ខ្ញុំឈ្មោះ ប៉ៅវ រឹត ភេទប្រុស អាយុ៥៦ឆ្នាំ។ ទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅភូមិទុល ឃុំមានជ័យ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ ទីកន្លែងបច្ចុប្បន្នស្ថិតនៅភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ ឪពុកឈ្មោះអិត ប៉ាន(ស្លាប់) ម្តាយឈ្មោះ មិន ទន (ស្លាប់)។ ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន១០នាក់ ស្លាប់អស់មួយម្នាក់ហើយ ខ្ញុំជាកូនទី៤ក្នុងគ្រួសារ។ កាលពីកុមារភាពខ្ញុំមិនបានរៀនច្រើននោះទេ។

រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥​ ស្ថិតក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ នៅពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច ក្រុមខ្មែរក្រហមបានជម្លៀសប្រជាជនចេញពីទីក្រុងនិងទីប្រជុំជន ដើម្បីឱ្យទៅធ្វើការនៅតាមជនបទ។ រូបខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារត្រូវបានក្រុមខ្មែរក្រហមបានជម្លៀសចេញពីផ្ទះឱ្យទៅធ្វើតាមកន្លែងផ្សេងៗពីគ្នា។ ដំបូងក្រុមខ្មែរក្រហមបានបញ្ជូនខ្ញុំឱ្យទៅធ្វើការនៅកងកុមារដោយប្រើខ្ញុំដើររើសអាចម៍គោ និងកាប់ដីដំបូកយកមកធ្វើជាជី ដើម្បីយកទៅដាក់ក្នុងស្រែ។ បន្ទាប់មកទៀតខ្ញុំត្រូវបានខ្មែរក្រហមបញ្ជូនឱ្យទៅធ្វើការងារនៅក្រុមបម្រុងកងចល័តវិញម្តង។ ការងារក្នុងក្រុមកងបម្រុងកងចល័តដែលក្រុមខ្មែរក្រហមបានប្រើខ្ញុំរួមមានដូចជា​ នៅរដូវវស្សាក្រុមខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំធ្វើការងារជាក្រុមនៅក្នុងមួយក្រុមខ្មែរក្រហមបានចាត់ឱ្យមានសមាជិកចំនួន១០នាក់ ទៅ១៥នាក់និងប្រធានកងចល័តមួយជាអ្នកមើលការខុសត្រូវក្នុងក្រុម។ ប្រធានក្រុមបានប្រើឱ្យខ្ញុំរ៉ែកជីដាក់ក្នុងស្រែ ដកសំណាបក្នុងមួយថ្ងៃឱ្យបានចំនួន២ផ្លូន ដែលមានចំនួន៨០កន្តាប់ បន្ទាប់ពីដកសំណាបរួចក្រុមខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំធ្វើការងារស្នូលបន្តទៀត។ ចំពោះការហូបចុកនៅអំឡុងពេលខ្ញុំធ្វើការងារវិញខ្មែរក្រហមមិនឱ្យហូបចុកគ្រប់គ្រាន់នោះទេ បានអាហារតែពីរពេលក្នុងមួយថ្ងៃ គឺពេលថ្ងៃត្រង់ និងពេលល្ងាច អាហារដែលក្រុមខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំនិងក្រុមធ្វើការរបស់ខ្ញុំហូប មានតែបាយមួយវែកនិងសម្លមួយកូនចាន ពេលខ្លះមានសម្លព្រលិតមិនបកសំបកជាមួយកូនទាអាវកាក់។ រហូតដល់រដូវប្រាំងបានចូលមកដល់ក្រុមរបស់ខ្មែរក្រហមបានជម្លៀសខ្ញុំចេញពីការងារកន្លែងចាស់ចូលធ្វើការងារក្រុមបម្រុងកងចល័តថ្មីមួយកន្លែងទៀត។ ខ្ញុំបានទៅធ្វើការនៅទំនប់ម្លេច​ ទៅដំបូងក្រុមរបស់ខ្មែរក្រហមបានឱ្យរ៉ែកដី។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការងារចាប់តាំងពីម៉ោង០៦ព្រឹក រហូតដល់ម៉ោង ១២ថ្ងៃត្រង់ទើបបានសម្រាកហូបបាយ ពេលហូបបាយហើយខ្ញុំមិនបានសម្រាកនោះទេក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើការបន្តទៀតរហូតដល់ម៉ោង៦ល្ងាច។ ខ្ញុំបានធ្វើការនៅទំនប់ម្លេចមិនបានយូរប៉ុន្មាននោះទេ ដោយសារតែប្រទេសកើតសង្គ្រាមក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩។ ខ្ញុំក៏បានចាកចេញពីកន្លែងធ្វើការនៅទំនប់ម្លេច ទៅស្វែងរកឪពុក ម្តាយនៅក្នុងភូមិស្រុកវិញ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានវិលត្រឡប់មកដល់ភូមិកំណើតវិញខ្ញុំមិនបានជួបនឹងឪពុកម្តាយខ្ញុំវិញនោះទេដោយសារតែប្រទេសកើតសង្គ្រាមខ្ញុំបានរត់ចេញពីភូមិចូលព្រៃក៏បានជួបឪពុក ម្តាយក្នុងព្រៃ រួចខ្ញុំបន្តដំណើរទៅមុខទៀតជាមួយឪពុក ម្តាយ និងបងប្អូន និងប្រជាជនជាច្រើនទៀត។ រហូតដល់ពេលសង្គ្រាមត្រូវបានបញ្ចប់ ខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារបានធ្វើដំណើរទៅរកភូមិស្រុកវិញ។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៨០ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបញ្ជូនខ្ញុំឱ្យចូលរៀននៅតាមសាលាឡើងវិញ ខ្ញុំបានរៀនចប់ថ្នាក់ឌីប្លូមជំនាន់ដើម។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៧ ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានឱ្យខ្ញុំឈប់រៀនរួចក៏បានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ឱ្យខ្ញុំ នៅក្នុងឆ្នាំដដែលខ្ញុំបានទៅរស់នៅខាងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំវិញម្តង។ រហូតដល់ឆ្នាំ២០០០ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅមករស់នៅភូមិបាក់នឹក ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកខ្ញុំបានចាប់យកមុខរបរជាកសិកររហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។

បច្ចុប្បន្ននេះខ្ញុំមានជំងឺប្រចាំកាយជាច្រើនដូចជា​៖ ជំងឺសន្លាក់ដៃ សន្លាក់ជើង ជំងឺលើសឈាម ជំងឺក្រពះពោះវៀន និងជំងឺសួត ហើយមូលហេតុដែលបណ្តាលឱ្យខ្ញុំកើតមានជំងឺខាងលើនេះគឺបណ្តាលមកពី​ កាលខ្ញុំរស់នៅពីកុមារភាពខ្ញុំមិនបានហូបចុក គ្រាប់គ្រាន់ ខ្វះអាហាររូបត្ថម្ភដោយសារ តែប្រទេសកើតសង្គ្រាមជាពិសេសនៅសម័យខ្មែរក្រហម និងរួមផ្សំរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះខ្ញុំបានហូប អាហារមានសារធាតុគីមីជាច្រើនមានដូចជា​ ស្រា បារី និងគ្រឿងកំប៉ុងមួយចំនួនផងដែរ និងមូលហេតុមួយទៀតគឺបណ្តាលមកពីខ្ញុំមានអាយុកាន់តែច្រើនផង។ ចំពោះការព្យាបាលជំងឺរបស់ខ្ញុំវិញ ខ្ញុំបានទៅមន្ទីពេទ្យដែលនៅក្បែរភូមិ ស្រុក នៅពេលខ្ញុំទៅដល់ក្រុមគ្រូពេទ្យបានពិនិត្យជំងឺជូនខ្ញុំនិងបានប្រើប្រាស់ថ្នាំចាក់និងលេបជូនខ្ញុំ។  ជាចុងក្រោយខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណជាខ្លាំងដល់ក្រុមការងាររបស់ មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាដែលបាន ចុះមកសួរសុខទុក្ខដល់រូបខ្ញុំ និងសូមជូនពរឱ្យក្រុមការងារទាំងអស់ជួបតែសេចក្តីសុខគ្រាប់ៗគ្នា។[1]

---

អត្ថបទដោយ ផាត ពន្លក

[1] ប៉ៅវ រឹត៖ សម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់,«សាច់រឿងសង្ខេបអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម និងអំពីស្ថានភាពជំងឺបច្ចុប្បន្ន» សម្ភាសន៍ដោយ ៖ ផាត ពន្លក នៅឆ្នាំ២០២៥,មជ្ឈមណ្ឌលសះស្បើយបាក់នឹម មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា សាខាខេត្តកំពត