សន សៀក៖ នារីកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់ ក្នុងជំនាន់ខ្មែរក្រហម

4 សប្ដាហ៍ មុន

សន សៀក[1] ភេទស្រី អាយុ៦៤ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិតាស្រី ឃុំសែនសុខ ស្រុកក្រឡាញ់ ខេត្តសៀមរាប។ បច្ចុបន្នរស់នៅក្នុងភូមិទួលប្រាសាទ ឃុំត្រេពាំងតាវ ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ។

សៀក បាននិយាយរៀបរាប់ពីប្រវត្តិតស៊ូរបស់ខ្លួនដែលបានឆ្លងកាត់នៅជំនាន់ខ្មែរក្រហមថា៖ «ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន៧នាក់ ហើយខ្ញុំជាកូនស្រីច្បងនៅក្នុងគ្រួសារ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំគាត់ប្រកបមុខរបរធ្វើស្រែចម្ការសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ។ កាលពីកុមារភាព ខ្ញុំមិនបានរៀនសូត្រនោះទេ ដោយសារជំនាន់នោះខ្ញុំធំឡើងមកប្រទេសជាតិកើតមានសង្គ្រាមតែម្ដង។

នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៣ ខ្ញុំត្រូវបានជ្រើសរើសចូលទៅក្នុងចលនារំដោះ ដោយសារជំនាន់នោះខ្មែរក្រហមរើសមួយគ្រួសារយកមួយនាក់ ហើយខ្ញុំក៏គិតថាប្អូនប្រុសខ្ញុំនៅតូចពេក ហើយមិនមានអ្នកនៅមើលគោក្របី ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តចូលទៅជាមួយគេ។ ខ្ញុំចូលទៅដំបូងគេឲ្យខ្ញុំនៅកងសិល្បៈ ហាត់រៀនរាំ រៀនច្រៀង អស់រយៈពេល៤ខែ ទើបបញ្ជូនខ្ញុំទៅកងនារីចល័ត។ ការងារនៅក្នុងកងចល័ត គឺធ្វើស្រែចម្ការ ដកស្ទូង និងលើកទំនប់ ជីកប្រឡាយ លើកភ្លឺស្រែ បិតទំនប់ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពីមួយកន្លែងទៅមួយកន្លែង។ ថ្ងៃខ្លះត្រូវធ្វើការរហូតដល់យប់ក៏មាន។

ចំណែកឯការហូបចុក នៅពេលនោះមានការលំបាកណាស់ ខ្ញុំហូបមិនដែរបានឆ្អែតនោះ ទេ ហូបតែបបរ បាយយូរៗហូបបានម្ដងតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនដែរហ៊ានសុំច្បាប់ឈប់សម្រាក ឬទៅលេងឪពុកម្ដាយនោះទេ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចគេមិនពេញចិត្តយកយើងទៅវាយធ្វើបាប។ អ្នកខ្លះទៀតឈឺគ្រុនមិនហ៊ានឈប់សម្រាកទេ ទៅធ្វើការទាំងឈឺរហូតដល់ដួលសន្លប់ទើបយកគ្នាទៅដេកពេទ្យ១-២ថ្ងៃ មកធ្វើការធម្មតាវិញហើយ។

ដល់ឆ្នាំ១៩៧៦ ខ្ញុំក៏បានបញ្ជូនទៅខាងកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់នៅក្នុងក្រសួងមន្ទីរកំពង់ថ្កូវ។ រយៈពេលដែលខ្ញុំរស់នៅកំពង់ថ្កូវ ខ្ញុំបានឃើញប្រជាជន១៧ មេសា ដែលជម្លៀសមកពីភ្នំពេញ និងប្រជាជននៅតាមទីក្រុងមកកាន់ជនបទ ត្រូវបានគេបណ្ដើរយកទៅសម្លាប់ជាខ្សែៗ ច្រើនណាស់។ ភាគច្រើនប្រជាជនដែលធ្វើខុសអ្វីមួយ សូម្បីតែមនុស្សចាស់ដើរមិនរួចក៏សម្លាប់ចោលដែរ ហើយអ្នកទាំងអស់នោះត្រូវបានកុហកថាយកទៅនៅជាមួយប្ដីនៅផ្ទះថ្មី។

នៅឆ្នាំ១៩៧៨ ខ្ញុំកងនារីៗក៏ត្រូវបានបញ្ជូនទៅសំរោង ក្នុងខេត្តឧត្តរមានជ័យ ដោយប្រាប់ថាទៅធ្វើការនៅរោងចក្រស្ករស។ មកដល់សំរោងដំបូង ខ្មែរក្រហមប្រាប់ឲ្យឈប់សម្រាកនៅវត្តសំរោងមួយយប់ ក៏បញ្ជូនបន្តទៅបន្ទាយអំពិល។ ខ្ញុំនៅបន្ទាយអំពិលរយៈពេល៥ខែ ក៏ផ្លាស់ទៅនៅខាងតំបន់ត្រីប៊ីន។ កាលនោះ ខ្ញុំត្រូវបានរៀបចំឲ្យអ្នកពិការជ្រើសរើសនារីៗធ្វើជាគូរស្រករ។ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៨០ ខ្ញុំក៏ឡើងទៅរស់នៅលើភ្នំដងរែក ក៏បានរៀបការមានគ្រួសារ។ កាលខ្ញុំរៀបការមានចំនួន៦គូ ហើយមិនមានកម្មវិធីហូបចុក ឬជប់លៀងអ្វីទេ ខ្មែរក្រហមគ្រាន់តែឲ្យសាម៉ីខ្លួនទាំងប្រុសទាំងស្រីឡើងប្តេជ្ញាចិត្តចាប់ដៃគ្នាថែរក្សាគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធរហូតទៅ»៕

អត្ថបទដោយ មេក វិន

[1] មេក វិន សម្ភាសន៍ជាមួយ សន សៀក នៅក្នុងភូមិទួលប្រាសាទ ឃុំត្រពាំងតាវ ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ នៅក្នុងឆ្នាំ២០២៣។