គឹម ផល្លី អាយុ៥៤ឆ្នាំ កើតនៅភូមិកន្លែងខ្លា ឃុំចំបក់​ ស្រុកបាទី ខេត្តតាកែវ។ បច្ចុប្បន្ន ផល្លី រស់នៅភូមិក្រហ៊ាន ហៅភូមិត្រពាំងលាន ឃុំចំបក់ ស្រុកបាទី ខេត្តតាកែវ។ ផល្លី មានឪពុកឈ្មោះ ជ័យ សួង, ម្ដាយឈ្មោះ កែប ម៉ាន់ និងមានបងប្អូនចំនួន២នាក់។ ផល្លី បានរៀបការជាមួយប្ដីឈ្មោះ កែប ហាន និងមានកូនចំនួន៦នាក់។

នៅឆ្នាំ១៩៧០ ផល្លី រស់នៅភូមិកន្លែងខ្លា។ បន្ទាប់ពីមានរដ្ឋប្រហារ នៅក្នុងភូមិ ចាប់ផ្ដើមមានការប្រយុទ្ធគ្នា និងការទម្លាក់គ្រាប់បែកជាបន្តបន្ទាប់។ គ្រួសាររបស់ផល្លី ត្រូវរត់ចូលលេណដ្ឋានជាញឹកញាប់ដើម្បីគេចពីការទម្លាក់​គ្រាប់បែក​របស់​យន្តហោះបេ៥២។ ការទម្លាក់គ្រាប់បែកធ្វើឲ្យខូចខាតផ្ទះសម្បែង និងផលដំណាំជុំវិញផ្ទះ។

ក្រោយមក ភូមិកន្លែងខ្លា ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយខ្មែរក្រហមទាំងស្រុង និងគ្មានការទម្លាក់គ្រាប់បែកបន្តទៀតទេ។ ចាប់តាំងពីស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អង្គការ ផល្លី ត្រូវ​ចាប់ផ្តើមធ្វើការតាមការចាត់តាំង​ដោយរួមមាន រើសអាចម៍គោ ជាមួយក្មេងផ្សេងទៀតនៅក្នុងភូមិ។

នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៦ ផល្លីបានចេញទៅរស់នៅក្នុងកងកុមានៅភូមិបចាម។ នៅភូមិបចាម ផល្លី រៀននៅក្នុងរោងបាយពេលព្រឹក និងចេញទៅកាប់ដើមកន្ទ្រានខែត្រ និងទូលជីដាក់ស្រែ នៅពេលរសៀល។ នៅអាយុ១៤ឆ្នាំ ផល្លី បានចូលទៅធ្វើការ​ក្នុងកងចល័តកុមារ ដើម្បីធ្វើការងារកាប់ដីដំបូកយកទៅចាក់ស្រែ និងចាក់ចម្ការ។

បន្ទាប់មកទៀត អង្គការបានបញ្ជូនកងចល័តកុមារឲ្យទៅធ្វើការងារកាប់ព្រែកនៅស្រមោចហែ។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការងារនៅស្រមោចហែ អង្គការបានបញ្ជូន ផល្លី ឲ្យទៅជីកស្រះពីរនៅខាងកើតវត្តអង្គសឹង្ហ។ ផល្លី បានឲ្យដឹងថា អ្នកមូលដ្ឋានដូចជាគាត់ នៅពេលដែលមានអាយុប្រមាណ១៧ ទៅ១៨ឆ្នាំ គឺអាចធ្វើជាប្រធានកងបាន។

អំឡុងពេលធ្វើការងាររែកដី ផល្លី បានឃើញអ្នកទោសធ្វើការងារជាមួយគាត់។ អង្គការបានកំណត់ឲ្យអ្នកទោសរែកដីបង្គីត្រួតគ្នា បើទោះបីជាអ្នក​ខ្លះ​មានគ័ភ៌ក៏ដោយ។ ផល្លី បានរៀបរាប់ថា ឃុន ដែលជាអ្នកទោស ដែលមានផ្ទៃពោះ បានរែកដីយឺតជាងអ្នកផ្សេងទៀត ហើយប្រធានកង ដែលមានអាយុលើស ផល្លី បន្តិចបន្តួចបានយកដុំថ្ម និងដុំដីគប់គាត់។ ផល្លី បានបន្ថែមថា ឃុន មិនហ៊ានប្រកែកជាមួយអង្គការនោះទេ បានត្រឹមតែលើកបង្គីឡើងធ្វើការងារបន្តទៀត។ ក្រោយមក ផល្លី បានឃើញ ឃុន ចងកសម្លាប់ខ្លួននៅក្រោមដើមក្រសាំង។

ផល្លី បានឲ្យដឹងទៀតថា នៅភូមិបចាម អាហារភាគច្រើនគឺបបរ ជាមួយសម្លបន្លែត្រកួន។ នៅរដូវប្រមូលផល អង្គការដាំបាយឲ្យប្រជាជនហូបរយៈពេលប្រមាណ១ខែប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារតែហូបមិនគ្រប់គ្រាន់ ផល្លី បានលួចបេះស្លឹកឈើយកទៅដាំក្នុងកំសៀវលាយជាមួយទឹកបបរ។

ចំពោះការព្យាបាលជំងឺ គឺមានតែថ្នាំអាចម៍ទន្សាយលេបប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែបើប្រជាជនឈឺធ្ងន់ គឺត្រូវស្លាប់។ ឪពុកជាទីស្រឡាញរបស់ផល្លី បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ ហើយអង្គការបានបញ្ជូនគាត់ឲ្យទៅព្យាបាលនៅពេទ្យក្នុងវិទ្យាល័យបាទី។ ក្រោយមកដោយសារតែជំងឺរបស់ឪពុកគាត់មិនបានធូរស្រាល អង្គការបានបញ្ជូនឪពុករបស់ផល្លី ទៅព្យាបាលនៅពេទ្យក្អែកទុំ និងបាត់ដំណឹងគាត់រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។

សម្ភាសន៍ដោយ៖ កែប ម៉ៃសុជាតា ថ្ងៃទី១៤ សីហា ២០២១

អត្ថបទដោយ៖ ភា រស្មី ថ្ងៃទី២៨ ខែមីនា ២០២៥