(តាកែវ) ព្រុំ សារិន ហៅឡេង អាយុ៨៥ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិបាស្រែ ឃុំបាស្រែ​ ស្រុកអង្គរបូរី ខេត្តតាកែវ។ នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម សារិន រៀបការរួចនិងមានកូន៥នាក់។

នៅពេលដែលខ្មែរក្រហម ទទួលបានជ័យជម្នះ គ្រួសាររបស់ សារិន ត្រូវបានជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ ទៅរស់នៅស្រុកកំណើត។ សារិន បានឲ្យដឹងថា នៅភូមិបាស្រែ អង្គការមិនសូវធ្វើបាបគាត់នោះទេ ព្រោះ សារិន ធ្លាប់ជួយជាសៀវភៅ ឬសម្ភារផ្សេងៗទៅកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហម។ មុនដំបូង អង្គការចាត់តាំង សារិន ឲ្យទៅភ្ជួរស្រែ ប៉ុន្តែគាត់ធ្វើបានតែមួយថ្ងៃ ក៏ត្រូវឈ្មោះ សុខ ដែលជាប្រធានសហករណ៍ ហៅ ទៅព្រែកផ្ដៅដើម្បីដឹកស្មៅយកមកសហករណ៍វិញ។

ក្រោយមក អង្គការបានបញ្ជូន អ្នក១៧មេសា និងគ្រួសាររបស់ សារិន ទៅតំបន់៥ ស្រុកព្រះនេត្រព្រះ ខេត្តបាត់ដំបង(បច្ចុប្បន្នខេត្តបន្ទាយមានជ័យ)តាមរយៈរថភ្លើង។ នៅតំបន់៥ សារិន ចូលធ្វើការងារនៅឡឥដ្ឋ ដុតក្បឿង។ បន្ទាប់មក ប្រធានក្រុមបានប្ដូរ សារិន ឲ្យចេញទៅក្រៅសហករណ៍ រកក្រសាំង និងបោចវ័ល្លិ៍វិញ ព្រោះ សារិនគ្មានកម្លាំង ជាន់ដីឥដ្ឋ។

សារិន បានឲ្យដឹងថា នៅពេលនោះ គាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺរាគ និងហើម គ្មានកម្លាំងទាល់តែសោះ សូម្បីតែគាត់ដើរទាក់ស្មៅក៏ដួលដែរ។ សារិនធ្លាក់ខ្លួនឈឺ និងគ្មានកម្លាំងដូច្នេះ ដោយសារតែគាត់មិនមានអាហារហូបចុកនោះទេ។ មួយវិញទៀត នៅពេលដែល សារិន ឈឺក៏គ្មានថ្នាំព្យាបាលនោះដែរ។

ជំងឺរបស់ សារិន ចាប់ផ្ដើមធ្ងន់ឡើងៗជារៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតទាល់តែគាត់ដាច់ចិត្តបេះអម្ពិលហូប។ សារិន បាននិយាយថា គាត់បានធ្វើដំណើរទៅដល់ទួលប្រាសាទ រួចបួងសួងសុំអ្នកនៅថែរក្សាដើមអម្ពិលនោះ ឲ្យគាត់បេះផ្លែអំពិលនោះបានយកទៅបុកហូប។ បន្ទាប់ពីសុំរួច សារិន បានឡើងទៅបេះផ្លែអម្ពិលបានមួយថ្នក់ ខុសពីអ្នកផ្សេងទៀតដែលបេះមិនបានទាល់តែសោះ។ នៅពេលដែល ប្រធានក្រុមឃើញ សារិន បេះអម្ពិលបានដូច្នេះ គាត់បានចាត់តាំង សារិន ឲ្យទៅបេះក្រសាំងយកទៅទុកក្នុងសហករណ៍បន្តទៀត។

នៅពេលទៅបេះក្រសាំង សារិន បានសុំមនុស្សម្នាក់ពីប្រធានក្រុម ទៅជាមួយគាត់។ សារិន បានបន្តថា គាត់ស្ទើរតែមិនជឿថាគាត់អាចឡើងទៅបេះផ្លែក្រសាំងយកទៅសហករណ៍បានឡើយ។ នៅពេលដែលឃើញ សារិន ធ្វើការងារបានដូច្នេះ ប្រធានសហករណ៍បានផ្ដល់អាហារមួយចាន ឲ្យសារិន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ និងចាត់តាំង សារិន ឲ្យទៅបោចវ័ល្លិ៍យកមកប្រក់រោង។ សារិន បានធ្វើការងារតាមប្រធានក្រុមចាត់តាំងរហូតដល់មានវៀតណាមចូលមក។

សារិន បានរំឭកអំពីស្ថានភាពនៅស្រុកព្រះនេត្រព្រះទៀតថា នៅស្រុកព្រះនេត្រព្រះ មានប្រជាជន ១៧ មេសា ស្លាប់ជាច្រើននាក់។ ក្នុងចំណោមប្រជាជនដែលស្លាប់ទាំងអស់មាន ឪពុក-ម្ដាយ និងកូនរបស់ សារិន ៣នាក់ទៀត។ សារិន បានឲ្យដឹងទៀតថា ប្រសិនបើមានអំបិលហូប ប្រជាជនមិនស្លាប់ច្រើនដូច្នេះទេ។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅពេលដែល សារិន ឈឺខ្លាំងទៅដេកនៅពេទ្យ អង្គការនៅតែមិនឲ្យអាហារទៅអ្នកជំងឺហូប។ សារិន បានឃើញក្មេងម្នាក់ទៅសុំអាហារពីកម្មាភិបាល ប៉ុន្តែមិនបាន ហេតុនេះ ក្មេងនោះដាច់ចិត្តលួច។ នៅពេលដែលកម្មាភិបាលបានដឹង ក៏ចាប់ក្មេងនោះយកទៅសម្លាប់ចោល។

នៅពេលដែលវៀតណាមចូលមក គ្រួសារបស់សារិន បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីរួមខេត្តបាត់ដំបង។ នៅបាត់ដំបង សារិន បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ និងចូលពេទ្យម្ដងទៀត។ ក្រោយមក កូនប្រុសច្បងរបស់ សារិន បបួលឪពុក-ម្ដាយរបស់គាត់ភៀសខ្លួនទៅកាន់ជំរំ ខាវអ៊ីដាង ក្នុងទឹកដីប្រទេសថៃ។ មុនពេលធ្វើដំណើរចេញទៅ កូនរបស់ សារិន បានរករទេះរុញមួយដើម្បីជួយសម្រួលដល់​ការធ្វើដំណើរទៅនៅជំរំ។

នៅតាមផ្លូវ គ្រួសាររបស់សារិន ដើរត្រឹមតែ ៥០ម៉ែត្រ រួចឈប់សម្រាកម្ដង ព្រោះប្រពន្ធរបស់គាត់ពរកូនពៅ និងទូលរបស់របរជាច្រើនទៀត។ នៅតាមផ្លូវ គ្រួសាររបស់សារិន ជួបការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារខ្វះខាតអាហារ និងទឹកប្រើប្រាស់។ ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាព គ្រួសាររបស់ សារិន ត្រូវរកក្ដាម ខ្យង និងបន្លែផ្សេងៗហូបបន្ថែម។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ  សារិន ត្រូវយកទឹកដែលនៅថ្លុកក្របី មកដាំឲ្យធ្លាក់ដីទៅក្រោម ទើបអាចយកទឹកមកដាំបាយ។

គ្រួសាររបស់សារិន បានធ្វើដំណើរទៅដល់ជំរំ និងបានជួបមិត្តសម្លាញ់ឈ្មោះ តេង ដែលជាធ្វើចុងភៅនៅទីនោះ។ នៅក្នុងជំរំ តេង បានយកបាយក្ដាំងមកឲ្យគ្រួសារ សារិន ។ មួយវិញទៀត តេង បានបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យសារិន ចូលធ្វើជាគ្រូរហូតដល់បានសម្រេច។ សារិន បាននិយាយថា គាត់បានបានរំឭកមេរៀនរយៈពេលមួយខែ ទើបគាត់បង្រៀនក្មេងបានវិញ។ ក្រោយមក សារិន បានឡើងធ្វើជាចាងហ្វាងសាលារៀន ហើយក្មេងៗស្ដាប់បង្គាប់គាត់ណាស់។ កូនប្រុសច្បងរបស់សារិន ត្រូវបានថៃបាញ់ស្លាប់នៅពេលដែលគាត់ចេញទៅធ្វើការងារ។

សារិន បង្រៀនសិស្សបានតែជិតកន្លះឆ្នាំ ទើបគាត់សម្រេចចិត្តដាក់ពាក្យប្រឡងទៅប្រទេសទី៣។ គ្រួសាររបស់ សារិន បានចេញទៅរស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ក្រោមការជួយធានារបស់ឈ្មោះ សារី ដែលជាអ្នកទៅមុន។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក សារិន បានចំណាយពេលរៀនភាសា ៨ខែ បន្ថែមទៀត ទើបគាត់ចេញទៅធ្វើការងារបាន។ សារិន ខិតខំធ្វើការងារ និងត្រលប់មកស្រុកខ្មែរវិញ នៅពេល៣០ឆ្នាំក្រោយមក។

នៅពេលអ្នកស្ម័គ្រចិត្តចុះទៅសម្ភាស សារិន រស់នៅភូមិស្វាយខាងត្បូង ឃុំបាស្រែ​ ស្រុកអង្គរបូរី ខេត្តតាកែវ។ សារិន មិនអាចធ្វើការបាននោះទេ។គាត់ទទួលការឧបត្ថម្ភពីកូនដែលរស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។

សម្ភាសដោយ៖ថៃ ស៊ីណា ថ្ងៃទី២៥ សីហា ២០២១

អត្ថបទដោយ៖ ភា រស្មី ថ្ងៃទី០៣ មីនា ២០២៥