(ព្រៃវែង)៖ យឹម ប៉ិច មានអាយុ៨៤ឆ្នាំ មានទីលំនៅភូមិពោធិ៍សាបាង ឃុំរាប ស្រុកពារាំង ខេត្តព្រៃវែង។ នេះគឺជាការរៀបរាប់អំពីសាច់រឿងដែល ប៉ិច ធ្លាប់បានឆ្លងកាត់របប លន់ នល់ និងរបបខ្មែរក្រហម ប្រាប់ទៅកាន់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តកម្ពុជា នៃអង្គការមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ ប្រទេសកម្ពុជាមានភាពចលាចលដោយសារតែកើតមានរដ្ឋប្រហារទម្លាក់សម្ដេចព្រះ នរោត្ដម សីហនុ។ ដូច្នេះ ប្រជាជនចាប់ផ្ដើមមានការភ័យខ្លាចជាមួយនឹងការទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ថ្វីត្បិតតែពេលនោះមានការទម្លាក់គ្រាប់បែកពិតមែន ប៉ុន្តែមិនបានបណ្ដាលឲ្យប៉ះពាល់ដល់អាយុជីវិតរបស់ប្រជាជនឡើយ គ្រាន់តែប៉ះពាល់ខ្លាំងទៅលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ និងផ្ទះសំបែងរបស់ប្រជាជន។

  នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្មែរក្រហមបានចូលគ្រប់គ្រងអំណាចពេញសិទ្ធិ ប៉ិច មានអាយុប្រហែលជា៣៥ឆ្នាំ អង្គការបានចាត់តាំងឲ្យគាត់ធ្វើការងារនៅក្នុងសហករណ៍ ការងារមានដូចជា ដកស្ទូង, លាយជី និងយកជីទៅដាក់ស្រែ។ ​ពាក់ព័ន្ធនឹងរបបអាហារនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមដែលប្រជាជនទទួលបាន គឺមានការខ្វះខាតជាខ្លាំង ព្រោះពេលនោះប្រជាជនហូបត្រឹមតែបបររាវប៉ុណ្ណោះ មិនដែលបានបាយហូបបានគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ជាក់ស្តែង ទិន្នផលស្រូវដែលប្រមូលបានគឺអាចសមល្មមនឹងផ្ដល់ឲ្យប្រជាជនហូបបានគ្រប់គ្រាន់ ប៉ុន្តែ ទិន្នផលដែលប្រមូលបាន គឺត្រូវបញ្ជូនចេញទៅក្រៅ។ ប្រជាជនទាំងអស់មិនបានដឹង ទេថា តើខ្មែរក្រហមបញ្ជូនទិន្នផលស្រូវទាំងនោះទៅទីណា? ប្រជាជននៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមជាច្រើន តស៊ូព្យាយាមធ្វើការងារទាំងដែលខ្លួនមានជំងឺ ព្រោះខ្លាចអង្គការបង្អត់អាហារ។ ចំពោះប្រជាជនដែលមានជំងឺធ្ងន់ខានទៅធ្វើការយូរថ្ងៃ អង្គការនឹងមិនផ្ដល់អាហារឲ្យបរិភោគនោះទេ ដូច្នេះហើយបើទោះបីជាឈឺយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រជាជន នៅតែត្រូវទៅធ្វើការ។

 ប្អូនថ្លៃរបស់ ប៉ិច ម្នាក់ បានបាត់ខ្លួន និងបាត់ដំណឹងមកទល់បច្ចុប្បន្ន មិនដឹងថាស្លាប់ ឬនៅរស់នោះទេ​។ ប្អូនថ្លៃប្រុសរបស់គាត់បាត់ដំណឹងតាំងពី អង្គការចាត់តាំងឲ្យទៅធ្វើទ័ពប្រយុទ្ធនៅសមរភូមិ។ ប្រជាជនមួយចំនួនបានយកដំណឹងទៅប្រាប់ប្អូនស្រីរបស់គាត់ថា ទ័ពដែលចេញទៅសមរភូមិទាំងប៉ុន្មានគឺត្រូវអង្គការសម្លាប់​ចោលអស់ហើយ មិនមាននរណានៅរស់រានមានជីវិតនោះទេ។ បើទោះបីជាអ្នកដែលស្គាល់ប្រាប់យ៉ាងម៉េចក៏ដោយ ប្អូនស្រីរបស់ ប៉ិច នៅតែទន្ទឹងរង់ចាំមើលផ្លូវ ក្រែងមានថ្ងៃណាមួយប្ដីនឹងត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។

បន្ទាប់ពីរបបខ្មែរក្រហមបានបញ្ចប់ ប៉ិច មានជំងឺឈឺចុកចាប់ដៃជើង, ស្រវាំងភ្នែក, ក្រពះពោះរៀន និងអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ។ អាការនៃជំងឺរបស់គាត់ជាប្រចាំ គឺភ្នែករបស់គាត់ពិបាកក្នុងការមើលអ្វីមួយបានច្បាស់ និងម្យ៉ាងវិញទៀតគាត់តែងតែចុកដៃជើងជារឿយៗ៕

សម្ភាសន៍ដោយ៖ ចូច ចរិយា ថ្ងៃទី១៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៤

អត្ថបទដោយ៖ នេន ស្រីមុំ ថ្ងៃទី១១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៥