ខ្ញុំឈ្មោះ លីម វុទ្ធី អាយុ៥៩ឆ្នាំ រស់នៅភូមិត្រពាំងរំពាក់ ឃុំត្រាំកក់ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ ។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ លីម ប៊ុន ថន (ស្លាប់) ម្ដាយឈ្មោះ អ៊ុក ញ៉ នៅមានជីវិត ។ ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ ក្នុងនោះមានប្រុសចំនួន៣នាក់ និងស្រីម្នាក់ ។  បច្ចុប្បន្នបងប្អូនរបស់ ជី នៅរស់រានមានជីវិតចំនួន២នាក់ ។ ខ្ញុំមានប្រពន្ធឈ្មោះ ច្រឹប មានតួនាទីជាពេទ្យឆ្មបនៅមណ្ឌលសុខភាពត្រាំកក់ និងមានកូន២នាក់ ក្នុងនោះមានស្រីម្នាក់ ។ បច្ចុប្បន្នមានតួនាទីប្រធានភូមិ ត្រពាំងរំពាក់ ។

នៅឆ្នាំ១៩៧០ ដល់១៩៧៥ ក្នុងរបប លន់ នល់ ខ្ញុំ និងឪពុកម្ដាយរស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ ។  ឪពុកខ្ញុំ គាត់ធ្វើការខាងធនាគារជាតិ (បង់ក្រហម) និងធ្វើជាគ្រូបង្រៀនអង្គលីលេខនៅទីនោះ ។ ​

​ បន្ទាប់ពី បែកថ្ងៃ១៧ មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្មែរក្រហមបានលើកទង់ជ័យប្រកាសឲ្យប្រជាជនប្រមាណជិត២លាននាក់ ឲ្យចាកចេញពីផ្ទះសម្បែង​នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ​រយៈពេល៣ថ្ងៃ ប៉ុន្តែខុសពីការគិត៣ថ្ងៃ ក្លាយជា៣ឆ្នាំទៅវិញ ។ ដោយអះអាងមិនពិតថា នឹងមានការទម្លាក់គ្រាប់បែកមកលើទី​ក្រុង។

ការជម្លៀសធ្វើឡើងដោយមិនមានការលើកលែងអ្វីឡើយ សូម្បីតែមនុស្សចាស់, អ្នកជម្ងឺ និងស្រ្តីមានផ្ទៃពោះ ក៏ត្រូវចាកចេញដែរ។[1]  បន្ទាប់មក ខ្ញុំ និងឪពុកម្ដាយ​ ត្រូវខ្មែរក្រហមចាត់ចូលជាប្រជាជនថ្មី និង​ជម្លៀសមកកាន់ខេត្តតាកែវ ​ប៉ុន្តែត្រូវកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមឃាត់ខ្លួន​ ត្រឹមស្រុកព្រៃកប្បាស ក្នុងខេត្តតាកែវ ​។  ខ្ញុំ និងគ្រួសារ រស់នៅស្រុកព្រៃកប្បាសរយៈពេលមួយខែជាង ក៏ត្រូវខ្មែរក្រហមជម្លៀសឲ្យទៅរស់នៅខេត្តបាត់បង ។ ក្នុងការជម្លៀសនេះ ប្រជាជនប្រមាណពី៤សែន ទៅ៥សែននាក់ ត្រូវខ្មែរក្រហមបញ្ជូនទៅកាន់ភូមិភាគពាយ័ព្យតាមខ្សែរថភ្លើងចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញឆ្ពោះទៅខេត្តបាត់ដំបង ​ ។ [2]​ ​ការធ្វើដំណើរអស់រយៈពេលមួយយប់ ទើបទៅដល់ខេត្តបាត់ដំបង ។  ខ្ញុំនិងគ្រួសារ ត្រូវកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមបញ្ជូន ទៅរស់នៅ ​ ស្រុកព្រះនេត្រព្រះ ។ មុនដំបូង​ ខ្មែរក្រហមឲ្យហូបរួមគ្នា ដោយកំណត់ខែប្រាំងបានហូបបាយ ​ខែវស្សាឲ្យហូបបបរ ។ ពេលនោះ ខ្ញុំនៅវ័យកុមារនៅឡើយ ។ ​ កម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមបានបញ្ជូនខ្ញុំឲ្យទៅរៀនសិល្បៈ នៅស្រុកព្រះនេត្រព្រះ ។​ ​​មិនយូរប៉ុន្មាន ​កម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមបញ្ជូនខ្ញុំទៅក្នុងកងកុមារ ហើយត្រូវរស់នៅបែកបាក់ពីឪពុកម្ដាយរហូតមក ។ ​

លុះចូលមកដល់ឆ្នាំ ១៩៧៦ ​កម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមប្រើឲ្យខ្ញុំទៅលើកទំនប់ និងជីកប្រឡាយ ។  ​បើ​​ខែប្រាំង ខ្ញុំ និងកុមារជាច្រើនទៀតត្រូវ​ទៅច្រូតស្រូវ គឺពុំមានពេលឈប់សម្រាកឡើយ ។  ស្ថានភាព ពេលនោះកាន់តែ​ពិបាកឡើងៗ ត្រូវធ្វើការហួសកម្លាំង​ ​ហើយការហូបចុក​មិនបានឆ្អែតទេ មានតែបបររាវៗ ​អង្ករមួយខ្ទះមានតែ​៣កំប៉ុងប៉ុណ្ណោះ ​​ ។ ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញប្រជាជន​ ក្នុងស្រុកព្រះនេត្រព្រះនេះ ត្រូវខ្មែរក្រហមបង្អត់អាហារ រហូតដល់ស្លាប់ក៏មាន​ដែរ ​។

នៅឆ្នាំ១៩៧៧  ខ្ញុំត្រូវ​បានអង្គការហៅ​ទៅអប់រំ ដោយសារតែ​មានជម្លោះជាមួយ​កុមារក្នុងក្រុមជាមួយគ្នា ។ ​ខ្ញុំ​ត្រូវកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមបញ្ជូនទៅឃុំឃាំងខ្លួន ​រយៈពេលមួយយប់នៅស្រុកព្រះនេត្រព្រះ ។ ស្របពេលនោះ ​ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហម​ហៅទៅព្រមានដូចគ្នាដែរ ប៉ុន្តែ​សំណាង​ល្អ ខ្មែរក្រហមមិនបានធ្វើបាប ហើយ ​ឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ត្រឡប់ទៅធ្វើការតាមកងរៀងៗខ្លួនវិញ ។  ​ក្រោយមក ខ្ញុំ និងឪពុកម្ដាយឈប់ទៅធ្វើការ​ហើយ ​ ព្រោះដាច់បាយ​ ថែមទាំងមិនមានកម្លាំង គ្រប់គ្រាន់ ហើយមិនអាចធ្វើការ​ទៀត​ ។  ក្នុងពេលនោះ មិនមែនតែគ្រួសាររបស់ខ្ញុំទេ គឺមានជាច្រើនគ្រួសារទៀតក៏ឈប់ទៅធ្វើការដូចគ្នាដែរ ។

នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៨ កម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមបានប្រមូលប្រជាជនទាំងអស់ ​ដើម្បីប្រកាស​ឲ្យ​ដឹងថា​មានមនុស្សពីរនាក់បានប្រព្រឹត្តិអំពើខុស​សីលធម៍ ហើយមិនគួរយកតម្រាប់តាមអ្នកទាំងពីរនេះឡើយ ។ ​ ​​ខ្មែរក្រហមបាន​ជីកបង្គោលចំនួន២ដាក់ទន្ទឹមគ្នា ដោយយកអ្នកទាំងពីរមកចងភ្ជាប់នៅតាមបង្គោលនោះ ។ ​ សកម្មភាពបន្ទាប់ កងឈ្លប បានវាយ​សម្លាប់អ្នកពីរនោះ ​នឹងត្បូងចប ​ ។  ​

​ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញប្រជាជន​​ត្រូវបានខ្មែរក្រហម នាំយកទៅសម្លាប់រួមទាំង​​​ប្រើឲ្យធ្វើការ​ហួសកម្លាំង ភាគច្រើនជា​ប្រជាជនអ្នកថ្មី មាន​ចន្លោះពី១០ទៅ២០នាក់ដែរ ​។ ​ ក្នុង​ពេលនោះ ​លែងមានការគោរពសាសនា និងការបន់ស្រន់អ្វីឡើយ។ ​ ​

នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមខ្ញុំបានបាត់បង់​ឪពុក និងអ៊ំប្រុស​ ​ឈ្មោះ អ៊ុក ទី ​គាត់ធ្វើជា ប៉េអ៊ឹម ​ ត្រូវកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមនាំទៅយកសម្លាប់​ ។ ​ ​ក្នុងនោះក៏មាន ប្អូនពីរនាក់ទៀតគាត់ឈ្មោះ លីម ប៊ុន រិទ្ធ និង លីម ផល្លី ​ ។ ​ប្អូនខ្ញុំទាំងពីរនាក់ ត្រូវស្លាប់ដោយសារដាច់បាយ  ។

ក្រោយបែក​ ឆ្នាំ១៩៧៩ ខ្ញុំ និងគ្រួសារ បានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតនៅខេត្តតាកែវវិញ ។ ខ្ញុំចូលរួមចំណែក ក្នុងការទប់ស្កាត់អំពើប្រល័យពូជសាសន៍ តាមរយៈ ការផ្សព្វផ្សាយដល់ក្មេងៗ និងយុវជនជំនាន់ក្រោយឲ្យដឹងពីរបបខ្មែរក្រហម ហើយនាំគ្នា​លុបបំបាត់អំពើហិង្សានៅក្នុងសង្គមជាតិយើង ។[3]

[1]https://khmerrougehistory.org/%E1%9E%80%E1%9E%B6%E1%9E%9A%E1%9E%87%E1%9E%98%E1%9F%92%E1%9E%9B%E1%9F%80%E1%9E%9F%E1%9E%94%E1%9F%92%E1%9E%9A%E1%9E%87%E1%9E%B6%E1%9E%87%E1%9E%93%E1%9E%85%E1%9F%81%E1%9E%89%E1%9E%96%E1%9E%B8%E1%9E%91/

[2] ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ​ ការជម្លៀសដោយបង្ខំនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម , រៀបរៀងដោយក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈ និងមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ។

[3] មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា បទសម្ភាសន៍ជាមួយអ្នករស់រានមានជីវិត ឈ្មោះ លីម ប៊ុន ថន រៀបរាប់អំពីជីវិតឆ្លងកាត់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ។

សរសេរអត្ថបទដោយ៖ ជីម សុខគា

កំណែអក្ខរាវិរុទ្ធដោយ៖ ភា រស្មី