ខ្ញុំឈ្មោះ ចាន់ ថាវ ភេទប្រុស អាយុ៥៩ឆ្នាំ កើតនៅឆ្នាំ១៩៦៦ នៅឃុំក្រាំងស្នាយ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំរស់នៅភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត បានរៀបរាប់ថា “អំឡុងពេលប៉ះទង្គិចតាមបណ្តោយព្រំដែនកម្ពុជា និងថៃ ចាប់ពីថ្ងៃទី២៤ ដល់ថ្ងៃទី២៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ បានបង្កឲ្យ​មាន​​ការភ័យស្លន់ស្លោ និងបានបាត់បង់ជីវិតកងទ័ព, ខូចខាតទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន និងប៉ះពាល់សេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ប្រជាពលរដ្ឋទាំងពីរភាគី។ ជាពិសេស ប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅតាមតំបន់ជាប់ព្រំដែន ត្រូវបានបង្ខំឲ្យភៀសខ្លួនចេញពីផ្ទះសម្បែង ដើម្បីស្វែងរកតំបន់មានសុវត្ថិភាព។ ប្រជាជនចំណាកស្រុកទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃរាប់សែននាក់ បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ដោយឡែកផ្ទះខ្ញុំមានកូនចំនួន៤នាក់ ដែលធ្លាប់ទៅធ្វើការងារនៅប្រទេសថៃ ដើម្បីរកចំណូលគាំទ្រជីវភាពគ្រួសារ។ នៅពេលមានការប៉ះទង្គិចតាម​បណ្តោយព្រំដែន កូនៗរបស់ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញ និងរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារនៅស្រុកកំណើត។ ទោះបីជាកូនៗរបស់ខ្ញុំមិនមែនជាទាហានក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងព្រួយបារម្ភជាខ្លាំង ព្រោះធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការលំបាកដោយសារសង្រ្គាម ហើយប្រជាជនកម្ពុជា មិនចង់ឃើញសង្គ្រាមកើតឡើងទៀតនោះទេ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យប្រទេសមានសន្តិភាពឡើងវិញ ដើម្បីឲ្យប្រជាជនអាចធ្វើការងារប្រកបរបរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចជាតិរីកចម្រើនបន្តទៅមុខទៀត។

បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំមានជំងឺប្រចាំកាយដូចជា៖ ជំងឺលើសឈាម, ជំងឺសន្លាក់ដៃជើង និងពិការស្វិតជើង។ ស្ថានភាពសុខភាពទាំងនេះ បានប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់ជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ដោយសារជំងឺមិនអាចធ្វើការងារចិញ្ចឹមជីវិតបាន។

ខ្ញុំឈ្មោះ តូយ ង៉ា ភេទប្រុស មានអាយុ ៧៨ ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមានទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅ ភូមិឈើទាលជ្រុំ ឃុំក្រាំងស្បូវ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំរស់នៅភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។

អំឡុងពេលមានការប៉ះទង្គិចប្រដាប់អាវុធរយៈពេល៥ថ្ងៃ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងព្រួយបារម្ភ​យ៉ាងខ្លាំងចំពោះការវាយប្រហាររបស់កងទ័ពថៃមកលើកងទ័ពកម្ពុជា។ ព័ត៌មាននោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចងចាំ​ឡើងវិញអំពីរឿងរ៉ាវឈឺចាប់ និងភាពវេទនា ដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួបប្រទះអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដោយសារសង្រ្គាម។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អាណិតចំពោះ កងទ័ពដែលកំពុងបំពេញកាតព្វកិច្ចនៅសមរភូមិ និងប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅតាមបណ្តោយព្រំដែន ដែលបានរងរបួស និងពលីជីវិតជាច្រើន ដោយសារតែការទម្លាក់គ្រាប់បែក និងការប្រើប្រាស់អាវុធទំនើបធន់ធ្ងន់ផ្សេងៗពីសំណាក់កងទ័ពថៃ។

ក្នុងចំណោមក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំផ្ទាល់មានចៅប្រុសម្នាក់ជាកងទ័ព ស្ថិតនៅក្នុងកងពលតូចថ្មើរ​ជើង​លេខ៣១ នៃយោធភូមិភាគទី៣។ ចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេច ក្នុងការចូលរួមបំពេញកាតព្វកិច្ចការពារប្រាសាទ និងតំបន់ព្រំដែនកម្ពុជា និងថៃ។ ខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់ឃើញមានការបាត់បង់ជីវិតមនុស្ស ឬការកើតមានសង្រ្គាមរវាងប្រទេសទាំងពីរឡើយ។ អ្វីដែលខ្ញុំប្រាថ្នាខ្លាំងបំផុត គឺចង់បានសន្តិភាពតាមព្រំដែនរវាងប្រទេសទាំងពីរដើម្បីឲ្យប្រជាជនអាចប្រកបរបររកស៊ីបានធម្មតាដូចដើម។

បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំកំពុងមានជំងឺប្រចាំកាយជាច្រើន ដូចជា ជំងឺលើសឈាម, ជំងឺសន្លាក់ដៃសន្លាក់ជើង, និង ជំងឺទឹកនោមផ្អែម។[1]

អត្ថបទដោយ ផាត ពន្លក

---

[1] ចាន់ ថាវ,តូយ ង៉ា៖ សម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់«អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមនៅតំបន់បាក់នឹម រៀបរាប់អំពីផលវិបាកនៃការប៉ះទង្គិចនៅតាមបណ្តោយព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ និងស្ថានភាពសុខភាពបច្ចុប្បនសម្ភាសន៍ដោយ ៖ ផាត ពន្លក នៅខែសីហា ឆ្នាំ២០២៥,មជ្ឈមណ្ឌលសះស្បើយសហគមន៍បាក់នឹម មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា សាខាខេត្តកំពត។