(ក្រចេះ)៖ របបខ្មែរក្រហម បានធ្វើឲ្យ ណារិន ជួបការលំបាកជាច្រើន និងស្ទើរតែបណ្ដាលឲ្យគាត់​មានបញ្ហាផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ​ បង្កឡើងពីការបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារ និងទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន។ នេះគឺជាការរៀបរាប់របស់អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមឈ្មោះ សំ ណារិន ហៅក្រៅ អ៊ីន អាយុ៩៧ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិតូនី ឃុំទូកមាស ស្រុកទូកមាស ខេត្តកំពត។ ទីលំនៅបច្ចុប្បន្នរបស់ ណារិន ស្ថិត​នៅភូមិអូរឫស្សី២ ឃុំអូរឫស្សី ស្រុកក្រចេះ ខេត្តក្រចេះ។

នៅអំឡុងរដ្ឋប្រហារឆ្នាំ១៩៧០ គ្រួសាររបស់ ណារិន រស់នៅ និងប្រកបការងារធម្មតា ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីមានចលនាខ្មែរក្រហ​មចូលមកក្នុងភូមិរបស់គាត់ ទ្រព្យសម្បត្តិដែលគ្រួសាររបស់គាត់មានទាំងប៉ុន្មាន មានដូចជាសត្វគោចំនួន២០ក្បាល សត្វក្របីចំនួន១៦ក្បាល មាសចំនួន៣តម្លឹង និងស្រូវប្រហែល១៥រទេះ ត្រូវរឹបអូសយក ហើយ​ផ្ទះចំនួន៣ខ្នងរបស់គាត់​ត្រូវបានបំផ្លាញ។ បន្ទាប់ពីទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ត្រូវបានរឹបអូសនិង​បំផ្លាញ​ ណារិន ទទួលរងការប៉ះពាល់ផ្លូវចិត្តជាទម្ងន់ ដោយសារតែពីដើមគាត់ធ្លាប់តែជាមនុស្សដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន។ ក្នុង​មួយ​ពព្រិចភ្នែក គាត់​បាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់។ កូនប្រុស-ស្រី របស់ ណារិន ចំនួន៧នាក់ត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់ខ្លួនយកទៅ ដោយមិនដឹងច្បាស់ថាយកទៅសម្លាប់ ឬយ៉ាងណានោះទេ។ បន្ទាប់ពីការចាប់ខ្លួន គាត់មិនឃើញកូនរបស់គាត់ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញឡើយ។ ណារិន បាននិយាយថា ខ្មែរក្រហមបានចោទប្រកាន់កូនរបស់គាត់ថា៖ “កូនស្រីរបស់ខ្ញុំស្អាតៗណាស់ គេចោទថាកូនកាត់យួន”។ កូនទី១របស់គាត់ឈ្មោះ ឌីណា(ស្រី) អាយុ១៨ឆ្នាំ, ទី២ឈ្មោះ ស្រីរ័ត្ន(ស្រី) អាយុ១៦ឆ្នាំ, ទី៣ឈ្មោះ ស្រីធក់(ស្រី), ទី៤ឈ្មោះ ប៉ុនធឿន(ប្រុស), ទី៥ឈ្មោះ ប៉ុនថែន(ប្រុស), ទី៦ឈ្មោះ ដែន(ប្រុស) និងទី៧ឈ្មោះ ធីតា(ស្រី)។ កូនទាំង៧នាក់ បានស្លាប់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។

នៅតំបន់ដែល ណារិន រស់នៅ ចាប់ផ្ដើមមានចលនាខ្មែរក្រហមតាំងពីឆ្នាំ១៩៧០ មកម្ល៉េះ។ ការងារទី១ដែលខ្មែរក្រហមចាត់តាំងឲ្យគាត់ធ្វើ គឺរែកដីក្នុង១ថ្ងៃ ឲ្យបាន១គីបកន្លះ។ ប្រសិនជារែកមិនបាន គាត់នឹងត្រូវចោទថាសួនតួ ឬលួចខ្ជិល។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ណារិន បានផ្លាស់ប្ដូរសហករណ៍ទៅតំបន់១០៥ ហើយត្រូវបានចាប់ខ្លួនបញ្ជូនទៅតំបន់ភ្នំស្រួច។ នៅពេលដែលទៅដល់តំបន់ភ្នំស្រួច គាត់​ត្រូវ​អង្គការចាត់តាំងឲ្យដាំដំណាំ ដើម្បីជួយដល់អង្គការ ហើយបន្ទាប់មកទៀតបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើត្រីប្រហុក។

នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម គ្មាន​ប្រជាជនណាម្នាក់ហ៊ាននិយាយអាក្រក់​ពីអង្គការឡើយ ព្រោះប្រសិនបើអង្គការចាប់បានថានរណាម្នាក់និយាយត្អូញត្អែពីរឿងធ្វើការងារ នឹងត្រូវចាប់យកទៅកសាង ឬសម្លាប់។ចំពោះរបបអាហារដែលប្រជាជនទទួលបាននៅក្នុងតំបន់ភ្នំស្រួច គឺមានភាពខ្វះខាតច្រើន។ ណារិន បាននិយាយថា៖ “ពេលខ្លះបានបបរ១វែក ជួនណាក៏អត់បានហូប ព្រោះទៅយឺត”។ ដោយសារតែរបបអាហារមានការខ្វះខាត ណារិន ត្រូវបេះស្លឹករុក្ខជាតិហូបដើម្បីចម្អែតក្រពះ ដោយទ្រាំហូបដើម្បីរស់រាន។ ប្រជាជនកម្ពុជាជាច្រើន បានស្លាប់ដោយសារតែជំងឺនៅក្នុងរបបនោះ​ ព្រោះមិនមានថ្នាំសម្រាប់ព្យាបាលឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ប្រជាជនខ្លះត្រូវស្លាប់ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីទទួលបានថ្នាំលេប ឬថ្នាំចាក់ពីគ្រូពេទ្យ ដោយសារតែថ្នាំទាំងនោះមិនត្រូវជាមួយនឹងស្ថានភាពជំងឺរបស់គាត់។

ណារិន បានបញ្ជាក់បន្ថែមថា គាត់ធ្លាប់ឃើញកងឈ្លបសម្លាប់មនុស្សផ្ទាល់នឹងភ្នែករបស់គាត់ នៅពេលដែលគាត់ទៅធ្វើការនៅការដ្ឋាន។ កងឈ្លប បានចាប់មនុស្សចងដៃ និងជើងជាប់គ្នា ប្រៀបដូចជាចងសត្វជ្រូក ហើយយកពូថៅកាប់នៅចន្លោះឆ្អឹងជំនី។ ណារិន តក់ស្លុតជាខ្លាំងនៅពេលដែលគាត់ឃើញសកម្មភាពទាំងអស់នោះផ្ទាល់នឹងភ្នែករបស់គាត់បែបនេះ។ គាត់ចាប់ធ្វើអ្វីមិនត្រូវដោយសារតែភាពភ័យខ្លាច។ កងឈ្លប បានធ្វើទារុណកម្មលើប្រជាជនក្នុងរូបភាពផ្សេងៗពីគ្នា ប្រជាជនខ្លះត្រូវវាយនឹងត្បូងចប និងគល់ឫស្សី ខ្លះត្រូវចាប់ចងក និងខ្លះទៀតចាប់ចងហើយវាយទម្លាក់រណ្ដៅ។

ចំពោះការចាប់ផ្សឹកព្រះសង្ឃ វាយធ្វើបាបព្រះសង្ឃ និងបំផ្លាញវត្តអារាមគឺ ណារីន មិនបានដឹងពីព័ត៌មាននោះឡើយ គ្រាន់តែពេលគាត់លួចចូលទៅបន់ស្រន់បានឃើញមានកាំភ្លើង ឬគ្រាប់បែកស្តុកទុក​នៅក្នុងព្រះវិហារ៕

សម្ភាសន៍ដោយ៖ អេង សុខជា នៅថ្ងៃទី២០ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៤

អត្ថបទដោយ៖ នេន ស្រីមុំ នៅថ្ងៃទី១៨ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៥