(តាកែវ) មិន ស៊្រាន អាយុ៦១ឆ្នាំ គឺជាអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ស៊្រាន រស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយនៅក្នុងសហករណ៍។ បន្ទាប់មក អង្គការបានបញ្ជូនគាត់ឲ្យទៅរស់នៅ និងធ្វើការងារនៅកងប្រមូលផ្ដុំកុមារនៅភូមិតាអូ ឃុំតាអូ។ ការងាររបស់ ស៊្រានមានដូចជា ដើរប្រមូលជីយកមកចាក់ក្នុងរណ្ដៅ និងកាប់ដើមទន្ទ្រានខែត្រ យកមកលាយជាមួយជី ទុកដាក់ក្នុងស្រែ។ ក្រៅពីការងារខាងលើ ស៊្រាន ​អាចរៀនបានមួយម៉ោងបន្ថែមទៀតនៅពេលសម្រាកថ្ងៃត្រង់ ប៉ុន្តែមិនបានដិតដល់នោះទេព្រោះរវល់ធ្វើការងារ។

ក្រោយពីស៊្រាន រស់នៅក្នុងកងកុមារបានមួយរយៈ អង្គការបានបញ្ជូនគាត់ឲ្យចូលធ្វើការងារនៅកងចល័ត។ នៅក្នុងកងចល័ត ស៊្រាន ត្រូវជីកប្រឡាយ, លើកទំនប់ស្វាយស និងលើកប្រព័ន្ធភ្លឺស្រែ។ អង្គការបានចាត់ឲ្យកម្លាំងទី១លើកភ្លឺស្រែឲ្យបាន៣០ម៉ែត្រក្នុងមួយព្រឹក ហើយអ្នកដែលធ្វើមិនទាន់ពេលវេលាគឺចាត់ចូលជាកម្លាំងទី២។ ទីកន្លែងដែល ស៊្រាន ធ្វើមុនដំបូងគឺនៅជិតភូមិព្រៃជើង និងភូមិសុបិន។

ការងារនៅក្នុងកងចល័តគឺផ្លាស់ប្ដូរតាមរដូវ។ នៅរដូវវស្សា ស៊្រាន ជួយធ្វើការងារ ដក ស្ទូង​ និងច្រូតកាត់ ឯនៅរដូវប្រាំង គាត់​ត្រូវធ្វើស្រែប្រាំង ។ បើតាមសម្ដីរបស់ ស៊្រាន អង្គការកំណត់ឲ្យមនុស្សម្នាក់មើលថែដំណាំស្រូវប្រាំងកន្លះហិកតា។ ស្រែប្រាំងដែល ស្រ៊ាន បានធ្វើគឺនៅជិតវត្តអង្គ។ អង្គការបានកំណត់ឲ្យ ស៊្រាន ជាន់រហាត់ទឹកបញ្ចូលទឹកក្នុងស្រែ និងដេញចាប នៅពេលថ្ងៃ ហើយនៅពេលយប់គឺត្រូវចាំដេញកណ្ដុររហូតដល់ម៉ោង១០ ឬក៏១១យប់។

នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៨ ស៊្រាន បានត្រលប់មកដាំបន្លែ ធ្វើជី នៅក្នុងភូមិរហូតដល់វៀតណាមចូលមក។ ការងាររបស់ ស៊្រាន ត្រូវ​ធ្វើខួបប្រាំង ខួបវស្សា ប៉ុន្តែការហូបអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ នៅរដូវប្រមូលផល អង្គការដាំបាយអេចឲ្យប្រជាជនហូបបាន១ខែ ហើយក្រៅពីនោះគឺដាំបបរលាយជាមួយដំឡូង ឬក៏ពោត។ ដើម្បីកាត់បន្ថយការស្រេកឃ្លាន ស៊្រាន និងប្រជាជនផ្សេងទៀត បានដណ្ដើមគ្នារើសផ្លែត្នោតទុំ ឬក៏ផ្លែអំពិលទឹកបារាំងទុំជ្រុះ។

នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម ស៊្រាន មិនដែលបានឃើញការសម្លាប់មនុស្សផ្ទាល់ភ្នែកនោះទេ ប៉ុន្តែគាត់បានឃើញសាកសពនៅក្នុងអណ្ដូងទឹកនៅពេលដែលគាត់ទៅកាប់ដើមទន្ទ្រានខែត្ត។ បើតាមសម្ដីរបស់ ស៊្រាន សាកសពនៅក្នុងអណ្ដូងទឹកនោះ គឺ ជាសាកសពមួយ​គ្រួសារមាន ប្ដី ប្រពន្ធ និងកូន។

បច្ចុប្បន្ន ស៊្រាន រស់នៅភូមិព្រៃលៀប ឃុំព្រៃអំពក ស្រុកគីរីវង់ ខេត្តតាកែវ។ ស៊្រាន មានជំងឺលើសជាតិស្ករ ឡើងឈាម និងក្រពះពោះវៀន។ ជំងឺរបស់ស៊្រាន កើតឡើងតាំងពីគាត់សម្រាលកូនរួច ២០ឆ្នាំមុន។ ចំពោះការព្យាបាលជំងឺ ស្រ៊ានបានទៅ ពិនិត្យសុខភាព និងទិញថ្នាំពីពេទ្យឯកជននៅក្នុងភូមិរបស់គាត់។

សម្ភាសដោយ ទុយដារ៉ា ថ្ងៃទី១១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២១

អត្ថបទដោយ ភា រស្មី ថ្ងៃទី២៣ ខែមករា ឆ្នាំ២០២៥