(ក្រចេះ)៖ នៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ លីហេង មានអាយុ១៧ឆ្នាំ។ នៅពេលនោះ យុវជនចំនួន៥ស្រុក មានដូចជា ស្រុកព្រែកប្រសព្វ, ស្រុកឆ្លូង, ស្រុកក្រចេះ, ស្រុកស្នូល និងស្រុកសំបូរ ត្រូវបានអង្គការប្រមូលយកទៅធ្វើជាកម្មកររ៉ែ។ អង្គការ បាននាំយុវជនទាំងអស់សរុបចំនួន៣៩នាក់ ទៅរៀននៅវត្តអូរឫស្សីរយៈពេល៣ថ្ងៃ។ បន្ទាប់ពីរៀនចប់រយៈពេល៣ថ្ងៃ អង្គការបាននាំយុរជនទាំងអស់ទៅខេត្តស្ទឹងត្រែង។ គាត់ក៏ចេញដំណើរបន្តទៀត តាមបណ្ដោយទន្លេសេសាន​ ទៅដល់ភូមិមួយមានឈ្មោះថាភូមិតាឡាត ឃុំតាឡាត ស្រុកសេសាន។ ទៅដល់ទីនោះ អង្គការបានចាត់តាំងឲ្យគាត់ជីករ៉ែធ្យូងថ្ម។ កម្មករដែលធ្វើការងារនៅទីនោះ មានចំនួនប្រហែលជា១១០នាក់ ដែលមកពីខេត្ត៣ គឺខេត្តក្រចេះ, ខេត្តរតនគិរី និងខេត្តស្ទឹងត្រែង។

ស្រ៊ូ លីហេង សព្វថ្ងៃមានអាយុ៦៧ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើត និងស្នាក់​នៅភូមិសំបុក ឃុំសំបុក ស្រុកចិត្របុរី ខេត្តក្រចេះ។ បច្ចុប្បន្ន លីហេង មានជំងឺក្រពះ។ ជំងឺរបស់គាត់ ចាប់ផ្ដើមមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងនៅអំឡុងឆ្នាំ២០០០។ ដំបូងឡើយ គាត់មានអាការចុកឆ្អល់នៅក្នុងពោះ ហើយគាត់ធ្លាប់បានទៅព្យាបាលនៅប្រទេសវៀតណាម។ គ្រូពេទ្យបានពិនិត្យជូនគាត់ ឃើញថាគាត់មានបញ្ហារលាកក្រពះ។ គាត់ចាប់ផ្ដើមព្យាបាលជំងឺតាំងពីពេលនោះមករហូតដល់ឆ្នាំ២០០៥ ទើបគាត់ទៅព្យាបាលម្ដងទៀតនៅមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត ទើបគាត់បានធូរស្បើយ។

នៅឆ្នាំ១៩៧០ លីហេង ស្ថិតនៅក្នុងវ័យកុមារ មានអាយុប្រហែលជា១២ឆ្នាំ។ គាត់រៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី៧ ដោយប្រទេសជាតិកើតមានរដ្ឋប្រហារទម្លាក់សម្ដេចព្រះ នរោត្ដម សីហនុ។ សាលារៀនត្រូវបានបិទជាបណ្ដើរៗ ព្រោះមិនមានគ្រូបង្រៀន។ នៅតំបន់ក្រចេះ មានចលនាខ្មែរក្រហមតាំងពីឆ្នាំ១៩៧០មកម្ល៉េះ​ និងមានជនជាតិវៀតណាមបានចូលមកទឹកដីកម្ពុជា។ នៅតំបន់ក្រចេះមានការទម្លាក់គ្រាប់បែក នៅអំឡុងឆ្នាំ១៩៧២-១៩៧៣។ ថ្វីត្បិតតែពេលនោះមានការទម្លាក់គ្រាប់បែកក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែប្រជាជនគឺនៅតែអាចប្រកបរបរ រកស៊ីធម្មតា។ ឪពុករបស់ លីហេង មានចម្ការម្លូផ្ទាល់ខ្លួន។ ដូច្នេះ លីហេង តែងតែបេះស្លឹកម្លូ យកទៅលក់នៅផ្សារជារឿយៗ។ ការទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅអំឡុងពេលនោះ ពុំបានបណ្ដាលឲ្យប៉ះពាល់ដល់ផ្ទះរបស់ប្រជាជននោះទេ ពោលគឺខូចខាតត្រឹមតែផ្លូវថ្នល់, ស្ពាន និងដីស្រែរបស់ប្រជាជនប៉ុណ្ណោះ។ ចំពោះការងាររបស់ប្រជាជននៅពេលនោះ គឺអង្គការចាត់តាំងឲ្យ លើកប្រព័ន្ធភ្លឺស្រែ, ជីកប្រឡាយ, លើកទំនប់ និងការងារផ្សេងៗទៀត។ ការងារទាំងអស់នោះ មានការចូលរួមពីប្រជាជនចាស់ និងប្រជាជនថ្មី ជាមួយគ្នា។ ប្រជាជនមានចម្រុះជាតិសាសន៍ មានទាំងជនជាតិចិន ជនជាតិចាម និងខ្មែរ។ ចំពោះការព្យាបាលជំងឺរបស់ប្រជាជននៅរបបខ្មែរក្រហម គឺមិនមានថ្នាំទំនើបអ្វីនោះទេ គឺមានតែថ្នាំបុរាណដែលផលិតនៅក្នុងស្រុក។

នៅឆ្នាំ១៩៧៥ លីហេង ត្រូវបានអង្គការចាត់តាំងឲ្យទៅធ្វើការងារជាកម្មករជីករ៉ែធ្យូងថ្មនៅខេត្តស្ទឹងត្រែង។ គាត់បានដាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងម្ដាយឪពុក និងបងប្អូនរបស់គាត់តាំងពីពេលនោះមក ហើយក៏មិនបានដឹងពីសុខទុក្ខ។ លីហេង គ្រាន់តែបានទទួលដំណឹងថាឪពុករបស់គាត់ ត្រូវបានអង្គការសម្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម លីហេង ធ្លាប់បានឮប្រជាជននិយាយប្រាប់គាត់ថា ខ្មែរក្រហម បានរំលោភបំពានលើរូបរាងកាយរបស់ស្រ្តីមុននឹងសម្លាប់ស្រ្តីទាំងអស់នោះ។ ចំពោះការបំផ្លាញវត្តអារាម ឬរូបសំណាក់ព្រះពុទ្ធ លីហេង ធ្លាប់បានឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកថា មានប្រជាជនបានលើករូបសំណាក់ទម្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹកស្រះ។ ខ្មែរក្រហម បានបំផុសឲ្យប្រជាជនបំផ្លាញវត្តអារាម មិនឲ្យគោរពប្រណិប័តន៍សាសនា ហើយប្រជាជនមួយចំនួនដែលមានជំនឿទៅលើអង្គការ ក៏បានប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលអង្គការបានបំផុស។ ចំពោះការងាររបស់ លីហេង តែងផ្លាស់ប្ដូរជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ គាត់ត្រូវបានជម្លៀសទៅខេត្តស្ទឹងត្រែងដើម្បីជីករ៉ែធ្យូងថ្ម។ នៅឆ្នាំ១៩៧៦ គាត់ត្រូវទៅធ្វើការងារនៅខេត្តព្រះវិហារ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៧ គាត់ត្រូវប្ដូរទៅខេត្តផ្សេងទៀត(មិនចាំឈ្មោះខេត្ត) និងនៅឆ្នាំ១៩៧៨ គាត់ត្រូវបានអង្គការបញ្ជូនឲ្យទៅទីក្រុងភ្នំពេញ ធ្វើជាអ្នកពិសោធន៍រ៉ែ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៩។ នៅពេលនោះ គាត់ត្រូវបានជម្លៀសបន្តទៅកាន់ខេត្តបាត់ដំបង និងធ្វើជាយោធានៅទីនោះ។ លីហេង រៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់គាត់នៅថ្ងៃទី៣១ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៨១ ហើយពេលនោះ គាត់ទាំងពីរបានរៀបការដោយស្ម័គ្រចិត្ត ជាមួយគូចំនួន២ផ្សេងទៀត។

បន្ទាប់ពីរបបខ្មែរក្រហមដួលរលំ លីហេង បានផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅទៅខេត្តក្រចេះ ហើយបានរស់នៅជាមួយនឹងគ្រួសារ, ប្រកបរបរធ្វើស្រែចម្ការ និងនេសាទត្រីសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ៕

សម្ភាសន៍ដោយ៖ អ៊ុត ចាន់ថាវីន ថ្ងៃទី១៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៤

អត្ថបទដោយ៖ នេន ស្រីមុំ ថ្ងៃទី១៣ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២៥