នាង ខុម អាយុ៦៥ឆ្នាំ រស់នៅភូមិគុស ឃុំញ៉ែងញ៉ង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ នៅក្នុងសម័យ លន់ នល់ គ្រួសាររបស់ខុម តែងតែរត់ភៀសខ្លួនចេញពីភូមិ ចូលទៅក្នុងព្រៃដើម្បីគេចពី ឡានហោះ(យន្តហោះ) ទម្លាក់គ្រាប់បែក បេ ៥២ ខាងកើតភូមិ។

ចូលដល់សម័យខ្មែរក្រហម អង្គការបានបញ្ជូន ខុម ទៅក្នុងកងចល័ត កំពង់អំពិល កោះអណ្ដែត ដើម្បីធ្វើការងារកាត់ស្មៅ, អូសស្មៅ និងលើកភ្លឺស្រែក្បែរភូមិ ម្ដុំ១០៨។ នៅការដ្ឋានការងារ ដោយសារតែហូបមិនគ្រប់គ្រាន់  ខុម និងប្រជាជនផ្សេងទៀត មានជំងឺក្រពះ។ មួយវិញទៀត ដោយសារតែ ខុម ធ្វើការងារធ្ងន់ៗខ្លាំងពេក ទើបធ្វើឲ្យគាត់មិនមានរដូវ និងចូលទៅមន្ទីរពេទ្យព្យាបាលជំងឺជាញឹកញាប់។ ដោយសារតែលំបាកខ្លាំងពេក យុវជនជាច្រើននាក់នៅក្នុងក្រុមរបស់ ខុម នាំគ្នារត់គេចខ្លួនរាល់ថ្ងៃ ហើយនៅពេលអង្គការចាប់ត្រលប់មកវិញ អ្នកទាំងនោះ ត្រូវបានដាក់ឃុំឃាំងក្នុងផ្ទះខ្ពស់ រួចយកជណ្ដើរចេញ។

ក្រោយមកទៀត អង្គការបានបញ្ជូន ខុម ចេញពីកងចល័តកំពង់អំពិល ទៅកាន់ស្រុកព្រះនេត្រព្រះ ខេត្តបាត់ដំបង។ ពេលទៅដល់ខេត្តបាត់ដំបង អង្គការចាត់តាំង ខុម ចូលក្នុងកងចល័តបន្តទៀត ដើម្បីធ្វើការងារលើកភ្លឺស្រែ ហើយការហូបអាហារគឺមានសភាពលំបាកដូចដើម។ នៅការដ្ឋានការងារ ក្នុងមួយពេល ខុម ទទួលបានបបររាវមួយវែក លាយជាមួយបន្លែត្រកួន។ នៅពេលខ្លះ បបរដែលអង្គការផ្ដល់ឲ្យ ខុម គ្មានជាតិអំបិលនោះទេ និងបានធ្វើឲ្យគាត់មានជំងឺហើមក្បាលជង្គង់។

ខុម ធ្វើការងារនៅខេត្តបាត់ដំបងរហូតដល់ កងទ័ពរណសិរ្សរំដោះជាតិចូលមក ហើយគាត់បានរត់ភៀសខ្លួនទៅរស់នៅភ្នំដងរែក។ នៅជើងភ្នំដងរែក ខ្មែរក្រហមបានប្រើ ខុម ឲ្យគាត់សែងគ្រាប់បែកបន្តទៀត។ នៅពេលសែងគ្រាប់បែក មានអ្នកធ្វើការងារជាមួយខុម ជាន់មីនដាច់ជើង។ ខុម បានឲ្យដឹងថា គាត់ចង់ឲ្យក្មេងជំនាន់ក្រោយរៀនឲ្យមានចំណេះដឹង ដើម្បីកុំឲ្យធ្វើដូចរបបខ្មែរក្រហម។

នៅពេលដែលអ្នកស្ម័គ្រចិត្តសម្ភាស ខុម មានជំងឺពុកឆ្អឹងត្រកៀក និងឈឺសន្លាក់ដៃជើង។ ជំងឺដែល ខុម កើតមាន ដោយសារតែហូបអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ ខុម បានប្រើប្រាស់ថ្នាំពេទ្យ ដែលបានមកពីមន្ទីរពេទ្យសម្ដេចឪ ទីក្រុងភ្នំពេញ។ ពេលទៅមន្ទីរពេទ្យ គ្រូពេទ្យឲ្យគាត់វះកាត់ដាក់ដែក ប៉ុន្តែដោយសារតែគ្មានលទ្ធភាព ទើបគាត់បន្តប្រើប្រាស់ថ្នាំជំនួសវិញ។

អត្ថបទដោយ៖ ភា រស្មី 

សម្ភាសដោយ៖ មឿន ហាច ថ្ងៃទី០៣ ខែសីហា ២០២១