សុខ រុំ៖ អតីតគណៈសហករណ៍ឃុំសំរោង ស្រុកសិរីសោភ័ណ តំបន់៥
នៅឆ្នាំ១៩៧៧ តាម៉ុក ហៅ តា១៥ លេខាភូមិភាគនិរតី បានជ្រើសរើសយុវនារីចំនួន៥០០នាក់ពីភូមិភាគនិរតី ដើម្បីទៅគ្រប់គ្រងប្រជាជននៅតាមសហករណ៍ភូមិ ឃុំ ស្រុកនានាក្នុងតំបន់៥ ភូមិភាគពាយ័ព្យ។ សុខ រុំ ជាយុវនារីម្នាក់ក្នុងចំណោមយុវនារីទាំង៥០០នាក់ ដែលត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាត់តាំងឲ្យជួយគ្រប់គ្រងនៅក្នុងសហករណ៍ក្នុងឃុំសំរោង ស្រុកសិរីសោភ័ណ តំបន់ទី៥ ភូមិភាគពាយ័ព្យ។ សុខ រុំ បានរៀបរាប់បទពិសោធន៍ការងារនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមដូចខាងក្រោម៖
ខ្ញុំឈ្មោះ សុខ រុំ ភេទស្រី អាយុ៦៥ឆ្នាំ មានទីលំនៅក្នុងស្រុកភ្នំព្រឹក ខេត្តបាត់ដំបង ។ ខ្ញុំមានស្រុកកំណើតនៅស្រុកគិរីវង់ ខេត្តតាកែវ ។ ឪពុកខ្ញុំបានស្លាប់តាំងពីខ្ញុំមានអាយុ៤ខែ ម្ដាយខ្ញុំមានឈ្មោះ យាយ សៀង។ ខ្ញុំមានបងស្រីម្នាក់ និងប្អូនស្រីម្នាក់។ ខ្ញុំមានប្តីឈ្មោះ ឈុន ឈួន អាយុ៦៩ឆ្នាំ និងមានកូនប្រុសស្រីចំនួន៤នាក់។
កាលពីក្មេងខ្ញុំមិនបានចូលរៀននៅសាលារៀនទេ។ អំឡុងពេលសង្រ្គាមចន្លោះឆ្នាំ១៩៧០ និង១៩៧៥ ខ្ញុំ រៀនសូត្របានបន្តិចបន្តួចនៅក្រោមដើមឈើ ក្រោមដើមឫស្សី។ ខ្ញុំក៏បានជួយមើលប្អូន និងជួយធ្វើការងារផ្ទះជាមួយម្តាយខ្ញុំដែរ។
នៅពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចនៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៧៥ ខ្ញុំមានអាយុជាង១០ឆ្នាំ ត្រូវបានអង្គការខ្មែរក្រហមជ្រើសរើសឲ្យចូលបម្រើក្នុងចលនាបដិវត្តន៍ខ្មែរក្រហម។ ខ្មែរក្រហមបានដាក់ខ្ញុំនៅក្នុងអង្គភាពកុមារកំព្រាក្នុងភូមិកំពង់អំពិលស្ថិតក្នុងស្រុកគិរីវង់ តំបន់១៣ ភូមិភាគនិរតី ។ អង្គភាពកងកុមារកំព្រាមានសមាជិកសរុបមួយកងធំ ស្ថិតនៅក្បែរទន្លេបាសាក់ជាប់ព្រំដែនកម្ពុជា-វៀតណាម។ ពេលនោះខ្មែរក្រហមបានបែងចែកកងកុមារជា៣កងតូចរស់នៅ និងធ្វើការងារពលកម្មដាច់ដោយឡែកពីគ្នា។ កងតូចរបស់ខ្ញុំត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាត់តាំងឲ្យដើរកាប់ដើមទន្ទ្រានខេត្តមកធ្វើជីដាក់ស្រែ។ ចំពោះការហូបចុកមានការលំបាកខ្លាំងគឺអង្ករ៣កំប៉ុងទឹកដោះគោលាយជាមួយក្រកួន ព្រលិតសម្រាប់កងកុមារមួយកងតូចដែលមានសមាជិកប្រមាណ៥០នាក់។ នៅពេលនោះខ្ញុំបានដឹងថា ប្រធានអង្គភាពកងកុមារកំព្រា ឈ្មោះ រ៉េត និងឈ្មោះ ឌឿន បានក្បត់អង្គការបដិវត្តន៍ ដោយបានបោះអង្ករ និងអំបិលចូលទៅក្នុងទន្លេបាសាក់ ដែលនាំឲ្យកុមារនៅក្នុងអង្គភាពមិនមានអង្គរ អំបិលហូបគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ក្រោយមកមេដឹកនាំអង្គភាពកងកុមារទាំងពីរនាក់នេះត្រូវបានអង្គការខ្មែរក្រហមចាប់ខ្លួន និងសម្លាប់។
នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៧៧ តាម៉ុក ហៅ តា១៥ លេខាភូមិភាគនិរតី បានជ្រើសរើសយុវនារី ចំនួន៥០០នាក់ ដើម្បីទៅគ្រប់គ្រងប្រជាជនក្នុងសហករណ៍នានាក្នុងភូមិភាគពាយ័ព្យ។ ចំណែករូបខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងចំណោមយុវនារីទាំង៥០០នាក់នេះ។ មុនពេលយុវនារីទាំងអស់ចេញទៅខេត្តបាត់ដំបង ភូមិភាគពាយ័ព្យ ត្រូវបានខ្មែរក្រហមដឹកបញ្ជូនតាមឡានមកខេត្តតាកែវ ដើម្បីជួបប្រជុំជាមួយតាម៉ុក ហៅតា ១៥ លេខាភូមិភាគនិរតីរយៈពេល២ថ្ងៃ។ ក្នុងពេលប្រជុំ តាម៉ុកហៅតា១៥ បានណែនាំយុវនារី ទាំងអស់ឲ្យខិតខំប្រឹងប្រែងដឹកនាំប្រជាជនធ្វើស្រែ និងរក្សាការប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចចំពោះខ្មាំងសត្រូវ។ តាម៉ុក ហៅតា១៥ បានព្រមានថាកម្មាភិបាលជាច្រើននៅភូមិភាគពាយ័ព្យគឺជាជនក្បត់នឹងអង្គការបដិវត្តន៍។ បន្ទាប់មកយុវនារីទាំង៥០០នាក់បានបន្តដំណើរតាមរថភ្លើងពីតាកែវមកទីក្រុងភ្នំពេញ។ យុវនារីទាំងអស់បានសម្រាក់ និងដើរទស្សនកិច្ចនៅទីក្រុងភ្នំពេញរយៈពេល៣ថ្ងៃ ទើបធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើងពីស្ថានីយរថភ្លើងទីក្រុងភ្នំពេញមកស្ថានីយរថភ្លើងស្វាយស៊ីសុផុន តំបន់៥ ភូមិភាគពាយ័ព្យ។ អំឡុងពេលធ្វើដំណើរបានចែកនំបុ័ងម្នាក់ៗ៥ដើមឲ្យហូបពេលនៅទីក្រុងភ្នំពេញ និងពេលជិះរថភ្លើងមកស្វាយស៊ីសុផុន។
បន្ទាប់ពីមកស្ថានីយរថភ្លើងស្វាយស៊ីសុផុនក្នុងតំបន់៥ យុវនារីទាំង៥០០នាក់ ត្រូវសម្រាកនៅស្វាយស៊ីសុផុនរយៈពេល៣ថ្ងៃ ទើប តារិន តាចាយ តាជាល ដែលជាគណៈតំបន់៥ បែងចែកឲ្យយុវនារីទៅដឹកនាំតាមសហករណ៍តាមភូមិ ឃុំ ស្រុកនានាក្នុងតំបន់៥ ភូមិភាគពាយ័ព្យ ដោយតាមសហករណ៍នីមួយៗមានយុវនារីចំនួន១២ទៅ១៥នាក់។ ចំណែកខ្ញុំ ត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាត់តាំងឲ្យជួយគ្រប់គ្រងនៅសហករណ៍ក្នុងឃុំសំរោង ស្រុកសិរីសោភ័ណ តំបន់ទី៥ ភូមិភាគពាយ័ព្យ។ បើតាមខ្ញុំចាំ ខ្ញុំបានធំពេញវ័យក្នុងអំឡុងពេលខ្ញុំមកដល់ និងដឹកនាំប្រជាជននៅឃុំសំរោង ស្រុកសិរីសោភ័ណនេះ។ បើតាមខ្ញុំនៅចាំកម្មាភិបាលដឹកនាំនៅតាមឃុំនីមួយៗត្រូវចូលរួមប្រជុំជាមួយថ្នាក់ដឹកនាំស្រុកសិរីសោភ័ណរៀងរាល់បីថ្ងៃម្តង ដើម្បីរាយការណ៍អំពីសភាពការណ៍ខ្មាំង និងការងារបង្កបង្កើតផលនៅតាមឃុំនីមួយៗ។
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានមកធ្វើការងារនៅឃុំសំរោង បានរយៈពេលប្រហែល៣ខែ យាយ ចែម ដែលជាអតីតលេខាស្រុកកោះអណ្តែត និងជាគណៈតំបន់១៣ ភូមិភាគនិរតីបានដឹកនាំកម្មាភិបាល និងក្រុមគ្រួសារប្រហែល១០០០នាក់ជិះ រថភ្លើងពីខេត្តតាកែវមកកាន់តំបន់៥។ កម្មាភិបាល និងក្រុមគ្រួសារទាំង១០០០នាក់ត្រូវបានដាក់ពង្រាយឲ្យរស់នៅ និងដឹកនាំនៅតាមសហករណ៍ ឃុំ ស្រុក តំបន់៥ នៃភូមិភាគពាយ័ព្យបន្ថែមទៀត។ ចំណែក តាម៉ុក ហៅ តា១៥ ក៍បាននាំយកនារីស្រែអំបិលខេត្តកំពត (តំបន់៣៥ ភូមិនិរតី)ចំនួន៥០០នាក់ទៀត មកស្វាយស៊ីសុផុន ដើម្បីបែងចែកឲ្យទៅគ្រប់គ្រងនៅតាមសហករណ៍ ភូមិ ឃុំ ស្រុកដែរ។
នៅពេលនោះ តារិន តាចាយ យាយចែម និងតាញេន ជាលេខា អនុលេខា និងជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការតំបន់៥។ តាញេន និងយាយ ចែម ក៏បានកាន់ជាលេខាស្រុកសិរីសោភ័ណ និងស្រុកព្រះនេត្រព្រះដែរ។ តាញេន ក៏បានទទួលបន្ទុកជាប្រធានយោធាតំបន់៥ និងក្រោយមកទទួលជាលេខាស្រុកភ្នំស្រុក តំបន់៥។ ចំណែក តារាម ជាលេខាស្រុកថ្មពួក។ នៅក្នុងឃុំសំរោងមានកម្មាភិបាលដឹកនាំមកពីភូមិភាគនិរតីចំនួន៥នាក់រួមមាន៖ ឈ្មោះជឿន ឈ្មោះ ប៉ូ ឈ្មោះ ផាត ខ្ញុំ និងម្នាក់ទៀតភ្លេចឈ្មោះ។
នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៨ តាចាយ, យាយ ចែម និងតាញេន បានក្លាយជាលេខា អនុលេខា និងជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការតំបន់៥។ ចំណែក តាជឿន, តាប៉ូ និង តាផាត បានឡើងជាលេខា អនុលេខា និងសមាជិកគណៈកម្មាធិការស្រុកសិរីសោភ័ណ។
ខ្ញុំបានរួមជាមួយគណៈកម្មាធិការឃុំ និងស្រុកទាំងអស់បានចូលរួមប្រជុំជាមួយ តាចាយ យាយ ចែម និងតាញេន រៀងរាល់១០ថ្ងៃម្តងនៅមន្ទីរតំបន់៥ នៅស្វាយស៊ីសុផុន។ នៅពេលនោះយាយ ចែម ជាប្រធានគណៈអធិបតីនៃកិច្ចប្រជុំ។
នៅក្នុងខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ កងទ័ពវៀតណាម និងកងកម្លាំងរណសិរ្សសាមគ្គីសង្រ្គោះជាតិកម្ពុជាបានវាយផ្តួលរំលំរបបខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំ និងកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមផ្សេងៗទៀត បានរត់ភៀសខ្លួនទៅព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ។ ពេលនោះខ្ញុំបានជួប តារាម អតីតលេខាស្រុកថ្មពួក និងប្រពន្ធឈ្មោះ សុខា។ ខណៈពេលយើងកំពុងរត់ភៀសខ្លួនជាមួយគ្នា ស្រាប់តែកងទ័ពវៀតណាមបានវាយលុកនៅតាមព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃនោះ តារាម និងប្រពន្ធ បានភ័យស្លន់ស្លោ និងរត់គេចខ្លួនភ្លាមៗ ដោយបន្សល់ទុកកូនប្រុស និងមាសមួយប៊ីដុងនៅជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានមើលថែកូនប្រុស និងមាសនោះរហូតដល់ តារាម និងប្រពន្ធមកយកទៅវិញ។
បើតាមខ្ញុំដឹង តារាម បានប្រមូលមាស និងត្បូងមានតម្លៃយ៉ាងច្រើននៅក្នុងពេលគាត់កាន់តំណែងជាលេខាស្រុកថ្មពួក តំបន់៥។ បច្ចុប្បន្នឈ្មោះ តារាម និងប្រពន្ធ មានទីលំនៅភូមិដាច់ស្រយាលមួយនៃខេត្តបាត់ដំបង។
នៅឆ្នាំ១៩៨១ ខ្ញុំបានជួបជាមួយប្តីរបស់ខ្ញុំ ដែលជាកងទ័ពខ្មែរក្រហមប្រចាំនៅតាមព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានរៀបការ និងរួមរស់ជាប្តីប្រពន្ធរហូតមកសព្វថ្ងៃ។
អត្ថបទដោយ ឡុង ដានី