ខ្ញុំឈ្មោះសួន សាម៉ន[1] អាយុ ៧០ឆ្នាំភេទស្រី។ ឪពុកឈ្មោះសំរិទ្ធ សួន ម្ដាយឈ្មោះយិម សែ ខ្ញុំមានបងប្អូន៥នាក់ (ស្រី១/ប្រុស៤) ខ្ញុំជាកូនទី៣។ ស្វាមីឈ្មោះ កែប រឿន មានកូន ៦នាក់ (ស្រី៣/ប្រុស៣)។ ខ្ញុំមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តតាកែវ បច្ចុប្បន្ន រស់នៅភូមិអូររុន ឃុំអូរស្វាយ ស្រុកបុរីអូរស្វាយសែនជ័យ ខេត្តស្ទឹងត្រែង។

ខ្ញុំមករស់នៅអូរស្វាយនេះដោយសារឪពុកខ្ញុំជាពេទ្យទាហាន ពេលខ្ញុំមកដល់ទីនេះមុនដំបូងទាហានៗនាំគ្នាកសាងស្ពានដើម្បីឆ្លងកាត់ព្រោះតំបន់នេះភាពច្រើនមានអូរ។ ពេលគ្រួសារខ្ញុំមកដល់តំបន់នេះសម្ដេច នរោត្តម សីហនុ បានចែកដីដល់គ្រួសារខ្ញុំបានក្បាល ៥០ម៉ែត្រ និងបណ្ដោយទៅក្រោយរហូត។ ក្នុងនោះសម្ដេច នរោត្តម សីហនុ ក៏បានចែកផ្ទះការឡុង ដំណាំហូបផ្លែមួយចំនួនផងដែរ សម្រាបដាំនៅលើដីដែលសម្ដេច បានប្រគល់ជូនគ្រួសារខ្ញុំនៅពេលនោះ។ ពេលដែលគ្រួសារខ្ញុំខ្វះខាត អាចទៅខ្ចីយករបស់របរមកប្រើប្រាស់បាន។ នៅពេលដល់ខែត្រូវបើកប្រាក់ខែ អង្គភាពនឹងកាត់ប្រាក់ តាមអ្វីដែលគ្រួសារខ្ញុំយកមកប្រើបាស់ ប្រាក់ខែឪពុកខ្ញុំពេលនោះបានមួយខែ ៧៥០រៀល។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានឃើញសម្ដេច នរោត្តម សីហនុ យាងមកអូរស្វាយដែរនៅពេលខ្ញុំមានអាយុប្រហែល១០ឆ្នាំ សម្ដេច នរោត្តម សីហនុ បានចែកក្រណាត់សង្គមរាស្ដ្រនិយម ដល់ប្រជាជ​នដែលបានមកទទួលសម្ដេចផ្ទាល់។ រូបខ្ញុំក៏បានក្រណាត់សង្គមរាស្រ្តនិយមមួយដុំដែរ។

ដល់សម័យខ្មែរក្រហម ថ្ងៃមួយទាហានខ្មែរក្រហមបានហៅឪពុករបស់ខ្ញុំទៅរកសត្វព្រៃដើម្បីជប់លៀងទទួលកងទ័ពវៀតណាម ពេលទាហានខ្មែរក្រហមនាំឪពុកខ្ញុំទៅដល់ព្រៃ ស្រាបតែចាប់ឃាត់ខ្លួនឪពុកខ្ញុំយកទៅតែម្ដង។ ពេលនោះខ្ញុំមានអាយុប្រហែល១៦ឆ្នាំ ខ្ញុំបានឃើញពុកខ្ញុំដៃជាប់ខ្នស់ជើងជាប់ច្រវ៉ាក់ត្រូវទាហានខ្មែរក្រហមវាយបែកឈាមពេញខ្លួន ឃើញដូចនេះខ្ញុំយំអាណិតឪពុកខ្ញុំខ្លាំងណាស់។ ទានហានខ្មែរក្រហមយកឪពុកខ្ញុំមកឲ្យប្រជាជនមើលថាគួរតែទុកឬយកទៅសម្លាប់ មុនដំបូងមានប្រជាជនក្នុងភូមិលើកដៃទាំងអស់មិនឲ្យយកទៅសម្លាប់ទេ ក៏ប៉ុន្តែក្រោយមកមានបុរសម្នាក់ បន្លាចអ្នកភូមិថាមានភូមិមួយនោះគាំទ្រអ្នកទោសបែបនេះដែរ ដល់ពេលក្រោយមក អ្នកទោសនោះបានរត់គេចខ្លួនបាត់ អង្គការបានចាប់អ្នកភូមិទាំងនោះយកទៅសម្លាប់ជំនួស ទាំងអស់។ រួចហើយបុរសម្នាក់នោះបានឲ្យអ្នកភូមិលើកដៃម្ដងទៀតតែលើកនេះមិនមានអ្នកណាហ៊ានលើកដៃទៀតនោះទេ ឪពុកខ្ញុំមុខឡើងខ្មៅមួយភ្លែតនោះ។ បន្ទាប់មកទាហានខ្មែរក្រហមបានយកឪពុកខ្ញុំទៅកប់ទាំងរស់ កប់ខ្លួននៅតែក្បាល ស្ថិតនៅអូរបក្យបែល ភូមិអូររុន។ បន្ទាប់មកបងទីមួយខ្ញុំត្រូវខ្មែរក្រហមសម្លាប់ម្នាក់ទៀត គាត់ចង់មកយកបងប្អូនទៅរស់នៅឡាវជាមួយនិងគាត់ តែត្រូវខ្មែរក្រហមឃើញក៏បានស្ទាក់បាញ់គាត់ស្លាប់តាមផ្លូវទៅ។ បងទីពីរក៏ស្លាប់ អង្គការបញ្ឆោតគាត់ទៅយកស្រូវតែមិនបានឃើញគាត់ត្រឡប់មកវិញនោះទេ ប្អូនខ្ញុំមួយទៀតក៏ត្រូវអង្គការសម្លាប់ដែរ។

និយាយពីខ្ញុំវិញតស៊ូណាស់ទើបអាចមានជីវិតបែបនេះព្រោះខ្ញុំជាប់សាច់ឈាមជាមួយគ្រួសារក្បត់អង្គការ ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីក៏ធ្វើដែរ ឈឺគ្រុនប៉ុណ្ណាក៏មិនហ៊ានឈប់។ អង្គការបានប្រើខ្ញុំទៅរែកដីធ្វើទំនប់នៅស្រុកសៀមប៉ាង ខ្ញុំធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ខ្ញុំមិនហ៊ានសម្រាកទេ។ ការបរិភោគវិញ អង្គការឲ្យហូបផ្លែចេក ផ្លែល្វា គល់ចេក គល់ល្ហុង ស្លឹកល្វា ស្ងោហើយ យកមកច្របាច់លាយចូលគ្នាហើយបរិភោគទៅ ប៉ុណ្ណឹងហើយបរិភោគមិនដែលបានឆ្អែតទៀត។ ការរស់នៅមិនបានជុំគ្នាទេគឺបែកគ្នាទំាងអស់ ម្ដាយទៅផ្សេង បងប្អូនទៅផ្សេង។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់ឃើញទាហានខ្មែរក្រហមសម្លាប់ប្រជាជនឡាវដែរ ជាអ្នករកសត្វតាមព្រៃក៏ដើរជ្រុលមកដល់ទឹដីខ្មែរ ត្រូវបានទាហានខ្មែរក្រហមចាប់បាន យកមកសម្លាប់ឲ្យប្រជាជនខ្មែរបានឃើញ។ ទាហានខ្មែរក្រហមយកចំពុះទង់កាំ ភ្លើងមកចាក់ស្រស់ៗនៅពីមុខប្រជាជនតែម្ដង។ ចំពោះការរៀបការខ្ញុំក៏ជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវអង្គការបង្ខំឲ្យរៀបការនៅពេលនោះដែរ ខ្ញុំមិនដែលបានស្រឡាញ់ជាមួយនិងមិត្តប្ដីខ្ញុំទេ។ អង្គការបាននិយាយថាបើមិត្តឯងមិនរៀបការអង្គការ នឹងយកមិត្តឯងទៅសម្លាប់ ខ្ញុំគ្មានផ្លូវជ្រើសរើសមានតែស្របទៅតាមអង្គការទៅ នៅពេលខ្ញុំរៀបការមាន៥គូ អង្គការបានឲ្យខ្ញុំប្ដេជ្ញាថា«ស្រឡាញ់គ្នា មិនឈ្លោះទាស់គ្នា យកគ្នាមិនលែងអស់មួយជីវិត»។

ក្រោយមក កងទ័ពរណសិរ្សសាមគ្គីសង្គ្រោះជាតិកម្ពុជាសហការជាមួយកងទ័ពស្ម័គ្រចិត្តវៀតណាមបានវាយ រំដោះប្រទេសកម្ពុជាពីទិសខាងកើត និងសង្គ្រោះប្រជាជនបានជាបន្តបន្ទាប់។ នៅថ្ងៃទី៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ កងទ័ពបានវាយរំដោះទីក្រុងភ្នំពេញ ហើយថ្ងៃនេះបានក្លាយជាថ្ងៃប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការរំដោះ ជាតិ។ រណសិរ្សនេះបានបង្កើតរបបថ្មីឈ្មោះថា “សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា”។[2] ពេលនោះខ្ញុំទៅដល់ស្រុកឆែប ខេត្តព្រះវិហារ កងទ័ពស្ម័គ្រចិត្តវៀតណាម ក៏បានឲ្យខ្ញុំវិលត្រឡប់មករស់នៅភូមិខ្ញុំរស់នៅវិញ ខ្ញុំក៏បានវិលត្រឡប់មករស់ភូមិអូររុន ឃុំអូរស្វាយ នេះរហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។

ចំពោះបញ្ហាសុខភាពវិញខ្ញុំមានជំងឺដូចជា លើសឈាម ខ្សោយបេះដូង ទឹកនោមផ្អែម ឈឺដៃជើង និងភ្នែកមើលមិនសូវច្បាស។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានទៅពិនិត្យសុខភាពម្ដងដែរ។

អត្ថបទដោយ ស្រេង លីដា

---

[1] ^​ បទសម្ភាសន៍ «ប្រវត្តិសាស្រ្តផ្ទាល់មាត់៖ បទពិសោធន៍អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម»​ ជាមួយ សួន សាម៉ន អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមនៅស្រុកបុរីអូរស្វាយ-សែនជ័យ ខេត្តស្ទឹងត្រែង នៅថ្ងៃទី២៤ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៤, បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា។

[2] ឃួន វិច្ឆិកា និងអ្នកឯទៀត, ប្រវត្តិឡាថ្នាក់ទី៦៖ ខ្មែរ និងដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់វិបុលភាព([ភ្នំពេញ]៖ អនុគណៈកម្មការមុខវិជ្ជឯកទេសប្រវត្តិវិទ្យា ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា ), ទំព័រទី៤១។