ខ្ញុំឈ្មោះ សួន ពោន អាយុ ៨៥ ឆ្នាំ។[1] ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន ២ នាក់ (ស្រី ១ នាក់) ហើយខ្ញុំជាកូនច្បង។ ខ្ញុំមានស្វាមីឈ្មោះ អ៊ុំ ពី និងមានកូនចំនួន ៥ នាក់ ក្នុងនោះស្រី ២ នាក់។ ស្រុកកំណើតខ្ញុំនៅភូមិដូង ឃុំដូង ស្រុកសំរោង ខេត្តតាកែវ។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំរស់នៅភូមិអូររុន ឃុំអូរស្វាយ ស្រុកបុរីអូរស្វាយសែនជ័យ ខេត្តស្ទឹងត្រែង។ ខ្ញុំមិនបានរៀនសូត្រទេ។

ខ្ញុំបានមករស់នៅបុរីអូរស្វាយតាំងពីសម្ដេចតាអនុញ្ញាតឲ្យមករស់នៅទីនេះ ។ មូលហេតុដែលសម្ដេចតាអនុញ្ញាតឲ្យគ្រួសារខ្ញុំមករស់នៅទីនេះ ដើម្បីការពារព្រំដែន និងប្រឆាំង ការឈ្លានពានពីប្រទេសជិតខាង។ នៅពេលដែលគ្រួសារខ្ញុំមកដល់ទីនេះដំបូង សម្ដេចតាបានផ្តល់ប្រាក់ខែមួយខែ ៧៥០ រៀល និងបានចែកផ្ទះមួយខ្នង ដីភូមិ ដីស្រែចម្ការ ដំណាំដាំដុះ និងសត្វគោក្របី។ នៅពេលសម្ដេចតាយាងមកបុរីអូរស្វាយ ខ្ញុំក៏បានទៅទទួលសម្ដេចតាដែរ ហើយនៅពេលនោះ សម្ដេចតាបានចែកកំណាត់រាស្រ្តនិយមមួយដុំដល់ខ្ញុំ និងអ្នកភូមិជាច្រើនទៀត។ នៅពេលសម្ដេចតាយាងតាមយន្តហោះទៅវិញ សម្ដេចតាបានបោះកំណាត់ពីលើយន្តហោះមកឲ្យបន្ថែមទៀត។

នៅសម័យលន់ នល់ យន្តហោះបានមកទម្លាក់គ្រាប់បែកជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ គ្រួសារខ្ញុំ រួមទាំងអ្នកភូមិ បានជីករណ្តៅ(លេណដ្ឋាន)ដើម្បីការពារខ្លួន។ យន្តហោះបានទម្លាក់គ្រាប់បែកកម្ទេចបន្ទាយទាហាន និងកន្លែងផ្សេងៗដែលមានទាហានវៀតណាមលាក់ខ្លួន ធ្វើឲ្យហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធផ្សេងៗបានខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។

នៅសម័យខ្មែរក្រហម ទាហានបានជម្លៀសខ្ញុំទៅធ្វើការនៅទំពាំងទា។ ខ្មែរក្រហមបានប្រើខ្ញុំធ្វើការលើកទំនប់ លើកភ្លឺស្រែ និងដាំបាយ។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការងារទាំងនេះរហូតមិនដាច់ ក្នុងមួយសប្តាហ៍ម្តងអង្គការបានប្រើខ្ញុំទៅធ្វើការងារទាំងនោះធ្លាស់ប្ដូរជានិច្ច។ នៅពេលមួយ មានកុមារម្នាក់ដែលធ្វើការនៅកងចល័ត បានមកសុំផ្លែពោតពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំឃើញហើយអាណិត ទើបឲ្យផ្លែពោតម្នាក់ពីរផ្លែ។ ពេលនោះមានអ្នកបានឃើញខ្ញុំឲ្យផ្លែពោតដោយគ្មានការអនុញ្ញាត ម្នាក់នោះបានរាយការណ៍ទៅប្រធានកងចល័ត ខ្ញុំត្រូវបានចាប់បម្រុងនឹងយកទៅវាយចោលហើយប៉ុន្តែដោយគ្មានភស្តុតាង ក៏បានដោះលេងខ្ញុំមកវិញ។ នៅលើកក្រោយមកទៀត ទាហានបានចាប់ខ្ញុំទៅវាយចោលម្តងទៀត ហើយលើកនេះទាហានបានប្រើខ្ញុំឲ្យដកកក់ ជាច្រើនឡាន។ ទាហានបានហាមខ្ញុំមិនឲ្យត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយថាមិនទាន់គ្រប់ចំនួននៅឡើយ។ តាមការពិតទាហានទាំងនោះរង់ចាំមេធំមកដល់ ប៉ុន្តែមេធំនោះមិនទាន់មកដល់ផង ស្រាប់តែមានគេយកគាត់ ទៅសម្លាប់ចោល ខ្ញុំក៏បានរួចខ្លួន។ចំពោះការបរិភោគ ខ្ញុំមិនដែលបានបរិភោគឆ្អែតសោះ។ អង្គការបានយកគល់ចេក ផ្លែល្វា និងផ្លែពោតទុំមកលាយជាមួយបាយ ម្តងមួយកូនចានតូចប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់ ឃើញខ្មែរក្រហមសម្លាប់ប្រជាជនឡាវដែរ នៅពេលដែលអ្នកទាំងពីរនោះមករកសត្វ ចូលមកដល់ទឹកដីខ្មែរ។ ទាហានខ្មែរក្រហមបានឃើញ ទើបយកមកសម្លាប់។ អង្គការបានហៅប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់មកមើលការសម្លាប់នោះ។ ទាហានបានយកចំពុះទង់កាំភ្លើងមកចាក់ពីក្រោយខ្នង រួចជាន់ដោយជើង ហើយចាក់ម្តងហើយម្តងទៀត រហូតដល់ស្លាប់។ ស្លាប់ហើយ ទាហានបានអូសទម្លាក់ចូលទន្លេ ហើយអណ្តែតតាមទឹកទៅ។ ខ្ញុំ បានបាត់បង់សាច់ញាតិ ពូខ្ញុំបង្កើតបានទៅស្ទូចត្រី ហើយដោយសារឃ្លានបាយ គាត់បានយកត្រីមកដុតបរិភោគ។ ទាហានបានឃើញ ទើបចាប់ពូខ្ញុំ រួមទាំងកូនរបស់គាត់ ទៅសម្លាប់ទាំងពីរនាក់។

ក្រោយមក វៀតណាមបានចូលមករំដោះ ហើយខ្ញុំត្រូវបានជម្លៀសពីតំបន់ញើន រហូតដល់ស្រុកឆែប ខេត្តព្រះវិហារ។ គម្រោងរបស់ទាហានខ្មែរក្រហមគឺចង់ចូលទៅប្រទេសថៃ ប៉ុន្តែមិនទាន់បានទៅផង វៀតណាមបានស្កាត់មុខ។ វៀតណាម ក៏បានឲ្យខ្ញុំវិលត្រឡប់មករស់នៅស្រុកកំណើតវិញ រហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។

អត្ថបទដោយ ស្រេង លីដា

[1] បទសម្ភាស «ប្រវត្តិសាស្រ្តផ្ទាល់មាត់៖ បទពិសោធន៍អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម»​ ជាមួយ សើង សាវ៉ាង អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមនៅស្រុកបុរីអូរស្វាយ-សែនជ័យ ខេត្តស្ទឹងត្រែង នៅថ្ងៃទី១៩ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៤, បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា។