សុខ បូរ ភេទប្រុស អាយុ៧១ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិពារាំង ឃុំទឹកវិល ស្រុកស្អាង ខេត្ដកណ្ដាល។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅក្នុងស្រុកអន្លង់វែង ខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ។ ខ្ញុំ គឺជាកូនទី៥ ក្នុងចំណោមបងប្អូនចំនួន៩នាក់ (ស្រី៣នាក់ និងប្រុ៦នាក់) ក្នុងវង្សត្រកូលកសិករ។ កាលពីកុមារភាពខ្ញុំបានរៀនសូត្រត្រឹមថ្នាក់ទី១០ពីសង្គម ដោយសារប្រទេសកើតមានសង្គ្រាមចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧០។ លុះដល់ឆ្នាំ១៩៧៣  ក្នុងវ័យ១៥ឆ្នាំ ខ្ញុំបានចាកចេញពីឪពុកម្ដាយ និងផ្ទះសម្បែង ដើម្បីចូលរួមក្នុងចលនាបដិវត្ដន៍ខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំចូលធ្វើការនៅក្នុងកងសិល្បៈ ដោយទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលពីការរាំរែក និងច្រៀង។ ម្ដងម្កាល ប្រធានក្រុមរបស់ខ្ញុំបានឲ្យខ្ញុំឡើងទៅសម្ដែងឲ្យប្រជាជនតាមសហករណ៍ និងនៅក្នុងអង្គសន្និបាតធំៗរបស់ខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំមិនសូវសប្បាយចិត្ដនៅក្នុងការងារជាកងសិល្បៈទេ ដោយសារតែខ្ញុំមិនទទួលបានការសម្ដែងពេញលេញដូចទៅនឹងសមមិត្ដដទៃទៀត។ ខ្ញុំគិតថា ការងារស្ទូងស្រូវមានភាពប្រសើរជាង និងសប្បាយជាង។

ខ្ញុំ គឺជាជនពិការម្នាក់ដោយសារសង្គ្រាមចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៨៥។ ជើងទាំងសងខាងរបស់ខ្ញុំបានដើរជាន់មីនអំឡុងពេលដើរល្បាតនៅត្រង់ចំណុចភូមិយាយរ៉ាន់ តាមបណ្ដោយជួរភ្នំដងរែកដែលមានគ្នាចំនួន៣នាក់។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំបានដឹងខ្លួនថាបានដើរជាន់មីន បន្ទាប់មកក៏ស្ពឹកខ្លួនអស់រលីងដោយសារផ្លោងតាមកម្លាំងផ្ទុះ។ ពេលដឹងខ្លួនបន្ដិច ខ្ញុំគ្រាន់តែចាំថា មិត្ដរបស់ខ្ញុំពីរនាក់ទៀតដែលត្រូវរបួសស្រាលបានជួយសង្គ្រោះខ្ញុំយ៉ាងប្រញ៉ាប់ប្រញ៉ាល់។ ខ្ញុំបានដឹងខ្លួននៅឯមន្ទីរពេទ្យក្នុងភូមិ៤០នៅលើភ្នំដងរែក គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ខ្ញុំថាជើងរបស់ខ្ញុំត្រូវតែកាត់ចោល ដោយសាររបួសធ្ងន់ធ្ងរពេក។ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្ដឲ្យគ្រូពេទ្យសង្គ្រោះ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យតែខ្ញុំបានរស់រានមានជីវិត។ ពេលដឹងខ្លួនម្ដងទៀត ខ្ញុំឃើញថាជើងទាំងពីររបស់ខ្ញុំត្រូវបានកាត់ចោលរួចទៅហើយ។ ខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនពិការ និងទទួលយកនូវជីវិតថ្មីមួយដ៏តានតឹង។ ក្រុមគ្រូពេទ្យនៅភូមិ៤០ បានថែទាំ និងព្យាលបាលខ្ញុំរយៈពេលជាង១ឆ្នាំយ៉ាងយកចិត្ដទុកដាក់ទាំងចំណីអាហារ សម្អាតសម្លៀកបំពាក់ និងងូតទឹកដល់ខ្ញុំថែមទៀត។

ក្រោយមក ខ្ញុំបានចូលទៅរស់នៅក្នុងមន្ទីរតាម៉ុក (មេទ័ពនៅតំបន់អន្លង់វែង ឬតំបន់១០០៣)។ តាម៉ុក គឺជាមេដឹកនាំម្នាក់ដែលយកចិត្ដទុកដាក់លើប្រជាជន និងកងទ័ព។ ដោយសារសន្ដានចិត្ដល្អរបស់គាត់ ខ្ញុំបានចងចាំគាត់ជានិច្ច។ តាម៉ុកបានផ្ដល់ការបង្ហាត់បង្រៀនជំនាញដល់យើងគ្រប់ៗគ្នា ដើម្បីមានមូលដ្ឋានសម្រាប់ការរស់នៅ និងម្ចាស់ការលើជីវភាពដោយខ្លួនឯង។ តាម៉ុក បានទិញសម្ភារៈសម្រាប់កែច្នៃរបស់របរប្រើប្រាស់ធ្វើអំពីឈើដល់ខ្ញុំមួយឈុត និងបានឲ្យខ្ញុំរៀននៅត្រង់ទីតាំងស្រះឈូក ដែលបច្ចុប្បន្នក្លាយជាភូមិស្រះឈូក។ ខ្ញុំបានតស៊ូ និងខិតខំកែច្នៃរបស់របរប្រើប្រាស់ដើម្បីលក់ ដូចជា ធ្វើប៉ោត, កញ្ច្រែងផ្ដៅ, គ្រឿងឈើ និងធ្វើស្រែចម្ការ ។

លុះដល់ឆ្នាំ១៩៩៣ ខ្ញុំបានរៀបការដោយការស្ម័គ្រចិត្ដនៅតំបន់អន្លង់វែងដោយស្ងប់ស្ងាត់បំផុតដែលមានការចូលរួមពីសាច់ញាតិទាំងសងខាង និងសែនមាន់ស្ងោរ១០ក្បាលប៉ុណ្ណោះ។ កុំថាឡើយមនុស្ស សូម្បីតែសត្វចិញ្ចឹម ដូចជាសត្វឆ្កែក៏មិនដឹងថាយើងបានរៀបការផង។ ការរៀបការនេះខ្ញុំបានគិតរួចមកហើយអំពីលទ្ធភាពក្នុងការគ្រប់គ្រងគ្រួសារ ចិញ្ចឹមប្រពន្ធ និងកូន បើទោះបីជាខ្ញុំពិការបែបនេះក៏ដោយ សំខាន់ខ្ញុំមិនបាក់ទឹកចិត្ដនោះទេ។ ខ្ញុំគិតថាអ្វីដែលខ្ញុំបានទទួលដ៏អាក្រក់នេះ គឺជាផលកម្មរបស់ខ្ញុំ។ នៅក្នុងរយៈកាលចប់សង្គ្រាម ខ្ញុំបានវិលត្រឡប់ទៅលេងឪពុកម្ដាយនៅឯស្រុកកំណើតនៅក្នុងខែរងារកាលពីឆ្នាំ២០០០។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ និងបងប្អូនចំនួន៥នាក់បានស្លាប់បាត់ទៅហើយ នៅសល់តែឪពុករបស់ខ្ញុំ និងបងប្អូនចំនួន៤នាក់ទាំងខ្ញុំ។ សាច់ញាតិពេញមួយផ្ទះទ្រហោរយំដោយសារឃើញស្ថានភាពពិការភាព និងភាពក្រលំបាករបស់ខ្ញុំ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា «កូនរបស់អញ បើមានជើងម៉្លោះមិនក្រលំបាកដូចនេះទេ»។ បើទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំបានបង្កើតគ្រួសារមួយដោយមិនរើសអើងលើពិការភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយយើងបានរស់នៅជាមួយគ្នារហូតមានកូនចំនួន២នាក់ ព្រមទាំងចៅៗរហូតដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន។

អត្ថបទដោយ មេក វិន, សួត វិចិត្រ និងលី សុខឃាង

កំណែអក្ខរាវិរុទ្ធដោយ៖ ភា រស្មី