ខ្ញុំឈ្មោះ សាំង សុខុម ភេទស្រី កើតនៅឆ្នាំ១៩៦៧ បច្ចុប្បន្នមានអាយុ ៥៨ឆ្នាំ។ ទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅភូមិស្រុកចេក ឃុំជើងឯក ស្រុកដង្កោ ខេត្តកណ្តាល។ ទីលំនៅបច្ចុប្បន្នស្ថិតនៅ ភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ ទៀប សាំង (ស្លាប់) ម្តាយខ្ញុំឈ្មោះ យឹម ឃឹម (ស្លាប់)។ ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន៧នាក់ ខ្ញុំជាកូនទី២។ កាលពីកុមារភាពខ្ញុំមិនបានចូលរៀលនោះទេដោយសារជីវភាពគ្រួសាររបស់ខ្ញុំក្រីក្រ ណាមួយឪពុកម្តាយឱ្យជួយធ្វើការងារផ្ទះនិងមើលប្អូនៗ។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ កើតមានរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំនឹងក្រុមគ្រួសារត្រូវបានខ្មែរក្រហម ជម្លៀសចេញពីផ្ទះឱ្យធ្វើការតាមជនបទ ខ្ញុំត្រូវបានខ្មែរក្រហមប្រើឱ្យចូលក្រុមកងកុមារបម្រុង​និងចូលកងចល័ត ការងារដែលខ្មែរក្រហមបានប្រើខ្ញុំមានដូចជា ពេលព្រឹក ខ្មែរក្រហមបានប្រើឱ្យខ្ញុំកាប់ដើមទន្ទ្រានខេត្ត និងដើររើសអាចម៍គោតាមវាលស្រែ។ បន្ទាប់ពីធ្វើការងារនៅពេលព្រឹករួចខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំសម្រាកហូបបាយពេលថ្ងៃត្រង់ រួចក៏បន្តការងារនេះរហូតដល់ម៉ោង០៥ល្ងាច ខ្ញុំបានចាំថាពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃការងារដែលខ្មែរក្រហមបានប្រើខ្ញុំគឺមានជាប់រហូត។ រហូតឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្មែរក្រហមបានប្រើខ្ញុំឱ្យទៅចូលធ្វើការនៅកងចល័តវិញម្តង។ ការងារនៅក្រុមកងចល័តមានដូចជា នៅរដូវប្រាំង ខ្មែរក្រហមបានប្រើឱ្យខ្ញុំរែកជីដាក់ស្រែ ដកសំណាប និងស្ទូងស្រូវ…។ នៅរដូវប្រាំងវិញខ្មែរក្រហមបានប្រើខ្ញុំទៅលើកទំនប់រែកដី និងជីកប្រឡាយ។

ចំពោះការហូបចុកវិញខ្ញុំពុំបានទទួលបានគ្រាប់គ្រាន់នោះទេ ខ្ញុំទទួលបានតែ២ពេលក្នុងមួយថ្ងៃ។ អាហារដែលក្រុមខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំហូបមាន នៅពេលថ្ងៃត្រង់ខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំសម្រាកហូបបាយនៅម៉ោង១២ ដោយខ្មែរក្រហមបានឱ្យខ្ញុំហូបបាយជាក្រុម ក្នុងមួយនាក់ក្រុមខ្មែរក្រហមបានឱ្យបាយមួយចាននិងសម្លមួយវែក ខ្ញុំមិនដែលបានហូបគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ​ចំពោះការព្យាបាលជំងឺវិញខ្ញុំបានចាំថា​ ខ្មែរក្រហមពុំមានមន្ទីរពេទ្យព្យាបាលជំងឺនោះទេ មានតែថ្នាំរាង្គដូចអាចម៍ទន្សាយ និងដាក់សេរ៉ូមធ្វើមកអំពីទឹកដូង។ ចំពោះវត្តអារាម ទីផ្សារ និងការលក់ដូរ ពុំឱ្យមានចរាចរណ៍នោះទេ គឺត្រូវបានខ្មែរក្រហមលុយបំបាត់ចោលទាំងអស់។ រហូតដល់១៩៧៩​សង្គ្រាមបានកើតឡើងពេញផ្ទៃប្រទេស ខ្ញុំបានចាកចេញពីកន្លែងធ្វើការត្រឡប់ទៅរកក្រុមគ្រួសារវិញ។ រហូតដល់ពាក់កណ្តាលឆ្នាំ១៩៧៩​ ខ្ញុំបានជួបជុំគ្រួសារវិញ ហើយបានចាប់ផ្តើមប្រកបមុខរបបជាប្រជាកសិករ។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៨០ប្រទេសជាតិត្រូវបានរំដោះចេញពីរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំត្រូវបានឪពុកម្តាយ បញ្ជូនឱ្យចូលរៀននៅតាមសាលាឡើងវិញ ខ្ញុំបានរៀនត្រឹមថ្នាក់បឋមសិក្សា ហើយបានឈប់រៀនដោយសារខ្ញុំពេញវ័យផង ឪពុកម្តាយ ក៏បានរៀបចំទុកដាក់ឱ្យខ្ញុំមានគូស្រករ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍រួចខ្ញុំបានប្រកបមុខរបរជាកសិកររហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ក្នុងឆ្នាំ២០០០ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរទីកន្លែងរស់នៅមក រស់នៅភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស​ ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។

សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំមានជំងឺប្រចាំកាយដូចជា ជំងឺទឹកនោមផ្អែម ជំងឺលើសឈាម ជំងឺមាត់ធ្មេញ។ កត្តាដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំកើតមានជំងឺខាងលើនេះគឺបណ្តាលមកពី​ កាលពីក្មេងប្រទេសជាតិកើតមានសង្គ្រាម កង្វះអាហាររូបត្ថម្ភ ការហូបចុកមិនគ្រប់គ្រាន់ រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះខ្ញុំមានអាយុកាន់តែច្រើន។ ការព្យាបាលជំងឺខ្ញុំបានទៅមន្ទីរពេទ្យនៅក្នុងភូមិស្រុក ពេលទៅដល់មន្ទីរពេទ្យក្រុមគ្រូពេទ្យបាន ពិនិត្យជំងឺជូនខ្ញុំរួចក៏បានប្រាប់អំពីអាការះជំងឺជាក់ស្តែងដែលខ្ញុំកើតមាន រួចបានប្រើប្រាស់ថ្នាំចាក់និងថ្នាំលេបជូនខ្ញុំ។ ក្នុងឆ្នាំ ២០២៣ ​ក្រុមការងាររបស់មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាបានអញ្ជើញខ្ញុំចូលរួមក្នុងកម្មវិធីពិនិត្យសុខភាពជាមួយ ក្រុមគ្រូពេទ្យមកពីភ្នំពេញ បន្ទាប់ពីពិនិត្យរួចក្រុមគ្រូពេទ្យបានណែនាំអំពីអាការះជំងឺកើតឡើងសព្វថ្ងៃ ហើយក្រុមការងាររបស់មជ្ឈមណ្ឌលឯសារកម្ពុជាបានជូននៅ កូនសៀវភៅតូចមួយក្បាលដែលមានឈ្មោះថា «កូនសៀវភៅព័ត៌មានអំពីការថែទាំសុខភាពដល់អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម»។ ជាចុងក្រោយខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណយ៉ាងខ្លាំងដល់ក្រុមការងារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាដែលបានចុះមកសួរសុខទុក្ខដល់ខ្ញុំ និងសូមជូនពរឱ្យក្រុមការងារទាំងអស់គ្នាជួបតែសេក្តីសុខចំរើនគ្រប់ៗគ្នា។[1]

អត្ថបទដោយ ផាត ពន្លក 

---

[1]សាំង សុខុម៖ សម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់,«សាច់រឿងសង្ខេបអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម និងអំពីស្ថានភាពជំងឺបច្ចុប្បន្ន» សម្ភាសន៍ដោយ ៖ ផាត ពន្លក នៅឆ្នាំ២០២៥,មជ្ឈមណ្ឌលសះស្បើយបាក់នឹម មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា សាខាខេត្តកំពត