នៅពេលកងទ័ពថៃបានបាញ់ផ្សែងពុលនៅតាមបណ្ដោយព្រំដែនជម្លោះកម្ពុជា និងថៃ។ ផាន់ សំណាង ដែលជាឪពុករបស់សំណាង សុខហ៊ាង បាននិយាយថា ខ្យល់ដកដង្ហើមពោរពេញទៅដោយសារធាតុពុល។ ខាងក្រោមនេះជាការរៀបរាប់របស់ សំណាង សុខហ៊ាង៖

សំណាង សុខហ៊ាង[1] ភេទស្រី អាយុ៣៧ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅក្នុងភូមិកោះថ្ម ឃុំទន្លូង ស្រុកមេមត់ ខេត្តកំពង់ចាម។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅក្នុងភូមិកោះថ្ម ឃុំទន្លូង ស្រុកមេមត់ ខេត្តត្បូងឃ្មុំ។ ឪពុកខ្ញុំ ឈ្មោះ ផាន់ សំណាង អាយុ៥៨ឆ្នាំ ជាយោធា។ ម្ដាយខ្ញុំឈ្មោះ តិ អ៊ួច ស្លាប់អស់រយៈពេល១៤ឆ្នាំហើយដោយសារជំងឺ​។ ខ្ញុំមានបងប្អូន៣នាក់ ក្នុងនោះមានស្រី២នាក់ និងប្រុសម្នាក់។ ប្ដីខ្ញុំឈ្មោះ ដុ យ៉ត អាយុ៣៨ឆ្នាំ។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំ មានកូនស្រី២នាក់។

តាំងពីខ្ញុំដឹងក្ដីមកឃើញឪពុកខ្ញុំធ្វើជាទាហានតែម្ដង។ ឪពុកខ្ញុំធ្វើជាយោធា នៅក្នុងវរសេនាតូចថ្មើរជើង លេខ២១២ កងពលថ្មើរជើងលេខ២១។ ឪពុកខ្ញុំបានឡើងទៅសមរភូមិកាលពីថ្ងៃ៤ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២៥។ ឪពុកខ្ញុំត្រូវទៅដេកនៅបន្ទាយទាហាន៧៥ ដើម្បីត្រៀមធ្វើដំណើរចេញដំណើរទៅនៅ ម៉ោង៤:០០ នាទីទៀបភ្លឺ។ លុះនៅវេលាម៉ោង៤:០០នាទីរសៀលទើបទើបឪពុកខ្ញុំទាក់ទងមកប្រាប់ថាប្រាសាទតាក្របី​។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំទាក់ទងទៅឪពុកមិនបានសោះ។ រយៈពេល២ថ្ងៃក្រោយ ឪពុកខ្ញុំបានទាក់ទងមកខ្ញុំដោយបានប្រាប់ថានៅប្រាសាទតាក្របី។ នៅកន្លែងនេះពុំសូវមានសេវាទេ។

ឪពុកខ្ញុំនិយាយថា ត្រូវកាប់ដីធ្វើលេណដ្ឋានសម្រាប់លាក់ខ្លួន។ ឪពុកខ្ញុំឈរជើងនៅប្រាសាទតាក្របី ប៉ុន្តែនៅជួរក្រោយ។ នៅប្រាសាទតាក្របីនេះបែងចែកជា៣ជួរ មានជួរមុខ ជួរកណ្ដាល និងជួរក្រោយ។ ថ្ងៃមុន ឲ្យពុកខ្ញុំនៅជួរក្រោយ ប៉ុន្តែឥឡូវដូរមកជួរកណ្ដាលវិញ។ ឪពុកខ្ញុំនិយាយថាពិបាកហូបចុក និងគ្មានទឹកសម្រាប់ប្រើប្រាស់ ហើយទឹកងូតរាល់ថ្ងៃនេះខាប់ហាកបីដូចជាទឹកដោះគោ។ ឪពុកខ្ញុំទៅដល់ត្រូវជីកដណ្ដូងទុកប្រើប្រាស់ ខ្លួនឯង។ ឪពុកខ្ញុំនិយាយថា ត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់ណាស់ សូម្បី​ដាំ​បាយ​មិន​ចង់​ហ៊ាន​ដាំ​ផងព្រោះទឹកល្អក់ពេក។ ឪពុកខ្ញុំពិបាកណាស់តែជាតួនាទី។

នៅព្រឹកថ្ងៃទី២៤ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ អំឡុងពេលផ្ទុះអាវុធខ្ញុំទាក់ទងទៅឪពុកមិនបានទេ។ ចំណែក ឪពុកខ្ញុំក៏មិនបានទាក់ទងមកខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំពិតជាមានការព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាស់គិតថាឪពុកខ្ញុំចាស់ហើយ ម្យ៉ាង ទៀតឪពុកខ្ញុំធ្ងន់ត្រចៀកទៀត។ ខ្ញុំយប់ឡើងដេកមិនលក់ទេ ក្នុងចិត្តគិតនឹកបារម្ភពីឪពុកនៅសមរភូមិ។

នៅថ្ងៃទី២៥ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ ឪពុកខ្ញុំបានទាក់ទងមកខ្ញុំ រួចនិយាយថាម្សិលមិញផ្ទុះអាវុធ។ ឪពុកខ្ញុំម្សិលមិញរវល់តែខ្លាចគ្រាប់កាំភ្លើងគាត់មិនបានហូបបាយទេ។ នៅជិតរណ្ដៅលេណដ្ឋានឪពុកស្នាក់នៅ មានគ្រាប់ធ្លាក់ចម្ងាយជា២០០ម៉ែត្រ ប៉ុន្តែជាសំណាងដែលគ្រាប់នោះមិនផ្ទុះ។ នៅពេលឪពុកខ្ញុំទាក់ទងមក ក៏មិនដែលនិយាយបានយូរដែរ គា្រន់តែប្រាប់ថាមិនអីទេកូន ប៉ុណឹ្ណងក៏បិទមិនហ៊ានបើកសេវា និយាយយូរទេ។ ឪពុកខ្ញុំប្រាប់ថាការប្រើប្រាស់ពិលក៏ត្រូវមានវិធីសាស្រ្តប្រើប្រាស់ ត្រូវបើករួចផ្កាប់ទៅនិងដី ដើម្បីឲ្យមានពន្លឺ ជះតិចៗ មិនអាចប្រើប្រើផ្តេសផ្ដាសទេ។ សូម្បីផ្សែងដាំបាយពេលខ្លះក៏ត្រូវបានហាមឃាត់ដែរ។

នៅថ្ងៃទី២៧ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ ឪពុកខ្ញុំបានទាក់ទងមកខ្ញុំរួចប្រាប់ថា កងទ័ពថៃបានបាញ់ផ្សែងនៅ តាមបណ្ដោយព្រំដែនជម្លោះកម្ពុជា និងថៃ។ អំឡុងពេលនោះឪពុកខ្ញុំកំពុងស្ថិតនៅក្នុងលេណដ្ឋាន ប៉ុន្តែខ្យល់ដក ដង្ហើមពោរពេញទៅដោយសារធាតុពុល។ នៅពេលឪពុកខ្ញុំដកដង្ហើមចូលទៅធ្វើឲ្យសរីរាង្គកាយចុះខ្សោយ បណ្ដាលឲ្យវិលមុខ និងសន្លប់។ ឪពុកខ្ញុំបានដាក់ខ្ទឹមស និងក្រូចឆ្មារនៅតាមចង្គេះទុកយកមកហិត ដើម្បីទប់ ស្កាត់សារធាតុពុល។ ឪពុកខ្ញុំចាស់ហើយ សុខភាពគាត់ក៏ខ្សោយដែរ។ នៅក្នុងលេណដ្ឋាននៅជាមួយឪពុកខ្ញុំមានសមាជិកចំនួន៧នាក់។ ឪពុកខ្ញុំដោយសារតែធ្ងន់ត្រចៀក ក្រុមដែលទៅជាមួយគ្នាបានឲ្យឪពុកខ្ញុំនៅ ដាំបាយស្ល។ ឪពុកខ្ញុំដាំបាយស្លក្នុងមួយថ្ងៃបីពេល។ ឪពុកខ្ញុំនិយាយថា មានតែចំហុយផ្អកនិងប្រហុក មិនសូវ បានសម្លរហូបទេ។

បន្ទាប់ពីមានបទឈប់បាញ់ចូលជាធរមាននៅពាក់កណ្ដាលអាធា្រត្រ ថ្ងៃទី២៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ កងទ័ពថៃក៏ស្ងាត់ ប៉ុន្តែឪពុកខ្ញុំនៅតែមិនទុកចិត្ត។

នៅថ្ងៃទី២៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ កងទ័ពថៃចាប់ផ្ដើមប្រើប្រាស់មធ្យោបាយផ្សេងៗ ក្នុងការបង្កជម្លោះ ដូចជាការប្រើប្រាស់ចំពាមកៅស៊ូ ដោយយកគ្រាប់ឃ្លីធ្វើជាគ្រាប់។ ឪពុកខ្ញុំនិយាយថាពេលខ្លះកងទ័ពបាញ់ គ្រាប់ឃ្លីដល់កន្លែងគាត់ដែរ។ បើសិនជាត្រូវធ្ងន់ដែរមួយគ្រាប់ៗ។ ឪពុកខ្ញុំមិនសូវចេញដើរទេ។ ចំពោះឪពុកខ្ញុំ នៅតែក្នុងលេណដ្ឋាន និងមិនហ៊ានតបតទេ ចាំស្ដាប់បទបញ្ជា។ ឪពុកខ្ញុំថា ខ្លាចពេលយប់ត្រូវដេកប្រុងប្រយ័ត្ន ស្ដាប់មើលសភាពការណ៍ ព្រោះពេលយប់ឮតែសំឡេងដ្រូន, យន្តហោះ និងសំឡេងឡាន ប៉ុន្តែបើ សំឡេងគ្រាប់បានស្ងប់ស្ងាត់ហើយ។

ឥឡូវនេះឪពុកទាក់ទងមកប្រាប់ដែរថាថ្ងៃទី៤ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៥ ចុះវាយម្ដងទៀត។ ឪពុកខ្ញុំត្រូវ ត្រៀមកម្លាំងរាល់ថ្ងៃ។ ឪពុកខ្ញុំនៅតែក្នុងលេណដ្ឋានមិនហ៊ានដើរទៅណាទេ ទោះស្ថានភាពស្ងប់ស្ងាត់ក៏ដោយ។

អត្ថបទដោយ វី ស៊ីថា

---

[1] មជ្ឈមណ្ឌលឯកកោះថ្ម ,បទសម្ភាស សំណាង សុខហ៊ាង, ដោយ វី ស៊ីថា ,ថ្ងៃទី២១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥។