៧០ ក្រោយរដ្ឋប្រហារ នៅពេលអង្គការបែងចែកស្រុក ខ្សែចាស់ៗក្នុងស្រុកគាស់ក្រឡតំបន់១ ចំណែកឯខ្ញុំ និងមេឃុំត្រូវទៅនៅក្នុងស្រុកដូនទ្រីតំបន់៤ ដូច្នេះខ្ញុំមិនបានទាក់ទងនឹងខ្សែចាស់ទេ។ ក្នុងខែឧសភា ខ្ញុំបានភ្ជាប់ខ្សែជាមួយ ស៊ូ និងស៊ុយ ដែលជាគណៈតំបន់ទី៤។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានភ្ជាប់ខ្សែជាមួយ ស៊ូ ហើយ ស៊ូក៏បានចាត់តាំងខ្ញុំធ្វើជាប្រធានភូមិស្ដី។ ដល់ឆ្នាំ១៩៧២ ស៊ូ បានចាត់តាំងខ្ញុំ និងបក្សពួកឲ្យមានតួនាទីក្នុងបក្សកាន់តែខ្ពស់។ ពេលនោះ ខ្ញុំត្រូវបាន ស៊ូ ចាត់តាំងឲ្យធ្វើជាអនុលេខាស្រុក៤៣។ បន្ទាប់មកទៀតខ្ញុំក៏បានចូលរួមប្រជុំនៅឃុំដូនទ្រី ដោយអ្នកដឹកនាំប្រជុំមាន ស៊ូ និងស៊ុយ។ ខ្លឹមសារការប្រជុំគឺស៊ូ បានប្រកាសឲ្យបក្សទាំងអស់ស្គាល់គ្នាហើយរួមសកម្មភាពជាមួយគ្នាឲ្យបានជាប់។ ក្រោយពី ប្រជុំចប់ខ្ញុំរួមទាំងអ្នកចូលរួម៧នាក់ទៀតបានបំផុសប្រជាជនឲ្យរត់ចូលខ្មាំងអស់ចំនួនពីរគ្រួសារ នៅក្នុងភូមិបឹងក្រសា។ ក្រៅពីនេះ ខ្ញុំនិង សឹម បានរួមគ្នាកសាងកម្លាំងបានចំនួន៤នាក់បន្ថែមទៀត។ នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៧៣ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៤ បក្សពួកខ្ញុំមានឈ្មោះ លឹម, ភី, បឿយ, រ៉េន, រ៉ៃ, រ៉ាន់ និងថង បានទទួលផែនការពីស៊ូ ជាបន្តបន្ទាប់។ ទីមួយ ត្រូវកសាងកម្លាំងបង្កប់ក្នុងជួរបដិវត្តន៍។ ទីពីរ បំផុសប្រជាជនឲ្យរត់ទៅតំបន់ខ្មាំង។ ទីបី បំផុសយុវជន យុវនារី មិនឲ្យចូលបម្រើបដិវត្តន៍។ ទីបួន បំភ្លៃមាគ៌ារបស់បក្ស បញ្ហាជម្លៀសប្រជាជនពីតំបន់ខ្មាំង។ ចំពោះការជម្លៀសប្រជាជន តាមផែនការគឺមិនឲ្យជម្លៀសច្រើននោះទេ ជម្លៀសត្រឹមតែ១០ទៅ២០គ្រួសារ ប៉ុណ្ណោះ។
ដល់ឆ្នាំ១៩៧៥ សកម្មភាពប្រជាជនខ្វះខាតស្បៀងអាហារយ៉ាងខ្លាំង អង្គការបានចាត់តាំង គឿម ឲ្យចុះទៅដឹកជញ្ជូនស្រូវនៅស្រុកដូនទ្រីមកស្រុកដូនទាវ។ ខណៈពេលនោះ មានកម្លាំងពីរនាក់ទៅជាមួយ មាន យ៉ុន និង និត។ ពេលទៅដល់ស្រុកដូនទ្រី គឿម បានជួបជាមួយ រ៉េន និងភី ហើយបានសហការណ៍គ្នាធ្វើឲ្យយឺតយ៉ាវ ដើម្បីបង្អត់បាយប្រជាជន ដោយយកលេសថាខូចនេះខូចនោះ មិនព្រមដឹកឲ្យប្រជាជនតាមផែនការរបស់បក្សកំណត់ឲ្យពីរសប្ដាហ៍ម្ដង ប៉ុន្តែយើងបានពន្យាររហូតទៅដល់ពីរខែ។ ក្រោយរំដោះថ្ងៃទី១៧ មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ គឿម និងបក្សពួកបានមកទទួលផែនការណ៍ពី ស៊ូ និងស៊ុយ នៅភូមិអូរដំបង ក្នុងខ្លឹមសារមាន៖ ទីមួយ បង្អត់អាហារប្រជាជន និងមិនដោះស្រាយជម្រកឲ្យប្រជាជនដែលបានជម្លៀសមកនោះទេ ដើម្បីឲ្យប្រជាជនមានជម្លោះជាមួយបដិវត្តន៍។ ទីពីរ បន្តការកសាងកម្លាំង ឲ្យខ្លាំងក្លា ដើម្បីត្រៀមវាយបដិវត្តន៍នៅថ្ងៃមុខ។ ទីបី ប្រមូលអាវុធ គ្រាប់ និងថ្នាំពេទ្យ ក្នុងក្រុងបាត់ដំបងត្រៀមវាយបដិវត្តន៍។ ទីបួន បំភ្លៃមាគ៌ា ក្នុងការដោះស្រាយជីវភាពជូនប្រជាជន។ ទីប្រាំ បំផុសរឿងពុករលួយក្នុងស្រុក។ សភាពការណ៍ក្រោយរំដោះ ប្រជាជនបានជម្លៀសខ្លួនមកនៅស្រុកដូនទាវជាង៥ម៉ឺននាក់ ពេលនោះខ្ញុំ រួមទាំងសឹម និងកែម បានចាត់តាំងកម្លាំងក្បត់ឲ្យមកក្ដោបក្ដាប់។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ មួច,ស៊ូ និងស៊ុយ បានហៅបក្សពួកទៅប្រជុំនៅសាលាអន្លង់វិល ក្នុងគោលបំណងប្រាប់ពីការវាយបក្សនៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៧៧។ ដើមឆ្នាំ១៩៧៧ ក្រោយពីទទួលផែនការពី មួច ហើយ ខ្ញុំ និងសឹម បានហៅខ្សែខាងក្រោមមាន យ៉ុន, ពឿង, និត និងនុត ប្រាប់ពីផែនការណ៍វាយបក្សបន្តពីថ្នាក់លើ និងជំរុញឲ្យធ្វើសកម្មភាពបំផ្លាញផលបដិវត្តន៍តទៀត។ បន្ទាប់មកតាមបញ្ជារបស់ មួច,សឹម, កែម រួមទាំងខ្ញុំបានលាក់ស្រូវជាង៤០០០បាវ តាមរូបភាពពាក់កណ្ដាលស្របច្បាប់។ សកម្មភាពនេះធ្វើដោយមិនបានរាយការណ៍ជូនអង្គការ បើសិនជាអង្គការដឹងឲ្យប្រាប់ថាស្រូវទុកសម្រាប់ធ្វើពូជ។
ក្នុងខែឧសភា ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧ អង្គការបានដកឈ្មោះ ស៊ុយ ពីតំបន់៦ មកទទួលជាអនុលេខាតំបន់៤ដោយឡែក ទទួលលេខាស្រុកដូនកែវ។ ដល់ខែមិថុនា ខ្ញុំបានរួមសកម្មភាពជាមួយបក្សពួកនៅខាងលើក្នុងការបំភ្លៃមាគ៌ាបក្ស ដោយយកស្រូវស្រាលទៅព្រួសក្នុងស្រែជម្រៅ យកស្រូវធ្ងន់ព្រួសដីគោក ធ្វើឲ្យស្រូវលិចទឹកខូចអស់១៣០ហិកតា បង្កឲ្យប្រជាជនខ្វះស្បៀងអាហារ។ ដល់ខែកក្កដា ឆ្នាំដដែល ពេលអង្គការឲ្យទប់ទឹកភ្លៀងសម្រាប់សាបសន្ទូងចំនួន១០០ហិកតា បក្សពួកខាងលើបានបំភ្លៃមិនឲ្យទប់ទឹកភ្លៀង ធ្វើឲ្យអត់មានទឹកសាបនៅសល់តែ៥០ហិកតាតែប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងខែសីហា ខ្ញុំនឹងបក្សពួកបានពន្លើសអាយុសំណាបស្រូវស្រាលទុកឲ្យចាស់ធ្វើឲ្យស្រូវមិនបែកគុម្ព។ រហូតដល់ថ្ងៃទី១៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្ញុំត្រូវបានអង្គការចាប់ខ្លួន។ កម្លាំងដែលខ្ញុំ និងបក្សពួកកសាងបានមានចំនួនសរុប៧០នាក់»៕
សរសេរដោយ មេក វិន
ឯកសារយោង
[1] ឯកសាររបស់មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាលេខ J00301