ខ្ញុំឈ្មោះ ឌុល ភី[1] ឈ្មោះក្រៅហៅ (ត្រាត់) អាយុ៨១ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមានស្រុកកំណើតរស់នៅ​ភូមិព្រៃមេលងខាងត្បូង ឃុំព្រៃខ្លា ស្រុកកោះអណ្ដែត ខេត្តតាកែវ។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំរស់នៅភូមិគ្រាំងគរ ឃុំត្រាំកក់ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំបានបួសជាដូនជី ហើយបានប្រកាន់ភ្ជាប់សីល១០។ ​ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ ឌុល​ ជិន (ស្លាប់) ម្ដាយឈ្មោះ ហ៊ុល ញ៉ាក (ស្លាប់)។ ខ្ញុំមានបងប្អូន៣នាក់ (ស្រី២នាក់ ប្រុសម្នាក់)។ បច្ចុប្បន្ន បងប្អូនខ្ញុំនៅរស់២នាក់។ ខ្ញុំមានប្ដីឈ្មោះ រស់ ទុយ (ស្លាប់)។ យើងមានកូន៤នាក់ ស្រី៣នាក់ ប្រុសម្នាក់។ កាលពីកុមារភាពខ្ញុំបានចូលរៀនអក្ខរកម្ម។ ខ្ញុំរៀនបានបន្តិចបន្តួចត្រឹមចេះអានអក្សរ និងសរសេរអក្សរបាន​។ គ្រូបង្រៀនឈ្មោះ ផូ។

ក្នុងរបប លន់ នល់ នៅក្នុងភូមិគ្រាំងគរនេះ មានការទម្លាក់គ្រាប់ច្រើនណាស់​។ ​ ខ្ញុំ​ និងក្រុមគ្រួសារមានការភ័យខ្លាច​ ហើយបាននាំគ្នាជីករណ្តៅត្រង់សេ (លេណដ្ឋាន) ដើម្បីទុក​ការពារខ្លួនពីការទម្លាក់គ្រាប់។  ​ការទម្លាក់គ្រាប់នៅព្រៃក្ដី ស្ថិតក្នុងភូមិគ្រាំងគរ​ ឃុំត្រាំកក់ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ ខ្ញុំ នឹងក្រុមគ្រួសារភ័យខ្លាចពីការទម្លាក់គ្រាប់ បានរត់ទៅរស់នៅក្បែរស្រៈចាស់ នៅទំនប់អូររំដួល​ ស្ថិតនៅភូមិត្រពាំងចក ឃុំត្រាំកក់ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ ​ ​ខ្ញុំ និងគ្រួសារទៅរស់នៅទីនោះមិនបានប៉ុន្មានខែផង ខ្ញុំបាន​សម្រាលកូនស្រីច្បងបានម្នាក់។ ខ្ញុំបានឆ្មមបុរាណជាអ្នកជួយបង្កើតឱ្យ។ គាត់ឈ្មោះ អ៊ឹម។ ​

ចូលមកដល់របបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសារ រួមទាំងប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងភូមិគ្រាំងគរទាំងអស់ត្រូវបានខ្មែរក្រហមជម្លៀសចេញពីភូមិ​។ ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ និងប្រជាជនជាច្រើនគ្រួសារត្រូវបានឲ្យ​ទៅរស់នៅខាងកើតវត្តក្រពុំឈូក នៅស្រុកកោះអណ្ដែត ខេត្តតាកែវ។ ខ្ញុំត្រូវខ្មែរក្រហមចាត់តាំងឱ្យចូលធ្វើការក្នុងកងស្រួច។ ប្រធានកងរបស់ខ្ញុំប្រុស គាត់មានមាឌតូចល្មម សម្បុរសាអែម។ គាត់មានការយោគយល់​ប្រជាជន​។ ​ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមយើងត្រូវខិតខំធ្វើការឱ្យបានល្អ និងធ្វើឱ្យទាន់តាមការកំណត់របស់ខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំបានទៅរែកប្រឡាយ និងជីកទំនប់។ មួយកងខ្ញុំមានគ្នា១០នាក់ មាន​បុរស និងស្ដី្រ។ ក្រៅពីរែកដី ខ្មែរក្រហម ប្រើឱ្យខ្ញុំទៅបុកស្រូវ និងដកស្មៅក្នុងស្រែ។ ខ្មែរក្រហមប្រើខ្ញុំដូចសត្វគោ សត្វក្របី គ្មានពេលឈប់សម្រាកឡើយ។ ​ អ្វីដែលរឹតបន្តឹងខ្លាំងនោះ គឺការគៀបសង្កត់បំបិទសិទ្ធិសេរីភាពលើការនិយាយស្ដី។ ខ្មែរក្រហមកាត់ផ្តាច់មនោសញ្ចេតនារវាងបងប្អូន។ ​ជីវិតរស់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមត្រូវខ្មែរក្រហមតាមដានទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ យើងគ្មានសិទ្ធិតវ៉ាឡើយ ដឹងតែខំធ្វើការឱ្យបានល្អទើបអាចរស់រានមានជីវិតបាន។ ដោយសារហេវហត់ និងអស់កម្លាំងពេក ខ្ញុំតែងតែលួចបេះននោងមកស្ងោរក្នុងទឹកកំសៀវ។ ខ្ញុំ​ហូប​លាក់ការមិនឱ្យខ្មែរក្រហមបានឃើញឡើយ។ របបខ្មែរក្រហមនេះ ជារបបមួយដែលអាក្រក់ផ្សៃផ្សៃបំផុត កាប់សម្លាប់មនុស្សដោយគ្មានធម៌មេត្តា។    នៅស្រុកកោះអណ្ដែតមានទីតាំងមួយកន្លែងទុកសម្រាប់បញ្ចុះសាកសពដែលស្លាប់ដោយសារជំងឺ និងស្លាប់ដោយសារដាច់បាយ។ ​

ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សស្លាប់ដោយសារដាច់បាយ២នាក់។ គាត់មានឈ្មោះ វិត និងប៉ែត។ គាត់ទាំងពីរនាក់ គឺជាប្រជាជនដែលត្រូវខ្មែរក្រហមជម្លៀសឱ្យចេញពីភូមិដូចគ្នាដែរ។ ​ក្រោយរបបខ្មែរក្រហមដួលរលំទៅ ​ខ្ញុំបានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើត និងបានរស់នៅជួបជុំគ្រួសារឡើងវិញ៕

អត្ថបទដោយ ជីម សុខគា

---

[1] បទសម្ភាសន៍ជាមួយឈ្មោះ ឌុល ភី រស់នៅភូមិគ្រាំងគរ ឃុំត្រាំកក់ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ សម្ភាសដោយ ជីម សុខគា ថ្ងៃទី១៤ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៥។