(តាកែវ) នី សាម៉ន អាយុ៨៤ឆ្នាំ រស់នៅភូមិស្វាយខាងត្បូង ឃុំបាស្រែ ស្រុកអង្គរបូរី ខេត្តតាកែវ។ នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម សាម៉ន មានកូន៧នាក់។ កូនៗរបស់ សាម៉ន មួយចំនួនត្រូវចូលទៅរស់នៅ និងធ្វើការងារនៅក្នុងកងកុមារ។ ការងាររបស់កូន សាម៉ន និងកុមារផ្សេងទៀតគឺ បោសសំរាម និងធ្វើជី។

សាម៉ន បានឲ្យដឹងទៀតថា ក្មេងៗដែលមានអាយុចាប់ពី៣ខែ ត្រូវយកទៅដាក់ក្នុងមណ្ឌលឲ្យ យាយចាស់ៗមើលថែ ដើម្បីឲ្យម្ដាយឪពុកចេញទៅធ្វើការងារ។ ការងាររបស់ប្រពន្ធ សាម៉ន គឺធ្វើអង្ករនៅក្នុងសហករណ៍។ ចំណែក សាម៉ន ត្រូវ​អង្គការប្រើឲ្យគាស់កាយផ្លូវ, ដាំដំណាំ, ធ្វើផ្លូវ និងកាប់ឧស។

សាម៉ន បានឲ្យដឹងថា មុនដំបូង គាត់ទទួលបាន​ហូបគ្រប់គ្រាន់ ប៉ុន្តែក្រោយមកមានភាពខ្វះខាត។ អាហារដែលប្រជាជនទទួលបានគឺបបររាវៗ ដោយ​បបរមួយខ្ទះ មានអង្ករ​ត្រឹមតែពីរ ទៅបីកំប៉ុង។ នៅពេលដែលខ្វះស្បៀង អង្គការចែកដំឡូងឲ្យប្រជាជនម្នាក់១ ទៅ២ មើមក្នុងមួយពេល។ សាម៉ន បានបន្តថាការហូបអាហារនៅក្នុងសហករណ៍ មានពីរដងក្នុងមួយថ្ងៃ។ ប្រជាជនអាចទៅហូបអាហារបានលុះត្រាតែឮសំឡេងវាយជួង។ នៅពេលដែលមានជំងឺឈឺថ្កាត់ ប្រជាជនអាចសុំថ្នាំរាងដូចអាចម៍ទន្សាយពីគ្រូពេទ្យដែលដើរតាមភូមិ ប៉ុន្តែប្រជាជន​លេបថ្នាំនេះមិនសូវត្រូវនោះទេ។ ប្រសិនបើអ្នកជំងឺឈឺធ្ងន់ គឺត្រូវបញ្ជូនទៅពេទ្យឃុំ។

នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម សាម៉ន បាត់ដំណឹងប្អូនរបស់គាត់ម្នាក់ដែលធ្វើជាទាហាន លន់ នល់។ ប្អូនរបស់សាម៉ន បាត់ខ្លួនតាំងពីឆ្នាំ១៩៧៥ បន្ទាប់ពីគាត់ចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ។

នៅពេលដែលអ្នកស្ម័គ្រចិត្តចុះទៅសម្ភាស​ សាម៉ន បាននិយាយថាគាត់មានជំងឺ រលាកទងសួត និងរលាកប្រមាត់ ដែលបណ្ដាលមកពីអាយុរបស់កាន់កាន់តែច្រើន។ អាការជំងឺរបស់ សាម៉ន មានក្អួតចេញឈាម និងឡើងជាតិស្ករ។ សាម៉ន ចាប់ផ្ដើមឈឺធ្ងន់តាំងពីគាត់អាយុ៧០ ហើយគាត់ធ្វើការងារមិនបាន ដូចមុនទៀតទេ។ សាម៉ន ទទួល​ការ​ព្យាបាលជំងឺពីពេទ្យនៅក្នុងភូមិ និងពេទ្យនៅផ្សារ។ ប៉ុន្តែគាត់មិនសូវជឿជាក់ទៅលើ​ពេទ្យដែលចូលទៅឃោសនាលក់ថ្នាំនៅក្នុងភូមិយូរៗម្ដងនោះទេ ព្រោះគាត់គិតថាជារឿងបោកប្រាស់ប្រជាជន។

សម្ភាសដោយ៖ ថៃ ស៊ីណា ថ្ងៃទី២៤ សីហា ២០២១

អត្ថបទដោយ៖ ភា រស្មី ថ្ងៃទី២៧ កុម្ភៈ ២០២៥