ខ្ញុំឈ្មោះ សេង អូន អាយុ៧៥ឆ្នាំ រស់នៅក្នុងភូមិទី៧  ឃុំកោះសូទិន ស្រុកកោះសូទិន ខេត្តកំពង់ចាម។ ខ្ញុំរៀបការប្ដីឈ្មោះ ស៊ាន ផៃ ដែលធ្វើការជានីរសារកងទ័ពតំបន់២២ នៅឆ្នាំ១៩៧៨។  ខ្ញុំមានកូនប្រុស

¹ សេង អូន, «ប្រវត្តិសាស្រ្តផ្ទាល់មាត់៖ បទពិសោធន៍អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម»​ សម្ភាសន៍ដោយ ស៊ាង ចិន្ដា មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារខេត្តកំពង់ចាម នៅខែកុម្ភះ ឆ្នាំ២០២០, បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា

ស្រីសរុបចំនួន៤នាក់។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ សេង និងម្ដាយឈ្មោះ ស្រ៊ី។ ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន៦នាក់។ នៅវ័យ​កុមារ ខ្ញុំចូលរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាវត្តកណ្ដាលកោះ និងរៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី៧ចាស់។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំត្រៀមប្រលងចូលរៀនថ្នាក់វិទ្យាល័យប៉ុន្តែមិនជាប់នោះឡើយ។  ខ្ញុំឈប់រៀននៅអាយុ១៣ឆ្នាំ។ ប្រមាណជា៣ខែបន្ទាប់ពីមានរដ្ឋប្រហារ លន់ នល់ នៅថ្ងៃទី១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០ បាតុកម្មចូលរួមដោយអ្នកភូមិបានកើតឡើងដើម្បីទាមទារឲ្យសម្ដេចឪមកគ្រប់គ្រងអំណាចឡើងវិញ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំនៅជួយការងារឪពុកម្ដាយនៅផ្ទះនៅឡើយ។ នៅឆ្នាំ១៩៧១ ការផ្ទុះអាវុធ និងការផ្លោងគ្រាប់រវាងទាហាន លន់ នល់ និងកងទ័ពរំដោះខ្មែរក្រហមបានចាប់ផ្ដើម។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧១ ភូមិរបស់ខ្ញុំត្រូវបានរំដោះដោយកងទ័ព រំដោះខ្មែរក្រហម។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានស្ម័គ្រចិត្តចូលបដិវត្ដន៍ និងស្នើសុំធ្វើជាពេទ្យកងទ័ពដែលជាអាជីព ដែលខ្លួនស្រលាញ់។ នៅពេលនោះ មានយុវជន និងយុវនារីក្នុងភូមិជាច្រើនបានចូលរួមជាមួយបដិវត្តន៍។

ខ្ញុំ​​ និងសមមិត្តប្រមាណ២០នាក់ផ្សេងទៀតត្រូវបានបញ្ជូនទៅរៀនវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលរយៈពេល៤ខែគឺ ចាប់ផ្ដើមពីការដើរតាមកងទ័ពរំដោះខ្មែរក្រហម ការរៀនមេរៀនទ្រឹស្ដី និងចុះអនុវត្តតាមមូលដ្ឋាននៅក្នុងព្រៃជិតព្រំដែនវៀតណាម។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់វគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលមក កងពេទ្យកងទ័ពរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបញ្ជូន​​ ទៅតាមសមរភូមិនានាដែលកងទ័ពរំដោះខ្មែរក្រហមឈរជើងត្រៀមវាយយកទីតាំងបន្ទាយទាហានលន់ នល់។ សមរភូមិដែលខ្ញុំចាំមិនភ្លេចនោះគឺ សមរភូមិព្រែកតាមាក់ និងសមរភូមិអរិយក្សត្រ។ បន្ទាប់ពីវាយ បែកបន្ទាយទាហានលន់ នល់ ខ្ញុំ និងសមមិត្តពេទ្យផ្សេងទៀតទទួលបានសម្ភារយោធាមួយចំនួន។ ខ្ញុំ ទទួលបានកាបូបស្ពាយយោធាអាមេរិកមានសញ្ញា “USA” ដើម្បីដាក់សម្ភារពេទ្យរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានបន្តប្រើ ប្រាស់កាបូបស្ពាយយោធាអាមេរិករហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៩។

បន្ទាប់ពីយោធារំដោះខ្មែរក្រហមវាយបែកទីក្រុងភ្នំពេញនៅឆ្នាំ១៩៧៥ កងពេទ្យកងទ័ពរបស់ខ្ញុំត្រូវបាន បញ្ជូនមកតាមការដ្ឋាន។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំធ្វើជាពេទ្យកងទ័ពតំបន់២២។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការដូចកងចល័តផ្សេង ទៀតដែររួមមាន ដកស្ទូង រែកដី និងជីកប្រឡាយជាដើម។ អាហារហូបចុកគឺគ្រប់គ្រាន់ ពីព្រោះកងទ័ព តំបន់២២គឺមានដីដាំដំណាំ និងកន្លែងចិញ្ចឹមមាន់ ទា ត្រី និងជ្រូកដើម្បីផ្គត់ផ្គង់អង្គភាពរបស់ខ្លួន។ ខ្ញុំហូប គ្រប់គ្រាន់។ នៅពេលខ្លះ ចុងភៅកាប់ជ្រូកធ្វើម្ហូបសម្រាប់ហូបក្នុងអង្គភាព។ នៅឆ្នាំ១៩៧៦ អង្គភាពកង ទ័ពតំបន់២២ត្រូវបានផ្លាស់ទៅធ្វើពាងទឹកនៅពារំាង។ ខ្ញុំក៏ទៅជាមួយអង្គភាពដែរ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៧ និង ឆ្នាំ១៩៧៨ ប្រធានអង្គភាព និងប្រធានក្រុមត្រូវបានយោធាខ្មែរក្រហមមកពីភូមិភាគនិរតីចាប់ខ្លួនយក ទៅសម្លាប់ជាច្រើន។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍តក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៨ ខ្ញុំត្រូវបានរៀបចំការប្ដី ដែល ជានីរសារកងទ័ពតំបន់។ នៅដើមឆ្នាំ១៩៧៩ ខ្ញុំនិងប្ដីបានចែវទូកវិលត្រឡប់មកភូមិវិញ និងរួចផុតពីការ សម្លាប់របស់យោធាខ្មែរក្រហមមកពីភូមិភាគនិរតី បន្ទាប់ពីកងទ័ពវៀតណាមបានចូលមកដល់។

អត្ថបទដោយ៖ ស៊ាង ចិន្តា

កំណែអក្ខរាវិរុទ្ធដោយ៖ ភា រស្មី