(ក្រចេះ)៖ ឈួន សាង ភេទស្រី អាយុ៨១ឆ្នាំ មានស្វាមីឈ្មោះ ព្រឿង និងមានកូន៦នាក់។ បច្ចុប្បន្ន សាងរស់នៅភូមិលៀក ឃុំគោកត្រប់ ស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង ខេត្តកណ្ដាល។ គាត់មានបងប្អូន៥នាក់ ក្នុងនោះមានស្រី២នាក់ និងប្រុស៣នាក់។ សាង និងស្វាមីបានរៀបការតាំងពីរបបខ្មែក្រហមមិនទាន់ឡើងកាន់អំណាច។

ឈានចូលដល់របបខ្មែរក្រហម សាង ជាប្រជាជនថ្មី ដែលត្រូវបានយោធាខ្មែរក្រហមជម្លៀសពីទីក្រុងភ្នំពេញ ទៅខេត្តកណ្ដាល។ ប្រជាជនថ្មី ឬប្រជាជន១៧មេសា គឺជាអ្នកទាំងឡាយណាដែលត្រូវបានជម្លៀសចេញពីទីក្រុង ឬទីប្រជុំជននានា នៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥។

នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម សាង មានអាយុប្រហែលជា៣០ឆ្នាំ។ គាត់បានបែកពីឪពុកម្ដាយ ទៅរស់នៅជាមួយនឹងស្វាមី។ ការងារដែលគាត់ធ្វើនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមគឺ ធ្វើស្រែ ហើយប្ដីរបស់គាត់គឺឡើងត្នោត។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ សាង ត្រូវចេញទៅធ្វើការនៅសហករណ៍តាំងពីព្រឹក រហូតដល់ល្ងាចម៉ោង៦ ទើបបានត្រលប់ទៅសម្រាក។

សាង ធ្លាប់បានឮពាក្យមួយឃ្លា ដែលប្រជាជនតែងតែនិយាយគ្នាថា៖ «សម្លាប់មនុស្សយកទៅសង់ទន្លេបាទី» ។ គាត់ធ្លាប់បានឃើញយោធាខ្មែរក្រហមចាប់មនុស្សយកទៅសម្លាប់ ប៉ុន្តែរូបគាត់មិនបានដឹងទេថា យោធាខ្មែរក្រហមសម្លាប់មនុស្សដោយរបៀបណាឡើយ ដោយគ្រាន់តែឃើញពេលចាប់ទៅដំបូង គឺចងស្លាបសេក និងរុំក្រមាបិទមុខ។ អង្គការ តែងតែនាំខ្លួនប្រជាជនទៅ ហើយមិនដែលឃើញអ្នកទាំងនោះត្រលប់មកកាន់​សហករណ៍វិញឡើយ ដូច្នេះ ទើបប្រជាជនដទៃទៀត សន្មតថាអង្គការយកមនុស្សទៅសម្លាប់។

មកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន រឿងរ៉ាវដែលគាត់ចងចាំជាងគេក្នុងរបបខ្មែរក្រហមគឺ យោធាខ្មែរក្រហមបានចាប់យកប្រជាជនស្លូតត្រង់ជាច្រើននាក់ទៅសម្លាប់។ រឿងម៉្យាងទៀតដែលគាត់ចងចាំ គឺមានប្រជាជននៅក្នុងសហករណ៍ដូចគ្នាទិតៀន ដោយសារតែគាត់លួចបេះស្លឹកបាសយកទៅស្ល ហើយអង្គការបានយកគាត់ទៅកសាង។ ចំណែកឯប្ដីរបស់គាត់ ត្រូវបានអង្គការចាប់យកទៅកសាង គឺដោយសារតែពេលនោះប្រធានកងរបស់ ព្រឿង បានចាត់តាំងឲ្យគាត់ទៅជីកដំឡូង ហើយគាត់មិនទាន់ទៅតាមបញ្ជា ប្រធានកងបានស្ដីបន្ទោសជាខ្លាំង។

បច្ចុប្បន្ន គាត់មានជំងឺប្រចាំកាយ ដូចជា ថ្លើម ខ្សោយភ្នែក ឈឺក្បាលជង្គង់ និងតម្រងនោម៕

សម្ភាសន៍ដោយ៖ កេត ស្រីនុត ថ្ងៃទី១១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៤

អត្ថបទដោយ៖ នេន ស្រីមុំ ថ្ងៃទី១៤ ខែមករា ឆ្នាំ២០២៥